tabula.ge: ჯონ ბასი: რაც ამ ქვეყანაში მოხდება, ქართველი ხალხის ნებაა

[planetanews]

##video#748#0#“შეთ­ქმუ­ლე­ბის თე­ო­რი­ე­ბის მო­ფიქ­რე­ბა ქარ­თვე­ლე­ბის საყ­ვა­რე­ლი სპორ­ტია, მაგ­რამ ამას ნო­ყი­ერ ნი­ა­დაგს ინ­ფორ­მა­ცი­ის ნაკ­ლე­ბო­ბაც უქ­მნის”, – უთ­ხრა ტა­ბუ­ლას შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის ელ­ჩმა, მი­სი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნის ერ­თი წლის თავ­ზე – 2010 წლის ნო­ემ­ბერ­ში. მა­შინ ის იმა­ზეც სა­უბ­რობ­და, თუ რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტია სხვი­სი კრი­ტი­კის გარ­და, გეგ­მა­საც გვთა­ვა­ზობ­დეს, ხო­ლო შემ­დეგ მას ასა­ბუ­თებ­დეს. გვარ­წმუ­ნებ­და, რომ გა­დატ­ვირ­თვის პო­ლი­ტი­კას სა­ქარ­თვე­ლოს ინ­ტე­რე­სე­ბი არ შე­ე­წი­რე­ბო­და.

რამ­დე­ნი­მე კვი­რა­ში ჯონ ბასს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ელ­ჩო­ბის ვა­და ეწუ­რე­ბა. იმა­ზე, თუ რა არის სა­ქარ­თვე­ლოს გა­მოწ­ვე­ვე­ბი დღეს და რო­გორ გან­ვი­თარ­და ბო­ლო წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ორი ქვეყ­ნის ურ­თი­ერ­თო­ბა, მი­მა­ვა­ლი ელ­ჩი ტა­ბუ­ლას ესა­უბ­რა.

 

შე­გიძ­ლი­ათ მოკ­ლედ აღ­წე­როთ რა მოხ­და სა­ქარ­თვე­ლო­სა და ამე­რი­კას შო­რის გა­სუ­ლი სა­მი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში?

მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ ამ თე­მა­ზე სა­უბ­რის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მო­მე­ცა. მარ­თა­ლია, ჩე­მი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ვა­და და­სას­რულს უახ­ლოვ­დე­ბა, მაგ­რამ ეს ინ­ტე­რესს სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბის მი­მართ არ გა­მი­ნე­ლებს. ვი­მე­დოვ­ნებ, დავ­ბრუნ­დე­ბი კი­დეც.

ვფიქ­რობ, ამ სამ წე­ლი­წად­ში ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა კი­დევ უფ­რო გაძ­ლი­ერ­და და გაღ­რმავ­და – იქ­ნე­ბა ეს თავ­დაც­ვის სფე­რო­ში თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა, დახ­მა­რე­ბის პროგ­რა­მე­ბი, თუ ქარ­თუ­ლი პრო­დუქ­ცი­ის ექ­სპორ­ტის წა­ხა­ლი­სე­ბა შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში. უნ­და ით­ქვას, რომ ეს უკა­ნას­კნე­ლი უჩ­ვე­უ­ლო მოვ­ლე­ნაა. რო­გორც წე­სი, შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის მთავ­რო­ბა თა­ვის ექ­სპორტს ახა­ლი­სებს სხვა ქვეყ­ნებ­ში და არა პი­რი­ქით.

იმ ფაქ­ტმა, რომ წელს სა­ქარ­თვე­ლო­სა და შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბის 20 წლის­თა­ვი აღ­ვნიშ­ნეთ, შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მოგ­ვცა, დაგ­ვე­ნა­ხა, რომ ეს არის თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა არა მხო­ლოდ ორ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, არა­მედ ორ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას შო­რის, უპირ­ვე­ლე­სად სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო პროგ­რა­მე­ბის მეშ­ვე­ო­ბით.

ვფიქ­რობ, დღეს ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან კარგ ფორ­მა­შია და ნო­ყი­ერ ნი­ა­დაგს ქმნის მი­სი კი­დევ უფ­რო გაღ­რმა­ვე­ბის­თვის.

რა გან­სხვა­ვე­ბაა შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის წი­ნა და ამ­ჟა­მინ­დე­ლი ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ე­ბის მიდ­გო­მებს შო­რის სა­ქარ­თვე­ლოს მი­მართ? რამ­დე­ნად ფუნ­და­მენ­ტუ­რია ეს გან­სხვა­ვე­ბა, თუ არის?

გან­სხვა­ვე­ბას ვერ ვხე­დავ. ამა­ზე ჩვენ ვი­სა­უბ­რეთ მა­შინ, რო­დე­საც ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვი. მა­შინ, ში­ში იმას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, თუ რა შე­დეგს მო­უ­ტან­და სა­ქარ­თვე­ლოს რუ­სეთ­სა და შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებს შო­რის დაწ­ყე­ბუ­ლი გა­დატ­ვირ­თვის პო­ლი­ტი­კა, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი იყო. ბევ­რი მი­იჩ­ნევ­და, რომ ამ პო­ლი­ტი­კას შე­ე­წი­რე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს ინ­ტე­რე­სი – თა­ვად გა­ნე­საზ­ღვრა სა­კუ­თა­რი მო­მა­ვა­ლი.

