ფორუმებზე ატეხილი ანტისომხრი ისტერია

[DonCaredo]

და ასეთ ხალხში ნორმალური სახელმწიფოს შექმნის ალბათობა ნულის მიდამოებში მერყეობს.

აქ აუცილებლად უნდა იყოს აღნიშნული, თუ რას ვგულისხმობთ ნორმალურ სახელმწიფოში. ნუ, მაგალითი მაინც უნდა იქნეს მოყვანილი აბა, რომელია ნორმალური სახელმწიფო? ერთი დაასახელე (წინასწარ გეუბნები, ამერიკა არ თქვა თორემ დავამტვრევ კომპიუტერს და ვეღარ დავპოსტავ )

[Saturn]

აქ აუცილებლად უნდა იყოს აღნიშნული, თუ რას ვგულისხმობთ ნორმალურ სახელმწიფოში. ნუ, მაგალითი მაინც უნდა იქნეს მოყვანილი აბა, რომელია ნორმალური სახელმწიფო? ერთი დაასახელე (წინასწარ გეუბნები, ამერიკა არ თქვა თორემ დავამტვრევ კომპიუტერს და ვეღარ დავპოსტავ )

ამერიკა ნორმალური კი არა ძალიან მაგარი სახელმწიფოა ნორმალური (და თან ჩვენ რომ შეიძლება შევედაროთ რესურსებით) არის მაგალითად ესტონეთი.

[luka1]

და რატომ უკვირს ვინმეს მატ მიმართ ესეტი განცყობა?აფხაზეთში რაც მაგათმა აკეთეს იმაზე რო არაფერი ვთქვათ,დგესაც არაფრით აგიარებენ გაეროში რო იკ მოხდა ქართველთა ეტნო ცმენდა.2008 წელს ჩემი სამშობლოს დედაქალაქი თბილისი რუსულმა ავიაციამ რო დაბომბა ის თვითმფრინავები სომხეთის ტერიტორიიდან აფრინდნენ,ერთი ამ ფაკტით შეცუხებული სომეხი ვინმეს გინახავთ?ანდა რას შეცუხდებოდნენ ჯავახეტში აგლუმისტვის ემზადებოდნენ რო რუსებს დახვედროდნენ.ერტ რამეს ვურჩევ ყველას ხმამაგლა გინებას მაინც მოვერიდოთ იასნია რო მათი უმეტესობა და არა ყველა მტრები არიან.მაგრამ ხმამაგლა გინება საჩირო ჩვენვე გვავნებს დიდი საქმეები ჩუმად კეტდება და ბოლოს და ბოლოს 12 საუკუნეში დიდმა შოტამ დაგვიბარა გველს ხვრელიდან ამოიყვანს ენა ტკბილად მოუბარიო

[mtidan]

ბოლოს 12 საუკუნეში დიდმა შოტამ დაგვიბარა გველს ხვრელიდან ამოიყვანს ენა ტკბილად მოუბარიო

 

ხვრელიდან ამოყვანა კი არა, ან დიდი ლოდი უნდა მიაფარო, ან იმ ლოდით გაუჩეჩქვო თავი. გველის წესი კბენაა და არ მოიშლის.

[Ostap]

Михаил Саакашвили: "Для меня было бы большой честью быть армянином..."

 

Закон "О религиозных конфессиях" был бы принят даже в том случае, если бы на улицы вышло 100 000 человек.

 

Как передает издание Грузия Online, об этом президент Грузии Михаил Саакашвили заявил в интервью программе "Специальный репортаж".

 

Согласно сообщению, по словам президента, 8 лет назад, когда планировалось принятие этого закона, на улицы Тбилиси вышло около 100 человек и устроили акцию протеста, а "тогдашние власти отложили рассмотрение законопроекта". Как отметил Михаил Саакашвили, коммунистическому режиму не шла на руку религиозная терпимость, так как в этом они видели опасность.

