ქრისტე ისტორიული პიროვნება(ღმერთი) თუ მითი?

[Nukriko]

სახარებათა მოთხრობებში გვაქვს ქრონოლოგიური შეუსაბამობანი. საყურადღებოა, მაგალითად, შემდეგი გარემოება: აღწერა, რომელსაც თითქოს ქრისტეს დაბადების წელს ჰქონდა ადგილი, მომხდარა, ლუკას ცნობით, მაშინ, როდესაც ასურეთს მთავრობდა კვირინე. კვირინე კი, ისტორიიდან ვიცით, გარდაიცვალა 60 წლით ადრე, ვიდრე ქრისტე დაიბადებოდა. შემდეგ - ქრისტე გასამართლებულ იქნა თითქოს მაშინ, როდესაც იერუსალიმში მღვდელმთავრებად იყვნენ ანა და კაიაფა; ცნობილია ნამდვილად, რომ იერუსალიმში ერთსა და იმავე დროს ორი მღვდელმთავარაი არ ყოფილა არასოდეს. ქრისტე, სახარების ცნობით, ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა ქ. ნაზარეთში. ეს კი პირწავარდნილი ანაქრონიზმია, რადგანაც ნაზარეთი ჩნდება 130 წლით გვიან ქრისტეს დაბადების შემდეგ. სახარებათა ცნობით სახელწოდება "ქრისტიანი" გაჩნდა პალესტინაში, "საქმე მოციქულთა" კი გადმოგვცემს, რომ ეს სახელწოდება პირველად ანტიოქიაში გაჩნდა (XI,26).

 

სახარებები ყალიბდებოდა საუკუნეთა განმავლობაში სხვადასხვა დროს, სხვადასხვა პირობებში, ამიტომ ისინი შეიცავენ ისეთ წინააღმდეგობას, რომელთა მორიგება პირდაპირ შეუძლებელია.

 

შეიძლება განა ენდოს კაცი ისეთ წყაროს, რომელიც სავსეა შეუსაბამობით და წინააღმდეგობებით? ვფიქრობთ, რომ არ შეიძლება. განსაკუთრებით ვერ შეურიგდება ჭკუაში მყოფი კაცი სახარების იმ ამბავს, რომ ქალწულს, უქმრო ქალს შეეძლოს უთესლოდ, უქმროდ შვილი გააჩინოს; მითუმეტეს შეუძლებელია დავიჯეროთ, ქალწულმა დაბადოს და ამის შემდეგ ქალწულად დარჩეს, როგორც ამას ამტკიცებენ მარიამის შესახებ მისი თაყვანისმცემელნი, რომელნიც მას "მარადის ქალწულად" თვლიან. მტკიცება ასეთი რამესი (ეპიფანე კვიპრელი და იერონიმე) არის აბუჩად აგდება, შეურაცხყოფა ადამიანის გონებისა თვით ბნელით მოცულ საშუალო საუკუნეებშიაც კი. მარიამი სახარების თხრობის მიხედვითაც კი არ დარჩენილა ქალწულად, ის იყო ცოლი იოსებისა; მათე ამბობს: "თხოვილ იყო დედა მისი (ქრისტესი) მარიამ იოსებისა" (1,18), "ხოლო იოსებ, ქმარი მისი, მართალი იყო" (1,19). ანგელოზი ეუბნება იოსებს: "ნუ გეშინიან მიყვანებად მარიამისა, ცოლისა შენისა" (მათ. 1,20), "და წარიყვანა იოსებ ცოლი თვისი და არა იცოდა იგი, ვიდრე შვა ძე იგი მისი პირმშო" (მათ. 1.24-25), ესეიგი - იოსებმა თუმცა დატოვა თავისთან, თავის სახლში თავისი ცოლი მარიამი, მაგრამ ცოლქმრული ურთიერთობა მასთან არ ქონია, სანამ მან, მარიამმა, არ შვა პირმშო, პირველი შვილი - ქრისტე, ამის შემდეგ კი ეს ურთიერთობა ძალაში შევიდა, მარიამს გაუჩნდა სხვა შვილებიც - ვაჟები: იაკობი, იოსია, სიმონ და იუდა (მათ. XIII, 55, მარკ. VI,3), ე.წ. "ძმანი უფლისანი", და ქალები მარიამი და სალომე.

 

ლეგენდარული ქრისტეს სახის შესაქმნელად ფანტაზიამ გამოიყენა მითები და თქმულებები თითქმის ყველა ღვთაებათა შესახებ, რომელთაც თაყვანს სცემდნენ ჩვენს ერამდე ცნობილ რელიგიებში, ქრისტე უკვე ამ რელიგიებში იყო მოცემული. ასე რომ სავსებით მართალი იყო ნეტარი აგვისტინე იპონელი (IV-V ს.), რომელიც ამბობდა: "ის რასაც ქრისტიანულ რელიგიას უწოდებენ, არსებობდა უხსოვარი დროიდან და დაცული იყო იმ დრომდე, სანამ ქრისტე განხორციელდებოდაო".

 

ნათქვამის ნათელსაყოფად ჩვენ არ შევუდგებით ქრისტეს მთელი ბიოგრაფიის შედარებას ძველი ღმერთების ბიოგრაფიასთან, დავკმაყოფილდებით მხოლოდ ერთი მომენტით ამ ბიოგრაფიიდან, სახელდობრ - ქრისტეს შობის ამბებით.

 

რელიგიათა ისტორიიდან ცნობილია რომ ქალწულისაგან გამოქვაბულში იბადება არა მარტო ქრისტე, არამედ ოზირისი, თამუზი, ადონისი, ატისი, აგნი, მანუ, მითრა და აპოლონი. ეგვიპტის თებაიდაში ცნობილია ღვთაება ამონის ტაძრის ნანგრევები; ამ ტაძარში ადგილი ჰქონდა "შობის" სამლოცველოს, რომელიც ბარელიეფებით ყოფილა შემკული. ამ ბარელიეფებზე გამოხატულია ამენოფისე III დაბადება. ერთ ბარელიეფზე მოთავსებულია დედოფალი მეტ-ემ-ვე, მის წინ დგას ღვთაება ამონის მიერ გამოგზავნილი თოთი, რომელიც, როგორც ღვთისაგან გამოგზავნილი მთავარანგელოზი გაბრიელი მარიამს, ახარებს, რომ ის შობს ძეს. მეორე ბარელიეფზე გამოხატულია მუცლადღება ან დაორსულება დედოფლისა. მესამე ბარელიეფზე ვხედავთ "ღმერთკაცის" (ეს ქრისტეს ტიტულია) ამენოფისე III დაბადებას. მეოთხე ბარელიეფზე ახალდაბადებული ღებულობს სამი კაცისაგან ძღვენს, როგორც ქრისტე აღმოსავლეთის მოგვებისაგან. აღმოსავლეთის რელიგიებში ძალიან პოპულარულია სურათი, რომელზედაც გამოხატულია, თუ როგორ აწოვებს დედა ძუძუს ახალდაბადებულ ღვთიურ ბავშვს. პომპეის ერთ-ერთ ფრესკაზე წარმოდგენილია იზიდა, რომელიც ზის სახედარზე და ხელში უჭირავს პატარა ჰორუსი. ეს სურათი ძალიან გვაგონებს იოსებისა და მარიამის ეგვიპტეში გამგზავრების სურათს ახალდაბადებული იესოთი ხელში.

 

უფრო მეტ მსგავსებას ვპოლობთ მითრას და ბუდას მითოლოგიაში. მითრაიზმი ის რელიგიაა, რომელიც ჩვენს წელთაღრიცხვის პირველ ოთხ საუკუნეში მსოფლიო ბატონობისათვის ებრძოდა ქრისტიანობას. ის ჩვენშიც, საქართველოშიც კარგად იყო ცნობილი. "შობის" დღესასწაული სცოდნია მითრაიზმსაც. რას წარმოადგენს ნამდვილად ქრისტეს "შობა"? ეს არის მიბაძვა მზის ღვთაების დაბადების დღესასწაულისა. 25 დეკემბერი (დღე ქრისტეს შობისა) იულიოსის კალენდრით ითვლებოდა დღედ მზის დაბადებისა, რადგან ამ რიცხვიდან დღე მატულობს და მზე მეტ სინათლეს იძლევა. ამ დღეს იბადებიან სხვა, ისტორიულად ცნობილ რელიგიათა, ღმერთებიც, როგორიცაა: ოზირისი, თამუზი, ადონისი, ატისი, აგნი, მანუ და აპოლონი. ამ დღეს იბადება კერძოდ მითრაც, რომელიც არის "ღმერთი უძლეველი მზისა". რადგანაც მითრა და მისი ამბები ქრისტიანობაში ქრისტეზეა გადმოტანილი, ამიტომ მითრას დაბადების დღე გამოაცხადეს ქრისტეს დაბადების დღედ, იმ ქრისტეს, რომელსაც მათ, მითრას მიბაძვით, უწოდეს მზე, "მზე სამართლისა". თვით ქრისტიანობის იდეოლოგიური მებაირახტრენი, მაგალითად გრიგოლ ნოსელი და აგვისტინე იპონელი, არ მალავდნენ, რომ ქრისტეს შობი დღესასწაული მათ მიერ დაკავშირებულია მწის მოქცევასთან. საყურადღებოა, რომ მითრა, როგორც ქრისტე, იბადება ქალწულისგან გამოქვაბულში და იმასაც ისე მიართმევენ ძვირფას ძღვენს, როგორც ქრისტეს. ამასთან ერთად უნდა მოვიგონოთ ერთი გარემოება.

