შანკარადევა Posted August 14, 2017 დარეპორტება გაზიარება Posted August 14, 2017 თავი 6 – იგავნი სოლომონისა32. ვინც ქალთან მრუშობს, უჭკუოა, თავისი სულის წარწყმედელად აქცევს მას. 33. ცემას და დამცირებას ჰპოვებს და მისი სირცხვილი არ წარიხოცება.სიბრძნე სოლომონისა – თავი მესამე8. განსჯიან ტომებს და ხალხებს დაიპყრობენ, მათზე კი სამარადისოდ იმეფებს უფალი. 9. უფლის მოსავნი სიმართლეს შეიცნობენ და მორწმუნენი მის სიყვარულში იქნებიან, რადგან მისი მადლი და წყალობა მის რჩეულებზეა. 10. უღვთონი კი სასჯელსაც თავიანთ ზრახვათამებრ მიიღებენ, რადგან მართალიც აითვალისწუნეს და უფალსაც განუდგნენ. 11. რადგან უბედურია, ვინც სიბრძნესა და სწავლას შეურაცხყოფს; ამაოა იმედი მათი, შრომა უნაყოფო და მათი საქმეები უსარგებლოა. 12. მათი ცოლები უგუნურნი არიან, ხოლო შვილები უკეთურნი; დაწყევლილია მათი მოდგმა. 13. რადგან ნეტარია წაუბილწველი ბერწი ქალი, რომელმაც არ იცის საწოლი ცოდვისა. იგი მიიღებს ნაყოფს სულთა განკითხვისას, 14. საჭურისსაც, ვის ხელსაც ურჯულოება არ ჩაუდენია და არ განუზრახავს ბოროტი უფლისა მიმართ, მიეცემა გამორჩეული მადლი რწმენისა და უსანატრელესი წილი უფლის ტაძარში. 15. რადგან სანაქებოა ნაყოფი კეთილი შრომისა და ძირი სიბრძნისა შეურყეველია. 16. მემრუშეთა შვილნი ვერ მოიწიფებიან და თესლი უკანონო საწოლისა გაქრება. 17. ხანგრძლივადაც რომ იცოცხლონ, მაინც არარად შეირაცხებიან და უპატიო იქნება მათი ღრმა სიბერეც. 18. ხოლო თუ ნაადრევად აღესრულებიან, არც იმედი და არც ნუგეშისცემა არ ექნებათ განკითხვის დღეს; 19. რადგან მძიმეა უსამართლო მოდგმის აღსასრული.თავი მეოთხე – 1. უმჯობესია უშვილობა სიქველეში, რადგან უკვდავი იქნება მისი ხსოვნა; მას ღმერთიც აღიარებს და ადამიანებიც. 2. ვიდრე ჩვენთანაა, მას ბაძავენ და, როცა შორსაა, მისკენ ისწრაფვიან; და საუკუნოდ გვირგვინოსანი ზეიმობს, როგორც მომგები ბრძოლისა უბიწო ღვაწლით. 3. უღვთოთა ნაყოფიერება უსარგებლოა და მემრუშეთა ამონაყარნი ფესვებს ღრმად ვეღარ გაიდგამენ და ვერც საიმედოდ დაფუძნდებიან. 4. ერთხანს კიდევაც რომ გაშალოს რტოები, საფუძველს მოკლებულს ქარი შეარყევს და აღმოიფხვრებიან მძვინვარე ქართაგან. 5. გადატყდება უმწიფარი ტოტი, მისი ნაყოფი უსარგებლო იქნება, საჭმელად მკვახე და ყოვლად უვარგისი. 6. უკანონო ძილში შობილი შვილები მშობელთა მრუშობის მოწმენი არიან მათი განკითხვისას.თავი 14 – სიბრძნე სოლომონისა – 24. მრუშობით შეურაცხყოფენ.დაბადება თავი 2014. არ იმრუშო.თავი მეთვრამეტე – ლევიანნი (ლევ.)6. არავინ დაუახლოვდეს თავის ხორცით ნათესავს მისი სიშიშვლის ასახდელად. მე ვარ უფალი.თავი მეცხრამეტე – 19. დაიცავით ჩემი წესები: პირუტყვს ნუ შეაჯვარებ ერთმანეთთან; ნუ დათესავ ყანაში ორნაირ თესლს; ნუ ჩაიცვამ მატყლისა და სელისგან მოქსოვილ ტანისამოსს. 20. თუ ვინმე ქალთან დაწვება თესლის მიღვრით, ის კი ქმრის დანიშნული მონაქალია, არ არის გამოსყიდული ან თავისუფლება არა აქვს მიცემული, დანაშაულად ჩაითვლება. თუმცა იგი არ არის მოსაკვდინებელი, რადგან ქალი გათავისუფლებული არ ყოფილა. 21. მიუტანოს დანაშაულის გამოსასყიდად უფალს სადღესასწაულო კარვის შესასვლელთან დანაშაულის ვერძი. 22. შეუნდობს მას მღვდელი დანაშაულის ვერძით უფლის წინაშე ცოდვას, რომელიც ჩადენილი აქვს, და ეპატიება ცოდვა, რომელიც ჩადენილი აქვს. 26. ნურაფერს შეჭამთ სისხლთან ერთად. ნუ იჯადოქრებთ და ნუ იმკითხავებთ. 27. ნუ მოიკრეჭთ თმის კიდეებს თავზე და ნუ მოსპობთ წვერის კიდეებს. 28. ნაკაწრებს ნუ გაიკეთებთ ტანზე თქვენი მკვდრისთვის და წარწერებს ნუ გაიკეთებთ. მე ვარ უფალი! 29. ნუ წააბილწვინებ თავს შენს ასულს გასარყვნელად, რომ არ წაიყვნას მიწა და არ აივსოს იგი ბიწიერებით. 30. ჩემი შაბათები დაიცავით და ჩემი საწმიდარის გეშინოდეთ. მე ვარ უფალი! 31. ნუ მიმართავთ მესულთანეებს და მჩხიბავებს, ნუ გაიუწმიდურებთ თავს. მე ვარ უფალი, თქვენი ღმერთი! 32. ჭაღარას წამოუდექი ფეხზე, პატივი მიაგე მოხუცს და შენი ღვთისა გეშინოდეს. მე ვარ უფალი!მეორე რჯული – თავი 5 17. კაცი არ მოკლა, არ იმრუშო, არ იქურდო, არ გამოხვიდე ცრუ მოწმედ შენი ახლობელის წინააღმდეგ.თავი ოცდამეორე – 5. ნუ ჩაიცვამს მამაკაცის ტანსაცმელს ქალი და ნუ შეიმოსება ქალის სამოსლით მამაკაცი, რადგან საძაგელია უფლისათვის, შენი ღმერთისათვის ყველა, ვინც ამას სჩადის. 6. თუ გზად გადაეყრები ჩიტის ბუდეს, ბარტყებიანს ან კვერცხებიანს, და დედა აზის ბარტყებს თუ კვერცხებს, არ აიყვანო დედა თავის ბარტყებიანა. 7. დედა გაუშვი, ბარტყები კი წაიყვანე, რომ კარგად იყო და დღეგრძელი იყო. 8. თუ ახალ სახლს ააშენებ, ბანს მოაჯირი შემოავლე, რომ სისხლი არ დაედოს შენს სახლს, როცა ვინმე გადმოვარდება იქიდან. 9. ნუ დათესავ ვენახში ორნაირ ჯიშს, რომ არ გააუწმიდურო ნაყოფი თესლისა, რომელსაც დათესავ და ვენახის მოსავალი. 10. ნუ მოხნავ ხარითა და სახედრით ერთად. 11. ნუ ჩაიცვამ მატყლისა და სელის ქსოვილისგან შეკერილ ტანისამოსს. 12. ფოჩები გაუკეთე ოთხივე კუთხეზე შენს საბანს, რომელსაც იხურავ. 13. თუ ვინმე ცოლს ითხოვს, შევა მასთან და მერე შეიძულებს მას, 14. ცილს დასწამებს და ცუდ ხმებს დაუყრის, იტყვის: მე ვითხოვე ეს ქალი, დავუახლოვდი მას და ქალწული არ აღმოჩნდაო, 15. ადგეს ამ ყმაწვილი ქალის დედ-მამა და გამოუტანოს მისი სიქალწულე ქალაქის უხუცესებს კარიბჭესთან. 16. უთხრას ყმაწვილი ქალის მამამ უხუცესებს: ეს ჩემი ასული ამ კაცს მივათხოვე ცოლად, მან კი შეიძულა. 17. აჰა, ცილს სწამებს მას, ამბობს: ქალწული არ აღმოჩნდაო შენი ქალიშვილი. აჰა, ჩემი ასულის სიქალწულე. და გაუშლიან სამოსელს ქალაქის უხუცესების წინ. 18. ადგნენ ქალაქის უხუცესები და დასაჯონ ეს კაცი. 19. ასი ვერცხლით დააჯარიმონ და გადაუხადონ ყმაწვილი ქალის მამას, რადგან ცუდი ხმები დაუყარა ისრაელიან ქალწულს. ქალი მის ცოლადვე დარჩება, ვერ გაუშვებს მას თავის სიცოცხლეში. 20. თუ ეს ნათქვამი მართალი გამოდგა, ყმაწვილი ქალი ქალწული არ აღმოჩნდა, 21. გამოიყვანონ ყმაწვილი ქალი მამამისის სახლის კართან და ჩაქოლონ მისი ქალაქის კაცებმა, მოკვდეს, რადგან სააუგო საქმე ჩაიდინა ისრაელში: იმრუშა მამისეულ სახლში. აღმოფხვრი ბოროტებას შენი კრებულიდან. 