ვფიქ­რობ, გა­სულ­მა სამ­მა წე­ლი­წად­მა და­ა­დას­ტუ­რა, რომ ეს ში­ში უსა­ფუძ­ვლოა. სა­ქარ­თვე­ლო­თი არა­ვის უვაჭ­რია. გა­დატ­ვირ­თვის პო­ლი­ტი­კის ფარ­გლებ­ში შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბი შე­ე­ცა­და რუ­სეთ­თან მხო­ლოდ იმ სა­კით­ხებ­ზე ეთა­ნამ­შრომ­ლა, სა­დაც მის მთავ­რო­ბას­თან სა­ერ­თო ენის გა­მო­ნახ­ვა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო. მაგ­რამ, ამავ­დრო­უ­ლად, ჩვენ პრინ­ცი­პე­ბის­თვის არ გვი­ღა­ლა­ტია და ძა­ლი­ან მწვა­ვე­დაც გვი­კა­მა­თია. ხან­და­ხან სა­ჯა­როდ, უფ­რო ხში­რად და­ხუ­რულ კარს მიღ­მა. მათ შო­რის, სა­ქარ­თვე­ლოს სა­კით­ხზეც.

##image#9852#1#რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია დღეს გა­დატ­ვირ­თვის პო­ლი­ტი­კა? გან­სა­კუთ­რე­ბით რუ­სეთ-ირა­ნის და რუ­სეთ-სი­რი­ის ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით.

ჩვენ კვლა­ვინ­დე­ბუ­რად ვცდი­ლობთ გა­დატ­ვირ­თვის პო­ლი­ტი­კის ფი­ლო­სო­ფი­ას არ ვუ­ღა­ლა­ტოთ და ვი­თა­ნამ­შრომ­ლოთ რუ­სე­თის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან იმ სა­კით­ხებ­ზე, რაც რო­გორც ჩვე­ნი, ისე რუ­სე­თის ინ­ტე­რე­სებ­ში შე­დის. მაგ­რამ, ამავ­დრო­უ­ლად, არ ვე­რი­დე­ბით უთან­ხმო­ე­ბის ხაზ­გას­მას ან პო­ზი­ცი­ის გა­მო­ხატ­ვას. ვფიქ­რობ, ეს კარ­გად გა­მოჩ­ნდა შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის სა­ჯა­რო კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა­ში რუ­სეთ­ში ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი არ­ჩევ­ნე­ბის თა­ო­ბა­ზე. გან­სა­კუთ­რე­ბით, ჰი­ლა­რი კლინ­ტო­ნის გან­ცხა­დე­ბაა აღ­სა­ნიშ­ნა­ვი.

რამ­დე­ნი­მე კვი­რის წინ, ვა­შინ­გტონ­ში, ატ­ლან­ტი­კურ საბ­ჭო­ში გა­მოს­ვლი­სას თქვით, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს მთა­ვა­რი გა­მოწ­ვე­ვა არის ის, თუ რამ­დე­ნად შეძ­ლებს ეს ქვე­ყა­ნა ერ­თდრო­უ­ლად ეკო­ნო­მი­კის მო­დერ­ნი­ზა­ცი­ას და დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი კულ­ტუ­რის დამ­კვიდ­რე­ბას. ვფიქ­რობ, ეს სა­კა­მა­თოც არაა. მაგ­რამ ხომ არ გახ­სენ­დე­ბათ ობი­ექ­ტუ­რი მი­ზე­ზი, ქვეყ­ნის შიგ­ნით, ან ქვეყ­ნის გა­რეთ, რაც ამ პრო­ცე­სის წარ­მარ­თვას უშ­ლის ხელს?

ვგუ­ლის­ხმობ­დი იმას, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში და არა მარ­ტო აქ, არა­მედ ყველ­გან, სა­დაც ინ­ფრას­ტრუქ­ტუ­რის მო­დერ­ნი­ზა­ცი­ის, ეკო­ნო­მი­კის გან­ვი­თა­რე­ბის, უმუ­შევ­რო­ბის შემ­ცი­რე­ბის პრობ­ლე­მა დგას, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ცდი­ლობს პროგ­რე­სი პირ­ველ რიგ­ში იმ სფე­რო­ში აჩ­ვე­ნოს, რაც მო­ქა­ლა­ქე­ებს ყვე­ლა­ზე მე­ტად აწუ­ხებთ. ამომ­რჩევ­ლის­გან ამ­გვა­რი წნე­ხის პი­რო­ბებ­ში, ხში­რად ძნე­ლია ცდუ­ნე­ბას გა­უძ­ლო და არ თქვა, რომ პარ­ლა­მენ­ტში ხან­გრძლი­ვი დე­ბა­ტე­ბის­თვის არ გვცა­ლია და სწრა­ფად უნ­და ვი­მოძ­რა­ოთ; რომ არ გვაქვს დრო, თი­თო­ე­უ­ლი სა­კით­ხის უარ­ყო­ფით და და­დე­ბით მხა­რე­ებ­ზე ბევ­რი ვიმ­სჯე­ლოთ და დის­კუ­სი­ა­ში სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ჩავ­რთოთ.

მე ვცდი­ლობ­დი, მეთ­ქვა, რომ ამ­გვა­რი მიდ­გო­მა დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის პრო­ცესს აფერ­ხებს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში, და არა მხო­ლოდ აქ, ბევ­რი მი­იჩ­ნევს, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მათ მარ­თავს და არა პი­რი­ქით – რომ ისი­ნი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ მარ­თვა­ში.