 

ცნობილია, რომ საქართველოში თითქმის ყველგან წესად მიღებული იყო, რომ "შობის" დღესასწაულს ღორის დაკვლით ეგებებოდნენ თითქმის ყველა ოჯახში. ღორის გასუქებას, მის დაკვლას, მისი ხორცით გახსნილებას, განსაკუთრებით დასავლეთ საქართველოში, პირდაპირ რიტუალური ხასიათი ქონდა. რით აიხსნება ასეთი უპირატესობის მინიჭება ღორისთვის, რატომ სხვა დღესასწაულთან არაა ასე ხაზგასმით მის მოხმარება დაკავშირებული? ამ შემთხვევაში ჩვენ საქმე გვაქვს მითრაიზმის ერთ გადმონაშთთან. როგორც ზემოთაც ავღნიშნეთ, 25 დეკემბერი, ქრისტეს შობის დღესასწაული, ქრისტეს შობამდე, ყველგან მაშასადამე ჩვენშიაც, იყო დღესასწაული მითრას შობისა. ღორი კი ყველგან და ყოველთვის მითრას წმინდა ცხველად ითვლებოდა, ის მტკიცედ და ურყევად იყო დაკავშირებული მითრას კულტთან. გარეული ტახი იხსენიება როგორც მითრას ცხოველი, რომლის მოდგმა, მითრაისტების რწმენით, მკვდრეთით აღდგომამდე გრძელდებოდა. ამრიგად, ქრისტეს შობის დღესასწაულთან ღორის დაკავშირება არის მონაგონარი მითრას კულტისა.

 

გაცილებით მეტი მსგავსება აქვს ქრისტეს შობის ამბავს ბუდას შობის ამბავთან, რომელიც წარმოდგენილია ბუდისტთა წიგნში "ლალიტა ვისტარა". აი ეს მსგავსება:

 

1. ქრისტეს, მის მიმდევართა რწმენით, არსებობდა "უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა" და გარკვეულ დროს, როგორც კაცი დაიბადა ამ ქვეყნად; ასევე ბუდა არსებობდა უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა და მერე დაიბადა როგორც კაცი. ორივე დაიბადა საკუთარი ნება-სურვილით კაცობრიობის სიყვარულით.

 

2. ბუდა მეფის საგვარეულოს ეკუთვნოდა, მისი მამა მეფე იყო; ქრისტეც, სახარების მიხედვით, წარმოიშვა ებრაელთა მეფის დავითის ტომიდან, მას ეწოდება "ძე ღვთისა", დავითს კი "ღვთის მამა".

 

3. ქრისტეს დედას, ე.წ. "ღვთიშობელს", ერქვა მარიამი, ეს სახელი არის შესატყვისი ბუდას დედის სახელისა - მაია.

 

4. ბუდას დედა მაია ნახულობს სიზმარს, რომ მას ეყოლება შვილი ბუდა; ამ სიზმას ბრამინები მას უხსნიან იმავე სიტყვებით, რიგირითაც მთავარანგელოზმა გაბრიელმა "ღვთიშობელს" მარიამს აუხსნა საიდუმლოება მისგან ქრისტეს შობისა.

 

5. როგორც ქრისტეს დაბადება ეუწყა აღმოსავლეთის ასტროლოგებს ვარსკვლავის გამოჩენით, ისე ბუდას დაბადებაც ვარსკვლავის გამოჩენით იქნა აღნიშნული. როგორც ქრისტეს, ისე ახლად დაბადებულ ბუდას საჩუქრებს მიართმევენ.

 

6. მეორმოცე დღეს დაბადებიდან, სახარების თქმულებით, ქრისტე მიიყვანეს ტაძარში, სადაც ის მკლავზე მიირქვა მოხუცებულმა სვიმეონმა და აკურთხა. ახლად დაბადებული ბუდაც მიუყვანიათ ტაძარში, სადაც მოხუცებულ ასიტას თაყვანი უცია მისთვის.

 

7. სახარებაში გადმოცემულია: როდესაც იროდი მეფემ გაიგო უხუცესებისგან, რომ ბეთლენში, ქრისტეს სახით, დაიბადა მეფე ურიათა, ძალზე შეშინდა და აღმოსავლეთიდან მოსულ მოგვებს თხოვა გაეგოთ ბეთლემში ყველაფერი დაწვრილებით და ეხნობებიათ მისთვის. ასე მოიქცა მეფე ბიმბისარაც: როდესაც მის ყურამდე მივიდა ცნობა "ინდოელთა მესიის" დაბადების შესახებ, მან გაგზავნა ჯაშუშები და სთხოვა გაეგოთ ყველაფერი დაწვრილებით ახალდაბადებულის შესახებ და ეცნობებინათ მისთვის.

 

ასეთი მსგავსება, თითქმის იგივეობამდე დაყვანილი, დამაფიქრებელია. შეიძლება ზოგიერთმა ამ შემთხვევაში პირიორიტეტი სახარების ამბებს მიანიჭოს და ბუდისტური ლეგენდების წყაროდ სახარება ჩათვალოს. მაგრამ ეს სწორი არ იქნება, რადგანაც ბუდისტების "საღვთო წიგნები" რომლებიც შეიცავენ ბუდას შესახებ ლეგენდებს ჩამოყალიბებულია ჩვენს წელთაღრიცხვამდე, ასე რომ ეს წიგნები ქრისტიანულ წყაროებს ვერ გამოიყენებენ. ამავე დროს იოსებ ფლაბიოსის შრომებიდან ვიცით, რომ ინდოეთი პალესტინაზე გავლენას ახდენდა ჯერ კიდევ სახარების შექმნამდე ("ებრაელთა ომის ისტორია", VII, VIII, 7).

 

ყველაფერი რაც აქამდე ითქვა, ნებას იძლევა დავასკვნათ, რომ შეუძლებელია დამტკიცებულ იქნას ისტორიულად ფაქტი ქრისტეს დაბადებისა და მისი რეალურად არსებობისა. ქრისტე დაიბადა ადამიანის შ ე გ ნ ე ბ ა შ ი მას შემდეგ, რაც ჩამოყალიბდა ის მოძღვრება, რომელსაც ქრისტიანობა ეწოდება.

 

მიუხედავად ამის, საქრისტიანო ქვეყნებში დამყარდა წელთაღრიცხვა ქრისტეს დაბადებიდან; ქრისტეს დაბადებას ჩვეულებრივ სდებენ 753 წელს ქ. რომის გაშენებიდან შეიძლება თუ არა ზუსტად გამოანგარიშება იმისა, თუ როდის დაიბადა ქრისტე, გვაქვს თუ არა რაიმე მონაცემი ამის გასარკვევად? არავითარი, გარდა იმ ცნობებისა, რომელთაც სახარებაში ვპოულობთ, მაგრამ ჩვენ უკვე ვნახეთ, რა ღურებულებისაა ეს წყარო.

[Siknadmo]

Вы читаете журнал skurlatov

Вход Создать аккаунт в ЖЖ Подробности

 

Дневник - В каком году был зачат и рожден Иисус Христос. 1(Свежие записи) (Архив) (Друзья) (Личная информация) (www.panlog.ru)

 

 

Personal Injury Lawyer In Texas Counter

 

Янв. 25, 200803:31 pm - В каком году был зачат и рожден Иисус Христос. 1

 

 

Проштудировав американские официальные Таблицы полнолуний НАСА за период с -100 до 100 гг., в которых астрономический «нулевой год» приходится на 1-ый год до нашей эры, и сопоставив с проведенным евангелистом Лукой «тщательным исследованием» (Евангелие от Луки 1:3) обстоятельств рождения Иисуса Христа и опираясь на свои недавние заметки и написанную год назад заметку «Два Рождества Христовых», могу дать достаточно обоснованный ответ – Иисус был зачат в ночь с 21 на 22 марта -12-го года, то есть в день, когда весеннее равноденствие совпадало с первым весенним полнолунием, соответствующем священному дню еврейского календаря 14 ниссана (первого весеннего месяца) – кануну еврейской Пасхи и дню овуляции по лунно-менструальному циклу. И родился он в положенный срок – в дни зимнего солнцеворота в ночь с 22 на 23 декабря -12 г. Обрезание младенца Иисуса свершилось на восьмой день после Его Рождества, то есть на переходе к 1 января -11 г. «По прошествии восьми дней, когда надлежало обрезать Младенца, дали ему имя Иисус, нареченное Ангелом прежде зачатия Его во чреве» (Лука 2:21). Вот исток праздника Нового Года – 1 января по юлианскому календарю!

