სულ გაუტიე გონი ვაჟაო, დაგიკარგია ზრდილობა, წაგებას როდი ანიშნებს, კაფვაში ენა ტკბილობა. მაგრამ არ გინდა გეტყობა, თავი ახწიო ტრამალსა, ზედ შემოგაჯენ თუ გინდა, ერთ კახურ ვირსა მამალსა. მთაში რომ ახვალ ვაჯაო, ბილიკს გაივლი კლდიანსა, იქაცა კისერს მაიგრეხ, ბარში გავიგებ ღრიალსა. მე არას გერჩი შენ გიდუღს, ძარღვებში თურმე მძღნ...ია ხოდა დაიჭი ეს "კეტი" არ გამოგისღეს ყელია. ვაჟავ კალგოტკას ჩაგაცმევ, ლიფებს მიგაკრავ მკერდზედა, სულ მინი იუბკით გატარებ, რომ არ შემცივდეს კეტზედა. აგერ შენ ლექსი-კაფია, რომ არ მაცადე სიცოცხლე, სადაცა შენი წამოგცდეს, იქ ჩემიცა თქვი იცოდე