22. თუ კაცს გათხოვილ ქალთან მწოლარეს წაუსწრეს, ორივე უნდა მოიკლას: ქალთან მწოლარე კაციცა და ქალიც. აღმოფხვრი ბოროტებას ისრაელიდან. 23. თუ კაცზე დანიშნულ ყმაწვილ ქალს, ქალწულს, ქალაქში ვინმე შეხვდა და დაწვა მასთან, 24. გაიყვანონ ორივენი ამ ქალაქის კარიბჭესთან და ჩაქოლონ სასიკვდილოდ - ყმაწვილი ქალი იმის გამო, რომ ხმა არ გაიღო ქალაქში, კაცი კი იმის გამო, რომ ძალა იხმარა მოყვასის ცოლზე. აღმოფხვრი ბოროტებას შენი წიაღიდან. 25. თუ მინდორში შეხვდება კაცი დანიშნულ ყმაწვილ ქალს, დაიჭერს მას და დაწვება მასთან, უნდა მოიკლას მხოლოდ კაცი, რომელიც ქალთან დაწვა. 26. ყმაწვილ ქალს არაფერი დაუშავო, სასიკვდილო დანაშაული არ აწევს ყმაწვილ ქალს, რადგან ეს იმგვარი საქმეა, გინდა კაცი დასხმოდეს თავის მოყვასს და მოეკლას. 27. რადგან მინდორში შეხვდა მას, და თუნდაც ეყვირა ყმაწვილ ქალს, არავინ იქნებოდა მისი მშველელი. 28. თუ ვინმე შეხვდება ქალწულს, რომელიც დანიშნული არ არის, დაიჭერს, დაწვება მასთან და წაასწრებენ, 29. მისცეს ყმაწვილ ქალთან ნაწოლმა კაცმა მის მამას ორმოცდაათი ვერცხლი, ქალი კი მისი ცოლი გახდეს იმის სანაცვლოდ, რომ ძალა იხმარა მასზე. არ შეეძლება მისი გაშვება თავის სიცოცხლეში.თავი 24 – იობი15. მემრუშე ბინდის მოლოდინში ფიქრობს, არავინ მომკრასო თვალი, და სახეზე საფარველს იფარებს. 16. ბნელში ტეხენ სახლებს, დღისით თავისთვის იკეტებიან, არ უწყიან ნათელი; 17. რადგან დილა ბნელეთია მისთვის, რადგან შეეთვისნენ ბნელეთის საშინელებებს.ფსალმუნ 10539. შეიბილწნენ თავიანთი საქმეებით და იმრუშეს თავიანთი მოქმედებით. 40. მაშინ აღეგზნო რისხვა უფლისა თავის ხალხზე და შესძაგდა მას სამკვიდრო თვისი.თავი 23 – სიბრძნე ზირაქისა* (ზირ.)17. გახურებული სული, როგორც ანთებული ცეცხლი, მანამ არ ჩაქრება, ვიდრე არ დაილევა. გარყვნილი კაცი თავის ხორციელ სხეულში მანამ ვერ მოისვენებს, სანამ ცეცხლი არ დაწვავს. გარყვნილი კაცისათვის ყველა პური ტკბილია და არ დაცხრება იგი აღსასრულამდე. 18. თავისი სარეცლის შემცოდე კაცი გულში ამბობს: ვინ მხედავს მე? ჩემს ირგვლივ წყვდიადია და კედლებიც მფარავენ, ვერავინ დამინახავს და რისი უნდა მეშინოდეს? უზენაესი არ გაიხსენებს ჩემს ცოდვებსო. 19. მას მხოლოდ ადამიანთა თვალები აშინებს და არ იცის რომ უფლის თვალი ათასჯერ ნათელია მზეზე. ის ადამიანთა ყველა გზას ჭვრეტს და დაფარულ ადგილებშიც აღწევს. 20. მისთვის ყოველივე ცნობილია შექმნამდე და მოწევნადიც აღსასრულის შემდგომ. 21. იგი ქალაქის ქუჩებში დაისჯება და, სადაც არ მოელის, იქ შეიპყრობენ. 22. ასევე ქალიც, ქმრის მიმტოვებელი, ვინც მემკვიდრეს უცხოსაგან იყოლიებს. 23. რადგან, ჯერ ერთი, არ დაემორჩილა უზენაესის კანონს და, მეორეც, შესცოდა თავის ქმრის წინაშე, და, მესამე, ავხორცობით იმრუშა და შვილები დაბადა უცხო კაცისაგან. 24. გამოიყვანენ მას საკრებულოს წინაშე და მისი შვილების ამბავს გამოიძიებენ. 25. მისი შვილები ფესვებს ვერ გაიდგამენ და ნაყოფს ვერ გამოიღებენ მისი რტოები. 26. თავის ხსოვნას საწყევლად დაიტოვებს და არ წარიხოცება სირცხვილი მისი. 27. დარჩენილები კი მიხვდებიან, რომ არაფერია უფლის შიშზე უმჯობესი და არაფერია უფრო ტკბილი, ვიდრე უფლის მცნებათა ყურად ღება.თავი ოცდამეხუთე – სამით შევიმკე და წარვდექი გამშვენებული უფლისა და კაცთა წინაშე: ძმათა ერთსულოვნებით, მახლობელთა სიყვარულით და ცოლ-ქმართა თანხმობით. 2. სამი ჯურის კაცი შეიძულა ჩემმა სულმა და ძალზე შევიძულე მათი ცხოვრება: ქედმაღალი ღატაკი, მატყუარა, მდიდარი და მოხუცი მრუში, ჭკუანაკლული. 3. თუ სიჭაბუკეში ვერ შეაგროვე, როგორღა შეიძენ შენი სიბერის ჟამს. 4. რარიგ შეშვენით ხანდაზმულთ განკითხვა და მოხუცებულთ მოცემა რჩევისა!5. რარიგ უხდება მოხუცებს სიბრძნე და დიდებულებს აზრი და რჩევა!6. მოხუცთა გვირგვინია მრავალნაცადობა და მათი სიამაყე - უფლის შიში.7. ცხრა ფიქრით დავიამე გული და მეათეს ენით ვიტყვი: კაცი, შვილებში გახარებული და თავის სიცოცხლეშივე მტერთა დაცემის მომსწრე. 8. ნეტარია, ვინც გონიერ ქალთან ცხოვრობს, ვინც არ შესცოდა ენით და თავისზე უღირსს არ ემსახურა. 9. ნეტარია, ვინც სიბრძნე მოიხვეჭა და მიუთხრობს მას ყურადმღებელთ. 10. ხომ დიდია სიბრძნის მომხვეჭელი, მაგრამ უფლის მოშიშზე დიდი არავინაა. 11. უფლის შიში ყოველივეს აღემატება; მის მქონებელს ვინ შეედრება? 12. ყოველგვარი ჭრილობა დაითმინება, მაგრამ არა ჭრილობა გულისა; ყოველი სიავე, მაგრამ არა სიავე ქალისა. 14. ყოველი თავდასხმა, ოღონდ არა თავდასხმა მოძულეთა, და ყოველი შურისძიება, ოღონდ არა შურისძიება მტერთა. 15. არ არსებობს თავი უფრო შხამიანი, ვიდრე თავი უხსენებლისა და არ არსებობს გულისწყრომა უფრო დიდი, ვიდრე გულისწყრომა მტრისა. 16. უმალ ლომთან და ურჩხულთან ერთად ვიცხოვრებდი, ვიდრე ავ ცოლთან. 17. სიავე ქალს გამომეტყველებას უცვლის და დათვის სახესავით უბნელებს სახეს. 18. მისი ქმარი დაჯდება მახლობელთა შორის და მოსმენისას მწარედ ამოიხვნეშებს. 19. ვერარა ბოროტება ვერ მოვა ქალის ბოროტებასთან - ცოდვილის ხვედრი დაატყდება მას. 20. რაღა მოხუცის ფეხებისთვის ქვიშიან აღმართზე სიარული და რაღა ანჩხლი ცოლი მშვიდი კაცისთვის. 21. ნუ უთვალთვალებ ქალის სილამაზეს და ქალისადმი ვნებას ნუ აყვები. 22. საწყრომია უპატიობა და დიდი სირცხვილი, როცა ცოლი ბატონობს ქმარზე. 23. დამდაბლებული გული, სევდიანი სახე და გულის ჭრილობაა ავი ცოლი; დაშვებული ხელები და დაუძლურებული მუხლები, თავის ქმარს რომ არ აბედნიერებს. 24. ქალისაგანაა სათავე ცოდვისა და მის გამო ვიხოცებით ყველანი. 25. ნუ მისცემ წყალს გასავალს და სიტყვის უფლებას ავ დედაკაცს. 26. თუ შენი ხელით ვერ წარმართე, მოიკვეთე იგი შენგან. თავი ოცდამეექვსე – 1. ბედნიერია კარგი ცოლის ქმარი და რიცხვი მისი დღეებისა გაორმაგდება. 2. ერთგული ცოლი ახარებს თავის ქმარს და მის წლებს სიმშვიდით აღავსებს. 3. კარგი ცოლი კარგი ხვედრია - წილად ერგებათ უფლის მოშიშებს. 5. სამი რამის ეშინია ჩემს გულს, მეოთხეზე კი ვლოცულობ: ქალაქის ჭორისა, ბრბოს ამბოხისა და ცილისწამებისა. ეს ყველაფერი სიკვდილზე საშინელია. 6. გულისწუხილია და უბედურებაა ცოლი, რომელიც სხვა ქალზე ეჭვიანობს და შოლტი მისი ენისა ყველას გადაწვდება. 