 

Поскольку из установленной в предшествующих заметках «близнечности» Иоанна Крестителя (Предтечи) и Иисуса Христа следует, что их зачатия и рождения должны сопрягаться с годовым циклом солнцеворотов и равноденствий (Иоанн зачат в полнолуние осеннего равноденствия, а Иисус – следующего за ним весеннего), необходимо было по Таблицам полнолуний НАСА подобрать наиболее подходящие пары-связки совпадений. Вне конкуренции здесь – сопряженность осеннего равноденствия в -13 г., приходящегося на 22:03 n 25 сентября, и весеннего равноденствия в -12 г., приходящегося на 04:41 22 марта. Эти даты укладываются в интервал дней овуляции-зачатия, все остальные погодовые «близнечные» связки за 100 лет – явно не подходят.

 

Соответственно, следуя Луке, «второе» или духовное зачатие Отрока Иисуса произошло в Иерусалиме через 12 лет в дни еврейской Пасхи (именно «дни праздника» - Лука 2:43), а в -1 г. празднества 14-15 ниссана, согласно тем же Таблицам НАСА, центрировались вокруг дня полнолуния 20 марта, перекрывая день весеннего равноденствия 21-22 марта. Тогда, по аналогии с телесным циклом, духовное Рождество Христово, которое, кстати, предвидел Дмитрий Сергеевич Мережковский в книге «Иисус Неизвестный» (Москва: Республика, 1996) - «В тот миг, когда соединился в поцелуе небесной любви Он с Нею /с Духом, Софией, Невестой, Сестрой, Матерью/, и родился в Иисусе Христос» (стр. 101) - свершилось в дни зимнего солнцеворота -1 г., которое и празднуется ныне как Рождество. Затем следовал год 0 – первый год нашего летоисчисления.

 

Для сопоставлений приведу выпечатку из Таблица полнолуний НАСА - слева год, справа день мартовского полнолуния (цикл повторения лунных фаз или цикл Метона – 19 лет; в тот период день весеннего равноденствия по юлианскому календарю - 22 марта):

 

-18 28

-17 17

-16 6

-15 25

-14 14

-13 4

-12 22

-11 11

-10 29

-09 19

-08 7

-07 26

-06 16

-05 5

-04 23

-03 13

-02 2, 31

-01 20

0 8

01 27

02 17

03 7

04 25

05 14

06 3

07 22

08 10

09 29

10 18

11 8

12 26

13 16

14 5

15 24

16 12

17 1, 31

18 20

19 9

20 27

21 17

22 7

23 25

24 14

25 3

26 21

27 11

28 29

29 18

30 8

31 27

32 15

33 4

34 23

35 12

36 1, 30

37 20

38 9

39 28

40 17

41 6

42 25

43 14

44 2

 

Когда лет сорок назад я вступил в переписку с витебчанином Иммануилом Великовским, который тогда проживал в Принстоне (США), то он почуял родственную душу – рыбак рыбака видит издалека - и прислал мне в Москву бандероль со своими весьма впечатляющими книгами, которые приохотили меня к «научно-натуралистической» экзегетике Священных Писаний – к постижению не только их бытийно-богословского смысла, но и к усмотрению их физико-космической подоплёки. Под влиянием Иммануила Шимоновича написал и даже опубликовал статьи о сопряжении древних теогонических мифов с данными релятивистской астрофизики и космогонии. Сейчас же надо разгадывать «код» Программы (Слова) развертывания-бутстрепирования бытия сущего или истории существ и человека-микрокосмоса и всего человечества, прежде всего Священной Истории, вооружившись азами программирования и вообще компьютерологии. Бесспорно, Программа сверхэкономна и не допускает лишних сущностей и потому развертывается-бутстрепируется «кругами» или винтом-вихрем спирали, воспроизводясь и отражаясь в постоянных «рифмовках» и «повторах» и в «близнецах», в том числе в близнечном сопряжении Иоанна Крестителя (Предтечи) и Иисуса Христа. Годовой цикл Весеннее Равноденствие (зачатие Иисуса) – Летний Солнцеворот (рождение Иоанна) - Осеннее Равноденствие (зачатие Иоанна) – Зимний Солнцеворот (Рождество Иисуса Христа) закодирован жестко и лежит в основе интуиций человеческих мифов и прозрений. Рифмовка-синхронизация с остальным сущим, столь настойчиво подчеркиваемая Священными Писаниями, - подразумевается само собой. Архангел Гавриил (Джебраил в Священном Коране) бутстрепирует сущее и выступает в роди системного администратора (сисадмина). В частности, и это очень важно для дальнейшего осмысления, он как бы «свыше» (от Программы) сообщает-волит имена как Иоанна («и наречешь ему имя: Иоанн» - Лука 1:13), так и Иисуса («и вот, зачнешь во чреве, и родишь Сына, и наречешь Ему имя: Иисус» - Лука 1:31). Кстати, мы 16 января 2008 года на заседании Русского Исторического Общества обсуждали этот момент с френдом филологом Владимиром Павловым, и он выдвинул ряд интересных идей по расшифровке смыслов этих святых имён и по рифмовке их близнечности, в частности, через графику их написания (в смысле грамматологии-экритологии Жака Деррида). Учтём, что Программа Бога выше слова человека, и поэтому сами запечатленные через сущее тексты Священного Писания и тем более их переводы на современные языки заведомо содержат ошибки. Поэтому научные данные о сопряженных ритмах-рифмовках-повторах космоса и микрокосмоса вернее мифов-преданий и их отображений на тленных носителях.

 

- 12 г.? (Будем пользоваться астрономическим летоисчислением, хотя при пересчете дат Римской истории возможны некоторые малосущественные уточнения при согласовании астрономического календаря с юлианским). Как эта дата согласуется с другими свидетельствами Евангелий и современников о времени зачатия и рождения Иисуса Христа?

 

В Евангелии от Луки сказано – «2:1. В те дни вышло от кесаря Августа повеление сделать перепись по всей земле. 2:2. Эта перепись была первая в правление Квириния Сириею».

 

Известно, что Август Октавиан (-63 – 14 гг., правил единолично с -27 г.) осуществил три переписи – «И в шестое консульство с коллегой М<арком> Агриппой я провел оценку имуществ народа. Перепись после сорок второго года я осуществил. Во время этой переписи учтено было голов римских граждан четыре миллиона шестьдесят три тысячи. [Тогда] вторично, пользуясь консульской властью, я осуществил перепись единолично, когда консулами были Г<ай> Ценсорин и Г<ай> Асиний. Во время этой переписи учтено было голов римск[их] граждан четыре миллиона двести тридцать три тысячи. И в третий раз, пользуясь консульской властью, я совершил перепись с коллегой Тиб<ерием> и Цезарем, [м]оим сыном, когда консулами были Секст Помпей и Секст Аппулей. Во время этой переписи учтено было голов римских [гра]ждан четыре миллиона де[вя]тьсот тридцать семь тысяч» (Деяния Божественного Августа; Анкирская /Анкарская/ надпись).

 

Первая перепись «после сорок второго года» (от рождения Августа Октавиана?) - судя по всему, в – 21 г., ибо названный перед тем Марк Агриппа был консулом наряду с Августом Октавианом в -27 г. Вторая перепись, судя по таблицам римских консулов, – в 8 г. Третья перепись – 14 г.

 

Упомянутые три переписи Августа Октавиана касались римских граждан, но не раз для исчисления налогов проводились также переписи (цензы) в сателлитных государствах-протекторатах. Одним из них было иудейское царство Ирода Великого (-40 - -4 гг.), и в нём свершились зачатия и рождения Иоанна Крестителя и Иисуса Христа.