ვფიქ­რობ, გარ­და იმ გა­მოწ­ვე­ვე­ბის დაძ­ლე­ვი­სა, რა­საც ამ რე­გი­ონ­ში ცხოვ­რე­ბა გიქ­მნით, სა­მო­მავ­ლოდ, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია გა­ი­ზარ­დოს იმ მო­ქა­ლა­ქე­თა ხვედ­რი­თი წი­ლი, რომ­ლე­ბიც თა­ვი­ანთ თავს ქვეყ­ნის მარ­თვის პრო­ცე­სის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლედ მი­იჩ­ნე­ვენ ყო­ველ­დღი­უ­რად და არა მხო­ლოდ არ­ჩევ­ნე­ბის დღეს. ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ქარ­თუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს წარ­მა­ტე­ბის­თვის.

რა რო­ლი აქვს სა­ქარ­თვე­ლოს უსაფ­რთხო­ე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ პრობ­ლე­მას ქვეყ­ნის დე­მოკ­რა­ტი­ზა­ცი­ის პრო­ცეს­ში?

ჩე­მი აზ­რით, ეჭ­ვგა­რე­შეა, რომ მუდ­მი­ვი საფ­რთხის შეგ­რძნე­ბა აფერ­ხებს გან­ვი­თა­რე­ბას. შე­ში­ნე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი კარგ გა­დაწ­ყვე­ტი­ლე­ბას ვერ მი­ი­ღებს. რთუ­ლია ობი­ექ­ტუ­რად აღიქ­ვა რე­ა­ლო­ბა, სწო­რად შე­ა­ფა­სო ამა თუ იმ თე­მის და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბი, გან­საზ­ღვრო შე­დე­გი – რო­ცა გე­ში­ნია. სი­ტუ­ა­ცი­ის ზედ­მეტ დრა­მა­ტი­ზე­ბას არ ვახ­დენ, მაგ­რამ ცხა­დია, რომ ხალ­ხი კონ­ფლიქ­ტის გა­ნახ­ლე­ბას უფ­რთხის და ტე­რი­ტო­რი­ე­ბის სტა­ტუ­სის სა­კით­ხი აშ­ფო­თებს. ეს კი, თა­ვის მხრივ, ხელს უშ­ლის ქვეყ­ნის წინ­სვლის გზა­ზე მდგა­რი გა­მოწ­ვე­ვე­ბის გან­საზ­ღვრი­სა და გა­დაჭ­რის პრო­ცესს.

სწო­რედ ამი­ტომ, ვფიქ­რობ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ რო­გორც ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, ისე მე­დია და ყვე­ლა სხვა აქ­ტო­რი, ვინც ამ თე­მა­ზე სა­ჯა­რო დის­კუ­სი­ებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობს, რი­ტო­რი­კამ არ გა­ი­ტა­ცოს და თი­თო­ე­უ­ლი შემ­თხვე­ვა ობი­ექ­ტუ­რად გა­ა­ა­ნა­ლი­ზოს, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ყუ­რად­ღე­ბა მი­აქ­ცი­ოს იმას, თუ რა გავ­ლე­ნას მო­ახ­დენს ეს არ­სე­ბულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზე. 

თქვენ სწო­რად აღ­ნიშ­ნეთ, რომ ხში­რად ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა საკ­მა­რის დროს არ უთ­მობს ამა თუ იმ სა­კით­ხის სა­ჯა­რო გან­ხილ­ვას. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ერ­თი წლის წი­ნან­დე­ლი შემ­თხვე­ვა მინ­და გა­ვიხ­სე­ნო, რო­დე­საც პარ­ლა­მენ­ტმა რე­ლი­გი­უ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის სტა­ტუ­სის სა­კით­ხი გა­დაწ­ყვი­ტა. მა­შინ, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­მართ გა­მოთ­ქმუ­ლი ერთ-ერ­თი საყ­ვე­დუ­რი სწო­რედ ეს იყო – საკ­მა­რი­სი დრო არ და­ეთ­მო სა­კით­ხის სა­ჯა­რო გან­ხილ­ვას. თუმ­ცა რთუ­ლი მი­სახ­ვედ­რი არ ყო­ფი­ლა, რომ მეტ დროს ოპო­ნენ­ტე­ბი ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის, ამ შემ­თხვე­ვა­ში, არ­ცთუ ისე ლი­ბე­რა­ლუ­რი გან­წყო­ბის კონ­სო­ლი­და­ცი­ი­სა და ამ სა­სარ­გებ­ლო ინი­ცი­ა­ტი­ვის და­საბ­ლო­კად გა­მო­ი­ყე­ნებ­დნენ. ასეთ შემ­თხვე­ვებ­ში, სწრა­ფი გა­დაწ­ყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის გარ­და, რა გზას ხე­დავთ?

ეს ძა­ლი­ან კარ­გი კით­ხვაა. სწო­რი მა­გა­ლი­თია იმის შე­სამ­ჩნე­ვად, რომ ხან­და­ხან, იდე­ა­ლურ პრო­ცეს­სა და კე­თილ მი­ზანს შო­რის კონ­ფლიქ­ტი წარ­მო­იქ­მნე­ბა. რო­გორც მა­შინ აღ­ვნიშ­ნე და კი­დევ გა­ვი­მე­ო­რებ, ამ სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ცვლი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და კონ­სტრუქ­ცი­უ­ლი ნა­ბი­ჯი იყო იმ კონ­ფე­სი­ე­ბის ლე­გი­ტი­მუ­რო­ბის აღი­ა­რე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით, რო­მელ­საც ამ ქვეყ­ნის ბევ­რი მო­ქა­ლა­ქე წარ­მო­ად­გენს.

