Search the Community

ბუდისტური სწავლების მიხედვით ყოფიერება შედგება სამი ნაწილისგან, ესენია: 1) კამალოკა – სურვილების და ვნებების 11 სამყარო 2) რუპა-ლოკა – ნატიფი ასტრალური ფორმების 16 სამყარო 3) არუპა-ლოკა – უფორმობის და სუფთა არარაობის 4 სამყარო რუპა-ლოკას რეალობა იყოფა 4 დონედ ანუ დჰიანად. პირველ დჰიანაში 3 სამყაროა. მეორე დჰიანაში და მესამე დჰიანაში ასევე სამ-სამი სამყაროა. მეოთხე დჰიანაში 7 სამყაროა. ესაა "ბრამების" სამყაროები: 1) თანამგზავრი ბრამების სამყარო 2) მინისტრი ბრამების სამყარო 3) დიადი ბრამების სამყარო 4) მბრწყინავი ბრამების სამყარო 5) მანათობელი ბრამების სამყარო 6) შუქმფენი ბრამების სამყარო 7) სასრული აურის ბრამების სამყარო 8) უსასრულო აურის ბრამების სამყარო 9) მდგრადი სტაბილური აურის ბრამების სამყარო 10) დაჯილდოვების ბრამების სამყარო 11) აღქმის არ მქონე ბრამების სამყარო 12) აყვავებული ბრამების სამყარო 13) უშფოთველი ბრამების სამყარო 14) მშვენიერი ბრამების სამყარო 15) ნათელმხილველი ბრამების სამყარო 16) უზენაესი ბრამების სამყარო ამაზე მაღლაა არუპა-ლოკას 4 სუფთა სამეფო. არუპა-ლოკაზე მაღლა არის 4 ადიბუდა: სამანტაბჰადრა, სამანტაბჰადრი, ვაჯრადჰარა და დჰარმატა (მაჰაშუნია).

ბუდისტური სწავლების მიხედვით ყოფიერება შედგება სამი ნაწილისგან, ესენია: 1) კამალოკა – სურვილების და ვნებების 11 სამყარო 2) რუპა-ლოკა – ნატიფი ასტრალური ფორმების 16 სამყარო 3) არუპა-ლოკა – უფორმობის და სუფთა არარაობის 4 სამყარო რუპა-ლოკას რეალობა იყოფა 4 დონედ ანუ დჰიანად. პირველ დჰიანაში 3 სამყაროა. მეორე დჰიანაში და მესამე დჰიანაში ასევე სამ-სამი სამყაროა. მეოთხე დჰიანაში 7 სამყაროა. ესაა "ბრამების" სამყაროები: 1) თანამგზავრი ბრამების სამყარო 2) მინისტრი ბრამების სამყარო 3) დიადი ბრამების სამყარო 4) მბრწყინავი ბრამების სამყარო 5) მანათობელი ბრამების სამყარო 6) შუქმფენი ბრამების სამყარო 7) სასრული აურის ბრამების სამყარო 8) უსასრულო აურის ბრამების სამყარო 9) მდგრადი სტაბილური აურის ბრამების სამყარო 10) დაჯილდოვების ბრამების სამყარო 11) აღქმის არ მქონე ბრამების სამყარო 12) აყვავებული ბრამების სამყარო 13) უშფოთველი ბრამების სამყარო 14) მშვენიერი ბრამების სამყარო 15) ნათელმხილველი ბრამების სამყარო 16) უზენაესი ბრამების სამყარო ამაზე მაღლაა არუპა-ლოკას 4 სუფთა სამეფო. არუპა-ლოკაზე მაღლა არის 4 ადიბუდა: სამანტაბჰადრა, სამანტაბჰადრი, ვაჯრადჰარა და დჰარმატა (მაჰაშუნია).

ბუდიზმი შედგება მრავალი მიმდინარეობისგან. ბუდიზმში სამი ძირითადი მიმდინარეობაა: 1) ჰინაიანა 2) მაჰაიანა და 3) ვაჯრაიანა. ვაჯრაიანა ესაა ტანტრისტული ბუდიზმი სადაც არის ინდური და ტიბეტური ღვთაებების და დემონების კულტი, შაკტის კულტი, ბოდჰისატვების კულტი და მიიჩნევა რომ ნირვანას მიღწევა შეიძლება არა მრავალი ეპოქის შემდეგ არამედ ამ სიცოცხლეშივე, არსებობს აგრეთვე იდეა იმის შესახებ რომ სანსარა და ნირვანა არის ერთი ცნობიერების ორი განზომილება. ვაჯრაიანაში დიდი მნიშვნელობა ენიჭება სექსუალურ ენერგიას. ითვლება რომ ქალი ესაა პრაჯნია ანუ სიბრძნე და ორგაზმი ესაა ბუდას დიადი ნეტარების სხეულის სანსარული გამოვლინება. ორგაზმი მიიჩნევა არადუალისტური ალმასისებრი ცნობიერების მდგომარეობის მიღწევის და ნირვანას ნეტარების მოპოვების მეთოდად. არის ე.წ. იაბ-იუმის კულტი ანუ როცა ბუდები და ბოდჰისატვები გამოსახულნი არიან პარტნიორ ქალღმერთებთან ერთად. მაჰაიანას წიაღში არის ორი მთავარი სკოლა: 1) ვიჯნანავადა – რომელიც ამბობს რომ არაფერი არ არსებობს გარდა უნივერსალური კინეტიკური ცნობიერებისა (ალაია-ვიჯნანა) და 2) შუნიავადა – რომელიც ამბობს რომ არსებობს მხოლოდ სიცარიელე (შუნია). შუნიავადას მიმდევრები ხშირად იმასაც კი ამტკიცებენ რომ თვით სიცარიელეც კი არ არსებობს როგორც ასეთი. ჰინაიანას ყველაზე ცნობილი სკოლა იყო სარვასტივადა, რაც იშიფრება ასე "სარვა ასტი" ანუ ეს სკოლა ამბობდა რომ "ყველაფერი არსებობს". თუ მაჰაიანა უარყოფს ყოფიერების ელემენტების (დჰარმების) არსებობას, ხოლო ვაჯრაიანა მიიჩნევს რომ ყველაფერი არის ცნობიერებაში და რომ თითოეულ ადამიანში სუფევს ადიბუდა, რომელიც არის უმაღლესი რეალობის ღვთაებრივი სუბსტანცია, სარვასტივადა ამტკიცებს რომ ყველა დჰარმა რეალურია წარსულშიც, აწმყოშიც და მომავალშიც. განსხვავებით ვაჯრაიანელებისგან, სარვასტივადინები არ აღიარებენ ბოდჰისატვების, იიდამების, დაკინის და სხვა ზეარსებების მთელ მირიადებს და ლეგიონებს, ისინი არ ცნობენ ინდუისტურ ტრიმურტის რომელსაც ვაჯრაიანა ხშირად მიიჩნევს დჰარმაკაის რეალობის ღვთაებებად, არ ცნობს შაკტის, არ ცნობს ადიბუდას, არ ცნობს მაჰატმანს და ვაჯრასატვას და არ მიიჩნევს რომ ყველაფერი არის ადიბუდას ემანაცია და რომ ადიბუდა ისევე როგორც დჰიანა ბუდა და დჰიანა ბოდჰისატვა, განფენილია მთელს სანსარაში, ისევე როგორც ნირვანაში. ვაჯრაიანასთან შედარებით სარვასტივადა ძალიან მარტივი და უბრალო ჩანს. რაც ყველაზე მთავარია სარვასტივადა არ ცნობს ბუდას ქალურ ასპექტს, განსაკუთრებით კი ადიბუდა სამანტაბჰადრის.