7. ავი ცოლი ხარის მორყეული უღელია: მის დამჭერს გინდა მორიელი შეუპყრია. 8. დიდი ჯავრია ლოთი ცოლი: ვერ დაფარავს იგი თავის აუგს. 9. ქალის მრუშობა თვალთა ზეაპყრობით და მისი წამწამებით გამოიცნობა. 10. თავნება ქალიშვილს დარაჯი მიუჩინე, თავი არ აიშვას თავისდა საზიანოდ. 11. მოერიდე უტიფარ თვალს და ნუ გაიკვირვებ, თუკი შესცოდავს შენს წინააღმდეგ. 12. როგორც მწყურვალი მგზავრი აღებს პირს და ახლო-მახლო ყველა წყალს ეწაფება, ასე დაჯდება იგი ყოველი პალოს წინ და ისრისათვის გააღებს კაპარჭს. 13. ცოლის სიკეთე ქმარს ახარებს და მისი გამჭრიახობა აპოხიერებს მის ძვლებს. 14. უფლის წყალობაა ჩუმი ცოლი და ფასდაუდებელია განსწავლული სული. 15. მადლის მადლია კდემამოსილი ცოლი და ვერა სასწორი ვერ აწონის პატიოსან სულს. 16. როგორც ამომავალი მზეა უფლის ზესკნელში, ასევეა კარგი ცოლის სილამაზე მის გამართულ სახლში.ესაია – თავი ორმოცდამეჩვიდმეტე3. ახლოს მოდექით, ჯადოქრის შვილებო, მემრუშეთა და მეძავთა თესლო! 4. ვის ამასხარავებთ, ვის წინააღმდეგ მოგიღიავებიათ პირი? ვისთვის გამოგიყვიათ ენა? განა ცოდვის შვილები არა ხართ თქვენ, სიცრუის თესლი?თავი 2 – იოანეს გამოცხადება (აპოკალიპსისი)14. მაგრამ მაქვს შენს წინააღმდეგ მცირეოდენი, რადგანაც გყავს მანდ ზოგიერთნი, ბალაამის მოძღვრების მიმდევარნი, ბალაამისა, რომელმაც ასწავლა ბალაკს, საცდური დაედო ისრაელის ძეთა წინაშე, რათა ეჭამათ კერპთათვის შენაწირი და ემრუშათ. 15. ასევე, შენც გყავს ნიკოლაელთა მოძღვრების მიმდევარნი, რომელნიც მე მძულს. 20. მაგრამ მაქვს შენს წინააღმდეგ ის, რომ ნებას რთავ დიაც იეზაბელს, წინასწარმეტყველად რომ მოაქვს თავი, ასწავლოს და აცთუნოს ჩემი მონები, რათა მრუშობდნენ და კერპთათვის შენაწირს ჭამდნენ. 21. მივეცი დრო, რომ მოენანიებინა თავისი სიძვა, მაგრამ არ ინება სინანული. 22. აჰა, დავამხობ მას სარეცელზე და მასთან ერთად მსიძავთაც შავ დღეს დავაყრი, თუკი არ მოინანიებენ თავიანთ საქმეს. 23. სიკვდილით მოვკლავ მის შვილებს და სცნობს ყოველი ეკლესია, რომ მე ვარ დაფარულ აზრთა და გულთა მხილველი, და მისი საქმისამებრ მივაგებ თვითეულ თქვენგანს.თავი 12 – ებრაელთა მიმართ პავლეს ეპისტოლე16. რათა არ იყოს თქვენს შორის მემრუშეთავი 13 – 4. ყველას ცოლ-ქმრობა ღირსეული, სარეცელი კი უმწიკვლი იყოს; ხოლო მემრუშეთა და მეძავთ ღმერთი განიკითხავს.კორინთელთა მიმართ პირველი წერილი პავლესი თავი მეხუთე – 1. როგორც ამბობენ, დაწყებულა თქვენში მრუშობა და თანაც ისეთი მრუშობა, რომლის მსგავსი არ სმენიათ თვითონ წარმართთაც, რომ ვიღაცას მამის ცოლი თურმე ცოლად ჰყავს. 8. ასე რომ, ვიდღესასწაულოთ არა ძველი საფუარით, არა უკეთურებისა და უწმინდურობის საფუარით, არამედ სიწმიდისა და ჭეშმარიტების უფუარი პურით. 9. აკი მოგწერეთ წერილში: არ შეერიოთ-მეთქი მემრუშეთ, 10. და არა მარტო ამ წუთისოფლის მემრუშეთ, ანდა ანგართ, მტაცებელთა თუ კერპთმსახურთ, თორემ ამ ქვეყნით გასვლა მოგიწევთ-მეთქი. 11. ისიც მოგწერეთ, არ შერეოდით იმათაც, ვინც, ასე ვთქვათ, ძმად იწოდება, მაგრამ კვლავინდებურად მემრუშეა ანდა ანგარი, კერპთმსახური თუ მაგინებელი, მემთვრალე თუ მტაცებელი და პურიც კი არ გეჭამათ მასთან.თავი 6 – 9. ნუთუ არ იცით, რომ უსამართლონი ვერ დაიმკვიდრებენ ღვთის სასუფეველს? თავს ნუ მოიტყუებთ: ვერც მეძავნი, ვერც კერპთმსახურნი, ვერც მრუშნი, ვერც მხდალნი, ვერც მამათმავალნი,თავი 10 – 8. ნურც ვიმრუშებთ, როგორც მრუშობდა ზოგი მათგანი, და დაეცა ერთ დღეს ოცდასამი ათასი კაცი. 9. ნურც ქრისტეს გამოვცდით, როგორც გამოსცადა ზოგიერთმა მათგანმა, და გველებისგან დაიღუპნენ. 10. ნურც დრტვინავთ, როგორც დრტვინავდა ზოგიერთი მათგანი, და შეიმუსრნენ მმუსვრელის მიერ.თავი 12 – 21. რათა კვლავ მოსვლისას თქვენს წინაშე არ დამამდაბლოს ღმერთმა და არ მაგლოვებინოს მრავალნი, რომელთაც უწინ სცოდეს, მაგრამ არ მოინანიეს უწმინდურება, სიმრუშე და სიბილწე, რასაც სჩადიოდნენ.იუდას ეპისტოლე6. ხოლო ანგელოზები, რომლებმაც არ დაიცვეს თავიანთი დასაბამიერობა, არამედ დაუტევეს თავიანთი სავანე, საუკუნო ბორკილებით შეკრულნი, ქვესკნელის წყვდიადში გამოამწყვდია რათა განეკითხა დიად დღეს. 7. ისევე, როგორც სოდომი, გომორი და მათი მოსაზღვრე ქალაქები, მათსავით მემრუშენი და უცხო ხორცს ადევნებულნი, საუკუნო ცეცხლით დასჯილნი და ნიმუშად დადებულნი.თავი 2 – პეტრე 214. მათი თვალები სავსეა სიმრუშით და უძღები ცოდვით; გულხარბნი და ანგარების მოყვარენი აცთუნებენ უმტკიცო სულებს; ესენი არიან ძენი წყევლისა. 15. წრფელი გზა რომ დაუტევეს, შეცდნენ და შეუდგნენ ბალაამის, ბოსორის ძის, კვალს, რომელმაც შეიყვარა უსამართლობის საზღაური.თავი 5 – მათე28. ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ყველამ, ვინც ნდომით შეხედა ქალს, უკვე იმრუშა მასთან საკუთარ გულში. 29. თუკი გაცთუნებს შენი მარჯვენა თვალი, ამოითხარე და გადააგდე, ვინაიდან გიჯობს დაჰკარგო ერთი შენი ასოთაგანი, ვიდრე მთელი შენი სხეული ჩავარდეს გეენას. 30. ხოლო თუ გაცთუნებს შენი მარჯვენა ხელი, მოიკვეთე და გადააგდე, ვინაიდან გიჯობს დაჰკარგო ერთი შენი ასოთაგანი, ვიდრე მთელი შენი სხეული ჩავარდეს გეენას. 31. ესეცა თქმულა: ვინც გაუშვებს თავის ცოლს, უნდა მისცეს გაყრის წერილი. 32. ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ვინც გაუშვებს თავის ცოლს სიძვის მიზეზის გარეშე, ამრუშებს მას, და ვინც განაშვებს შეირთავს, მრუშობს.იოანეს აპოკალიფსი – თავი 192. რადგანაც ჭეშმარიტი და სამართლიანია მისი განკითხვა, ვინაიდან განიკითხა დიდი მეძავი, თავისი სიძვით რომ გახრწნა ქვეყანა, და იძია მისი ხელიდან თავისი მონების სისხლი.კომენტარი: მოდით ბოლოს და ბოლოს დასკვნა გამოვიტანოთ და ავხსნათ რას გვეუბნება ეს „წმინდა წიგნი“ – ბიბლია. უპირველეს ყოვლისა, ის რაც ბიბლიაში ლაიტმოტივად გასდევს მთელს ტექტს, არის არა „ღვთაებრივი სიბრძნე და სიყვარული“ (ჰო, არ დაგავიწყდეთ რომ აბრაამიტების მიხედვით აბრაამის „უფალი“ არის „სიყვარული“, ხოლო ქრისტიანობა – „სიყვარულის“ რელიგია...), არამედ ტოტალური კონტროლი, ადამიანთა დამონება, ქალის და ზოგადად ადამიანური სექსუალურობის დაკნინება, რასიზმი, ფაშიზმი, შოვინიზმი, ქსენოფობია, ჰომოფობია, მცდელობა ადამიანების ცხოვრების მკაცრი რეგლამენტირებისა... ჩანს აშკარად რომ ამ ბიბლიურ „ღვთაებას“ ჰქონდა (და აქვს დღემდე) პრეტენზია და ამბიცია ჭკუა ასწავლოს, აკრიტიკოს ყოველწამიერად, აკონტროლოს და დაიმონოს ადამიანი და ყოველივე არსებული... სიტყვა „მრუშობა“ 72-ჯერ ხოლო „სიძვა“ 31-ჯერ არის ნახსენები და ძირითადად ისე, რომ მაქსიმალურადაა დაკნინებული კონკრეტულად ქალი, როგორც – „სუსტი და ცოდვილი სქესი“, რომლისგანაც მოდის ყოველგვარი „ბოროტეული ცოდვა“ თურმე (?)