ვფიქ­რობ, რთუ­ლია პრო­ცე­სი ისე წარ­მარ­თო, რომ ლე­გი­ტი­მუ­რი სა­ჯა­რო დის­კუ­სია უზ­რუნ­ველ­ყო და ისიც მო­ა­ხერ­ხო, რომ სი­ტუ­ა­ცია არ გამ­წვავ­დეს და ძა­ლა­დო­ბას არ შე­ექ­მნას ნი­ა­და­გი. ჩე­მი აზ­რით, ეს ქარ­თუ­ლი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი კულ­ტუ­რის ევო­ლუ­ცი­ამ უნ­და მო­ი­ტა­ნოს. მგო­ნია, რომ კულ­ტუ­რის ევო­ლუ­ცი­ის შე­დე­გად ამა თუ იმ სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ცვლი­ლე­ბის ან, ზო­გა­დად, პო­ლი­ტი­კის მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე დის­კუ­სი­ი­სას, ოპო­ნენ­ტე­ბი გა­აც­ნო­ბი­ე­რე­ბენ თა­ვი­ანთ ვალ­დე­ბუ­ლე­ბას, პა­ტი­ვი სცენ მო­წი­ნა­აღ­მდე­გის აზრს, იმ შემ­თხვე­ვა­შიც კი, თუ მას არ იზი­ა­რე­ბენ და ძა­ლა­დო­ბის­კენ არა­ვის მო­უ­წო­დონ.

კი­დევ ერ­თი კარ­გი მა­გა­ლი­თია ცო­ტა ხნის წინ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბი გეი აქ­ტი­ვის­ტთა ღო­ნის­ძი­ე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით – შენ შე­იძ­ლე­ბა არ და­ე­თან­ხმო იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც თა­ვი­ან­თი უფ­ლე­ბე­ბის ად­ვო­კა­ტი­რე­ბის მიზ­ნით ქუ­ჩა­ში გა­მო­დი­ან, მი­უ­ხე­და­ვად მა­თი სექ­სუ­ა­ლუ­რი ორი­ენ­ტა­ცი­ი­სა, მაგ­რამ ჩე­მი და, ზო­გა­დად, ჩვე­ნი [ამე­რი­კუ­ლი] გად­მო­სა­ხე­დი­დან, ყოვ­ლად და­უშ­ვე­ბე­ლია ძა­ლა­დო­ბის­კენ მო­წო­დე­ბა, მა­თი გა­მო­ხატ­ვის უფ­ლე­ბის ჩახ­შო­ბა, ან ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა უფ­ლე­ბის შეზ­ღუდ­ვა, რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყვე­ლა სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ან წევრს აქვს.

თქვენს შე­კით­ხვას რომ და­ვუბ­რუნ­დე – სად არის ბა­ლან­სი? ვფიქ­რობ, ეს თა­ვად სა­კით­ხზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. მე იმე­დი გა­მიც­რუა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ზო­გი­ერ­თმა წარ­მო­მად­გე­ნელ­მა, რო­მელ­მაც ამ დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ნა­ბი­ჯის ფარ­თო შე­ფა­სე­ბას ამ­ჯო­ბი­ნა, ყუ­რად­ღე­ბა მხო­ლოდ იმ დე­ტალ­ზე გა­ე­მახ­ვი­ლე­ბი­ნა, თუ რო­გორ მი­ი­ღო პარ­ლა­მენ­ტმა ეს სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ცვლი­ლე­ბა.

##image#9851#1#ფუ­ლი და პო­ლი­ტი­კა – ეს თე­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძა­ლი­ან გაც­ხელ­და. ამე­რი­კას კამ­პა­ნი­ის და­ფი­ნან­სე­ბის რე­გუ­ლი­რე­ბის უფ­რო დი­დი ის­ტო­რია აქვს. თქვე­ნი გად­მო­სა­ხე­დი­დან, რა კავ­ში­რია ფულ­სა და პო­ლი­ტი­კას შო­რის?

ამე­რი­კა­ში ამა­ზე დღე­საც და­ვო­ბენ. ბევ­რი ფიქ­რობს, რომ პო­ლი­ტი­კუ­რი კამ­პა­ნი­ის და­ფი­ნან­სე­ბა სიტ­ყვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ნა­წი­ლია. ასე გა­დაწ­ყვი­ტა ჩვენ­მა უმაღ­ლეს­მა სა­სა­მარ­თლო­მაც. ბევ­რი სა­სა­მარ­თლოს გა­დაწ­ყვე­ტი­ლე­ბას არ ეთან­ხმე­ბა და ამ­ტკი­ცებს, რომ და­უ­რე­გუ­ლი­რე­ბელ ფი­ნან­სებს ძირ­გა­მომ­თხრე­ლი ეფექ­ტი აქვს პო­ლი­ტი­კურ დე­ბატ­ზე.

მე მი­მაჩ­ნია, რომ ეს სა­კით­ხი ყვე­ლა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ თა­ვად უნ­და გა­დაწ­ყვი­ტოს კონ­ტექ­სტის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით. ამავ­დრო­უ­ლად, ვფიქ­რობ, მთავ­რო­ბა უფ­ლე­ბა­მო­სი­ლია იზ­რუ­ნოს იმა­ზე, რომ რო­მე­ლი­მე ინ­დი­ვიდ­მა, ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ამ ან ხალ­ხის მცი­რე ჯგუფ­მა დის­პრო­პორ­ცი­უ­ლად დი­დი გავ­ლე­ნა არ იქო­ნი­ოს პო­ლი­ტი­კურ პრო­ცეს­სა და არ­ჩევ­ნე­ბის შე­დეგ­ზე, მხო­ლოდ მი­სი სა­ბან­კო ან­გა­რი­შის მო­ცუ­ლო­ბის წყა­ლო­ბით.

სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­თხვე­ვა­ში, ვფიქ­რობ, მთა­ვა­რი სირ­თუ­ლე ისაა, რომ სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სის­ტე­მი­დან, დღე­ვან­დელ, საკ­მა­ოდ მკაც­რად რე­გუ­ლი­რე­ბულ სის­ტე­მა­ზე გა­დახ­ვე­დით ძა­ლი­ან სწრა­ფად. ამი­ტომ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ახა­ლი სის­ტე­მა ისე და­ი­ნერ­გოს და გან­ხორ­ცი­ელ­დეს, რომ ის პო­ლი­ტი­კუ­რი პრო­ცე­სის უსა­მარ­თლო და დის­პრო­პორ­ცი­უ­ლი შეზ­ღუდ­ვის ია­რა­ღად არ იქ­ცეს კონ­კრე­ტუ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წი­ნა­აღ­მდეგ და არ ჩა­ა­ბე­ტო­ნოს ის უპი­რა­ტე­სო­ბე­ბი, რაც ისე­დაც გა­აჩ­ნია მმარ­თველ პარ­ტი­ას.

ატ­ლან­ტი­კურ საბ­ჭო­ში თქვენს გა­მოს­ვლას და­ვუბ­რუნ­დე­ბი. იქ აღ­ნიშ­ნეთ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვი­ღა­ცის მო­საზ­რე­ბე­ბის და რწმე­ნის მის­ტი­ფი­ცი­რე­ბა უფ­რო მი­ღე­ბუ­ლია, ვიდ­რე ფაქ­ტებ­ზე დამ­ყა­რე­ბუ­ლი დის­კუ­სია. შე­გიძ­ლი­ათ გა­ნავ­რცოთ?

ეს დი­დი ხა­ნია მა­ფიქ­რებს. ხში­რად მი­სა­უბ­რია რო­გორც თქვენ­თან, ისე სხვებ­თან ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის, მე­დი­ის და, ზო­გა­დად, იმ დის­კუ­სი­ის ხა­რის­ხზე, რა­ზეც ქარ­თულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მი­უწ­ვდე­ბა ხე­ლი მე­დი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბით. მან­ცვიფ­რებს, თუ რამ­დე­ნად აღე­მა­ტე­ბა მო­საზ­რე­ბე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა ფაქ­ტებს. ძა­ლი­ან მცი­რე ფაქ­ტობ­რივ გა­რე­მო­ე­ბებ­ზე დაყ­რდნო­ბით უამ­რა­ვი მკაც­რი შე­ფა­სე­ბა კეთ­დე­ბა. ვფიქ­რობ, მო­ქა­ლა­ქე­ებს არ მი­ე­წო­დე­ბათ საკ­მა­რი­სი ფაქ­ტობ­რი­ვი მა­სა­ლა იმის­თვის, რომ დას­კვნე­ბი თა­ვად გა­მო­ი­ტა­ნონ.

რო­დე­საც ატ­ლან­ტი­კურ საბ­ჭო­ში ამ თე­მა­ზე ვი­სა­უბ­რე, გარ­კვე­ულ­წი­ლად ვეხ­მა­უ­რე­ბო­დი იმ ადა­მი­ა­ნებს, რო­გორც მთავ­რო­ბა­ში, ისე მის გა­რეთ, რო­მელ­თაც არა­ერ­თხელ გა­მო­უთ­ქვამთ ჩემ­თან მო­საზ­რე­ბა, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სის­ტე­მის მთა­ვა­რი გა­მოწ­ვე­ვა კონ­კუ­რენ­ტუ­ნა­რი­ა­ნი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის გაზ­რდაა გლო­ბა­ლუ­რი ეკო­ნო­მი­კის პი­რო­ბებ­ში. ამის­თვის მათ კრი­ტი­კუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბა უნ­და გა­ნუ­ვი­თარ­დეთ. ადა­მი­ა­ნე­ბი დას­კვნამ­დე ფაქ­ტე­ბის ანა­ლი­ზის შე­დე­გად უნ­და მი­ვიდ­ნენ და არა ყურ­მოკ­რულ ინ­ფორ­მა­ცი­ა­ზე დაყ­რდნო­ბით.

მის­ტი­ფი­ცი­რე­ბა­ზე რად­გან ვსა­უბ­რობთ, ერთ უც­ნა­ურ შე­კით­ხვას და­გის­ვამთ – ამე­რი­კას და მის ელ­ჩებს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის რა­ღაც ჯგუ­ფი ყოვ­ლის­შემ­ძლე მბრძა­ნებ­ლე­ბად წარ­მო­ა­ჩენს ხოლ­მე. მუდ­მი­ვად გვეს­მის, რომ რე­ვო­ლუ­ცია სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამე­რი­კამ მო­აწ­ყო, რომ მან მო­იყ­ვა­ნა სა­ა­კაშ­ვი­ლი და მან­ვე უნ­და წა­იყ­ვა­ნოს. ხუმ­რო­ბის გა­რე­შე რომ ვთქვა, უამ­რავ ადა­მი­ანს, მათ შო­რის პო­ლი­ტი­კოსს, ჰგო­ნია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში რაც ხდე­ბა, ის ამე­რი­კა­ში წყდე­ბა. ბუ­ნებ­რი­ვია, ეს ხმე­ბი თქვე­ნამ­დეც აღ­წევს. რას ფიქ­რობთ ხოლ­მე ამ დროს?

ვფიქ­რობ, ეს სა­ქარ­თვე­ლოს ხან­გრძლი­ვი ის­ტო­რი­ის გა­მო­ძა­ხი­ლია. იმის გა­მო, რომ ქვე­ყა­ნა ხში­რად იყო დაპ­ყრო­ბი­ლი, მი­სი ბე­დი სხვა­გან წყდე­ბო­და. ალ­ბათ ამი­ტო­მაა, რომ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ასე ფიქ­რობს.