 

В разгар правления Августа упорядочивалась и инвентаризировалась империя, и, говоря словами священника Георгия Петровича Чистякова - «Три переписи, которые осуществил Октавиан, явились своего рода подведением итогов его правления более чем за четверть века. Просматривая материалы ценза, он мог одним взглядом окинуть подвластные ему земли и племена». Тацит отмечает, что при Августе были собраны сведения «о государственной казне, о количестве граждан и союзников на военной службе, о числе кораблей, о царствах, провинциях, налогах прямых и косвенных» (Тацит. Анналы, I, II; ср. Светоний. Август, 101).

 

О переводе второй фразы «автэ апографэ протэ эгэнэто эгемонэйонтос тэс Сириас Кирэниу» – много споров среди библеистов. Считаю, что нормам греческого языка не противоречит мой перевод «Эта перепись была /во времена/ первого правления Квириния в Сирии» вместо синодального перевода «Эта перепись была первая в правление Квириния Сириею». Профессор исторического факультета МГУ и учитель моей дочери Ольги и один из светочей нашего Русского Исторического Общества Олег Михайлович Рапов (1939-2002) – он тоже относит рождение Иисуса Христа к -12 г.! – отмечает в работе Когда же родился и был распят Иисус Христос? (Историко-астрономические исследования. Выпуск XXIV. – Москва: Наука, 1992), что Публий Сульпиций Квириний сложил консульские полномочия к июлю -12 г. и, согласно обнаруженному в Антиохии фрагменту римского текста, находился в Сирии по поручению императора Августа в период, когда суффектом Рима был Луций Волюзий Сатурнин, то есть от -12 до -11 гг. И в 10-7 гг. до н.э. он, разместив штаб в Сирии, вел военную операцию против гомонаденсов - племени, обитавшего в горах Тавра в Малой Азии (Келлер В. Библия как история. Москва: Крон-Пресс, 1998, стр. 384).

 

Ещё ранее Александр Иванович Резников допускал совмещение рождественской версии Луки с историческим фоном осени 12 г. до н. э. (Резников А. И. Комета Галлея: Демистификация рождественской легенды? // Историко-астрономические исследования. Выпуск XVIII. – Москва: Наука, 1986, стр. 75):

 

«Мы предполагаем, что Квириний Сульпиций, бывший консулом в Риме по июль 12 г. до н. э. [Paulys Realencyclopadie der classischen Altertumswissenschaft. Neue Bearbeitung. Band IV A. – Stuttgart, S. 829], мог уже в августе прибыть в Сирию для подготовки легионов к войне с гомонадами в Киликии - области, прилегавшей к Сирии. Как пишет Тацит (55 - 120 гг.), Квириний вскоре (латинское наречие "mox" у Тацита можно перевести как "вскоре, непосредственно затем") после окончания срока консульства одержал победу над гомонадами [Тацит. Анналы: III, 48]. Вопросы датировки экспедиции Квириния против гомонадов, как, впрочем, и возможности его правления Сирией до 6 г. н. э., многократно дискутировались [Aufstieg und Niedergang der Romischon Welt. Band 7.2. Herausgcgeben von W. Haase.- Berlin: Walter de Gruyter, 1983 , S.967; Paulys Realencyclopadie der classischen Altertumswissenschaft. Neue Bearbeitung. Band IV A. - Stuttgart, S. 831]. Возможные временные рамки этой экспедиции простираются от 12 до 3 гг. до н. э. Заметим, что в списке правителей Сирии [Paulys Realencyclopadie der classischen Altertumswissenschaft. Neue Bearbeitung. Band 8. - Stuttgart, S. 1629] имеется пропуск, приходящийся на 12-11 гг. до н. э. Может быть, именно в это время Квириний правил Сирией в первый раз?».

 

Перепись Квириния по приказу императора Августа в -12 г. допускают и зарубежные историки (Gorbishley Т. Quirinius and the Census: A Re-study of the Evidence // Klio. Beiträge zur alten Geschichte. – Leipzig, 1936, Band 29, S. 81-93). Авторитетно мнение выдающегося советского античника Николая Александровича Машкина, высказанное в классическом и удостоенном Сталинской премии исследовании «Принципат Августа: Происхождение и социальная сущность» (Москва – Ленинград: Издательство Академии Наук СССР, 1949. – 606 стр.), о пребывании Квириния в должности правителя Малой Азии в 10-7 гг. до н.э. и об управлении им Сирией в 7-6 гг. до н.э. и о его возможности контролировать ценз, проводимый Иродом (стр. 545). По данным Тертуллиана, хорошо знакомого с римскими архивами, легатом Сирии при первой переписи был Гай Сенций Сатурнин (Тертуллиан. Против Маркиона, IV, 19), но непосредственно перепись проводил чиновник менее высокого ранга Квирин. Некоторые ученые предлагают читать Лука 2:2 так: «Эта перепись была прежде правления Квириния в Сирии». Обзор версий – протоиерей Павел Иванович Алфеев. Перепись Квириния. Рязань, 1915, стр. 26 и далее. Дж. Маккинли считает, что Квириний властвовал в Сирии первый раз в 8-5 гг. до н.э., и относит Рождество Христово к осени 8 г. до н.э. (Mackinlay G. The Magi: How they recognised Christ's star. - London, 1907, p. 166). Более-менее полный материал о префекте Сирии Квиринии и научный анализ его соотношения с сообщением Евангелия от Луки содержится в книге известного историка Эдвара Шурера (E. Shurer. The History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ. New edition. Volume I. – Edinburg: T.&T. Clark, 1979, pp. 339-427.), а богословская версия этой же проблемы с допуском возможной ошибки евангелиста Луки изложена в книге J. H. Marshall. The Gospel of Luke: New International Greek Testament. Commentary. - Grand Rapids: Eardmans, 1978, pp. 99-104. Оригинальный экзегет ван Беббер полагает, что Квириний в первый раз игемонствовал в Сирии с осени 742-го года от основания Рима (= -12 г.) по лето 744 г. – следовательно, Иисус Христос родился в -12/-11 или -11/-10 гг., поскольку дальше Квириний не мог властвовать в Сирии. Кроме того, этот же автор приводит аргументы в пользу того, что вторая перепись Августа, указанная в Анкирской надписи, была начата именно Квиринием на востоке империи в 743 или 742 году от основания Рима (на рубеже -12 и -11 гг., то есть в декабре-январе (Bebber J. van. Zur Chronologie des Lebens Jesu: eine exegetische Studie. - Munster i. W., 1898, S. 110-113, 117-120).

 

Выдающийся русский богослов и историк Николай Никандрович Глубоковский (1863-1937) тоже допускает, что Квириний после своего консульства в -13 - -12 гг. мог стать игемоном в Сирии во времена Ирода Великого, и отмечает, что новый легат далеко не всегда являлся в свою провинцию сразу и оставался там не все время. Разумеется, провинция не оставалась без правительственного надзора, и его вели особые легаты-заместители. В таком случае при легате Квиринии мог быть adjutor в лице Сатурнина, который властвовал в 9-6 гг. (746-748 a. U.C.), что согласуется и с упоминанием Сатурнина у Тертуллиана (Глубоковский Н. Н. О Квириниевой переписи по связи ея с Рождеством Христовым. - Киев, 1913, стр. 31).

 

Судя по всему, у Августа Октавиана возникли какие-то проблемы с Иродом Великим, что и вызвало как первую перепись Квириния в -12 г., так и вызов Ирода в Рим (о том ниже). Если Квириний прибыл в Сирию к сентябрю -12 г., то уже к зимнему солнцевороту (к дню рождения Иисуса) мог организационно подготовить к переписи Палестину на территории менее 26 тысяч кв. км, население которой в те времена колебалось от 700 тысяч до 2 млн человек, включая не подлежащиъх переписи женщин и детей (The Jewish People in the First Century. Volume I. - Amsterdam, 1974, p. 109; Wright G. E. Biblical Archaeology, р. 239).

 

Надо сказать, что переписи в провинциях проходили приближенными к местным правилам. «И пошли все записываться, каждый в свой город» (Лука 2:3). «Проводить ценз по римскому образцу Ирод мог не решиться, опасаясь волнений, - сказал священник Георгий Чистяков. - Подобные меры народ всегда встречал враждебно, так как они влекли за собой новые обложения. Царю спокойнее было следовать порядкам, пусть менее удобным, но к которым привыкли на Востоке и которые вызывали меньше недовольства. Иногда для переписи прибегали к подсчету остатков пасхальных жертв. Могли проводить ее и путем сверки родословных книг, для чего вызывали людей в города, где они хранились». Короче, переписываемый должен был прибыть к месту «регистрации» или «прописки», где как бы велась его «домовая книга».