... რაც ყველაზე მთავარია ის, რასაც რეგვენი ფანატიკოსები კი არა თვით ზოგიერთი ათეისტებიც კი ვერ ხვდებიან და არ უღრმავდებიან, კერძოდ კი – სიკეთისა და ბოროტების კატეგორიები. რა არის სიკეთე? ბოროტება? ბიბლია მარტივად ხსნის ამას: სიკეთე არის ის რაც „მოსწონს“ „ღმერთს“, ხოლო ბოროტება – ის რაც „არ მოსწონს“... ეს „ღმერთი“ აგრესიულად და ბრძანებითი კილოთი მოგვმართავს ადამიანებს და პრაქტიკულად აშკარად გვამცნობს რომ უნდა ვიყოთ მისი მონები და თან ამისთვის მადლობაც ვუთხრათ (!). ამას გარდა ეს „ღვთაებრივი არსება“ მუდმივად წყევლის ადამიანებს, ემუქრება მათ, ხოცავს და ჟლიტავს ყველას ვინც არ ემორჩილება და უარს აცხადებს მას ალილუიები და ჰომილიები უმღეროს დღისით და ღამით. ამ არსებასთან გამოირიცხება ყოველგვარი ადამიანური თავისუფლება რაც არ უნდა გვიმტკიცონ დოგმატიკოსებმა რომ თითქოსდა „ღმერთს“ ჩვენთვის მონიჭებული აქვს „თავისუფალი ნება“, შეწყვიტეთ ტყუილების ბოდიალი, წაიკითხეთ რა გიწერიათ საკუთარ „წმინდა“ წიგნებში! მოკლედ: ბიბლიური „უფალი“ გვამცნობს რომ სიკეთე არის რაც მას მოსწონს, ხოლო რაც არ მოსწონს – ბოროტება (თან არც გვიხსნის ჩვენ რა შუაში ვართ) და თუ ისე არ მოვიქცევით როგორც მას სურს ანუ არ ვიქნებით „კეთილები“ სასტიკად დაგვსჯის. მორჩა. აი ესაა მარტივი ბიბლიური „მორალი“. ისმის ლოგიკური კითხვა: 1) საიდან ვიცით რომ ეს არსება ღმერთია? 2) რატომ არის სასტიკი? 3) რატომ არ მოსწონს სექსუალურობა და მრავალი სხვა მსგავსი იდეა? და ბოლოს 4) რაში გვჭირდება ასეთი არსება საერთოდ ე.ი. რატომ უნდა ვეთაყვანოთ და ვიაროთ მის ჭკუაზე? პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანი არის თავისუფალი არსება და სულაც არაა ვალდებული იყოს ამ „ღვთაებრივი მამიკოს“ ყურმოჭრილი მონა. ამ სასტიკ არსებას არ გააჩნია სიყვარულის უნარი და საერთოდაც მას როგორც კლასიკურ ნარცისს მხოლოდ მონები ესაჭიროება, ხოლო ჩვენ კი არ უნდა ვითმინოთ მისი აგრესია და შიშით ვეთაყვანებოდეთ, არამედ გავუწიოთ წინააღმდეგობა და მოვიშოროთ მისი ბორკილები. ეს „ღმერთი“ გვეუბნება „კაცი არ მოკლაო“, უკაცრავად? ქალი რომ მოვკლა რა შეიძლება? „ახლობლის წინააღმდეგ ცრუმოწმედ ნუ გამოხვალო“, უკაცრავად? უცხო ადამიანის წინააღმდეგ ცრუმოწმეობა რა შეიძლება? ამას გარდა, რა არის თქვენი აზრით „მრუშობა“ და „სიძვა“? ესაა „ცოდვა“. რა „ცოდვა“? რა და „დანაშაული ღმერთის წინააღმდეგ“, იმის გაკეთება რაც ამ „ღმერთს“, ამ ახირებულ და ღვარძლიან ეგომანიაკს არ მოსწონს, კერძოდ – სექსუალური თავისუფლება (!). გამაოგნებელია 21-ე საუკუნეში რამდენ იმბეცილს სჯერა ამ „წესების“ სისწორე (!). აბრაამის „უფალი“ ყოველმხრივ ცდილობს ჩაახშოს, ჩაკლას და აკონტროლოს ადამიანის სექსუალურობა და ისე გააკეთოს, რომ ადამიანი იყოს მასზე მონურად დაქვემდებარებული გაუბედურებული და დაკომპლექსებული ველური არსება. ჩვენ არავითარი საფუძველი არ გვაქვს ამ აგრესორს ვმორჩილებდეთ. ბიბლიური დემაგოგია და სოფისტიკა საკმაოდ სახიფათოა, მაგრამ ჩვენ სიკეთე და ბოროტება უნდა განვსაზღვროთ სულ სხვაგვარად: 1) ბოროტებაა ესაა – ზიანის მიყენება სხვა არსებისთვის ე.ი. ომი და ძალმომრეობა 2) სიკეთე ესაა – ზიანის არ მიყენება ე.ი. მშვიდობა და სიყვარული [ყოველგვარი „აბრაამის უფლის“ გარეშე], აი სულ ესაა ჭეშმარიტება. ეგომანიაკ დემიურგს ჩვენი ბედნიერება სულაც არ ანაღვლებს. თქვენ არ დაფიქრებულხართ საიდან მოდის „საზოგადოებაში“ არსებული ამდენი არაადეკვატური აკრძალვა, რომელთა 90% სექსუალურობასთან არის დაკავშირებული და რომელნიც ბევრს არ მოსწონს? ეს ყოველივე მოდის ე.წ. „აბრაამის ღმერთიდან“! ამ „ღმერთის“ ნაკარნახევი პრიმიტიული და ფაშისტური ბიბლიური „წესების“ მიხედვით „სიბილწეა“ და „უკეთურებაა“ ბევრი ისეთი რამ რაც ადამიანის ბიოლოგიური მოცემულობაა და საერთოდაც არაა „არაბუნებითი“. ზოგი გვეტყვის, რომ „უკეთურებაა“ ის რაც „ღმერთმა“ აკრძალა, ის რაც მას არ მოეწონა და ჩვენ უნდა დავუჯეროთ ,ხოლოდ იმიტომ [თურმე] რომ ის „ღმერთია“! ერთი ამას დამიხედეთ! უყურე შენ! და ესაა უნივერსალური არგუმენტი?? კი მაგრამ თავისუფლებას რაღა ვუყოთ? თუ არ გვინდა რომ მის ჭკუაზე ვიტრიალოთ? რატომ უნდა ვემორჩილებოდეთ ამ აგრესიულ არსებას? ქალკედონის საუკლესიო კრებამ ახ.წ. 451 წელს საბოლოოდ მოახდინა კრიმინალიზაცია და დემონიზაცია ეროტიზმის და სექსუალურობის, რითიც კაცობრიობა ზომბირებული მონების არმიად გადააქცია. მაშასადამე, მოდით გავიაზროთ, პრაქტიკულად თითქმის ყოველგვარი აკრძალვა დაკავშირებული სექსუალურობასთან და ეროტიზმის (განსაკუთრებით ქალური ეროტიზმის) დაკნინება არსებობს მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ ასე უნდა „ყოვლადძლიერ და ყოვლადმოწყალე ღმერთს“ და თუ მას არ დავუჯერებთ ის ჩვენ „დაგვსჯის“, გაგვაგზავნის რა „ჯოჯოხეთურ ჯურღმულში“ სამუდამოდ სატანჯველად... უკაცრავად მაგრამ ჯერ ეს ერთი ეს არსება სადისტ ფსიქოპათს უფრო წააგავს ვიდრე ღვთაებას, მეორეც განვსაზღვროთ ბოლოს და ბოლოს რა არის ღმერთი (?) და მესამეც – სრული სისულელეა და ნამდვილი მარაზმი არ აკეთო რაღაც მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაც ზებუნებრივმა არსებამ ასე გიბრძანა, რადგანაც მას ეს თურმე არ მოსწონს! ხალხო, სრულ ჭკუაზე ხართ? თქვენ ამბობთ რომ რაღაც არის „სიბილწე“ მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს რაღაც არ უყვარს „ღმერთს“? და მერე რა? ჩვენ რა შუაში ვართ? მერე რა რომ ეს „ღმერთი“ იმუქრება? მით უმეტეს ეს განა საბაბი არაა იმისათვის, რომ ის გვძულდეს და არა პირიქით?! მე საერთოდ არ მესმის, რატომ უნდა მივიღო რაიმე სახის აკრძალვა, რომელიც მოდის ე.