ცხა­დია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­სა და ამე­რი­კის ურ­თი­ერ­თო­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვავ­დე­ბა ყვე­ლა იმ ქვე­ყა­ნას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­გან, რო­მელ­თა გავ­ლე­ნის ქვე­შაც სა­ქარ­თვე­ლო ექ­ცე­ო­და ხოლ­მე წარ­სულ­ში. უპირ­ვე­ლე­სად იმი­ტომ, რომ ეს პარ­ტნი­ო­რო­ბაა, პირ­ველ რიგ­ში ორ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას და შემ­დეგ, ორ ქვე­ყა­ნას შო­რის.

ჩვენ გაძ­ლევთ რჩე­ვას და გეხ­მა­რე­ბით, რო­გორც ფი­ნან­სუ­რად, ისე ტექ­ნი­კუ­რად იმა­ში, რომ და­სა­ხულ მი­ზანს მი­აღ­წი­ოთ. მაგ­რამ ყო­ველ­თვის აღ­ვნიშ­ნავთ, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში რა მოხ­დე­ბა, ქარ­თვე­ლი ხალ­ხის ნე­ბაა.

ასე რომ, თუ ვინ­მეს ჰგო­ნია, რომ ვა­შინ­გტონ­ში ვსხედ­ვართ და სა­ქარ­თვე­ლოს პო­ლი­ტი­კუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის შემ­დგო­მი ეტა­პის ინ­ჟი­ნე­რი­ით ვართ და­კა­ვე­ბულ­ნი, ცდე­ბა.

ატ­ლან­ტი­კურ საბ­ჭო­ში გა­მოთ­ქვით ში­ში, რომ შე­საძ­ლოა, სა­არ­ჩევ­ნო კამ­პა­ნი­ი­სას, ზო­გი­ერ­თი ეთ­ნი­კუ­რი და რე­ლი­გი­უ­რი შო­ვი­ნიზ­მის გა­მო­ყე­ნე­ბას არ მო­ე­რი­დოს. ზუს­ტად რას გუ­ლის­ხმობთ და თუ გი­სა­უბ­რი­ათ ამ სა­კით­ხზე იმ ძა­ლებ­თან, ვი­საც ეს ეხე­ბა? 

ჯერ კით­ხვის მე­ო­რე ნა­წილ­ზე გი­პა­სუ­ხებთ. შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებს არა­ერ­თხელ და­უმ­ტკი­ცე­ბია, რომ მი­სი წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი რა­საც და­ხუ­რულ კარს მიღ­მა ამ­ბო­ბენ, ჰარ­მო­ნი­ა­შია მათ სა­ჯა­რო გან­ცხა­დე­ბებ­თან. დე­ტა­ლებ­ში შეს­ვლის გა­რე­შე გეტ­ყვით, რომ ვსა­უბ­რობთ.

ახ­ლა და­საწ­ყისს მი­ვუბ­რუნ­დე­ბი – და­ვა იმა­ზე, თუ რამ­დე­ნად შე­ე­სა­ბა­მე­ბა ესა თუ ის ცვლი­ლე­ბა, მოვ­ლე­ნა თუ ეკო­ნო­მი­კუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებს, ლე­გი­ტი­მუ­რია. მაგ­რამ ვი­მე­დოვ­ნებ, ეს არ გა­და­იზ­რდე­ბა პო­ლი­ტი­კუ­რი აქ­ტო­რე­ბის მხრი­დან კა­მათ­ში იმის შე­სა­ხებ, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ა­ნი მო­ქა­ლა­ქე ეთ­ნი­კუ­რად ქარ­თვე­ლი და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი უნ­და იყოს. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ეს ორი, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გან­ზო­მი­ლე­ბაა ამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის. ჩვენ დიდ პა­ტივს ვცემთ მარ­თლმა­დი­დე­ბელ ეკ­ლე­სი­ას და მის როლს. მაგ­რამ ისიც ცხა­დია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევ­რი სხვა­დას­ხვა ეთ­ნი­კუ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბი­სა და რე­ლი­გი­უ­რი კუთ­ვნი­ლე­ბის ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობს.

ვფიქ­რობ, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია იმის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე სამ­ყა­რო­ში მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა უფ­რო მე­ტია, ვიდ­რე ეთ­ნი­კუ­რი წარ­მო­მავ­ლო­ბა და რწმე­ნა.

ამე­რი­კის ამ­ჟა­მინ­დე­ლი ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის წევ­რე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში სტუმ­რო­ბი­სას ხში­რად ამახ­ვი­ლე­ბენ ყუ­რად­ღე­ბას შრო­მით კა­ნონ­მდებ­ლო­ბა­სა და პრო­ფე­სი­ულ კავ­ში­რებ­ზე. ხან­და­ხან გვრჩე­ბა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რომ ქარ­თულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მო­უ­წო­დებთ იმის­კენ, რაც ამე­რი­კულს არ აქვს გა­თა­ვი­სე­ბუ­ლი, თუნ­დაც ვის­კონ­სი­ნის შემ­თხვე­ვა რომ გა­ვიხ­სე­ნოთ…