 

"Кто продвигает эту тему, является классическим коммунистическим пережитком советской эпохи. У них есть старые красные звезды. Это было методом управления империи. Абсолютное большинство политиков оказалось на этой стороне. Давид Агмашенебели ходил в синагогу, мечеть, христианскую церковь, в армянскую церковь. Большая часть представителей фамилии Царицы Тамары не были этническими грузинами. У нас были великие деятели, у которых или мать, или отец были этническими армянами или представителями другой нации. Грузия состоит из всех этих этнических групп. Михаил Тамарашвили, Сулхан-Саба Орбелиани, эти великие грузины исповедовали католицизм. Я уже не говорю о Вано Мерабишвили, - Его величие оценит история",- заявил Михаил Саакашвили.

По словам президента Грузии, Грузия является страной с большой цивилизацией.

"Представители одной из телекомпаний Армении приехали, чтобы записать со мной интервью. Они мне сказали, что знают о моем армянском происхождении, и добавили, что боятся за то, чтобы у меня не появился комплекс по этому поводу. Я им ответил: "Для меня было бы большой честью быть армянином. Единственная проблема заключается в том, что я не армянин".

 

Была еще одна передача по телевидению, - выскочил пережиток советской эпохи и сказал, что Саакашвили армянин. Мне позвонила моя мать и сказала - сколько они там говорили, и почему никто не сказал, что ты не армянин. Мы являемся смесью всех этнических групп, страна с большой цивилизацией",- подчеркнул президент Грузии.

[Siknadmo]

DonCaredo

აქ აუცილებლად უნდა იყოს აღნიშნული, თუ რას ვგულისხმობთ ნორმალურ სახელმწიფოში. ნუ, მაგალითი მაინც უნდა იქნეს მოყვანილი აბა, რომელია ნორმალური სახელმწიფო? ერთი დაასახელე (წინასწარ გეუბნები, ამერიკა არ თქვა თორემ დავამტვრევ კომპიუტერს და ვეღარ დავპოსტავ )

Saturn

ამერიკა ნორმალური კი არა ძალიან მაგარი სახელმწიფოა ნორმალური (და თან ჩვენ რომ შეიძლება შევედაროთ რესურსებით) არის მაგალითად ესტონეთი.

დააამტვრია

[დაჩი]

ანდრო აბულაძე

 

 

"სომხური დანა გურჯისტანის გულში"

 

შოვინიზმი მსოფლიოს მრავალ ერს ახასიათებს, მაგრამ სომხური შოვინიზმი, ე.წ. დაშნაკური შოვინიზმი მსოფლიოში უპრეცედენტოა თავისი უარგუმენტო და აფსურდული მტკიცებულებებით. რად ღირს თუნდაც ის ფაქტი, რომ XIX საუკუნის საფლავის ქვის არაბული წარწერა სომეხმა „მეცნიერმა“ აივაზიანმა მარცხნიდან მარჯვნივ წაიკითხა (მაშინ, როცა არაბები მარჯვნიდან მარცხნივ წერენ), ძვ. წ. XVIII-XVI საუკუნეების სომხურ დამწერლობის ნიმუშად გამოაცხადა და თავისთვის სასურველი სენსაციური დასკვნა გამოიტანა. მაგრამ ვისდა სამწუხაროდ და ვისდა საბედნიეროდ აივაზინი აკადემიკოსმა, ბ. პიოტროვსკიმ ამხილა. მაგრამ ე.წ. სომეხი მეცნიერები მაინც არ იშლიან ამგვარი „სენსაციური აღმოჩენების“ კეთებას.