ვეტყვი იმათ ვინც "ეროვნულ გენებზე" და "გვარიშვილობაზე" ტლიკინებენ: ჭეშმარიტი რეალობა ესაა – შუნია (სიცარიელე) იგივე პარაბრაჰმანი (უზენაესი ღმერთი), სხვა ყველაფერი მოჩვენებითია და ფორმალური. ცხადია არსებობს მატერია (პრაკრიტი), დრო (კალა) და სივრცე (აკაშა), არსებობენ უსასრულო რაოდენობის სულიერი არსებები (ჯივები), მაგრამ არავითარი ეროვნულობა და გვარიშვილობა არ არსებობს, რადგანაც არც პრაკრიტიმ, არც აკაშამ, არც კალამ, არც ჯივამ და მით უმეტეს არც შუნიამ არ იცის არავითარი "რასობრივი" და "ეთნიკური" ატრიბუტები და კატეგორიები. პრაკრიტი არის პრაკრიტი, აკაშა არის აკაშა, კალა არის კალა, ჯივა იგივე სატვა არის ჯივა, ხოლო შუნია–ბრაჰმანი არის შუნია (ბრაჰმანი). მეტეფმსიქოზის ანუ რეინკარნაციის და ზესულის (პარაბრამანის) იდეები გულში სცემენ ლახვარს რასობრივ და ეთნოლოგიურ თეორიებს. თუ რეინკარნაციის პროცესში ჯივა (სულიერი არსება, სულიერი ატომი) განიცდის გარდასახვებს, იცვლის ფორმებს და შეუძლია ნებისმიერი ფიზიკური და ასტრალური ფორმა მიიღოს მაშინ რაღა აზრიო აქვს "რასას" და "ეთნოსს"?? ვედანტას მიხედვით არსებობენ ღმერთები, დემონები, ფანტომები, ადამიანები, ცხოველები და ა.შ. მაგრამ არადუალისტური ტანტრას მიხედვით ყველაფრის საფუძველი ესაა არადუალისტური ზეცნობიერი (პარაშივა) და არადუალისტური ენერგია (პარაშაკტი), რომელთაგანაც იბადება ყველა მატერიალური სუბსტანცია, მათ შორის ე.წ. პრაკრიტიც. ეხლა გეკითხებით, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ პრაკრიტის ფრაგმენტები განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, შეგვიძლია ვთქვათ რომ არსებობენ სხვადასხვა "ერები", "გვარები", "პარტიები" და "რასები"?... ცხადია არა! რასობრივი და ეთნიკური კატეგორიები და ატრიბუტები მოგონილია უვიცი ადამიანების მიერ რომლებმაც არ იციან ვედანტა და ტანტრა. ამის გარდა არსებობს გენოტიპი და არსებობს ფენოტიპი. გენოტიპი ესაა რასის დონეზე და ფენოტიპი განსხვავებები რასის შიგნით. მე შეიძლება თეთრი, შავი ან ყვითელი ვიყო მაგრამ ვედანტა მეუბნება რომ რა ფერის კანიც არ უნდა მქონდეს, მე ვარ: 1) ადამიანური რასის წარმომადგენელი 2) ერთიანი პრაკრიტი 3) ერთიანი აკაშა 4) ერთიანი კალა 5) ერთიანი შუნია. შეიძლება ფენოტიპურად კავკასიელი განსხვავდებოდეს ინდოჩინელისგან, მაგრამ საბოლოო ჯამში გენოტიპურად კავკასიელიც და ინდოჩინელიც ერთნაირი ადამიანია! შეიგნეთ! რაც შეეხება მატერიას (პრაკრიტი) მატერიამ საერთოდ არ იცის დაყოფა "ერებად" და "რასებად"... ეს უბრალოდ სასაცილოა. გენოტიპურად ყველა არსება იყოფა სამ კლასად: 1) სულიერი 2) ფსიქიკური და 3) ხორციელი. სულიერი განსხვავებით სხვა ორისგან არის რჩეული, რომელსაც ესმის სულიერი ცოდნა. აქედან გამომდინარე თანასწორობა ამ გაგებით არ არსებობს. ერთის მხრივ ჩვენ ყველანი ერთიანი მატერიის, ერთიანი დროის, ერთიანი სივრცის და ერთიანი ცნობიერების ნაწილები ვართ, მაგრამ მეორის მხრივ ინდივიდები სულიერი შეგნების დონის მიხედვით იერარქიულ კლასებად მაინც იყოფიან, ასე რომ დამშვიდდით. სულიერი რჩეული ყველა "ერში" არსებობს და ყველა "ერი" და "რასა" ესაა ერთიანი კოსმიური მატერია (პრაკრიტი). თითოეული ჯივას ანუ სატვას სულიერი ვიჯნანა (ცნობიერების არსი) განძარცვულია სოციალური და პოლიტიკური ატრიბუტებისგან და ცნებებისგან და ეს კარგად ვლინდება ფიზიკური სიკვდილის შემდეგ როცა მატერიალური ილუზიები ქრება. ჯივას სულიერ მეს არ გააჩნია ისეთი პოლიტიკური ატრიბუტი როგორიცაა "ეროვნული იდენტობა". ჯივა ანუ სატვა ესაა უსახო ნატიფი მატერია და ენერგია. ენერგიამ "რასა" და "ეროვნულობა" არ იცის. "ეროვნულობა", "პარტიულობა" და ა.შ. ესენია ვიჯნანას ზედაპირზე აღბეჭდილი და დალექილი სამსკარები (ფსიქიკური ანაბეჭდები წინა ცხოვრებებიდან) და კლეშა (ნეგატიური ფსიქოფიზიკური აფექტები). ისეთი კატეგორიები როგორებიცაა "ერი" და "გვარი" განეკუთვნება სანსარას ანუ მოჩვენებით უმდაბლეს რეალობას. ფიზიკური ილუზიის (მაჰამაიას) კატეგორიებს მიჯაჭვულია მხოლოდ უმეცარი სატვა. მაჰაკალი ესაა მრისხანე ქალღმერთი რომელიც ანგრევს ილუზიებს. ძველიაღთქმა დაბადება თავიმეთერთმეტე 1. ერთპირიიყომთელიქვეყანადაერთენაზემეტყველი. 