 

Современный русский библеист Алексей Анатольевич Опарин в книге Судьи, приговорившие себя: Археология Нового Завета отмечает – «Нашло сегодня полное историческое подтверждение и сообщение Луки о том, что для переписи было необходимо идти «в свой город». Так, в одном из папирусов, содержащих римский указ, сказано: «Гай Вибий Максим, правитель Египта, повелевает: поскольку мы намерены провести ценз, необходимо приказать всем, кто по какой-либо причине живет вне дома, вернуться в их собственные округа, чтобы пройти перепись обычным порядком» (Kenyon F. G., Bell H. J. Greek Papiri in the British Museum. - London, 1907, VIII, р. 125). Другой папирус называет имена Тиберия, Клавдия и Августа, и подтверждает повествование Луки, что для выплаты налогов подданный должен был возвращаться с семьей на родину». Видимо, нечто подобное и произошло в Иудее.

 

Достоверно известно, что Квириний второй раз появился в Сирии по распоряжению того же Августа Октавиана в 6-7 гг. нашей эры для надзора в том числе и над Иудеей после изгнания из неё Архелая, сына Ирода Великого. "Затем в Иудею, которая тем временем вошла в состав Сирии, прибыл Квириний, желая совершить общую перепись и конфисковать имущество Архелая..." (Флавий Иосиф. Иудейские древности. Том I. – Санкт-Петербург, 1900, стр. 290). И Квириний, как полагается, провел в 7 г. инвентаризацию-перепись податного населения, причем по более строгим римским правилам, что вызвало возмущение части иудеев и потому попало в поле зрения историка Иосифа Флавия (37 – 102 гг.). Латинские документы, кстати, не упоминают обе Квириниевы переписи в Палестине – возможно, с точки зрения Рима они рассматривались как сугубо местные.

 

Теперь разберемся с хронологией Ирода Великого. Что он делал в декабре –12 г., во время предполагаемой первой переписи Квириния и Рождества Иисуса Христа?

 

Считается, что период с 30- го по 12 год до н.э. - эпоха расцвета полуэллинизированного Иудейского царства полуараба-полуиудея Ирода (-74 - -4 гг.), который, отмечает Майкл Грант, для евреев был примерно таким же, как для русских грузиноосетин Иосиф Сталин. И он во времена Августа сумел возвыситься над остальными правителями римского мира. Официально он входил в число царей, являвшихся "друзьями и союзниками римского народа". Правители государств, которые входили в эту категорию, фактически не имели право вести самостоятельную внешнюю политику, и даже во внутриполитических делах они должны были считаться с нуждами и интересами римлян. В обязанности царя Ирода входило поддержание порядка на границах его владений и предоставление Риму военной поддержки в случае необходимости. Однако на деле полномочия Ирода определялись не столько этими формальными требованиями, сколько его личными взаимоотношениями с Августом и другими влиятельными лицами в столице империи, прежде всего со вторым её лицом вышупомянутым Марком Агриппой. Во внутренних делах Иудеи его полномочия были чрезвычайно широкими. Единственным фактором, с которым Ироду приходилось считаться при реализации его планов, была возможность открытой смуты или восстания, что могло повредить его власти и нанести ущерб его положению в глазах римлян. Ирод не раз доказывал свою личную преданность Августу, и рьянее всех он занялся внедрением культа римского императора.

 

Тем не менее к -12 г. междуусобная борьба между сыновьями Ирода Великого поставила под угрозу стабильность управления страной. Роковое убийство в -26 г. любимой жены Мариамны, происходящей из популярного среди иудеев царственно-первосвященческого рода Хасмонеев, обострило непримиримую вражду между её сыновьями Александром III и Аристобулом IV с одной стороны и Антипатром II, сыном первой иродовой жены Дорис (после развода с ней в связи с женитьбой на Мариамне оба - мать и сын - были сосланы Иродом в глухомань). Но склонный к “избиению младенцев” Ирод покусился и на жизнь Александра и Аристобула.

 

В английской Википедии в статье Ирод Великий под годом 12 BC сообщается – «Herod suspected both his sons (from his marriage to Mariamne I) Alexander and Aristobulus of threatening his life. He took them to Aquileia to be tried. Augustus reconciled the three. Herod supported the financially strapped Olympic Games and ensured their future. Herod amended his will so that Alexander and Aristobulus rose in the royal succession, but Antipater would be higher in the succession».

 

Итак, в год Олимпиады, в 12 году до нашей эры, потребовалось от перешагнувшего рубеж шестидесятилетия Ирода ехать в Аквилею на Адриатике объясняться с Августом. Перед этим Август уже напустил на царство Ирода «налоговую проверку» Квириния (правда, Ирод ради своей «налоговой амнистии» завещал Августу более 1000 таланов золота и тем самым нейтрализовал угрозу налоговых претензий). Как бы то ни было, решение Августа в Аквилее предопределило развитие дальнейших событий в Палестине. А Ирод утешился тем, что за свои деньги приобрел престижный в империи статус пожизненного спонсора и куратора Олимпийских Игр.

 

Этот осиянный кометой Галлея год стал для мировой истории судьбоносным. Кесаря Августа провозгласили великим и фактически вселенским понтификом (pontifex maximus) - главным жрецом Первого Рима. Но кесарю – кесарево, а Богу – Божье, и в том же священном -12 г. как бы в противовес-дополнение Великому Пану Земного Рима рождается Господь Спаситель Небесного Иерусалима. Программно-символически-промыслительно Август Цезарь и Иисус Христос – во многом взаимодополнительная ключевая, хотя и не «близнечная», пара Священной Истории.

 

Не случайно столь много рифмовок объединяет Иисуса Христа, рожденного в зимний солнцеворот, и Августа («Возвеличенного богами») Гая Октавия, зачатого в зимний солнцеворот и родившегося в осеннее равноденствие 23 сентября 63 г. до н.э. Как пишет Светоний со ссылкой на «Рассуждения о богах» Асклепиада Мендетского, жена Октавия-отца Атия родила своего отпрыска от Аполлона, в виде змея явившегося к ней, когда она спала в храме. Солярный вещий бог Аполлон как бы оплодотворил её в зимний солнцеворот. Впрочем, в мифе о Близнецах-Диоскурах (Кастор и Полидевк) один из двух сопряженных с годичным кругом братьев – Полидевк – был рожден Ледой от Зевса, и предание наделяло божественным происхождением также Александра Македонского и Сципиона Африканского, только к их матерям являлся не змей, а Зевс-Юпитер.

 

Естественно, «божественного Августа» тоже возводили к божественному предку, но интересно, что отцом Октавия-сына считался Аполлон – сын Зевса и Лето, покровитель муз, наук и философии, божество Света. И в отрочестве Гай Октавий, как и двенадцатилетний Отрок Иисус, испытал в Римском храме духовный прорыв, схожий с духовным «вторым зачатием» Иисуса в Иерусалимском храме - «На двенадцатом году он произнес перед собранием похвальную речь на похоронах своей бабки Юлии» (Светоний). И как Гай Юлий Цезарь, усыновивший родственного по крови Гая Октавиана, стал его Предтечей и собственной кровью «крестил» его на Царствие Земное, погибнув от рук не выдержавшей его самовластья римской породы, так и Иоанн Предтеча, будучи родственником Иисуса по крови и его близнецом по духу, крестил Его водою на Царствие Небесное, погибнув от рук не выдержавшего его правдовластья иродова отродья.

 

Миф Августа Цезаря (точнее – один из ключевых отрезков Программы) воспроизвёлся-повторился в последующем мифе Иисуса Христа, тем более, как известно, Ирод Великий внедрял культ Августа в своём царстве на государственном уровне и весьма навязчиво.

 

Светоний со ссылкой на Юлия Марата сообщает также очень важную легенду, что за несколько месяцев до рождения Октавия-сына в Риме совершилось при скоплении народа чудо, возвещавшее рождение царя для римского народа. Римский сенат, будто бы устрашившись Монарха, запретил выкармливать детей, родившихся в -63 году, но это распоряжение не было выполнено. Очевидна поразительная близость этого предания к более поздней легенде об Ироде Великом, повелевшем умерщвлять младенцев, среди которых, как ему поведали маги, растет будущий Царь Иудейский.

 

Какова же реальная подоплека мифа об избиении младенцев, предпринятого иудейским царём Иродом после рождения Иисуса Христа (то есть после 12 года до нашей эры) в целях упреждающего устранения возможных нежелательных престолонаследников?