დარწმუნებული ვარ ყველა თქვენგანმა იცის იმის შესახებ, რომ სომხებს პრეტენზია აქვთ მსოფლიოში უდიდეს პოემაზე - „ვეფხისტყაოსანზე“. თურმე შოთა რუსთაველი სომეხი ყოფილა, მაშინ, როცა ის თავად ამბობს ეპილოგში: „ვარ ვინმე მესხი მელექსე, მცხოვრები რუსთველს გორასა“. დიდმა ქართველმა ისტორიკოსის, ი. ჯავახიშვილის დასკვნით კი საერო ლიტერატურა შუა საუკუნეებში, ქართველების გარდა, არც ერთ მეზობელ ქრისტიანულ ქვეყანას არ გააჩნდა და რაც ჩვენთვის ყველაზე საინტერესოა სომხურ ენაზე რითმიანი ლექსი მხოლოდ XVIII საუკუნეში ჩნდება. მაგრამ მეცნიერის ნიღაბს ამოფარებული სომეხი შოვინისტების ფანტაზია აქ არ მთავრდება. არქიტექტორი, სამველ კარაპეტიანი ARMENIA TODEY-ს კორესპოდენტს ესაუბრა. ის დაბეჯითებით აცხადებს, რომ ტაო-კლარჯეთში არსებული ოთხი ეკლესია (ოშკი, ბანა და სხვა) სომეხი ერის მიერაა შექმნილი და მისი ისტორიული საკუთრებაა. დაუკვირდით, ეკლესიები აგებულია საქართველოს ისტორიულ ტერიტორიაზე, მისი ქტიტორები ქართველი მეფეები იყვნენ, ეკლესიები არიან ტიპიური ქართული ხუროთმოძრვრული ძეგლები, ტაძრებში არსებული გრავიურები ქართულია და ასევე ქართულია წარწერები. გაგიკვირდებათ და ამ ყველაფერს არც კარაპეტიანი უარყოფს, მაგრამ მაინც ჯიუტად აცხადებს, რომ ის ქართული გრავიურებიც, ჩუქურთმებიც და წარწერებიც სომხებმა შექმნეს. აი, ქართული დამწერლობა ვახსენეთ და გაგვახსენდა ძვ. წ. III საუკუნეში შექმნილი ანბანი, რომელიც მსოფლიოში ერთ-ერთია თოთხმეტთაგან . . . მაგრამ აქაც სომხებმა დაგვასწრეს! ე.წ. სომეხმა მეცნიერებმა იმდენი მოახერხეს, რომ ბრიტანელები დაარწმუნეს და დიდ ბრიტანულ ენციკლოპედიაში, „ბრიტანიკში“ ჩააწერინეს, რომ თურმე ქართველებს ანბანი სომხური ანბანის შემქმნელმა მოვსეს ხორენაცმა შეუქმნა. სომეხი დაშნაკები აქაც არ ღალატობენ თავიანთ სტილს და ამას მათთვის ჩვეული ლოგიკით ამტკიცებენ: ყველაზე ძველი ვერსიით მოვსეს ხორენაცი იყო VI საუკუნის მოღვაწე, ქართული დამწერლობა კი ძვ. წ. III საუკუნეში შეიქმნა, მაგრამ „ქართლის ცხოვრება“ გვეუბნება, რომ აქამდე ქართველები „არა უმეცარ იყვნენ მწერლობისა“. აქედან გამომდინარე, სომეხთათვის ყველაზე სახარბიელო შემთხვევაში ქართულ და სომხურ დამწერლობებს მინიმუმ IX საუკუნე აშორებთ. თან რა საინტერესოა, რომ ამ 900 წელს გადაცილებულმა, ბიბლიური ადამისა და ნოეს ტოლმა მოვსეს ხორენაცმა, ქართველებს უნაკლო ანბანი შეუქმნა, თავის სომეხ ერს კი ნაკლული, მაშინ როცა ქართული ენის ბაიბურში არ იყო.

 

ამგვარი კომედიების გაგრძელება უსასრულოდ შეიძლება, რადგანაც სანამ მე ერთ წინადადებას მოვრჩები და აზრს დავასრულებ, ვიღაც სომეხი „მეცნიერი“ ახალ სენსაციურ აღმოჩენას გააკეთებს და იტყვის, რომ ბერძნებმა ოქროს საწმისი არა კოლხებს, არამედ სომხებს მოპარეს. ქართული კულტურის გაძარცვისა და გატყავების შემდეგ კი არაა გამორიცხული ეგვიპტის პირამიდებს მიადგნენ, თუმცა შეიძლება უკვე იქამდეც მივიდა სომხური ისტორიოგრაფია.

ამგვარ სამარცხვინო ქმედებებზე მეც კარგა გულიანად ვიცინოდი, მაგრამ ვაი, რომ საქმე სასაცილოდ არაა. სახიდან ღიმილი მოვიშოროთ და გადავხედოთ იმ ისტორიას, რომელიც რატომღაც(?!) იმალებოდა და დღესაც იმალება.