2. როცადაიძრნენაღმოსავლეთიდან, ჰპოვესველიშინყარისქვეყანაშიდაიქდამკვიდრდნენ. 3. უთხრესერთმანეთს: მოდი, მოვზილოთთიხადაგამოვწვათ. ქვისმაგივრადაგურიჰქონდათ, კირისმაგივრადფისი. 4. თქვეს: აბა, ავიშენოთქალაქიდაგოდოლი, დაცასმივუწვდინოთმისითხემი. აღვმართოთნიშანსვეტი, რომარგავიფანტოთდედამიწისზურგზე. 5. ჩამოვიდაუფალი, რომენახაქალაქიდაგოდოლი, რომელსაცადამიანებიაშენებდნენ. 6. თქვაუფალმა: აჰა, ერთიხალხიაესდაერთიენააქვსყველას; რაკიესსაქმეწამოუწყიათ, ამიერიდანდაუბრკოლებლივგააკეთებენყველაფერს, რასაცკიგანიზრახავენ. 7. აბა, ჩავალდაენასავურევმათ, რომვერაფერიგააგებინონერთმანეთს. 8. გაფანტაისინიუფალმაიქიდანმთელსდედამიწისზურგზედამათაცშეწყვიტესქალაქისადაგოდლისშენება. 9. ამიტომაცეწოდასახელადბაბილონი, რადგანსწორედაქაღრიაუფალმამთელიდედამიწისენადააქედანგაფანტაისინიუფალმადედამიწისზურგზე. ბაბილონისგოდოლი — ძველიებრაულიმითისთანახმად, მსოფლიოწარღვნისშემდეგადამიანებმაგანიზრახესსენაარისმიწაზე (მესოპოტამია) ქალაქისადაისეთიკოშკისაშენება, რომელიცცასმისწვდებოდა. ადამიანისთავხედობითგანრისხებულმაღმერთმააურიამათენადაგაფანტამთელდედამიწაზე. დაუმთავრებელქალაქსეწოდაბაბილონი (სახელწოდებასლეგენდაუკავშირებსძველებრაულსიტყვასბალალ — არევას). მითშითავისებურადაისახაბაბილონისზიქურათების (სატაძრო-რელიგიურიდანიშნულებისგიგანტურიშენობები) მშენებლობადამასშისხვადასხვაეთნიკურიჯგუფისმონაწილეობა. გადატანით — უწესრიგოდმოფუსფუსებრბო, აურზაური, არეულობა. ბიბლიურიგადმოცემითბაბილონისკოშკიუზარმაზარინაგებობაიყო (დაბ. 11:1—9). ძველიბაბილონისადამისიმიმდებარეტერიტორიისნანგრევებშიაღმოაჩინესრამდენიმეზიკურათი, ანუსაფეხურებადაგებულისაკულტოკოშკი. აქედანერთ-ერთიიყოეთემენანქისზიკურათი, რომელიცბაბილონისგალავნისშიგნითიყომოქცეული. ასეთტაძრებთანდაკავშირებულძველჩანაწერებშიხშირადვხვდებითსიტყვებს: „მისიწვერიცასმისწვდება“. მეფენაბუქოდონოსორს ერთხელ უთქვამს: „ეთემენანქში მე აღვმართე საფეხურებიანი კოშკის თხემი, რათა მისი წვერი ცას უსწორდებოდეს“. ერთი ფრაგმენტი ასეთი ზიკურათის დანგრევას შემდეგი სიტყვებით გვაუწყებს: „ამ ტაძარმა ღმერთები გაანაწყენა. მათ ერთ ღამეში დასცეს ეს ნაგებობა, მთელი ქვეყნის პირზე გაფანტეს მშენებლები და ენა აურიეს, რათა შეეჩერებინათ მშენებლობა“*. „დიდი ხნის წინათ ყველა ხალხი ერთ დიდ სოფელში ცხოვრობდა და ერთ ენაზე ლაპარაკობდა“, — მოგვითხრობს მიანმაში მცხოვრები ერთი მთიელთა ტომის ლეგენდა. ლეგენდის თანახმად, მათ კოშკის აშენება დაუწყიათ, მაგრამ „თანდათანობით სხვადასხვა ქცევები და წესჩვეულებები შეუძენიათ და სხვადასხვა ენაზე დაუწყიათ ლაპარაკი, მერე ამდგარან და ნელ ნელა მთელ დედამიწაზე გაფანტულან“. მსგავსი ლეგენდები არსებობს აფრიკაში, აღმოსავლეთ აზიაში, მექსიკაში თუ სხვაგან ერთხელ ჩემს მასწავლებელს იაპონურის სპეციალისტს თათია მემარნიშვილს ჩემი სანუკვარი ოცნება გავუმხილე; ვუთხარი რომ მსურს მსოფლიოს გაერთიანება და "ერებს" შორის ილუზორული პოლიტიკური და ეთნიკური საზღვრებისა და ბარიერების წაშლა, პასუხად მივიღე: "ფუ, რა აბსურდია! ფუ რა საშინელებაა! ერებს შორის საზღვრების წაშლა გინდა? სიგიჟეა!"... იმ მომენტში მთელი გულით მინდოდა მისთვის თავის წაგლეჯა, მაგრამ ჭკუას მოვუხმე, სისხლის სამართალი და აჰიმსას კანონი გავიხსენე, მორჩილად სიმწრის ღიმილით გავუღიმე და "გასაგებია" ვუთხარი, იმის მერე სიტყვა აღარ მითქვამს მასთან ფედერაციის იდეაზე. მივხვდი რომ სულიერი ცოდნის არმქონე პოლიტიკური ცოდნის არმქონე ანტიგლობალისტი ღორი იყო. ერთ ერთი რამაც გამაჩერა და მაიძულა უარი მეთქვა მისი წაგლეჯილი ნაციონალ–პატრიოტული თავით ფეხბურთის თამაშზე, იყო იმის გახსენება, რაც ვიცი, კერძოდ ის რომ ადრე თუ გვიან გლობალისტური მოძრაობა გაიმარჯვებს და სწორედ მაშინ ეგ "ადამიანები" რომლებიც ჩაფრენილნი არიან ილუზიებზე და "ტრადიციებზე" მიიღებენ ნამდვილ ჯოჯოხეთს. ისინი დაისჯებიან ანტიგლობალისტური "ტრადიციული" იდეებისთვის დაახლოებით ისევე როგორც