მეორე მსომლიო ომის დროს გერმანელებმა გადაწყვიტეს დაემტკიცებინათ, რომ მთავარია არა აღზრდა, არამედ გენი. აიყვანეს გერმანელი, ებრაელი, ციგანი და რუსი ბავშვი. მოათავსეს ერთნაირ პირობებში, აჭმევდნენ ერთი და იგივეს, აცმევდნენ ერთნაირად, ასწავლიდნენ ერთად. წამოიზარდნენ და გერმანელმა ბავშვმა მოითხოვა მასალა და სამუშაო იარაღები. იშრომა და გააკეთა სათამაშო ეტლი და თამაშობს. დანარჩენები უყურებენ. მივიდა ებრაელი ბავშვი და ეუბნება თუ გინდა სადილზე კომპოტში გამიცვალეო, გერმანელმა იფიქრა მე მეორესაც გავაკეთებო და გაუცვალა. ღამე როცა დაიძინეს, ციგანს ბევრი არ უფიქრია და მოიპარა. რუსმა ყველაფერი ეს დაინახა. ზის და ფიქრობს, გააკეთოს შრომა ეზარება, გაუცვალოს კომპოტი ენანება, მოიპაროს ეშინია. ბევრი წვალების და ფიქრის მერე ადგა და სათამაშო ეტლზე მოისაქმა. ასე რომ მოისაქმებენ და წავლენ, სხვა არაფერი შეუძლიათ.
