ღმერთი არის ნეირონებში

[Giorgi Kiskeidze]

ტექსტის შესახებ:

შემდგომი ტექსტში წარმოდგენილია ახალი რეზულტატები ნერვოლოგიაში, ასევე გვხვდება ბევრი გადაჭრილი და გადაუჭრელი პრობლემები ფიზიკაში. ეხება ფილოსოფიურ თემებსაც და არის ცოტა რამ სამყაროზე. იმის გათვალისწინებით, რომ ტექსტში ძალიან ბევრი ახალი ინფორმაციაა, მისი გაგება ერთი წაკითხვით შეიძლება ვერ შეძლოთ, იმისდა მიუხედავად თუ რამდენად ვეცადეთ ამ ტექსტის გასაგებ ენაზე დაყვანას. ყველაფერი ამ ტექსტში დამტკიცებულია მეცნიერულად.

 

ნაწილი 2: სარკისებური ნეირონები და შეცნობა

თვითდამკვიდრება,ადამიანური სურვილი, რომელიც სოციოლოგიაში ჩვეულებრივ მოვლენად მიიჩნევა. წლების მატებასთან ერთად ჩვენი მორალური და ეთიკური შეხედულებები იცვლება, ცვლილება კი გარემოცვის მიხედვით ხდება, ამიტომ ჩვენი ქმედება დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ გვაფასებს ჩვენ საზოგადოება. თანამედროვე ნევროლოგია გვაძლევს კარგ ახსნას თუ რას წარმოადგენს კულტურა და ინდივიდუალურობა. ალბათ იცით რომ ჩვენი ნებისმიერი ქმედების დროს აქტიურდება გარკვეული ნერვული წნულები, ასევე როდესაც ჩვენ ვუყურებთ იგივე ქმედებას ან წარმოვიდგენთ, თითქმის ზუსტად იგივე ნერვული წნულები აქტიურებიან, ეს არის სარკისებული ნეირონები. სარკისებული ნეირონების არსებობის გამო როდესაც გვიყვებიან რაიმე ისტორიას, ჩვენ განვიცდით ემოციურ აგძნებას, ეს არის თანაგრძნობა, ფაქტიურად ჩვენ, უფრო მარტივ ფორმებში, განვიცდით იმას, რაც განიცადა მთხრობელმა. ასევე სარკისებული ნეირონების დახმარებით ჩვენ შეგვიძლია თვითანალიზი, ჩვენ ყოველთვის ვფიქრობთ თუ როგორ მოვიქეცით გარკვეულ სიტუაციაში და როგორი შთაბეჭდილება დავტოვეთ სხვების თვალში, ეს ხელს უშლის ინდივიდუალიზმს. თვითშეცნობის დროს ჩვენ შეგვიძლია შევცვალოთ ემოციები, იმიტომ რომ ვაკონტროლებთ საკუთარ აზრებს, რომლებიც იწვევენ ემოციას. თვითშეცნობა ძალიან მოქმედებს თვის ტვინის მოქმედებაზე, ის ააქტიურებს თვითრეგულაციას ნეო-კორტიკალური რეგიონის, რაც გვაძლევს საშუალებას ვაკონტროლოთ გრძნობები. რაც უფრო ხშირად ვაკეთებთ ჩვენ ამას, ჩვენი რაციონალური და ირაციონალური სტაბილურობა უფრო ძლიერდება.

 

თვითკონტროლის გარეშე ჩვენი აზრები და ქცევები იმპულსურია, ამ დროს გვახასიათებს ინსტიქტური მოქმედება, ხოლო როდესაც ვფიქრდებით რომ ჩვენი ქცევა ინსტიქტური იყო, ეს გვაღიზიანებს. რათა ძლიერი გაღიზიანება არ მოხდეს, თავის ტვინი გვაჯერებს რომ მოქმედება განზრახ მოხდა. ამ ხერხით ხდება ბევრი უარყოფითი ემოციების გადაუჭრელად მიტოვება, დავიწყება, მაგრამ ისინი შეიძლება ნებისმიერ დროს გაგვახსენდეს, უარყოფითი ემოციები იწვევენ ჩვენ დისკომფორტს იმ მომენტში როცა თავის ტვინი ამართლებს ჩვენს ირაციონალურ ქმედებას.

 

ყველა ქმედებას თავისი გარკვეული ნერვული წნული გააჩნია თავის ტვინში, ჩვენი გამოცდილება კი ამყარებს კავშირს ამ ნერვულ წნულებს შორის, ფიზიკურად ცვლის პარალელურ აზროვნებას, ჩვენს ქვეცნობიერს.

 

თუკი ჩვენ თავის ტვინის ნახევარსფეროებს დავაცილებთ ერთმანეთს, მარცხენა ნახევარსფეროს დაშველებით შეგვეძლება ფიქრი და საუბარი. მარხენა ნახევარსფეროსთვის მნიშვნელობა არ ექნება ჩვენ გვაქვს თუ არა მარჯვენა ნახევარსფერო, ვერც კი შევამჩნევთ მის არქონას, მაგრამ მისი არქონა იმოქმედებს ჩვენს ქმედებაზე, მაგალითად, თქვენ ვერ შეძლებთ აღწეროთ ადამიანის მარცხენა სახე, თქვენ ვერ შეამჩნევთ იმას რომ ვერ ამჩნევთ ამ ყველაფერს, ამიტო თქვენთვის ეს ნორმა იქნება. მაგრამ მხოლოდ ამით არ შემოიფარგლება მარჯვენა ანხევრსფეროს არქონა, თქვენი აზროვნება შეიცვლება ფუნდამენტურად.

 

გაგრძელება იქნება…

[Proessor]

ამ თემის შესახებ მსმენია და დამაჯერებელიც არის, მაგრამ არის კიდევ სხვა ფაქტორები რომლებიც სამყაროს და საერთოდ წესრიგის არსებობას განაპირობებს ქაოსში. თუ ქაოსში იქმნება წესრიგი და მაშასადამე ყველაფერი, მაშინ რა აზრი დევს საერთოდ სამყაროს არსებობაშ? უბრალოდ არაფერი ხდება ყველაფერს თავისი საწყისი ფაქტი, მიზეზი და შედეგი აქვს, ადამიანი ჯერ კიდევ ძალიან დიდი ხანი ვერ ჩაწვდება ამას. ღმერთი ნეირონებში კი არა უსასრულობის, აბსოლიტური სიცარიელის და უაზრობის

ფუნდამენტურ მნიშვნელობაში უნდა ვეძებოთ.

Edited September 3, 2013 by Proessor

[Mateo Falkone]

მომეწონა... დიდად დამავალებ თუ გაგრძელებასაც დაწერ... საინტერესო და გამოსადეგი ინფორმაციაა... ვფიქრობ მნიშვნელოვანიც...