XVIII საუკუნის შუახანებში ირანში ტახტისთვის ბრძოლა მიმდინარეობდა. შაჰობის ერთ-ერთი მთავარი კანდიდატი იყო აზატ ხანი, რომელმაც აზერბაიჯანი დაიმორჩილა და 1751 წლის ივნისში ერევნის ციხეს ალყა შემოარტყა. გასაჭირში ჩავარდნილმა ერევნის ხანმა დახმარება ქართლ-კახეთის სამეფოს სთხოვა, რომელსაც მამა-შვილი, თეიმურაზ II და ერეკლე II მართავდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ ისინი ლეკებთან ბრძოლაში იყვნენ ჩართულნი, სომეხთა ვედრება შეისმინეს და ჯარი ერევნის ხანის დასახმარებლად გაემართა. მიუხედავად რაოდენობრივი სიმცირისა, ყირბულახთან გამართულ გადამწყვეტ ბრძოლაში ქართველებმა გაიმარჯვეს და ერევნის სახანო გადაარჩინეს.

1975 წელს აღა-მაჰმად ხანმა ქართლ-კახეთის მეფეს, ერეკლე II-ს ელჩი გამოუგზავნა და აცნობა, რომ ყარაბახის ურჩი ხანის, იბრეიმის დასასჯელად მიდიოდა და შეუთვალა შენი რომელიმე შვილის სარდლობით ჯარი მომაშველეო. თქვენი აზრით როგორც მოიქცა ერეკლე II? ერეკლე პირიქით მოიქცა და ჯარი არა სპარსელებს, არამედ სომხებს გაუგზავნა ალექსანდრე ბატონიშვილის სარდლობით. მათ ვერ შეძლეს აღა-მაჰმად-ხანის შეჩერება, მაგრამ საინტერესო მოვლენების შემდეგი განვითარებაა. სომხეთში შესულ სპარსელებს განჯის ხანმა ჯავადმა და კარაბედის მელიქმა - მეჯუმმა დიდი რაოდენობით ქრთამი მისცეს და ქართლ-კახეთში გადაიპატიჟეს. ი. ჯავახიშვილის თქმით სომეხთა კათალიკოსმა ლუკამ საქართველოს ასაოხრებლად 1795 წელს მომავალს სპარსეთის შაჰს - აღა-მაჰმად ხანს, სამხედრო ხარჯების დასაფარავად 100 ათასი მანეთი მისცა, ხოლო ლ. სანიკიძის მტკიცებით მან სპარსელებს რვა გირვანქა ოქრო მისცა. ქართველები ამ მცირე ხნის განმავლობაში სომხების დასაცავად ორჯერ დავუპირისპირდით ირანის უზარმაზარ სახელმწოს, მაშინ როცა შეგვეძლო სომხეთის წინააღმდეგ გვებრძოლა, ნაკლები ზარალი გვენახა, ომში ნადავლი მოგვეპოვებინა და ირანის კეთილგანწყობაც მოგვეპოვებინა, მაგრამ არა! ისე როგორ მივატოვებდით ეგროსისა და ქართლოსის ძმის, ჰაოსის ერს?! სომხებმა კი სამაგიერო ირანის არმიის დაფინანსებით და ქართლ-კახეთში სალაშქროდ გამზადებით გადაგვიხადა, იმის გამო რომ სხვა ზარალი არ ენახათ. თუმცა სომხური მადლიერების კასკადი აქ არ დასრულებულა. აღა-მაჰმად ხანის 35 ათასიან ჯარს ქართლ-კახეთში სომეხი იაკობ ბებუთოვი მიუძღოდა, რომელმაც როგორც ჩანს კარგად იცოდა გზები.