კომუნისტური რევოლუციის დროს ბოლშევიკებმა გვამებად აქციეს მილიონობით რელიგიური ნაბიჭვარი. არ ვარ კლასიკური კომუნისტი, მაგრამ ვემხრობი კაპიტალიზმის ლიკვიდაციის და რადიკალური ინტერნაციონალიზმის დოგმატებს. ეზოთერული ცოდნა და პოლიტიკური სიბრძნე რომელიც მაქვს მეუბნება იმას რომ დედამიწა და მერე კი მთელი მზის სისტემა ერთიან ზენაციონალურ და ზეპლანეტარულ სისტემად გაერთიანდება, მიუხედავად იმისა ცალკეულ უვიცებს და დეგენერატებს ეს უნდათ თუ არა. კოსმიური ფედერაციის იდეა საზარელ აბსურდად ეჩვენება მხოლოდ უწიგნურ ხეპრეს რომელმაც არ იცის არც ადვაიტა ვედანტა და არც პოლიტიკა. არ დაგვავიწყდეს ასევე დედამიწის ოკულტური ისტორია, მაგალითად ლეგენდა ბაბილონის გოდოლის შესახებ. წარსულში, კერძოდ სატია იუგას (ოქროს საუკუნის) დროს დედამიწაზე ერთიანი ზენაცია არსებობდა, ყველა უფალ ნარაიანას ადიდებდა, არ იყო დაყოფა ერებად, მდიდრებად და ღარიბებად, დემონებად, ღმერთებად და ადამიანებად, არ იყო კასტები და გილდიები, ყველა ერთიანი იყო, იყო გართობა და სიამოვნება და ყველას ყველა უყვარდა, მხოლოდ შემდეგ ეპოქებში სულიერი დეგრადაციის შედეგად გაჩნდა ის რასაც დღეს ვუწოდებთ "ერებს", "კასტებს", "სამეფოებს" და ა.შ. ადვაიტას მიხედვით უფალი ნარაიანა არის ჭეშმარიტი რეალობის – ბრაჰმანის მოდიფიკაცია და ემანაცია. ჭეშმარიტი რეალობა ესაა მხოლოდ ბრაჰმანი, მთელი სამყარო აღვსილია ერთიანი უპიროვნო ზესულით და მხოლოდ ის არსებობს. რეალობა ესაა არასწორად გაგებული ზესული და კოსმიური გონი. შუდჰაადვაიტას მიხედვით ჯივა (არსება), პრაკრიტი (მატერია) და კალა (დრო) რეალურია ისევე როგორც ბრაჰმანი რადგან მისი არსის ნაწილებს წარმოადგენენ, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ბრაჰმანის, პრაკრიტის, აკაშას და კალას დანაწევრება "ნაციებად", "კასტებად" და "პარტიებად" შეიძლება. არსებობს რეალური ჯივების უსასრულო რაოდენობა, მაგრამ ჯივას (ინდივიდუალურ სულს) არ გააჩნია არავითარი "ეროვნება", "პარტიულობა" და "კასტა" ("გვარიშვილობა"). ეს ყოველივე ილუზიაა. რეალურია მხოლოდ ბრაჰმანი, ერთიანი ზესული, იშვარა, ერთიანი უფალი მრავალ ფორმაში, ერთიანი დრო (კალა), ერთიანი სივრცე (აკაშა) და მილიარდობით სატვა ანუ ჯივა (ინდივიდი), რომლებსაც არ გააჩნიათ ის ფიზიკური პრედიკატები და ატრიბუტები, როგორებიცაა "ეროვნება" და "გვარიშვილობა". "პარტია", "ეროვნება" და "გვარი" = სრული აბსურდი და ილუზია. ჩვენ შეგვიძლია ბრაჰმანის გარდა სხვა სუბსტანციების რეალურობა ვაღიაროთ, მაგრამ საიდან ვიცით რომ სულიერ არსებას (ჯივას) გააჩნია ისეთი ატრიბუტი და თვისება როგორიცაა "ეროვნულობა" და "გვარიშვილობა"? ორიდან ერთია; ან სისხლი და გენეტიკა = ილუზია ანდა მეორე ვარიანტი: ნებისმიერი ჯივა (ინდივიდი) არა მხოლოდ სულიერ დონეზე, არამედ სუბატომურ დონეზეც არის ერთიანი გლობალური სისტემის ნაწილი. მატერია (პრაკრიტი) ერთიანია თუმც მრავალი სუბატომისგან და ბიომოლეკულებისგან შედგება, ხოლო დრო, სივრცე, უფლის კოსმიური გონი და უმაღლესი სული ასევე ერთიანი სუბსტანციაა. პარაბრაჰმანის გარდა ყველა არსი სუფევს მრავალ ფორმაში, მაგრამ ყველა ფორმა მაინც ერთ კოსმიურ არსებას – ღმერთს ეკუთვნის და აქედან გამომდინარე სრული უაზრობა გამოდის როცა ჯივები ერთმანეთს ებრძვიან "ეროვნების", "პარტიის" და "გვარიშვილობის" ილუზორული იდეების გამო. თუნდაც ვაღიაროთ მატერიის რეალურობა, ანტიგლობალიზმი და ბაბილონის გოდოლის სინდრომი მაინც დებილიზმია. ღმერთი = ბუნება და ბუნება ესაა ერთიანი ორგანიზმი, რომლის უჯრედებიც ვართ ჩვენ. განა დებილიზმი არაა როცა ერთი უჯრედი მეორეს ემტერება იმიტომ რომ "განსხვავებულია? ყველა ატომი ერთნაირია და ერთიანი მატერიის ნაწილია. ყველა გონი ერთიანი გონის ნაწილია და უზენაესი არსი – ბრაჰმანი აერთიანებს ფიზიკური და მენტალური ფორმების მირიადებს. ნუ იქნებით ანტიგლობალისტები, შეისწავლეთ ვედანტა და ტანტრა და ეგებ ჭკუას შეგემატოთ იმბეცილებო. ვაჯრაიანას და არადუალისტური ვედანტას მიხედვით ეროვნულობის და რასობრიობის მსგავსი პოლიტიკური და სოციალური ცნებები = დიადი ილუზია.