წ. „ღმერთისგან“, რომელსაც თურმე ეს რაღაც არ უყვარს (!) და ამის გამო ზებუნებრივი მამიკოს ჭკუაზე ვიცხოვრო? რატომ? რაში მჭირდება ამ არსების ჭკუის სწავლება? არაფერში! არსება, რომლის მიზანიცაა ადამიანის დამონება და შეზღუდვა ადამიანს კი არ უნდა უყვარდეს და ეშინოდეს მისი, არამედ მამაცურად უნდა აღუდგეს წინ და საჯაროდ განაცხადოს, რომ არის თავისუფალი არსება (!). ათეისტი და პანთეისტი მოაზროვნეების კრიტიკული გამონათქვამები: „ძველი აღთქმის ღმერთი სავარაუდოდ ყველაზე უსიამოვნო პერსონაჟია მთელ მხატვრულ ლიტერატურაში: ეჭვიანი და ამით ამაყი; მეწვრილმანე, უსამართლო, პატიების უნარის არმქონე დესპოტი; შურისმაძიებელი, სისხლის მოშურნე და ეთნიკური წმენდის შემოქმედი; ქალთმოძულე, ჰომოფობი, რასისტი, ბავშვების მკვლელი, გენოციდების მოყვარული, შვილების შემომწირველი, ნათესებისა და საქონლის გამნადგურებელი, განდიდების მანიით შეპყრობილი, სადომაზოხისტი, ახირებული და ღვარძლიანი მოძალადე“ – რიჩარდ დოკინსი, ბრიტანელი ათეისტი ბიოლოგი ოქსფორდის უნივერსიტეტიდან. წიგნი – „ღმერთი როგორც ილუზია“. „თქვენი მთავარი საზრუნავი, როგორც ჩანს, ისაა, რომ სამყაროს შემოქმედი შეურაცყოფად მიიღებს იმას, რასაც ხალხი აკეთებს შიშვლად ყოფნისას. ეს თქვენი ნაძალადევი მოკრძალება კიდევ უფრო ზრდის ადამიანურ ტანჯვას“ – „წერილი ქრისტიან ერს“. სემ ჰარისი. „დედამიწას ჩააფრინდა საზარელი ბოროტი მონსტრი, ის ჩასახლდა ადამიანთა გულებში და ტვინებში და წაართვა მათ ერთიც და მეორეც და ადამიანთა მთელი სიცოცხლე იქცა თვით სიცოცხლესთან ბრძოლად!“ – პანთეისტი სტაროვერი. იური გომონოვი. „რელიგიამ მოახერხა და დაარწმუნა ადამიანები, რომ არსებობს ცაში მცხოვრები უჩინარი კაცი, რომელიც აკვირდება ყველა თქვენს მოქმედებას, ყოველი დღის ყოველ წუთს. ამ უჩინარ კაცს აქვს სპეციალური სია ათი საკითხისა, რომელთა გაკეთებასაც გიკრძალავთ. და თუკი მაინც ჩაიდენთ რომელიმეს, თქვენთვის გამოყოფილი ექნება სპეციალური ადგილი, რომელიც სავსეა ცეცხლითა და კვამლით, სადაც იწვიან, ეწამებიან და იტანჯებიან. აქ გაგიშვებთ, რათა სამუდამოდ იცხოვროთ და ეწამოთ და დაიწვათ და დაიხრჩოთ და იყვიროთ და იტიროთ, უკუნითი უკუნისამდე... მაგრამ მას უყვარხართ!“ – ამერიკელი სატირიკოსი ათეისტი – ჯორჯ კარლინი. „ყოველ სოფელში არსებობს ჩირაღდანი – მასწავლებელი და ცეცხლსაქრობი – მღვდელი“ – ვიქტორ ჰიუგო. „მემარჯვენე ქრისტიანებს ძალიან უყვართ „მორალის და ფასეულობების“ დაპირისპირება სექსთან, იმდენად რამდენადაც თუ ისინი შეწყვეტენ თავიანთი კაკლისოდენა კონსერვატიული ტვინებით სექსის დემონიზაციას, მართლაც მოუწევთ ერთ მშვენიერ დღეს იმაზე დაფიქრება, თუ რა არის სინამდვილეში რეალური „მორალი და ფასეულობები“. კონსერვატორები ამტკიცებენ რომ სექსი ბოროტებაა და მათ შემთხვევაში ეს ასეცაა, რადგან საუკეთესო რისი უნარიც მათ შესწევთ ესაა მაქსიმუმ 3 წუთიანი დამქანცველი აქტის შესრულება და მეტი არაფერი...“ – ამერიკელი ათეისტი სატირიკოსი – ბილ მარი. 2005 წელი. „არსებობს ოთხი ფუნდამენტური უარყოფითი ასპექტი რელიგიისა. პირველი, ის არასწორად აღწერს სამყაროსა და ადამიანის შექმნის პროცესებს. მეორე, საწყისი შეცდომის წყალობით ის ახერხებს ნარცისიზმისა და ფარისევლობის შეთავსებას. მესამე, ის ერთდროულად წარმოადგენს ადამიანის სექსუალობაზე ზეწოლის შედეგსა და მიზეზს. და ბოლოს, მის საფუძველშივე დევს მისწრაფება მიიღოს სასურველი, რეალურად არსებულის ნაცვლად. ჩვენ არ გვჭირდება შეკრება ყოელდღე, ყოველ მეშვიდე დღეს, ან რომელიმე ღირშესანიშნავ დღეს ჩვენს სიმართლეზე სალაპარაკოდ ან საკუთარი უღირსი არსებობის მოსანანიებლად. ჩვენ, ათეისტებს, არ გვჭირდება მღვდლები და საეკლესიო იერარქია, რომელიც დოგმების სიწმინდეს დაიცავს. ჩვენთვის ამაზრზენია მშვერპლშეწირვა და სხვა რიტუალები, ისევე როგორც რაიმე საგნისა და გამოსახულების გაღმერთება, თაყვაყვანისცემა (იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ეს საგანი ადამიანის მიერ შექმნილ ერთ-ერთ ყველაზე სასასრგებლო ნივთს-წიგნს წარმოადგენს). დედამიწის არცერთი ნაწილი ჩვენთვის არ არის უფრო “წმინდა”, ვიდრე სხვა.რელიგიის ზოგიერთი აპოლოგეტი (მაგალითად, პასკალი) თავის მხრივ ბრწყინვალეა. ზოგიერთი მათგანი კი (არ შეიძლება არ გავიხსენოთ კლეივ ლუისი), სასაცილო და მომაბეზრებელი. თუმცა, ორივე მხარეს აერთიენებს აუტანლად მძიმე ტვირთი. როგორი ძალისხმევაა საჭირო, დაუჯერებლის დასასაბუთებლად! აცტეკები ყოველდღე იზიანებდნენ გულ-მკერდის არეს, რადგან მზეს ამოსვლა არ გადაეფიქრებინა. მონოთეისტები ვალდებულნი არიან, კიდევ უფრო ხშირად ევედრონ მოწყალება თავიანთ ღმერთს, ალბათ იმიტომ, რომ ეს უკანასკნელი ყრუა. რა დონის ცუდად შენიღბული და აზრს მოკლებული პატივმოყვარეობაა საჭირო, რომ თავი ღვთიური გეგმის ცენტრად მიიჩნიო? შენი პირადი ღირსების რა ნაწილი უნდა შესწირო მსხვერპლად, რომ მუხლებზე მდგომმა, დაუღლელად, ცოდვების მიტევება ითხოვო? რამდენი უაზრო და უმიზეზო დაშვებაა საჭირო იმისათვის, რომ ყოველი ახალი მეცნიერული აღმოჩენა, ძველი კერპების სწავლებების ან წინასწარმეტყველებების(რომლებიც ადამიანის გამოგონილია) დამადასტურებლად შერაცხო? რამდენი წმინდანი, რამდენი სასწაული, ტაძარი და საიდუმლო კრებაა საჭირო იმისათვის, რომ რომელიღაც დოგმა ჯერ ჭეშმარიტებად გამოაცხადო, -ტანჯვის, წამების, უზარმაზარი დანაკარგის და სისასტიკის შემდეგ კი-ისევ უარყო? ღმერთს არ შეუქმნია ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად. ყველაფერი სწორედ რომ პირიქით იყო. სწორედ ამან გამოიწვია რელიგიებისა და ღმერთების ასეთი სიმრავლე(თავისთავად, კონფესიათაშორისი ხოცვა-ჟლეტაც), რამაც ასე შეაფერხა ჩვენი ცივილიზაციის განვითარება. დანაშაულები რელიგიურ ნიადაგზე, ხდებოდა და ხდება, არა იმიტომ, რომ ცოდვილნი ან დაწყევლილნი ვართ არამედ იმიტომ, რომ ჩვენი სახეობა, თავისი ბიოლოგიური ბუნებით, მხოლოდ ნაწილობრივაა რაციონალური.