აღსანიშნავია, რომ სპარსელთა ლაშქარში თავიანთი ჯარით იყვნენ განჯის მმართველი ჯავად-ხანი, ყარაბაღელ სომეხთა მელიქი მეჯლუმი და ერევნის ხანი ჰაბოვი. რუსეთის დახმარების მოლოდინში ერეკლემ დიდი ჯარის შეგროვება ვერ მოასწრო, მაგრამ მცირერიცხოვანმა ქართულმა ჯარმა თავდადებული ბრძოლის ხარჯზე მოახერხა სპარსულ-სომხური ჯარის უკუგდება. მათ უკან დაბრუნება გადაწყვიტეს, მაგრამ მოღალატე თბილისელმა სომხებმა, არტემ არარატელმა და იოსებ ბებუთოვმა ციხიდან გააპარეს დაპატიმრებული სპარსეთის ელჩი და სამივემ ერთად აღა-მაჰმად ხანს შეატყობინეს, რომ ქართველებს მეტი ჯარისკაცი არ ყავდათ. მობრუნებულმა სპარსელ-სომხებმა უთანასწორო ბრძოლაში დაამარცხეს ქართლ-კახეთის არმია, გაძარცვეს დედაქალაქი, დახოცეს ათასობით ქართველი, დაანგრიეს 20 ეკლესია, შენობები და სახლები. ასე გადაგვიხადეს სომხებმა მადლობა. მაგრამ ამ ყველაფრის შემდეგაც კი ამაზრზენად ჟღერს წერილი, რომელიც ერეკლე მეორის გაქართველებულმა სომეხმა მოხელემ, შიოშ თუმანიანმა მიწერა თავის ძმებს, სულხან და მანუჩარ თუმანიანებს, აღა-მაჰმად ხანის წასვლიდან რამდენიმე დღეში: “ბატონი ( საუბარია ერეკლე II-ზე) თიანეთს წაბრძანდა, თავი ვერ დავაღწიეთ, თან ვიახელ. აქ დარჩა ჩვენი ყუთები, დამტვრეული და უკლიტო, საბლებით შემიკრავს და თვითეულად დამიწერია. აქ დუშეთს მიშკარბაშს და ქალუას მივაბარე . . . თქვენ რომ მობრძანდებით, მე კი წამოვალ. თუ იშოვნოთ ცოტა თეთრი წამოიღე ქალაქისა, კარგი დრო არის, ეგების ცოტათი ბევრი ვიშოვოთ”. ამგვარი ბინძური თამაშებით სომხებმა მოახერხეს და ქართლ-კახეთის გაჩანაგებისა სანაცვლოდ სპარსეთის უღელს თავი დააღწიეს.

სპარსულ-სომხური ლაშქრის მიერ დარბეულ ქართლ-კახეთში ჩასახლდნენ ყარაბახიდან დევნილი

სომხები. ყარაბახიდან დევნილმა მელიქებიც, მელიქ აბამოვი, მელიქ ფრიდონი და მელიქ ჯიმშიდიმ

თავიანთ ქვეშემბრდომებთან ერთად ქართლ-კახეთში გამოიქცნენ. ერეკლე II-მ მელიქ აბამოვს მნიშვნელოვანი პრივილეგიები მიანიჭა და დმანისში დაასახლა, სადაც აბამოვმა 700 სომხური ოჯახი ჩამოასახლა. აბამოვი ხშირად ადგენდა რაზმებს და თავს ესხმოდა ჯავახეთს საიდანაც დიდძალი ქონება მოჰქონდა და ასევე მოჰყავდა ხალხი, რომელსაც თავის სამფლობელოში ასახლებდა და, როგორც პროფესორი ოთარ ლომსაძე ვარაუდობს, გრეგორიანულ სარწმუნოებაზე გადაჰყავდა.

სომხები ყველაფერს აკეთებდნენ აღმოსავლეთ საქართველოს გასასომხებლად. მაგალითად, ყარაბახიდან გადმოხვეწილმა მელიქებმა, ჯიმშიდმა და ფრიდონმა საიდუმლოდ გააგზავნეს ჯგუფი რუსეთის სამეფო კარზე. მათ რუსეთის იმპერატორს, პავლე I-ს სთხოვეს თურქეთში მცხოვრები სომხების აღმოსავლეთ საქართველოში, გუგარქში ჩასახლებას. მათ საჩუქრებითა და დიდი ფულით მოიგეს რუსეთის იმპერატორის გული. პავლე I-მა სომხებს სურვილი შეუსრულა და ერეკლე II-ის შვილს, ქართლ-კახეთის მეფეს გიორგი XII-ს სომეხ მელიქთა და მათ ქვეშემბრდომთა ხელსაყრელ ადგილას დასახლება სთხოვა. ამით ორივე მხარემ იხეირა, სომხებმა საქართველოში ნაყოფიერი მიწები მიიღეს, რუსეთმა კი ერთგული დასაყრდენი გაიჩინა. სომეხთა საქციელით აღშფოთებული ივანე ჯავახიშვილი წერდა: „უეჭველია, ეს უკვე სრულებით შეუწყნარებელი საქციელი იყო – საქართველოს დამოუკიდებელი არსებობის წყალობით სომხები თავიანთთვის საქართველოში აუცილებელი განადგურებისაგან თავშესაფარს პოულობდნენ, მადლობის მაგიერ კი – საქართველოს შინაურ საქმეებში გარეშე ძალის ჩარევისათვის ცდილობდნენ და რუსეთის ქვეშევრდომობისა და მფარველობის მიღებით ჩვენში მიწა – წყლის მიღება სურდათ. მათი საქციელი საქართველოს დამოუკიდებლობას ძირს უთხრიდა და ჩვენს ქვეყანაში რუსეთის გაბატონებას უწყობდა ხელს“.