ვაჯრაიანა (სანსკრ. वज्रयान Vajrayāna; ტიბ. დორჯე თეპა „ალმასის გზა“; მონღ. Очирт хөлгөн, Ochirt Hölgön) — ბუდიზმის ტანტრული მიმართულება, წარმოიშვა მაჰაიანას გარემოცვაში ახ. წ. V საუკუნეში. ალბათ, ვაჯრაიანას საფუძვლებში დევს ინდური ტანტრიზმი, თუმცა ბევრი თანამედროვე მკვლევარი ამ მოსაზრებას უარყოფს, ბუდისტურ ტანტრიზმს დამოუკიდებლად განვითარებად მიმდინარეობად გამოყოფენ. ვაჯრაიანა გავრცელებულია ტიბეტში, ნეპალში, მონღოლეთში, რუსეთში, ბჰუტანსა და იაპონიაში (შინგონის სკოლა). მე-8 საუკუნის დასაწყისიდან ვაჯრაიანაში სხვადასხვა ბუდისტურმა სკოლებმა დაიწყეს გამოყოფა: ნიინგმა, კაგიუ, კარმაპა, დუგპა, საკია, კადამპა, გელუგპა. კადამპას გარდა ყველა ეს სკოლა დღემდე შემორჩა. ასევე ჰქვია ტანტრული ბუდიზმი, ტანტრაიანა (ტანტრის ბორბალი), მანტრაიანა (მანტრის ბორბალი), ფალაიანა (შედეგის ბორბალი). ვაჯრაიანულ ბუდიზმში ადიბუდდჰა (ტიბ: དང་པོའི་སངས་རྒྱས་ ვაილი: dang-po'i sangs-rgyas დანგ'პოჲ სანჯჲე) არის „თავდაპირველი ბუდდჰა“. ის არის პირველყოფილი, თვითშემქმნელი ბუდდჰა, ყველაფერზე ადრე არსებული. სამანტაბჰადრა, სამანტაბჰადრი და ვაჯრადჰარა ადიბუდდჰას ყველაზე ცნობილი სახელებია, თუმც სხვებიც არსებობს. იგი, ძირითადად, მუქ ლურჯადაა გამოსახული. ადიბუდდჰას ცნება ახლოსაა მონოთეიზმთან. ბევრი ბრძენი და ბოდჰისატვა მის განსხეულებად ითვლება. ადიბუდდჰას შედარება შეიძლება უფრო ბრაჰმანთან, ეინ სოფთან ან არქესთან, ვიდრე პერსონალურ დემიურგთან - იაჰვესთან ან იშვარასთან. ასევე, ადიბუდდჰაზე არაა ნათქვამი, რომ შემქმნელია, მაგრამ ყველაფრის საწყისია. ადიბუდდჰა ემანაციური ხასიათის ღვთაებაა. სამანტაბჰადრა (სანსკ.-დევანაგარი: समन्तभद्र samantabhadra; ტიბ: ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ ვაილი: kun tu bzang po კუნტუსანგპო - „ყოვლადკეთილი“) მაჰაიანა ბუდიზმში არის ბოდჰისატვა. ბუდდჰა შაკიამუნთან და ბოდჰისატვა მანჯუშრისთან ერთად ქმნის „შაკიამუნის სამებას“. არის ლოტოსის სუტრის პატრონი; ავატამსაკა სურტის მიხედვით, შექმნა დიდი 10 აღთქმა, რაც ბოდჰისატვათა საფუძველია. იაპონიაში, ძირითადად, თენდაისა და შინგონის სექტები ბოდჰისატვად ცემენ თაყვანს და ნიჩირენის სექტაში - ლოტოსის სუტრის მფარველად. ვაჯრაიანას მიმდინარეობის ნიინგმას სკოლაში სამანტაბჰადრა თავდაპირველ ბუდდჰად ითვლება უხილავ იაბ-იუმის კავშირში თავის მეუღლე სამანტაბჰადრისთან. სამანტაბჰადრა, როგორც წესი, შავადაა გამოსახული. „დორჯე ზაჰორმას ქუდი“ სამანტაბჰადრას გამოსახულებითაა შემკული.[1] ტარა (სანსკ: तारा tārā; ტიბ: རྗེ་བཙུན་སྒྲོལ་མ་ ვაილი: rje btsun sgrol ma ჯეცუნ დოლმა) მაჰაიანურ და ვაჯრაიანულ ბუდიზმში — ქალი ბოდჰისატტვა. ცნობილია „გათავისუფლების დედად“; საქმესა და მიღწევებში წარმატების სათნოებას განასახიერებს. იაპონიაში ცნობილია თარანი ბოსაცუდ; ჩინურ ბუდიზმში კი თუოლუოდ.[2] ტარა არის მედიტაციის ღვთაება, რომლის პრაქტიკა გამოიყენება ბუდიზმის ვაჯრაჲანულ სექტაში. ტარას ყველაზე ცნობილი ფორმებია: მწვანე ტარა - ცნობილია გასხივოსნებული ქმედების ბუდდჰად თეთრი ტარა - ცნობილია თანაგრძნობის, ხანგრძლივი სიცოცხლის, კურნებისა და სიმშვიდისთვის წითელი ტარა - მძვინვარე ასპექტისა, დაკავშირებულია ყველაფერ კარგის მიზიდვით შავი ტარა - დაკავშირებულია ძალასთან ყვითელი ტარა - დაკავშირებულია ჯანმრთელობასა და აყვავებასთან ლურჯი ტარა - დაკავშირებულია ბრაზის გარდაქმნასთან ჩიტტამანი ტარა - ტარას ფორმა, რომლის პრაქტიკა ფართოდაა გავრცელებული ტიბეტური ბუდიზმის გელუკის სკოლის ტანტრული იოგის უმაღლეს საფეხურზე, გამოსახულია მწვანედ ქჰადირავანი ტარა - რომელიც გამოეცხადა ნაგარჯუნას სამხ. ინდოეთის ქჰადირავანის ტყეში; ზოგჯერ მოიხსენიება „XXII ტარად“. ბუდიზმის ზოგ სკოლაში მიღებულია ოცდაერთი ტარა. ტარას მთავარი მანტრა ბუდისტთა და ინდუისტთათვის ერთია: სანსკ: oṃ tāre tuttāre ture svāhā ომ ტარე ტუტტარე ტურე სვაჰა. ტიბეტელები და ვინც ტიბეტურ ბუდიზმს მიდევს, წარმოთქვამენ: oṃ tāre tuttāre ture svāhā ომ ტარე ტუტტარე ტურე სოჰა. შაქტი (ტელუგ. శక్తి, ტამილ. சக்தி; სანსკრ. ძალა, ენერგია, არსთა საძირკველი, ყოფიერების მიზეზი) — ქალი, საწყისი ძალა პროტოინდური რელიგიის იმ სახეობაში, რასაც ტანტრიზმი ეწოდა და რომლის „ბიბლია“, მეხუთე ვედა თითქოს თვით შივამ დაწერა. ამ რწმენის მიხედვით, თვით ქალია სამყაროს უზენაესი დედა, არსთა მშობელი. მასთან წამიერი შეერთებით მოწრმუნე მამაკაცები უკავშირდებიან ღმერთს. ამდენად, დედობრივი საწყისის ძალა ინდურ რელიგიაში ღვთაების რანგში ადის. იმავე დროს, ესაა სქესობრივი ცხოვრების ხანგრძლივი ისტორიის თავისებური ეტაპი და ფორმა, რასაც ქრისტიანი მისიონერები თვლიან გახრწნილების უსაძაგლეს სახედ, ეშმაკის სამსახურად. დიდი დედის კულტი საყოველთაო მოვლენაა მთელს დედამიწაზე. თვით პალეოლითის ხანის ქვის ქანდაკებები მეტყველებენ, რომ ქალს პირველყოფილი ადამიანი უკვე აღმერთებდა. ფალოსის კულტის დამახასიათებელი სიმბოლოები, ქვის, კირქვის და ლითონის კვირისტავები, რომლებიც სვანეთშია აღმოჩენილი, ყურადღებას იქცევენ შაკტის შესაბამის ძეგლებთან, ლიონილინგამებთან მსგავსებით. ეს ლინგა (ლინგამები ფალოსის სიმბოლური გამოსახულებებებია (ქვის ან ბრინჯაოსი) წარმოადგენდა შივას კულტის განუყოფელ ნაწილს და ინახებოდა შივას ტაძრებში (სვანებიც ეკლესიებში ინახავდნენ, რაც შორეულ კულტურათა შეხვედრის ნიმუშია). შაკტის სარწმუნოების მიხედვით, ასოს შივას სახე ჰქონდა და მთელი ინდოეთი მოწიწებით სცემდა თაყვანს. მისი ქანდაკებანი ნაპოვნია შივას ტაძარში, აფრიკულ ქოხებში, ეგვიპტის აკლდამებში, ყველა მხარეში. ხატავდნენ და აქანდაკებდნენ, ვითარცა მამაკაცის ატრიბუტს, ცალკე ან ფრთოსან ვულვასთან ერთად. ამ მხრივ განსაკუთრებით ცნობილია ძველი ეგვიპტე. ქანდაკი: ფალოსის ღმერთი მინი, რომაული პორნოგრაფიული სცენა: ფავნუსი და ნიმფა, პრიაპის გამოსახულებანი (ბრინჯაო, პომპეი), კოიტუსის სცენა (რომაული სანათი). Тара (санскр. तारा, tārā IAST, тиб. སྒྲོལ་མ་, Drolma «Спасительница») — одна из главных бодхисаттв (идам, просветленных