მე შემიძლია წავიდე მათი შვილების ნათლობაზე (bar mitzvah- რიტუალზე), აღვფრთოვანდე მათი გოთიკური ტაძრებით, “პატივი ვცე” მათ რწმენას, რომ ყურანი, მხოლოდ არაბულ ენაზე, წერა-კითხვის არ მცოდნე ვაჭარს უკარნახეს. ან დავინტერესდე ინდუისტებითა თუ ჯაინებით. მეტიც, ამას მე გავაკეთებ საპასუხო პატივისცემის მოთხოვნის გარეშეც კი, რომ ცხოვრებაში ხელი არ შემიშალონ. სამწუხაროდ, რელიგიას არ შეუძლია იყოს ასეთი თავაზიანი. მანამ, სანამ მე ამ სიტყვებს ვწერ, მანამ, სანამ თქვენ მათ კითხულობთ, მართლმორწმუნეები ამუშავებენ ახალ მეთოდებს, რომლითაც შეიძლება გამანადგურონ მეც, თქვენც და გაანადგურონ მძიმე შრომით მიღწეული ადამიანური ცივილიზაციები, რომელზეც აქ ვსაუბრობდი. რელიგია წამლავს ყველაფერს, რასაც ეხება.“ – ამერიკელი ათეისტი მეცნიერი – კრისტოფერ ჰიტჩინსი. “რელიგიური სიღატაკე ერთსა და იმავე დროს არის გამოხატულება ნამდვილი სიღატაკისა და პროტესტი ნამდვილი სიღატაკის წინააღმდეგ. რელიგია არის ჩაგრულ ქმნილებათა ამოოხვრა, უგულო ქვეყნის სული და გულია, ისე როგორც იგი არის სული უსულო მდგომარეობათა. იგი ოპიუმია ხალხისა. გაუქმება რელიგიისა, როგორც ილუზორული ბედნიერებისა, ამ ხალხის ნამდვილი ბედნიერების მოთხოვნაა, მოთხოვნა თავის მდგომარეობის შესახებ არსებულ ილუზიებზე ხელის აღებისა, რომელიც ილუზიებს საჭიროებს. რელიგიის კრიტიკა, მაშასადამე, ჩანასახში კრიტიკაა გლოვის ველისა, რომლის წმინდა შარავანდედი რელიგიაა. კრიტიკამ ბორკილებს წარმოსახვითი ყვავილების იმისთვის კი არ ჩამოაგლიჯა, რომ ადამიანმა უფანტაზიო, უნუგეშო ბორკილები ატაროს, არამედ იმისთვის, რომ მან ბორკილები მოიხსნას და ცოცხალი ყვავილი მოსწყვიტოს. “ – კარლ მარქსი. „თუ გინდათ გაიგოთ ვინ ბატონობს თქვენზე, გაარკვიეთ ვისი კრიტიკა არის თქვენთვის აკრძალული“ – ვოლტერი. „უფრო იოლია გაასულელო ადამიანები, ვიდრე დააჯერო, რომ მათ ასულელებენ“ – მარ ტვენი. „„სამართლიანობის რელიგია“ კი ხელისუფლების იდეის გამიწიერებას, ანუ სეკულარიზაციას იწვევს. კარლ შმიტი ამ პროცესს იურიდიული ტერმინოლოგიის გენეალოგიაში ხედავს: „თანამედროვე სახელმწიფო თეორიის ყველა ზუსტი ცნება არის გასეკულარულებული თეოლოგიური ტერმინი. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ისინი მათი ისტორიული განვითარების მიხედვით თეოლოგიიდან სახელმწიფოს შესახებ მოძღვრებაზე იქნა გადატანილი, რომელშიც, მაგალითად, ყოვლისშემძლე ღმერთი ომნიპოტენტ კანონმდებლად გადაიქცა, არამედ მათ სისტემატურ სტრუქტურაშიც.“ (39) ეკლესიისაგან ემანსიპირებული ძალაუფლება კი თავისი სარეპრეზენტაციო ანალოგიების სეკულარულ რელიგიებს ქმნის ლევიათან-სახელმწიფოს, მამულის, ნაციის თუ თანასწორობის სახით, რომლის სახელითაც ის საკუთარ თვითრეალიზებას შეძლებს. ძალაუფლების ამგვარი დამოკიდებულება რეპრეზენტაციულობაზე კი მის ერთ მნიშვნელოვან ასპექტს ააშკარავებს: ძალადობა, რომელზე უფლებაც ძალა-უფლებაა, ერთ მითოგონურ პრინციპს ეფუძნება, რომელიც მის აუცილებლობას ასაბუთებს. კარლ შმიტმა საამისოდ ადრექრისტიანული წარმოდგენა კატექონის შესახებ გააცოცხლა. Κατέχων პავლე მოციქულის სახელით დაწერილ მეორე თესალონიკელთა მიმართ ეპისტოლეში გვხვდება და მას „ხელის შემშლელად“ ან „შემაკავებლად“ თარგმნიან: „ახლა იცით, რა აკავებს მას, რომ გამოჩნდეს თავის ჟამს. რადგან უსამართლობის საიდუმლო უკვე მოქმედებს, ოღონდ ახლა შემკავებელი აკავებს, სანამ შუაგულიდან არ იქნება გაყვანილი“ (2 თესალონიკელთა მიმართ 2, 6-7). შმიტის ინტერპრეტაციით კატექონი არის ის ძალა, რომელიც ანტიქრისტეს და, მაშასადამე, სამყაროს აღსასრულს აკავებს. იქვე იგი უკვე გვიანანტიკურ ხანაშივე გაჩენილ აზრს ეყრდნობა, რომ სამყაროს აღსასრულის შეჩერება მხოლოდ იმპერიას შეუძლია. (40) მაშინ ამგვარი მიზანი კი ძალა-უფლების პოლიტიკური თეოდიციაა, რომელიც ძალადობას არათუ მხოლოდ ამართლებს, არამედ საჭიროდ და აუცილებლადაც მიიჩნევს. ქრისტიანულმა ესქატოლოგიამ ანტიქრისტესთან ბრძოლის მუდმივი მზადყოფნით თავად ქრისტეც მეომარ ღვთაებად – ქრისტოს ინვიქტუს-ად აქცია. ქრისტიანობის ისტორიის კრიტიკული შესწავლის კლასიკოსი ადოლფ ფონ ჰარნაკი ამ სარწმუნოების სათავეებშივე მილიტანტურ ელემენტებს ხედავდა: უკვე პავლე უწოდებდა მოციქულებსა და მისიონრებს „ქრისტეს ჯარისკაცებს“. რომის პაპი და პეტრეს სკამის პირველი მემკვიდრე კლიმენტი რომაელი კი ყველა ქრისტიანს არათუ არამეტაფორულად ქრისტეს მეომრად განიხილავდა, არამედ მას ქრისტიანული თემის ნიმუშად რომაული სამხედრო წესრიგი მიაჩნდა. (41) პირველივე საუკუნეების ქრისტიანული წარმოდგენით, ომებს თავად ღმერთი მართავდა და ხელმძღვანელობდა. ამდენად ომში გამარჯვებაც და დამარცხებაც ღვთის ნების გამოხატულება უნდა ყოფილიყო. (42) ჰარნაკის აზრით, პოლიტიკურად ორიენტირებულ ქრისტიანობაში მეომარი და მოსამართლე ღმერთის ძველაღთქმისეულმა წარმოდგენამ ახალი აღთქმის მიმტევებელი და მოსიყვარულე მამაღმერთის ადგილი დაიკავა. ერთადერთი ადრექრისტიან თეოლოგთაგან კათოლიკე ეკლესიის მიერ ერეტიკოსად შერისხული მარკიონი იყო, რომელიც მიიჩნევდა, რომ ძველი აღთქმის ღმერთი შეუძლებელია ყოფილიყო იესო ქრისტეს მამა, რომელიც მოწყალე, ლმობიერი და მშვიდობიანია, კრძალავს ჩხუბსა და ომს, განსხვავებით ძველ აღთქმისეულისაგან, რომელიც მეომარი, უმოწყალო და სასტიკია. „დაეჭვების გარეშე შეიძლება თქმა, რომ მარკიონმა ქრისტესეული ღმერთის ცნება არსობრივად უკეთ გაიგო“ (43) – ამბობს ჰარნაკი. ქრისტიანობის გამილიტანტურებაში განსაკუთრებული როლი მეომარი წმინდანების კულტმა ითამაშა, რომელთა მეშვეობით უკვე მაღალ და გვიან შუა საუკუნეებში ქრისტიანობაში ძალადობის არქაული ხატები გაცოცხლდა. განსაკუთრებით აღსანიშნავია წმინდა გიორგის კულტი, რომელიც პოლიტიკური ქრისტიანობის ერთ-ერთი მთავარი იდეოლოგიური ფიგურა და განსხვავებით ისტორიული წმინდანებისაგან, მთლიანად ლიტერატურულ-მითოლოგიური ფანტაზიის ნაყოფია. შეიძლება სწორედ ამიტომაც მასში ყველაზე აშკარად აისახა ქრისტიანული პოლიტიკური თეოლოგიის ძირითადი ტენდენციები მათი ისტორიული განვითარების სხვადასხვა ეტაპებზე და კონტექსტებში. წმინდა გიორგის უძველეს ლეგენდებსა თუ იკონოგრაფიებში მხოლოდ მისი წამება და სარწმუნოებისათვის ერთგულებაა ასახული. ამით ის ქრისტეს ჯვარცმისა და წამების მიმეტურ ორეულად და სარწმუნოებისათვის თავგანწირვის იდეოლოგემად გვევლინება. IV საუკუნიდან გიორგის ლეგენდებსა და იკონოგრაფიებში ახალი მოტივი შემოდის: იგი მოწამეობრივი სიკვდილის შემდეგ მკვდრეთით აღსდგება და შურს იძიებს რომის