 

/Продолжение следует/

 

(Оставить комментарий)

Реклама

Требуются авторы

Дистанционная работа. Тема: практическая психология.

www.silnaya-lichnost.ruСвоя квартира через год

Бизнес в Интернет. Недвижимость. Биржа. Электронная коммерция.

soi66.intway.infoЯндекс.Директ

РекламаНастроить

[Siknadmo]

Достоверно известно, что Квириний второй раз появился в Сирии по распоряжению того же Августа Октавиана в 6-7 гг. нашей эры для надзора в том числе и над Иудеей после изгнания из неё Архелая, сына Ирода Великого. "Затем в Иудею, которая тем временем вошла в состав Сирии, прибыл Квириний, желая совершить общую перепись и конфисковать имущество Архелая..." (Флавий Иосиф. Иудейские древности. Том I. – Санкт-Петербург, 1900, стр. 290). И Квириний, как полагается, провел в 7 г. инвентаризацию-перепись податного населения, причем по более строгим римским правилам, что вызвало возмущение части иудеев и потому попало в поле зрения историка Иосифа Флавия (37 – 102 гг.). Латинские документы, кстати, не упоминают обе Квириниевы переписи в Палестине – возможно, с точки зрения Рима они рассматривались как сугубо местные. Edited April 24, 2010 by Siknadmo

[Siknadmo]

(Историко-астрономические исследования. Выпуск XXIV. – Москва: Наука, 1992), что Публий Сульпиций Квириний сложил консульские полномочия к июлю -12 г. и, согласно обнаруженному в Антиохии фрагменту римского текста, находился в Сирии по поручению императора Августа в период, когда суффектом Рима был Луций Волюзий Сатурнин, то есть от -12 до -11 гг. И в 10-7 гг. до н.э. он, разместив штаб в Сирии, вел военную операцию против гомонаденсов - племени, обитавшего в горах Тавра в Малой Азии (Келлер В. Библия как история. Москва: Крон-Пресс, 1998, стр. 384).

[Siknadmo]

ციტატა საზარებიდან

 

А некоторые из них пошли к фарисеям и сказали им, что сделал Иисус. Тогда первосвященники и фарисеи собрали совет и говорили: что нам делать? Этот Человек много чудес творит. Если оставим Его так, то все уверуют в Него, и придут римляне и овладеют и местом нашим и народом. Один же из них, некто Каиафа, будучи на тот год первосвященником, сказал им: вы ничего не знаете, и не подумаете, что лучше нам, чтобы один человек умер за людей, нежели чтобы весь народ погиб. Сие же он сказал не от себя, но, будучи на тот год первосвященником, предсказал, что Иисус умрет за народ, и не только за народ, но чтобы и рассеянных чад Божиих собрать воедино. С этого дня положили убить Его.

 

(Ин.11:46-53)

 

 

 

 

Исторические свидетельства

Исторический Каиафа был первосвященником Храма в течение 18 лет. Его назначил на этот пост Валерий Грат, предшественник Пилата, а отстранил от власти будущий император Авл Вителлий.[1] Каиафа был саддукеем, зятем первосвященника Анны (Ханнана), и послушным орудием в руках своего тестя. Даже уйдя с поста, Анна продолжал цепко держать в руках власть и по сути дела единолично распоряжался храмовыми должностями и казной. Таким образом, именно Анна через своего зятя принял решение о казни Иисуса как мятежника, одного из тех «пророков», которыми Иудея была наводнена в то время, — борцов против власти римлян, предсказывавших скорый приход Мессии и обновление мира.[2][3]

http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%...%B0%D1%84%D0%B0

Edited April 24, 2010 by Siknadmo

[Nukriko]

რაღაცის გადათარგმნა მაინც გეკადრათ

ან ამხელა უცხოურ ენაზე, სტატიის დადება რა საჭირო იყო, მოკლე ამონარიდებითაც შეგეძლო პასუხი გაგეცა? მოკლედ და კონკრეტულად გაგეცათ პასუხი, თან მშობლიურ ენაზე

კაი მე ეხლა ამხელას წამკითხავი ერთ დაჯდომაზე არ ვარ, ნებისყოფა ამდენი არ მაქვს, რასაც წავიკითავ იმაზე გავცემ პასუხს.

 

Иисус был зачат в ночь с 21 на 22 марта -12-го года, то есть в день, когда весеннее равноденствие совпадало с первым весенним полнолунием, соответствующем священному дню еврейского календаря 14 ниссана (первого весеннего месяца) – кануну еврейской Пасхи и дню овуляции по лунно-менструальному циклу

წყარო? რის მიხედვით არის დადგენილი იესოს ჩასახვა 21-22 მარტს? ბიბლიაც მოაშველეთ გეთაყვა

 

И родился он в положенный срок – в дни зимнего солнцеворота в ночь с 22 на 23 декабря

ისე ჩემთვის საინტერესოა რომელ ბიბლიურ ქრონოლოგიითდაადგინეს 22-23 დეკემბერს ქრისტეს შობა?

 

 

დანარჩენი ჯერ არ მაქვს წაკითხული და ეხლა ალბათ არც დავწერ არაფერს მეტს.

 

მარა კარგი იქნებოდა ჩემს მიერ მოყვანილი, კორნელი კეკელიძის ლექცია დაგეყოთ და ცალ-ცალკე მის არგუმენტებისთვის გაგეცათ პასუხი...

[Siknadmo]

ასურეთის მმართველ კირინეზე

 

და მღვდელმთავარ ანასა და კაიფაზე გაგეცი პასუხი

პუბლიი სვირიცი კირინი იყო რომის მიერ დანიშნული კონსული ასურეთში და მართავდა

ასეურეთს ჩვენი წელთაღრიცხვის მე-12 წლამდე,

ანუ სახარებაში მისი ხსენება არ ეწინააღმდეგება ისტორიულ ფაქტს,

რაც შეეხება ანასა და კაიფას,

ჩემს მიერ მოყვანილ ამონარიდში საუბარია რომ მიუხედავად იმისა რომ კაიფა იყო იუდეველთა მღვდელმთავარი გადაწყვეტილება ქრისტეს ჯვარზე გაყრის შესახებ მიიღო ანამ,

რომელიც იყო კაიფას სიმამრი,

მითითებულ ლინკებში მოცემულია წყაროებიც

 

 

http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BD%...BD%D0%B8%D0%BA)

Анна сын Сета (22 год до н. э. — 66) — первосвященник Иудеи с 6 по 15 год. Тесть первосвященника Каиафы.

 

 

 

Согласно евангельскому рассказу, после ареста Иисуса Христа в Гефсиманском саду его привели сначала к Анне, пользовавшемуся в то время большим авторитетом и влиянием, а тот послал связанного Иисуса к Каиафе (Ин.18:13-24).

Edited April 24, 2010 by Siknadmo

[აზრი]

Вы читаете журнал skurlatov

Вход Создать аккаунт в ЖЖ Подробности

.........

 

.........

 

.........

 

(Оставить комментарий)

Реклама

Требуются авторы

Дистанционная работа. Тема: практическая психология.

www.silnaya-lichnost.ruСвоя квартира через год

Бизнес в Интернет. Недвижимость. Биржа. Электронная коммерция.

soi66.intway.infoЯндекс.Директ

РекламаНастроить

Siknadmo

 

ქართულ ენაზე წერე.

[Siknadmo]

Siknadmo

 

ქართულ ენაზე წერე.

ქართულად არაა წყაროები და შEძლებისდგავარად ვთარგმნი

[აზრი]

ქართულად არაა წყაროები და შEძლებისდგავარად ვთარგმნი

Siknadmo

 

ყველამ ვიცით რომ ის წიგნები, ვებ-გვერდები თუ წყაროები, რაც უცხო ენებზეა ხელმისაწვდომი, ყოველთვის არაა ქართულ ენაზე. მაგრამ, ეს არ ნიშნავს რომ ქართული ფორუმი, რუსული ან სხვა ენოვანი ტექსტებით გადავავსოთ. სხვა დრო, ან თავად გადათარგმნე ტექსტები, (მითუმეტეს დიდი ტექსტები), ან უბრალოდ ლინკი მიუთითე და მსურველი თავად გაეცნობა ლინკზე განთავსებულ უცხო ენოვან ტექსტს. რაზეც ყურადღების გამახვილება გსურს უცხო ენოვან ტექსტში, ის სასურველია თარგმნო ქართულ ენაზე ან შენი სიტყვებით ტექსტში ჩაწერილი აზრი დაწერო. ასეთი ქცევით, ფორუმს ქართულ ენოვან იერს არ დავუკარგავთ და წესებსაც დავიცავთ.

[Nukriko]

მე მაინტერესებს უპირველესად ბიბლიაში მოვლენების დათარიღებები როგორ ხდება, რის მიხედვით?

 

აზრი

შენ თქვი ცაიგაისტთან მიმართებაში რომ ქრისტე დეკემბერში არ დაბადებულაო, რის საფუძველზე თქვი, იქნებ აგვიხსნა..

[აზრი]

მე მაინტერესებს უპირველესად ბიბლიაში მოვლენების დათარიღებები როგორ ხდება, რის მიხედვით?