существ) буддизма. Она родилась из слезы бодхисаттвы Авалокитешвары, в тот момент когда тот оплакивал страдания мира. Из упавшей слезы вырос лотос, и из него родилась Тара, ставшая его женой. В иконографии существует 21 форма Тары, среди них основными принято считать следующие: Белая Тара Зелёная Тара Красная Тара (тиб. sgrol-ma dmar-po, Долма Марпо, Красная Освободительница)[1]. Её воплощением является Курукулла Желтая Тара (санск. Васундхара, Васучара, Хранительница Сокровищ; тиб. Долма Сермо — Желтая Освободительница)[2] Голубая Тара — её воплощением является Экаджати Текст «Во славу 21 Тары» («Поклонение 21 Таре и хвала коренной мантре») читается утром во всех четырёх школах Тибетского буддизма. Текст изначально написан на санскрите, позднее переведён на тибетский язык. Главная мантра Тары одинакова и в буддизме, и в индуизме: ॐ तारे तुत्तारे तुरे स्वः — «oṃ tāre tuttāre ture svāhā». Тибетцами и теми, кто следует тибетской традиции эта мантра произносится «oṃ tāre tu tāre ture soha». Белая Тара (Sita Tāra, тиб. sgrol dkar ma) символизирует исключительную чистоту и трансцендентную мудрость. Она имеет семь глаз — по одному на каждой ладони и ступнях, а также во лбу, что символизирует её всеведение страдания во всей Вселенной. Поэтому её также называют «Семиглазой»[3] Белая Тара является целительницей и даёт удачу. В одном из древних тибетских текстов она упоминается как Еше Хорло — «колесо исполнения желаний», и, визуализируя её, практикующий стремится отождествить себя с этим божеством и таким образом убрать все препятствия. Атрибут Белой Тары — цветок лотоса в левой руке, который является символом Трёх Драгоценностей Буддизма. От неё исходит белый свет. В 1764 году буддийское духовенство объявило Екатерину II воплощением Белой Тары на земле, а первый хамбо-лама Дамба Доржи Заяев на аудиенции поклонился ей в ноги, как божеству. С тех пор все хамбо-ламы приносили специальную присягу на верность «Белому царю», а при личной встрече с императорами простирались перед ними[4]. В 2009 году президент России Дмитрий Медведев посетил Иволгинский дацан близ Улан-Удэ. Еще до приезда президента в Бурятию ламы сообщили, что собираются признать Медведева воплощением одного из самых почитаемых божеств буддийского пантеона — Белой Тары — и провести перед ним обряд простирания. Во время этого обряда воплощение божества усаживают на трон «белого царя», а ламы полностью распластываются на земле перед ним. От обряда президент решил отказаться, но сказал, что с уважением относится к традициям буддистов и их решению[5]. Среди верующих очень распространена практика, когда серьёзно больной человек обращается не только к врачу, но также приглашает ламу, который начитывает мантру Тары и исполняет связанные с ней ритуалы (пуджа, санскр. पूजा, pūjā IAST). На протяжении этого обряда необходимо начитать определённое количество мантр, а также для этого человека должно быть выполнено изображение (танка) Тары, которое должно быть закончено в течение двадцати четырёх часов. Такая интенсивная однодневная практика накапливает большой потенциал положительной энергии (пунья, санскр. पुण्य, puṇya IAST), который, в зависимости от многих вторичных факторов, может уравновешивать и преодолевать разрушительные силы болезни. «Разрезание» ваджрой мандалы Зелёной Тары на мероприятии «Дни Тибета в Москве», 24 июня 2011 С точки зрения буддийского учения, главная цель обретения длинной жизни состоит в том, чтобы позволить практикующему совершенствоваться на пути духовного развития. Великий тибетский учитель Марпа-Лоцава сказал, что если единственное, что люди совершают в своей жизни, приносит другим вред и создает негативную карму для самих себя, то было бы лучше, если бы они умерли раньше, чем позже. Ситуация для тех, кто приносит благо себе и другим — полная противоположность этому. И особенно в случае духовных наставников, чем дольше они живут, тем больше они способны вести других по пути к просветлению. По этой причине ученики в традиции тибетского буддизма часто подносят ламам изображения Белой Тары или одного из других божеств долгой жизни, вместе с просьбой о том, чтобы они не уходили из этого мира и продолжали поворачивать дхармачакру ради всех живых существ. В Тибете хорошо известна история, когда один практикующий достиг синхронности с Белой Тарой и мог свободно общаться с ней во время садханы. Интересен случай, который произошел с ним и его сестрой. Его младшая сестра должна была выходить замуж, но из-за крайней бедности своей семьи ей нечего было надеть в качестве положенных подвесок и браслетов на время церемонии. Тогда адепт обратился к Таре с просьбой о помощи, и в результате невеста во время бракосочетания пользовалась украшениями самой Бодхисаттвы. Цвет тела Зелёной Тары (тиб. sgrol ljang ma) указывает на её принадлежность к семейству Будды Амогхасиддхи, трансцендентального Будды, занимающего северную сторону Мандалы. Она восседает на лотосе, солнечном и лунном дисках. Её правая нога спускается с сидения, тем самым символизируя готовность Тары мгновенно прийти на помощь. Левая нога согнута, и находится в состоянии покоя, лалитасане (санскр. ललितासन, lalitāsana IAST). В руках она держит голубые цветы лотоса (утпалу санскр. उत्पल). Считается, что Зелёная Тара появилась из слезинки правого глаза Бодхисаттвы Арьябалы. Цвет её тела символизирует активность и мгновенное