სად ვმთავრდები მე და სად იწყები შენ.. ეს შენი ხელებია თუ მე გეხვევი.. ეს ჩემი გულია თუ შენ ფეთქავ.. ეს მე მაქვს შენი სუნი თუ შენ ჩემი.. მე უფრო მეტკინა თუ შენ უფრო მიხვდი.. ეს ჩემი ჰაერია თუ შენ მსუნთქავ.. ეს ჩემი ტუჩებია თუ შენ მკოცნი – სად ვმთავრდები მე და სად იწყება შენი მზერა –რომელმაც იცის რა ფერი ვარ და ღამ-ღამობით ლაქებს აშორებს ჩემს დაღლილ სხეულს…. რომელმაც იცის რამდენი ვარ და მაინც მყოფნის…………… რომ ახლომხედველს გამიმკვეთროს სილუეტები…. რომელმაც იცის რომ გავამხელ და მაინც მხედავს და შორიდანვე ამირეკლავს თავის წიაღში და მე ვბრუნდები ყოველ ჯერზე და ყოველ ჯერზე ხელახლა ვრჩები – ჩვენ რა ხანია გადავიხლართეთ გადავიხლართეთ... ........................ მოდი, ეს ქალაქი ჩვენი სიმეტრიის ღერძი იყოს... რამდენ ნაბიჯსაც შენ გადადგამ, მეც იმდენი ნაბიჯით დაგშორდები... მოხვალ და მოვალ... წახვალ და წავალ... გავიმეორებთ ჩვენ ერთმანეთს იქით და აქეთ... ღერძის გარშემო ჩავჭიდოთ ხელი და… ვიტრიალოთ, ვიტრიალოთ, ვიტრიალოთ... ვიდრე დავიღლებით, ვიდრე დავიცლებით, ვიდრე დავეცემით თავბრუდახვეულები _ ცა და მიწა ერთმანეთს ადგილებს გაუცვლიან, ვარსკვლავები ფეხქვეშ დაგვეგებიან... წაიქცევი და წავიქცევი... ადგები და ავდგები... გაგიმეორებ ,თითქოს სარკეში იყურები და შენს თავს ხედავ _ გამიღიმებ და გაგიღიმებ.. .წარბს შეკრავ და წარბს შევკრავ... მოდი, ახლა, ხელი ჩამჭიდე და ვიტრიალოთ... ვიტრიალოთ... ვიტრიალოთ... : ............ საშიში თამაში შენ წამართვი რწმენა და მე გამოვიცნობ, შენი ორი გამოწვდილი ხელიდან რომელ მუჭში მოაქციე ჩემი ბედნიერება... მე წაგართმევ იმედს და შენ გამოიცანი, ჩემს რომელ ამოსუნთქვას ამოვაყოლებ... შენ წამართვი ცრემლები და სანდო ადგილას გადამიმალე... მე წაგართმევ ტკივილებს და არჩევანის გარეშე დაგტოვებ... არ გეტყვი, გამოიცანი, რომელ ხელში მაქვს... შენ წამართვი თმის სარჭი და გათენებამდე მახვეწნინე _ დამიბრუნე მეთქი... მე წაგართმევ ყველაფერს, რაც დაგრჩა და ფეხშიშველს დაგტოვებ დედამიწაზე... დაგხურავ ვარსკვლავებიან ცას და გეტყვი:გამოიცანი, ამდენ ვარსკვლავში რომელია შენი ვარსკვლავი? შენ წამართვი საკუთარი თავი და, თუ გინდა, ნუ დამიბრუნებ... .......... მოდი და შენი თვალებით გადამიღე სულის კარდიოგრამა... და აჰა, შენ, ჩემი ანამნეზი: ხანდახან ვგუბდები და ისე საშიში ვარ, მეშინია, არ მივატოვო კალაპოტი, რომელსაც ჩემი სახელი და გვარი ჰქვია. მოდი და... ამ სულს რამე გაუგე _ მოუწესრიგე თანდაყოლილი არითმია, გაუკვალე გზა, თითქოს პირველი თოვლი მოვიდა და ჯერ არავის გაუვლია... და გამოუწერე სუფთა ჰაერი, რომელიც არსად იშოვება... გამომაღვიძე შენი სიზმრებიდან და დამაბრუნე იქ, სადაც არ მახსოვს, რომ ოდესმე ვიყავი... ........ შენ შენ-ში შენ-სას ხედავ, მე ჩემ-ში მიყვარს ჩემ-ი, ის მას-ში ფიქრობს მის-ას, ზღვას რკალად კვეთავს გემი. ჩვენ ჩვენ-ით ვპოვებთ ჩვენ-სას, თქვენ თქვენ-ში ჰპოვებთ მას, ყველამ მივხედოთ ჩვენ-სას და მშვიდად ვიგრძნობთ თავს.