 

აზრი

შენ თქვი ცაიგაისტთან მიმართებაში რომ ქრისტე დეკემბერში არ დაბადებულაო, რის საფუძველზე თქვი, იქნებ აგვიხსნა..

Nukriko

 

ბიბლიისა და მისი ისტორიის კვლევა, ადამიანებს ეხმარება დროში ორიენტირებასა და მოვლენების დათარიღებაში. ამ საითხებს დეტალებში თუ განვიხილავდი, დაახლოებით 3-5 საათი დამჭირდებოდა, მითუმეტეს, მრავალი მასში მოხსენიებული დეტალი, დილეტანტისთვის, რომელიც ბიბლიას კარგად არ იცნობს და არც ქრონოლოგისტი არაა, ძალიან ბევრი დამატებითი შეკითხვები დაებადება, რაც დამატებით საათობრივ პოსტების ატვირთვას განაპირობებდა. გარდა ამისა, შენ, ადამიანს, რომლისთვისაც ბიბლია არაა სანდო და სარწმუნო წიგნი, რამდენი მტკიცებულებაც არ უნდა მოვიყვანო, შენთვის ის მაინც არაფერი იქნება. ამიტომ, არანაირი სურვილი არ მაქვს, დრო დავკარგო ამ საკითხების დეტალურად განხილვაში.

 

ზედაპირულად თუ გსურს დაგიწერ, რომ ძალიან მცირე მონახაზი გაგაჩნდეს თუ როგორ ხდება ბიბლიაში აღწერილი მოვლენების დროში ორიენტირება და დათარიღება.

 

პირველ რიგში რიგობითი და რაოდენობითი რიცხვების პრინციპი არ უნდა დაგვავიწყდეს, როდესაც ბიბლიურ მოვლენებს ვათარიღებთ დროის ათვლის თანამედროვე სისტემით. მაგალითად, ბიბლიის ერთერთ ციტატაში ნათქვამი სიტყვები: "იუდას მეფე იეჰოიაქინის გადასახლებიდან ოცდამეჩვიდმეტე წელს" - "ოცდამეჩვიდმეტე" რიგობითი რიცხვია. ეს სინამდვილეში არის 36 სრული წელი და მას დამატებული რამდენიმე დღე, კვირა ან თვე (36 წლის დასრულების შემდეგ გასული დრო) (იხილე იერემიას 52:31).

 

დათარიღების მნიშვნელოვან ღერძს აგრეთვე წარმოადგენს ბიბლიაში აღწერილი ამა თუ იმ პირის გამეფებისა და მეფობის წლები.

ბიბლია მოიხსენიებს როგორც იუდასა და ისრაელის, ისე ბაბილონისა და სპარსეთის სამეფო კარის მატიანეებს. ამ ოთხივე სამეფოში ქრონოლოგიურ ჩანაწერებს ზუსტად აწარმოებდნენ მეფეების მმართველობის მიხედვით. დროის ათვლის ეს სისტემა ბიბლიაშიც არის გამოყენებული. მასში საკმაოდ ხშირად გვხვდება ციტირებული ოფიციალური ჩანაწერების სახელწოდებები, მაგალითად "სოლომონის მატიანე" (1 მეფ. 11:41). მეფის მმართველობის პერიოდი მოიცავდა გამეფების არასრულ წელსა და მეფობის სრულ წლებს. მეფობის წლებად ითვლებოდა სრული წლები, რომელთა განმავლობაშიც ის მეფობდა. წესისამებრ, მათი ათვლა ნისანიდან ნისანამდე, ანუ გაზაფხულიდან გაზაფხულამდე ხდებოდა. ის წელი, როდესაც მეფე ტახტზე ადიოდა, მისი გამეფების წლად ითვლებოდა, მაგრამ ნისანამდე არსებული თვეები წინამორბედი მეფის მეფობის წლებს ემატებოდა. ოფიციალურად მისი მეფობის წლების ათვლა უახლოესი 1-ლი ნისანიდან იწყებოდა. ვიცი ერთი წაკითხვით ქრინოლოგიურ საკითხებს იოლად ვერ ჩაწვდები. არადა, დეტალებში ამ ყველაფრის ახსნას, ნამდვილად დიდი დრო სჭირდება. მოდი არ დავიზარე და მაგალითისთვის მოვიყვან შემდეგს: მოვიყვან სოლომონის მაგალითს. სოლომონმა მეფობა ძვ. წ. 1037 წლის ნისანის თვემდე, დავითის სიცოცხლეშივე დაიწყო. მალე დავითი გარდაიცვალა (1 მეფ. 1:39, 40; 2:10). მიუხედავად ამისა, დავითის მეფობის უკანასკნელი წელი ძვ. წ. 1037 წლის გაზაფხულამდე გაგრძელდა და ეს პერიოდი მისი მეფობის 40-წლიან პერიოდს მიეკუთვნა. ის არასრული წელი, რომელიც სოლომონის გამეფებიდან ძვ. წ. 1037 წლის გაზაფხულამდე პერიოდს მოიცავდა, სოლომონის გამეფების წლად ითვლებოდა, მაგრამ მეფობის წლებში არ შესულა, რადგან მამამისის მეფობის პერიოდს დაემატა. ასე რომ, სოლომონის მეფობის პირველი სრული წელი დაიწყო მხოლოდ ძვ. წ. 1037 წლის ნისანიდან (1 მეფ. 2:12). მთლიანობაში, სოლომონმა 40 წელი იმეფა (1 მეფ. 11:42). ამგვარად, მეფობის წლებისა და გამეფების წლების ერთმანეთისგან განსხვავება ბიბლიური ქრონოლოგიის ზუსტად დადგენის საშუალებას იძლევა.

ბიბლიური ქრონოლოგია და მასში აღწერილი დეტალები მთავაროი გამოთვლის ძირითადი თარიღიდან გვევლინება. ძირითად თარიღად (ანუ წლების ათვლის წერტილად), რომლის საფუძველზეც ხდება მოვლენების დათარიღება ითვლება ძვ. წ. 539 წელი, როცა კიროსმა ბაბილონელთა დინასტია დაამხო. კიროსმა იუდეველების გათავისუფლების ბრძანება ბაბილონზე მმართველობის პირველ წელს, ძვ. წ. 537 წლის გაზაფხულამდე გამოსცა. ეზრას 3:1-ში ნათქვამია, რომ ისრაელის ძეები იერუსალიმში იყვნენ (ბიბლიური კალენდრის მიხედვით) მეშვიდე ანუ თიშრის თვისთვის, რაც ჩვენი კალენდრის მიხედვით დაახლოებით სექტემბერ-ოქტომბერია. ასე რომ, იერუსალიმში ღვთის თაყვანისმცემლობის აღდგენის თარიღად ძვ. წ. 537 წლის შემოდგომაა მიჩნეული. ამ ათვლის წერტილიდან ხდება ბიბლიაში მოხსენიებული მოვლენების დათარიღება. ბიბლიაში აგრეთვე აღწერილია კონკრეტული ადამიანების სიცოხლის ხანგრძლივობის წლები, კონკრეტული პირების დაბადების წლები.

მაგალითად, აბრაამი 75 წლის იყო, როდესაც ძვ. წ. 1943 წელს ქანაანის მიწაზე დადგა ფეხი. ახლა უკვე შესაძლებელია მანამდე ანუ ნოეს დრომდე მომხდარი მოვლენების დათარიღება. აი როგორ: დაბადების 11:10—12:4-ში მოხსენიებული ქრონოლოგიური მონაცემების საშუალებით. გამოთვლა, რომლის შედეგადაც ვიღებთ 427-წლიან პერიოდს, ქვემოთ ჩამოთვლილ მონაცემებს ეყრდნობა:

წარღვნის დაწყებიდან

არფაქშადის დაბადებამდე 2 წ.

შემდეგ შელას დაბადებამდე 35 წ.

ებერის დაბადებამდე 30 წ.

ფელეგის დაბადებამდე 34 წ.

რეუს დაბადებამდე 30 წ.

სერუგის დაბადებამდე 32 წ.

ნახორის დაბადებამდე 30 წ.

თერახის დაბადებამდე 29 წ.

თერახის სიკვდილამდე, როცა

აბრაამი 75 წლის იყო 205 წ.

სულ 427 წ.

თუ ძვ. წ. 1943 წელს 427-ს დავუმატებთ, ძვ. წ. 2370 წელს მივიღებთ. ამგვარად, ბიბლიური ქრონოლოგია გვიჩვენებს, რომ წარღვნა ძვ. წ. 2370 წელს დაიწყო. ვიცი რთულია ამ ველაფრის ჩაწვდომა მაგრამ ზოგადი წარმოდგენა რომ შეგქმნოდა, ამიტომ მაგალითის სახით მოვიყვანე ზემოთ დაწერილი. ახლა დედამიწაზე იესოს ცხოვრების პერიოდს შევეხოთ.