исполнение любой просьбы верующего. Её мудра выражает дарование окончательного просветления. Человек, начитывающий её мантру, (Om Tare Tuttare Ture svaha) побеждает всех демонов, уничтожает препятствия и достигает исполнения желания. Особенность чтения мантры Зелёной Тары заключается в том, что чтец может не помнить всю мантру целиком. Существует легенда, что один человек шёл по мосту и вдруг, находясь на середине моста, увидел демона, он повернулся назад, и сзади тоже стоял демон. Человек не помнил всю мантру до конца и читал то, что помнил. Зелёная Тара снизошла и помогла ему. Считается, что когда человек моргает, за то время, пока его глаза закрыты, Зелёная Тара успевает тысячу раз облететь вокруг земли, поэтому она успевает помогать каждому, кто её об этом попросит. При этом несколько лет назад в древней столице Китая городе Сиане был случай, когда при стотысячном начитывании мантры Зелёной Тары прозрачные хрустальные чётки практикующей, по имени Ятоу (丫头), поменяли свой цвет на зелёный, что свидетельствовало о синхронизации данной йогини с Зелёной Тарой. Белая Тара (тиб.Долкар / Dolkar / sgrol dkar ma) – одно из проявлений богини Тары, является божеством медитации в практиках долгой жизни. Богиня Тара известна в двадцать одной форме. Из них наиболее важными считают Зелёную Тару (Харит Тара) и Белую Тару (Сита Тара). Отличительным знаком Белой Тары является лотос в полном цвету. Белая Тара сидит в падмасане (поза лотоса) на лотосовом троне, одета в украшения Самбхогакаи, на голове – корона. Правая рука сложена у колена в варада-мудре (жест дарения блага). В левой руке, сложенной в джняна-мудре (жест проповедующего), она держит цветок лотоса. У Белой Тары семь глаз: во лбу – третий глаз (глаз мудрости), по центру ступней и ладоней также по глазу. Встречаются изображения, где Тара сидит не с перекрещенными ногами, – левая её нога свисает и опирается на лотос (лалита-асана). Часто Белая Тара изображается стоящей или танцующей. Белая Тара – духовная супруга (Юм) Бодхисаттвы Авалокитешвары. В Тибете считают, что воплощением Белой Тары на земле была некогда непальская принцесса Бхрикути, вышедшая замуж за тибетского царя Сонгцена Гампо. Отличительной особенностью Белой Тары являются семь глаз, третий глаз на лбу, а еще четыре - на ладонях и ступнях. Эти глаза позволяют ей видеть всех живых существ в каждой Локе (измерении бытия) с проницательной мудростью и состраданием. Практика и мантра Белой Тары способствует продлению жизни и преодолению угрожающих жизни помех. В одной такой практике она упоминается как Еше Хорло - Колесо Исполнения Желаний, и практикующий стремится идентифицировать себя с этим божеством и таким образом убирать все препятствия долгой жизни. "Когда я увижу знаки преждевременной смерти, Пусть ясно узрею я в созерцании образ Колеса Исполняющего Желания; Пусть оно разрушит смелость Бога Смерти, и пусть Я быстро достигну состояния бессмертного Ригзина ("Держателя Знания")". Этот метод может также использоваться от имени того, чья жизнь находится в опасности, когда практикующий преображается в Белую Тару и визуализирует больного человека в собственном божественном сердце, очищая его при помощи белого света, исходящего от Тары. Среди верующих очень распространено то, что серьезно больной человек обращается не только к врачу, но также приглашает Ламу, который начитывает мантру Белой Тары и исполняет связанные с ней ритуалы (санскр. Puja). В особо серьезных случаях Лама, рекомендует, чтобы сам больной инициатором этого обряда. На протяжении этого ритуала необходимо начитать определенное количество мантр, а так же для пациента должно быть выполнено изображение (танка) Белой Тары, которое должно быть закончено в течении двадцати четырех часов. Такая интенсивная однодневная практика накапливает большой потенциал положительной энергии (санскр. Punya) который, в зависимости от многих вторичных факторов, может уравновешивать и даже преодолевать разрушительные силы болезни. Таким образом, иногда возможно добиться успеха даже, когда обычное лечение неэффективно. С точки зрения Буддийского учения, главная цель обретения длинной жизнь состоит в том, чтобы позволить практикующему совершенствоваться на пути духовного развития. Великий Тибетский Учитель Марпа-Лотзава сказал, что если единственное, что люди совершают в своей жизни, приносит другим вред и создает негативную карму для самих себя, то было бы лучше, если бы они умерли раньше, чем позже. Ситуация для тех, кто приносит благо себе и другим - полная противоположность этому. И особенно в случае духовных наставников, чем дольше они живут, тем больше они способны вести других по пути к просветлению. По этой причине ученики в традиции Тибетского Буддизма часто подносят Ламам изображения Белой Тары или одного из других божеств долгой жизни, вместе с просьбой, о том, что бы они не уходили из этого мира и продолжали поворачивать колесо Дхармы ради всех живых существ. Примером тому может служить Тибетское Правительство, заказавшее своим художникам рисовать подобный образ каждый месяц для продления и укрепления жизни и здоровья Его Святейшества Далай Ламы XIV. Тара - главная богиня буддизма наших дней. Тара, Милосердная, родилась из слезы бодхисаттвы Авалокитешвары, Милосердного Владыки, в тот момент когда тот оплакивал страдания мира. Из упавшей слезы вырос лотос, и из него родилась богиня