ჩვენ კონ­კრე­ტულ პროფ­კავ­შირ­ზე არ ვზრუ­ნავთ. ჩვენ ძი­რი­თა­დი შრო­მი­თი უფ­ლე­ბე­ბი გვა­ინ­ტე­რე­სებს. ვფიქ­რობ, სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დი­დი ნა­წი­ლი თვლის, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს და­საქ­მე­ბულ­თა და­სა­ცა­ვად სა­ბა­ზი­სო მე­ქა­ნიზ­მე­ბი არ შე­უ­მუ­შა­ვე­ბია. ის, რაც თით­ქმის ყვე­ლა სხვა ქვე­ყა­ნა­შია მი­ღე­ბუ­ლი. ვფიქ­რობთ, და­საქ­მე­ბულს უნ­და ჰქონ­დეს უფ­ლე­ბა, იცო­დეს სამ­სა­ხუ­რი­დან დათ­ხოვ­ნის მი­ზე­ზი, ისე­ვე რო­გორც შე­ეძ­ლოს გა­ა­სა­ჩივ­როს ეს გა­დაწ­ყვე­ტი­ლე­ბა, ან მოს­თხო­ვოს დამ­საქ­მე­ბელს უკე­თე­სი პი­რო­ბე­ბი და ამ მიზ­ნით სხვა თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან კო­ორ­დი­ნა­ცია გას­წი­ოს ისე, რომ სამ­სა­ხუ­რის და­კარ­გვის არ ეში­ნო­დეს.

მარ­თა­ლია, სა­ქარ­თვე­ლოს შრო­მის კო­დექ­სი ცხა­დად კრძა­ლავს სა­მუ­შაო პი­რო­ბე­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბის მიზ­ნით ორ­გა­ნი­ზე­ბის გა­მო სამ­სა­ხუ­რი­დან დათ­ხოვ­ნას, მაგ­რამ ამავ­დრო­უ­ლად, უფ­ლე­ბას აძ­ლევს დამ­საქ­მე­ბელს, ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბის გა­რე­შე და­ით­ხო­ვოს თა­ნამ­შრო­მე­ლი გარ­კვე­უ­ლი კომ­პენ­სა­ცი­ის გა­დახ­დის შემ­დეგ, რო­ცა მო­ე­სურ­ვე­ბა. ჩვენ ვფიქ­რობთ, რომ ეს ორი ნორ­მა ერ­თმა­ნეთს ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა.

ასე რომ, რე­ა­ლუ­რად, ჩვენ შრო­მის ძი­რი­თა­დი სტან­დარ­ტე­ბი გვა­ღელ­ვებს და არა დე­ტა­ლუ­რი რე­გუ­ლა­ცი­ე­ბი, რო­მე­ლიც ამა თუ იმ ქარ­თულ პროფ­კავ­შირს უკავ­შირ­დე­ბა.

##image#9850#0#ანუ იმ მო­საზ­რე­ბას, რომ ლი­ბე­რა­ლუ­რი შრო­მი­თი რე­გუ­ლა­ცი­ე­ბი უმუ­შევ­რო­ბის დაძ­ლე­ვას უწ­ყობს ხელს, მი­სა­ღე­ბად არ მი­იჩ­ნევთ?

ვფიქ­რობ, ეს ყალ­ბი არ­გუ­მენ­ტია. მგო­ნია, რომ პერ­სპექ­ტი­ვა­ში, სა­ქარ­თვე­ლოს არ უნ­და აინ­ტე­რე­სებ­დეს ისე­თი დამ­ქი­რა­ვებ­ლე­ბი, ვი­საც ეს ქვე­ყა­ნა პირ­ველ რიგ­ში იმით იზი­დავს, რომ აქ შრო­მა არ რე­გუ­ლირ­დე­ბა. გარ­და ამი­სა, დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ეს უარ­ყო­ფით გავ­ლე­ნას ახ­დენს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ზეც, იმი­ტომ რომ ადა­მი­ა­ნის ძი­რი­თა­დი უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მას აკის­რია. მა­გა­ლი­თის­თვის, მა­ღა­რო­ე­ბის უსაფ­რთხო­ე­ბის სა­კით­ხი უამ­რავ ქვე­ყა­ნას აწუ­ხებს. არა­ვის უხა­რია, რო­ცა ავა­რია ხდე­ბა. ვფიქ­რობ, რომ რო­დე­საც მა­ღა­რო­ე­ლე­ბი იკ­რი­ბე­ბი­ან და უფ­როს­თან უსაფ­რთხო­ე­ბა­ზე და­ლა­პა­რა­კე­ბა სურთ, მათ ეს სამ­სა­ხუ­რის და­კარ­გვის ში­შის გა­რე­შე უნ­და შეძ­ლონ.

თქვენ ხში­რად გა­მოთ­ქვამთ იმედს, რომ მიმ­დი­ნა­რე არ­ჩევ­ნე­ბი იმ სა­კით­ხებს შე­ე­ხე­ბა, რაც ამომ­რჩე­ველს აწუ­ხებს და არა იმა­ზე და­ვას, თუ რამ­დე­ნად ლე­გი­ტი­მუ­რია სა­არ­ჩევ­ნო პრო­ცე­სი. რა უდევს ამ იმედს სა­ფუძ­ვლად? დღეს ჩა­ა­ტა­რეთ პრეს­კონ­ფე­რენ­ცია და გა­მო­აც­ხა­დეთ, რომ შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბი ეროვ­ნულ დე­მოკ­რა­ტი­ულ ინ­სტი­ტუტ­სა და სა­ერ­თა­შო­რი­სო რეს­პუბ­ლი­კურ ინ­სტი­ტუტს და­ა­ფი­ნან­სებს მო­მა­ვალ არ­ჩევ­ნებ­ზე და­საკ­ვირ­ვებ­ლად. ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ებს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მთა­ვა­რი ოპო­ნენ­ტი, ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი, ვა­ნო მე­რა­ბიშ­ვი­ლის მორ­ჩი­ლე­ბა­ში ადა­ნა­შა­უ­ლებს. ყვე­ლა­ზე დი­დი ოპო­ზი­ცი­უ­რი კო­ა­ლი­ცია ცო­ტა ხნის წინ, ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბის მი­ერ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი აზ­რის კვლე­ვე­ბის ჩა­ტა­რე­ბის შეწ­ყვე­ტას ით­ხოვ­და. რო­გორ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ ჯან­სა­ღი პრო­ცე­სი ამ პი­რო­ბებ­ში?