 

ოთხი სახარება, რომლებშიც დედამიწაზე იესოს ცხოვრებაა აღწერილი, შემდეგი თანმიმდევრობით დაიწერა: მათე (დაახლოებით ახ. წ. 41), ლუკა (დაახლოებით ახ. წ. 56—58), მარკოზი (დაახლოებით ახ. წ. 60—65) და იოანე (დაახლოებით ახ. წ. 98). თუ გავითვალისწინებთ ლუკას 3:1—3-ში ჩაწერილ ინფორმაციას და იმას, რომ ტიბერიუსმა მმართველობა ახ. წ. 14 წელს დაიწყო, დავადგენთ, რომ დედამიწაზე მსახურება იესომ დაიწყო ახ. წ. 29 წელს. მათეს სახარებაში მოვლენები ყოველთვის არ ვითარდება ქრონოლოგიური თანმიმდევრობით. დანარჩენი სამი სახარება, მნიშვნელოვან მოვლენებს ხშირ შემთხვევაში ზუსტი თანმიმდევრობით წარმოგვიდგენს. იოანეს სახარება, რომელიც სხვა სახარებების დასრულებიდან 30 წელზე მეტი ხნის შემდეგ დაიწერა, იესოს შესახებ ბევრ ისეთ მნიშვნელოვან დეტალს მოიხსენიებს, რასაც არ ვხვდებით სხვა სახარებებში. განსაკუთრებით ყურადსაღებია ის ფაქტი, რომ იოანე მოიხსენიებს 4 პასექს. ეს კი ადასტურებს იმას, რომ იესოს მსახურება სამ წელიწად-ნახევარი გაგრძელდა და ახ. წ. 33 წელს დასრულდა (იოან. 2:13; 5:1; 6:4; 12:1; 13:1). არსებობს სხვა ფაქტებიც იმის დასადასტურებლად, რომ იესო ახ. წ. 33 წელს მოკვდა. მოსეს კანონით (რჟულით), 15 ნისანი ყოველთვის განსაკუთრებულ დღედ ითვლებოდა, კვირის რომელ დღესაც არ უნდა დამთხვეოდა. როცა ის ჩვეულებრივ შაბათ დღეს ემთხვეოდა, მას ებრაელები "დიდ შაბათს" უწოდებდნენ. იოანეს 19:31-დან ირკვევა, რომ იესოს სიკვდილის მომდევნო დღეს "დიდი შაბათი" იყო. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ იესო პარასკევს მოკლეს. 14 ნისანი პარასკევს დაემთხვა ახ. წ. 33 წელს და არა 31 ან 32 წელს. აქედან გამომდინარე, იესო ახ. წ. 33 წლის 14 ნისანს მოკვდა. რაც შეეხება ქრისტეს მიმდევრების მოღვაწეობის პერიოდს მოგახსენებ შემდეგს: ამ პერიოდის მოვლენების დათარიღებაში ბიბლეისტებს დიდ დახმარებას უწევს ახ. წ. 44 წელი. იოსებ ფლავიუსის გადმოცემით, რომის იმპერატორ კლავდიუსის ტახტზე ასვლიდან (ახ. წ. 41 წელი) ჰეროდე აგრიპა I-მა სამი წელი იმეფა (Jewish Antiquities, XIX, 351 [viii, 2]). ისტორიული წყაროები ადასტურებს, რომ ჰეროდე აგრიპა I ახ. წ. 44 წელს გარდაიცვალა. ბიბლიიდან ვიგებთ, რომ ზუსტად ჰეროდეს სიკვდილის წინ იწინასწარმეტყველა "სულით აღძრულმა" აგაბემ დიდი შიმშილობის შესახებ. ბიბლიის წიგნის "საქმეების" თანახმად, ამავე პერიოდში მოკლეს მოციქული იაკობი მახვილით და დააპატიმრეს პეტრე (პასექის დროს). ეს ყველაფერი ახ. წ. 44 წელს მოხდა (საქ. 11:27, 28; 12:1—11, 20—23). ეს და სხვა უამრავი მოვლენები და თარიღები, ბიბლიაში მომხდარი მოვლენების ზუსტი დათარიღების საშუალებას იძლევა.

 

ბიბლიური ქრონოლოგიისა და წინასწარმეტყველებების მსოფლიო ისტორიასთან შედარება, ბიბლიური მოვლენების უფრო ზუსტად დათარიღების საშუალება იძლევა. ის, ვისაც ბიბლია გამოუკვლევია და მასში აღწერილ მოვლენებს მსოფლიო ისტორიასთან ადარებს, ბიბლიური ქრონოლოგიის სიზუსტე უფრო მეტად არწმუნებს იმაში, რომ ბიბლიაში ჩაწერილი მოვლენები სინამდვილეა, რომ ბიბლია ნამდვილად ღვთის სიტყვაა და არა მითების კრებული. ვიცი ნუკრიკო შენთვის აქ დაწერილს მაინც არ აქვს ფასი, ამიტომ აქვე გავჩერდები.

[აზრი]

თემის სათაური ასეთია:

 

ქრისტე ისტორიული პიროვნება(ღმერთი) თუ მითი?

 

მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩემი თვალსაზრისი მინდა ავაფიქსირო სათაურში დასმულ კითხვაზე. ბიბლიის და მსოფლიო ისტორიის კვლევის საფუძველზე, დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ იესო ნამდვილად არსებობდა და ცხოვრობდა I საუკუნეში. პირველი, რაც იესოს ისტორიულობას ადასტურებს გახლავთ ყველაზე უტყუარი და სანდო ჩანაწერები, რომელიც დღეს ცნობილია სახელით - ბიბლია. უფრო მეტიც, ბიბლიის გარდა არაერთი მტკიცებულება არსებობს იესოს ისტორიულობასთან დაკავშირებით.

 

პირველ საუკუნეში ზოგმა მწერალმა იესოზე განსაკუთრებული აქცენტი გააკეთა. ერთერთი მათგანი იყო კორნელიუს ტაციტუსი, რომელმაც იმპერატორების მმართველობის დროს რომის ისტორია აღწერა. ა.წ.64 წელს, რომში ხანძარი გაჩნდა. როგორც ტაციტუსი ამბობს, იმ დროს ხმა დაიძრა, რომ ამ უბედურებაში იმერატორს ნერონს მიუძღოდა ბრალი. ნერონი ცდილობდა, იმ ხალხისთვის გადაებრალებინა, რომლებსაც ქრისტიანები ეწოდებოდათ. ტაციტუსი წერს:

 

«"ქრისტუსი", რომლისგანაც მომდინარეობს ქრისტიანების სახელი, პროკურატორმა პონტიუს პილატემ ტიბერიუსის მმართველობის დროს სიკვდილით დასაჯა.» - ("ანალები", წიგნი XV, აბზაცი 44).

 

ისტორიკოსმა იოსებ ფლავიუსმაც მოიხსენია თავის ნაშრომშუ უესო. ფლავიუსი აღწერდა იმ მოვლენებს, რომლებიც დაახლოებით ახ.წ. 62 წელს მოხდა რომაელი მმართველის, ფესტუსის სიკვდილის შემდეგ და მანამ, სანამ მისი მემკვიდრე ალბინუსი მის ადგილს დაიკავებდა; ფლავიუსის თქმით, ამავე ამავე პერიოდში მღვდელმთავარმა ანანუსმა (ანამ) "შეკრიბა სინედრიონის მოსამართლეები და მათ წინაშე წარადგინა მამაკაცი, სახელად იაკობი, ქრისტედ წოდებული იესოს ძმა, და სხვები" - ("იუდეველთა სიძველენი" XX, 200[ix1]).

 

რაც შეეხება იმას, იყო თუ არა იესო ღმერთი, ამაზე ამ თემაში არ გავაკეთებ ვრცელ კომენტარს, რადგან ეს უფრო თეოლოგიური საკითხად მიმაჩნია, ვიდრე იესოს ისტორიულობის გამორკვევად. თუმცა, ორიოდე სიტყვით მაინც ვიტყვი, რომ იესო ადამიანი იყო, ისტორიული პიროვნება და არა ღვთაება, ღმერთ-კაცი ან ღმერთი.

[kisa]

აჰა ეს ტქვენ და გავვარდი მე აქდედან სანამ გამლახეს

[აზრი]

აჰა ეს ტქვენ და გავვარდი მე აქდედან სანამ გამლახეს

kisa

 

ნუ გეშინია არ გაგლახავთ.