Тара, ставшая его вечной спутницей. Она символизирует сострадание и ведет путников через беспредельный океан перерождений. Она, лучезарная Тара, - та звезда, которая направляет мореплавателей. Вместе с Авалокитешварой она является покровительницей человечества. Призванная, она приносит спасение от бесчисленных опасностей. Она царевна Бхаттарика и, следовательно, облачена в царственное одеяние бодхисаттвы. Ее излюбленное местопребывание - гора Потала, с вершин которой она прозревает страдания этого мира. Белую Тару называют «Семиглазой». У нее на теле семь глаз: три - на лице, по одному - на ладонях и ступнях ног. Они помогают ей видеть все происходящее вокруг и оказывать поддержку всем, кто в ней нуждается. Тара, Спасительница, по-женски воплотила в себе деятельную энергию сострадания Авалокитешвары, и люди начали прибегать к ее помощи во всех своих нуждах, она стала самой почитаемой богиней Тибета, Монголии и Бурятии. Обычно считалось, что обрести Высшее Просветление можно лишь в теле мужчины, и женщине, накопившей должные заслуги, необходимо испытать еще одно перерождение. Но бодхисаттва Тара объяснила всем, что нет такого различия, как мужчина и женщина, а потому она, вопреки всем предрассудкам, будет в теле женщины работать на благо всех живых существ до тех пор, пока мир сансары не опустеет, и лишь тогда станет буддой и из тела женщины непосредственно уйдет в нирвану. В буддийской иконографии Тибета имеется двадцать одна форма Тары. Тара принимает пять священных цветов, и ее пламенный приверженец, кашмирский поэт Сарваджнямитра, говорит нам, что милосердная богиня может быть видима алой, как солнце, синей, как сапфир, белой, как пена океана, и ослепительной, как блистающее золото. Тот же поэт поет в экстазе молитвы: «Твоя вселенская форма подобна кристаллу, меняющему свой вид, когда окружающее переживает перемену». Тара пользуется великим почитанием в Тибете. Там верят, что даже простое упоминание ее имени может спасти от многих бедствий. Две жены прославленного тибетского царя Сронцзангамбо, содействовавшего распространению буддизма в своей стране, были признаны воплощениями Тары. Непальская царевна в качестве Зеленой Тары, а китайская принцесса в качестве Белой Тары. Российская императрица Екатерина II была объявлена бурятами ламаистами воплощением Белой Тары. Тара Янтра Слово Тара происходит от санскритского тр , что означает переносить. Тара является одной из шакти, то чей, одой из видов энергий, которая переносит человека от относительного бытия к высшему. Тара - это энергия , которая в человеческом теле присутствует во второй крестовой Свадхиштхана чакре. которая является обителью воды. Тару называют богиней переносящей через океан сансары (относительного существования и избавляющей от страха перед бушующими водами. Медитация на Тара янтре помогает открыть вторую чакру, что избавляет от всех проблем связанных с водой. В санскрите вода является синонимом слова жизнь. Вода действительно жизнь, мы состоим на 80 процентов из воды, вода лучший растворитель, вода связующее начало всех элементов. Вода связана со вкусовыми ощущениями, а местом сосредоточения на вкусе является язык. Поэтому Тара является богиней речи. Она являет собой изначальное звучание, из которого возник феноменальный мир. Тара как махавидья представляет собой воплощение эмоций и средств выражения, то есть речи. В Тантре считается что сиддхи (сверхспособности) Тары можно достичь без медитаций, повторения мантр, поклонения. без постоянной практики, без очищения элементов. Сиддхи могут проявиться благодаря одному памятованиюо ней. Это делает практику доступной каждому. Янтра Тары является самой простой и могущественной из янтр. Еe бухтур (внешний кицдрат) имеет цист зеленых листьев. Зеленый цвет - цвет уравновешенности, который необходим дли преодоления океана относительного существования. Медитация на зеленом цвете порождает дополняющий красный цвет -цвет воодушевления, свободного движения и восстания против правил и установлений. Лепестки лотоса окрашены в бледно розовый цвет, цвет стыдливости. Медитация на этот цвет делаег человека искренним. Символизм восьми лепестков лотоса описан в разделе Кали-янтра. Обращенный вверх вершиной треугольник окрашен пунцовым цветом - цветом ярости. Тара является богиней набавляющей от страха перед бурями и наводнениями. Ее связь с речью показана наложением пунцового треугольника на фиолетоный цвет акаши -элемента пятой чакры, которая считается обителью знания. Вторая и пятая чакры связаны между собой энергетическим каналом, который называется Сарасвати-нади, один из важнейших каналов. Он завершается на языке. Медитация на пунцовом треугольнике на фоне которого размещен золотой бинду (точка порождает зеленый цвет). Таким образом медитация на зеленом бухтуре порождает пунцовый цвет, а медитация на пунцовом треугольнике порождает зеленый цвет. Такое равновесие и есть ключ к пониманию тайны Тара-янтры. Зеленый цвет нейтрален - ни холодный ни горячий, потому как это сочетание теплого желтого и холодного синего цветов. Ярко-красный цвет является цветом насилия, но зеленый успокаивает его. Вначале проводиться медитация на зеленом внешнем квадрате, что порождает жизненную активность, а последующая медитация на пунцовом треугольнике создает зеленый цвет и устанавливает равновесие. В завершении медитация на золотом бинду - самой шакти Таре.