ვფიქ­რობ, ეს სავ­სე­ბით შე­საძ­ლე­ბე­ლია. ყვე­ლა­ფე­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა იმა­ზე, თუ რამ­დე­ნად შეძ­ლე­ბენ პარ­ტი­ე­ბი შემ­დე­გი სამ­თვე-ნა­ხე­ვა­რი იმ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­უ­ბარს და­უთ­მონ, რაც ხალხს აწუ­ხებს და წარ­მო­ად­გი­ნონ სა­კუ­თა­რი ხედ­ვა, თუ რო­გორ ფიქ­რო­ბენ ისი­ნი ამ პრობ­ლე­მე­ბის დაძ­ლე­ვას და რა შეძ­ლო ან ვერ შეძ­ლო ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ.

ყვე­ლა სა­არ­ჩევ­ნო სის­ტე­მა შე­იძ­ლე­ბა და­იხ­ვე­წოს და გა­მოს­წორ­დეს. ჩვენ ჩვენ­სა­ზე დღემ­დე ვმუ­შა­ობთ.

მიგ­ვაჩ­ნია, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს დღე­ვან­დე­ლი კო­დექ­სი წი­ნას ბევ­რად სჯო­ბია. ჩვენ მე­ტი ცვლი­ლე­ბის ხილ­ვა გვსურ­და. მაგ­რამ რაც არის, ისიც აძ­ლევს მო­თა­მა­შე­ებს შე­ჯიბ­რის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას.

არის ცალ­კე­უ­ლი ინ­ცი­დენ­ტე­ბი, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ლე­გი­ტი­მუ­რად ამ­ტკი­ცე­ბენ, რომ მათ ხე­ლი ეშ­ლე­ბათ შეკ­რე­ბა­ში, ანაც სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვე­ბი, ან სხვა პარ­ტი­ის აქ­ტი­ვის­ტე­ბი ავიწ­რო­ე­ბენ. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ასე­თი ინ­ცი­დენ­ტე­ბი იქ­ნე­ბა, ვი­მე­დოვ­ნებ ბევ­რი არა, მაგ­რამ იქ­ნე­ბა. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ეს ინ­ცი­დენ­ტე­ბი პერ­სპექ­ტი­ვა­ში მო­ექ­ცეს და ზო­გა­დი გა­რე­მოს კონ­ტექ­სტში გა­ა­ნა­ლიზ­დეს. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ფო­კუ­სი­რე­ბა კონ­კრე­ტულ სა­კით­ხებ­ზე და ამ სა­კით­ხე­ბის გან­სხვა­ვე­ბულ ხედ­ვებ­ზე მოხ­დეს, და ეს არ­ჩევ­ნე­ბი არ იქ­ცეს სის­ტე­მის რე­ფე­რენ­დუ­მად.

ყვე­ლა­ზე მკვეთ­რი, თუმ­ცა არა აუ­ცი­ლებ­ლად პო­ზი­ტი­უ­რი, მო­გო­ნე­ბა, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნას უკავ­შირ­დე­ბა.

ვფიქ­რობ, ამ კით­ხვის დას­მა ცო­ტა ად­რეა, იმი­ტომ რომ მე ჯერ კი­დევ ვა­ა­ნა­ლი­ზებ აქ გა­ტა­რე­ბულ დროს. ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში, საქ­მი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყვე­ლა­ფე­რი ხალ­ხთან მი­დის. ყვე­ლა­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ჩემ­ზე იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა მო­ახ­დი­ნეს, ვის­თა­ნაც ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და – დაწ­ყე­ბუ­ლი პრე­ზი­დენ­ტით. მაგ­რამ არა­ნაკ­ლე­ბი მო­გო­ნე­ბე­ბი მა­კავ­ში­რებს იმ ხალ­ხთან, ვი­საც უშ­გულ­ში, ხა­იშ­ში და სხვა­ნე­თის სხვა ნა­წი­ლებ­ში შევ­ხვდი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას. ხში­რად ვფიქ­რობ იმ სტუ­დენ­ტებ­ზე და მოს­წავ­ლე­ებ­ზე, რო­მელ­თაც ხში­რად ვხდე­ბი, რო­დე­საც სა­მო­ქა­ლა­ქო გა­ნათ­ლე­ბის კლუ­ბებს ვსტუმ­რობ. მი­ხა­რია, რომ ბევ­რი მათ შო­რის ისე­თია, თა­ვის გარ­შე­მო რა­ღა­ცის შეც­ვლა რომ სურს.

ეს ახალ­გაზ­რდე­ბი ოპ­ტი­მიზ­მით მავ­სე­ბენ და, რო­გორც ატ­ლან­ტი­კურ საბ­ჭო­ში ვთქვი, მე მარ­თლა მჯე­რა, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში მენ­ტა­ლუ­რი რე­ვო­ლუ­ცია ხდე­ბა და ვფიქ­რობ, ეს მო­მა­ვა­ლი წარ­მა­ტე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი წი­ნა­პი­რო­ბაა.

 

 

 

 

 

View the full article