იმპერატორ დიოკლეტიანეზე. წმინდა გიორგის მიერ კეისრის მოკვლა ერთ-ერთ პირველ პოლიტიკურ კარიკატურად შეიძლება ჩაითვალოს, რომლის შინაარსიც ქრისტიანობის მოწინააღმდეგეებისა და მდევნელების გაფრთხილება და მათი მისამართით მუქარაცაა. IX-X საუკუნეებში კი წმინდა გიორგის მითოლოგემა უფრო მეტად უნივერსალურ მნიშვნელობას იძენს და აქედან მოყოლებული ის ურჩხულის მკვლელად მკვიდრდება. ქრისტიანული ხელოვნების მკვლევარმა მიხეილ ალპატოვმა წმინდა გიორგის იკონოგრაფიებში ურჩხულთან ბრძოლის სიუჟეტის გენეზისი ევსები კესარიელის მიერ აღწერილ იმპერატორ კონსტანტინეს არშემონახულ ფრესკას დაუკავშირა. (44) კონსტანტინეს მიერ ურჩხულის მოკვლა არის წმინდა გიორგის მითოლოგემის პროტოტიპი და, შესაბამისად, ის უკვე კეისრის დემიურგულ ძალას გამოხატავს, რომელიც ყველა ურჯულოსა და მტრის წინააღმდეგაა მიმართული. წმინდა გიორგის კულტის აღზევება ჯვაროსნული ომების ხანას უკავშირდება და ამავე ეპოქაშივე რამოდენიმე ქრისტიანული სახელმწიფოს ოფიციალურ პატრონად ცხადდება. ამ კულტის ნარატიული თუ იკონოგრაფიული ტრანსფორმაციები – ქრისტეს მოწამეობის მიმეზისიდან ურჩხულთან მებრძოლ გმირ და კეისარ-დემიურგამდე – სახარებისეული ქრისტეს პოლიტიკური ქრისტიანობით ჩანაცვლების ნიშანიცაა, რაც ქრისტიანული პოლიტიკური თეოლოგიის პარადიგმატულ საფუძვლად შეიძლება ჩაითვალოს. ქრისტიანული ცნობიერების ასეთი რადიკალური სახეცვლილების ერთ-ერთი ახსნა კი შეიძლება სწორედ ისაა, რომელსაც ჰარნაკი ასახელებს (თუმცა იქვე ხაზს უსვამს მის მიმართ საკუთარ სკეფსისსაც), რომ „სოფელი უფრო ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე ქრისტე“.“ – გიორგი მაისურაძე – ძალა-უფლების პარადიგმა და მისი გენეზისი ქრისტიანულ პოლიტიკურ თეოლოგიაში„მართლმადიდებლობა ისლამურ ფუნდამენტალიზმზე საშიშია. იგი წარმოადგენს მთავარ მუქარას დასავლური ცივილიზაციისთვის,რადგან ცდილობს ოჯახური ურთიერთობების რეგლამენტირებას და არ ცნობს გეებს და ტრანსგენდერებს. პუტინი ევროპას მართმადიდებლურ კედელს უშენებს,“ – შვეციის საგარეო საქმეთა მინისტრი – კარლ ბილდტი.„XVIII საუკუნეში, საფრანგეთის რევოლუციამდე რამოდენიმე წლით ადრე გაჩნდა ლიტერატურული ჟანრი, რომელსაც „ლიბერტინული“ ეწოდა და რომელიც საყოველთაოდ აღიარებული მორალური და სექსუალური ნორმების საწინააღმდეგოდ, სრულ აღვირახსნილობას აღწერდა და ყოველგვარ ზნეობრივ ტრადიციას აბუჩად იგდებდა. ამ ჟანრის ერთ-ერთი პირველი და ყველაზე ცნობილი წარმომადგენელი ფრანგი მარკიზი დონასიენ ალფონს ფრანსუა დე სადი კაცობრიობის ისტორიაში, უპირველეს ყოვლისა, მისი სახელიდან წარმოებული ფსიქოპათოლოგიური ტერმინის სადიზმის სახელით შევიდა. სადი, გარდა სკანდალური რომანების ავტორობისა, ახალი ეპოქის პირველი უდიდესი დისიდენტიც იყო, რომელიც თანაბარი უკომპრომისობითა და რადიკალურობით აკრიტიკებდა ჯერ მონარქიასა და სამღვდელოებას, შემდეგ იაკობინელთა დიქტატურასა და „დირექტორიას“, ბოლოს კი ნაპოლეონის იმპერიას. XX საუკუნის გერმანელი დრამატურგის პეტერ ვაისის პიესაში „მარატ/სადი“ უკვე ფსიქიატრიულ კლინიკაში იძულებით მოთავსებული სადი იხსენებს საფრანგეთის მეფე ლუი XV-ზე განხორციელებულ წარუმატებელ ტერაქტში დადანაშაულებული პიროვნების – დამიანეს სიკვდილით დასჯის ამბავს. პარიზის ერთ-ერთ ცენტრალურ მოედანზე რამოდენიმე საათი გრძელდებოდა სიკვდილით დასჯის სანახაობა. ბრალდებული ნელი და ხანგრძლივი წამებით მოკლეს. ამ ისტორიის გახსენებისას კი სადს ყურადღება იმაზე გადააქვს, რომ მოედანზე მდგარი ერთი სახლის ფანჯარაში ჯაკომო კაზანოვა ჩანს, რომელსაც ერთდროულად ორ ქალთან სექსი აქვს. ჩემი აზრით, პეტერ ვაისს ამ ერთ სცენაში ნაჩვენები აქვს სადის შემოქმედების მთელი არსი: იმ დროს, როდესაც საფრანგეთში მრავალწლიანი პოლიტიკური ტერორი, სამოქალაქო თუ იმპერიული ომები მძვინვარებდა, სადმა თავის რომანებში ყოველგვარ ზღუდეს მოკლებული და „აღვირახსნილი“ სექსუალობის დეტალური აღწერით ერთგვარი ჰიპერრეალობა შექმნა, რომელმაც ყოველდღე გილიოტინაზე მოკვეთილი თავების ნახვით ემოციებდაჩლუნგებული ადამიანების შეძრწუნება და მათთვის მგრძნობელობის უნარის დაბრუნება შეძლო. სეკულარული „მოდერნის“ ხანაში რელიგიური აკრძალვების ადგილი საზოგადოებრივმა მორალიზმმა და იურისპრუდენციამ დაიკავა, რელიგიებს სამეცნიერო დისკურსები ჩაენაცვლა, „ცოდვას“ – „პერვერსიები“ და „პათოლოგიები“. XIX საუკუნის არაერთი ცნობილი მწერალი და ხელოვანი აღმოჩნდა ახალი ზნეობრივი ინსტანციების შეტევისა და თავდასხმების სამიზნე. სამაგალითოდ გუსტავ ფლობერისა და ოსკარ უაილდის წინააღმდეგ მიმართული სასამართლო პროცესების გახსენებაც შეიძლება. არაევრპოულ ქვეყნებში კი, მაგალითად რუსეთის იმპერიაში, სადაც საზოგადოებრივი განვითარების დონე საგრძნობლად ჩამორჩებოდა ევროპულ სტანდატებს, 1917 წლამდე ისევ მძლავრობდა საეკლესიო ცენზურა, რომელსაც ძალა შესწევდა დოსტოევსკის რომანიდან „ეშმაკნი“ მთელი ერთი თავი ამოეღო, ხოლო ტოლსტოი ანათემასთვის გადაეცა.“ – გიორგი მაისურაძე – “ხელოვნება, როგორც „პათოლოგია“ და „ბოროტება“. „თუ საბჭოთა სახელმწიფოს ფუძემდებელთა უმეტესობისათვის პროლეტარიატის დიქტატურა ერთადერთი სწორი პოლიტიკური სისტემა და რევოლუციის მთავარი მიზანია, ტროცკისთვის იგი მხოლოდ დროებითი ეტაპი და საშუალებაა უკლასო საზოგადოების შესაქმნელად. ამდენად, იგი "პროლეტკულტურის" გამოგონების წინააღმდეგიცაა. მას იმ დროის ერთ-ერთ საუკეთესო - ვენის უნივერსიტეტში აქვს განათლება მიღებული, თავისუფლად ფლობს რამდენიმე ევროპულ ენას, კარგად იცნობს კლასიკურ და თანამედროვე ლიტერატურასა და ხელოვნებას. თვით სამოქალაქო ომის დროსაც კი ტროცკი პოულობს დროს ლიტერატურული სალონების მოსაწყობად, სადაც იგი თავად კითხულობს პუშკინისა და ბლოკის ლექსებს და მისი ქარიზმით გაბრუებულ მანდილოსნებსა და ინტელექტუალებს ხელოვნებასა თუ ფილოსოფიაზე ესაუბრება. ასეთ ვითარებაში იგი დაუახლოვდა ალექსანდრა კოლონტაის და "თავისუფალი სიყვარულის", სექსუალური თავისუფლებისა და პოლიგამიის კოლონტაისეული იდეების აქტიურ მხარდამჭერად იქცა. ამან კი შესაძლებელი გახადა ის, რომ 20-იანი წლების დასაწყისის საბჭოთა რუსეთი სექსუალური თავისუფლების ურადიკალურესი ექსპერიმენტების ადგილად გადაიქცა. ტროცკი ვენის უნივერსიტეტში სწავლისას გაეცნო ფროიდის მოძღვრებას, პირადად იცნობდა ფსიქოანალიტიკოს ალფრედ ადლერს და ძალიან სწრაფად მისი ზეგავლენის ქვეშაც მოექცა. ფსიქოანალიტიკური ცოდნა მას საშუალებას აძლევს იფიქროს, რომ ადამიანის სულიერი ტკივილების მიზეზი დათრგუნული სექსუალური სურვილებია, რომლებიც არაცნობიერი ფსიქიკის რეპრესიული აპარატით ხორციელდება. ტროცკი, როგორც რევოლუციონერი, თავს ვალდებულად გრძნობს, რათა ებრძოლოს რეპრესიულ სისტემებს, რომლის განსახიერებაცაა ტრადიციული ბურჟუაზიული ოჯახი, აგებული პატრიარქალურ პრინციპებსა და მონოგამიაზე, რომელიც თავის მხრივაც მხოლოდ რეპრესიულ ფსიქიკას ანვითარებს. ამიტომაც ადამიანმა უნდა გაითავისუფლოს თავი იმ ცრურწმენებისგან, რომელსაც ფსიქოანალიტიკოსი და "სექსუალური რევოლუციის" პირველი თეორეტიკოსი ვილჰელმ რაიხი "თავსმოხვეულ რეპრესიულ მორალს" უწოდებს და არ რცხვენოდეს საკუთარი სექსუალური სურვილებისა, რაოდენ "უცნაური" და "არატრადიციული" სახისაც არ უნდა იყოს ისინი. ტროცკის გაცნობიერებული აქვს ძალაუფლების, როგორც სიამოვნებაზე უფლების არსი და უკლასო საზოგადოებაში, სადაც არავინ არავის აღარ ჩაგრავს, რეპრესიებმოცილებული სექსუალური თავისუფლება უნდა ზეიმობდეს, რომელიც სურვილების არა ჩახშობისაკენ იქნება მიმართული, არამედ მათი რეალიზების საშუალებებს შექმნის. ეს კი საბოლოო ჯამში ახალი ადამიანებისგან დაკომპლექტებული თავისუფალი საზოგადოების გარანტი გახდება. საყურადღებოა ის ფაქტი, რომ თავად ვილჰელმ რაიხს საბჭოთა კავშირში სტალინის დიქტატურის გამარჯვებისა და ტოტალიტარული სისტემის დამკვიდრების მიზეზად იქ 20-იანი წლების ბოლოს შეჩერებული სექსუალური რევოლუცია მიაჩნდა და უკვე ემიგრაციაში მყოფ ტროცკის ახალ თანამშრომლობას სთავაზობდა. თუმცაკი, ტროცკისთვის ფსიქოანალიზის მნიშვნელობა მხოლოდ სექსუალური რევოლუციით არ შემოიფარგლება: მისი რწმენით ამ მოძღვრებამ გადამწყვეტი როლი უნდა ითამაშოს ახალი ადამიანის შექმნაში. იგი, ერთი მხრივ, მაქსიმალურად ხელს უწყობს საბჭოთა კავშირში ფსიქოანალიზის გავრცელებას: უშუალოდ მისი კურატორობით იქმნება ფსიქოანალიტიკური ცენტრები და ბავშვთა სახლები, ითარგმნება და გამოიცემა ფსიქოანალიტიკური ლიტერატურა, საიდუმლოდ ფინანსდება ფსიქოანალიტიკური ინტერნაციონალიც. ამასთანავე, ტროცკის შეაქვს საკუთარი კორექტივები ფსიქოანალიზში და მისგან, ფაქტობრივად, ახალი მოძღვრებისა თუ პრაქტიკული მეთოდოლოგიის შექმნას ცდილობს, რომელიც ახალი ადამიანის გამოყვანის იდეას უნდა დაექვემდებაროს. მისი ინოვაციები სერიოზულ ზეგავლენას ახდენენ ისეთ მნიშვნელოვან რუს ფსიქოლოგებზე, როგორებიც არიან ალექსანდრ ლურია და ლევ ვიგოტსკი, ხოლო გიორგი მალისის წიგნი "კომუნიზმის ფსიქოანალიზი" ერთგვარ "ფროიდო-ტროცკისტულ" მანიფესტადაც კი შეიძლება ჩაითვალოს, სადაც ამ "მოძღვრების" მთავარი მიზანიცაა გაცხადებული: "ახალი საზოგადოება, რომლის ტკივილიანი დაბადების მომსწრენიც ჩვენ ვართ, ყველა ადამიანის ნებისმიერი სახის დაკმაყოფილების საშუალებებს შექმნის", ისე, რომ აღარაფრის "განდევნა" და სურვილებზე უარის თქმა საჭირო აღარ იქნება. ამისათვის კი მანამდე ადამიანის ცნობიერება უნდა გასუფთავდეს, რომელიც ტროცკის თავის ერთ-ერთ ყველაზე ექსცენტრულ ტრაქტატში - "მომავლის კულტურის შესახებ", ასე წარმოუდგენია: "თავისი შემდგომი განვითარების მსვლელობაში ადამიანი საკუთარ თავის ზემოდან ქვემოთ გასუფთავებას ახორციელებს: ჯერ მოიცილებს ღმერთს, მერე სახელმწიფოს საფუძვლებს მეფისგან გაასუფთავებს, შემდეგ ეკონომიკის პრინციპებს მოაშორებს ქაოსს და კონკურენციას და ბოლოს უკვე საკუთარ შიდა სამყაროს გაწმენდს ყოველგვარი არაცნობიერისა და სიბნელისაგან".“ – ლ. დ. ტროცკი, ანუ რევოლუციის პოეტიკა – გიორგი მაისურაძე „მორალი არ უნდა ეფუძნებოდეს რელიგიას, ანუ სხვანაირად რომ ვთქვათ ცრურწმენას...“ – ა. აინშტაინი „რაზეც არ უნდა ილოცოს ადამიანმა, ის ლოცულობს სასწაულზე. ყველა ლოცვა, კი დადის შემდეგზე: "უფალო, გააკეთე ისე, რომ ორჯერ ორი არ იყოს ოთხი".“ – ი. ტურგენევი „ის, რომ მე ვუარყოფ გაურკვეველ სამებას და ჩვენს დროში სრულიად აზრდაკარგულ იგავს პირველი ადამიანის დაცემის შესახებ, მკრეხელურ ისტორიას ღმერთზე, რომელიც იშვა ქალწულისაგან ადამიანის ცოდვების მოსანანიებლად, მიმაჩნია სრულიად სამართლიანად...“ – ლ. ტოლსტოი„ის, ვინც ცხოვრობს იმქვეყნიური ცხოვრებისათვის, სახიფათოა ამქვეყნიურ ცხოვრებაში.“ – რ. ინგერსოლი„არც ერთი ადამიანი იუმორის გრძნობით, არ ყოფილა რელიგიის დამფუძნებელი.“ – რ. ინგერსოლი„რატომ ვიყოთ კარგები, თუკი ღმერთი არ არსებობს? კითხვის ამ ფორმით დასმა ნამდვილი სულმდაბლობაა. როცა რელიგიური ადამიანი კითხვამს ასე მისვამს (ამას ბევრი მათგანი აკეთებს), მაშინვე მიჩნდება სურვილი, ასე ვუპასუხო: „ნამდვილად იმის თქმა გინდა, რომ ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც კარგად იქცევი, ღმერთის კეთილგანწყობისა და წყალობის მოპოვება ან უარყოფისა და სასჯელის აცილების სურვილია? ეს მორალი კი არა, პირფერობაა, ჩექმების ლოკვა, მუდმივად ცაში მდებარე დიდი სამეთვალყურეო კამერისთვის ცქერა, ან თავში მდებარე პატარა მოსასმენი აპარატისა, რომელიც აკვირდება შენს ყოველ მოძრაობას, ყოველ ფარეულ ფიქრს“. როგორც აინშტაინმა თქვა, „თუკი ადამიანები მხოლოდ იმიტომ იქცევიან კარგად, რომ სასჯელის ეშინიათ და ჯილდოს მიღების იმედი აქვთ, მაშინ მართლაც საცოდავი არსებები ვყოფილვართ“. მაიკლ შერმერი წიგნში „კეთილისა და ბოროტის მეცნიერება“ ამას „კამათის შემჩერებელს“ უწოდებს. თუკი აღიარებთ, რომ ღმერთის არარსებობის შემთხვევაში „ჩაიდენდით ძარცვას, გაუპატიურებას და მკვლელობას,“ ამით ამორალურ პიროვნებად ავლენთ თავს და „დანარჩენებმა უმჯობესია თქვენგან თავი შორს დავიჭიროთ“.“ – რიჩარდ დოკინსი. „ღმერთი როგორც ილუზია“. Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Recommended Posts
შეუერთდი განხილვას
თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ პოსტი ახლა და დარეგისტრირდეთ მოგვიანებით. თუ თქვენ გაქვთ ანგარიში, გაიარეთ ავტორიზაცია რათა დაპოსტოთ თქვენი ანგარიშით.