როგორც აკაკი პაპავა წერს, სომეხთა კათოლიკოსმა იოსებ არღუთინსკიმ „მთელი მოძრაობა შექმნა ძველი, დაკარგული “არმენიის” ნაწილობრივ მაინც საქართველოში გადმოსატანად. მას, რა თქმა უნდა, წინ საქართველოს სამეფოს არსებობა ეღობებოდა და სომხების კათალიკოსმაც აქეთკენ მიიტანა იერიში. საფიქრებელია, რომ საქართველოს საოკუპაციო გამოგზავნილი რუსული ჯარის მეთაურად სომეხ გენერალ ლაზარევის დანიშვნა სწორედ ამ არღუთინსკის, ან მისი გარემოცვის საქმე იყო“.

ცნობისთვის ლაზარევი შულავერელი სომეხი იყო.

ერეკლე II-ს მხრიდან ყარაბახელ სომეხთა შეფარება იყო ყოვლად უაზრო და გაუმართლებელი ნაბიჯი, რადგანაც სომეხ მელიქთა და შემდეგ სომხურ ოჯახთა ჩასახლება საქართველოს ტერიტორიაზე შეიცავდა დიდ საშიშროებას, რომელიც საბრთხეს უქმნიდა არა მხოლოდ ქართლ-კახეთის სამეფოს, არამედ მთელს ერს. და თუ სომხები საქართველოს ფარგლებს გარედან ყველაფერს აკეთებდნენ საქართველოს დასაღუპად, საქართველოს შიგნიდან მათი ანტიქართული აქტივობა ერთი-ათად გაიზარდა. ისინი ყველანაირად ცდილობდნენ საქართველოში სომხების ჩასახლებას და ამით საქართველოში სომხური მოსახლეობის ხვედრითი წილის გაზრდას. იმის გათვალისწინებით, რომ მთელი აღმოსავლურ ქართული ეკონომიკა სომეხთ ვაჭართა ხელში იყო, ქართლ-კახეთში სომეხთა ჩასახლება გახლდათ საქართველოს დაღუპვისთვის ნაღმის გამზადება. სწორედ ამიტომ ცდილობდნენ სომხებიც და რუსებიც საქართველოში სომეხთა ჩამოსახლებას. საქართველოში სომეხთა სახით საიმედო დასაყრდენის არსებობა პირდაპირ შედიოდა რუსეთის ინტერესებში და ამას ადასტურებს შემდეგი ფაქტიც: XIX საუკუნის დასაწყისში ქართველი ერი რამდენჯერმე აჯანყდა რუსეთის მამონებელი იმპერიის წინააღმდეგ, მაგრამ სომეხი წარჩინებულები, სომხური ეკლესია და საერთოდ სომეხი ერი რუსეთს ამოუდგა მხარში. მაგალითად, 1812 მოეწყო კახეთის აჯანყება. ამ აჯანყებას სათავეში ჩაუდგა ალექსანდრე ერეკლეს ძე ბატონიშვილი. როცა კახეთის აჯანყებამ კრახი განიცადა ალექსანდრე ხევსურეთში გაიქცა. მას შეპყრობის მიზნით დაედევნენ სიღნაღელი სომხები. 1813 წლის 13 მაისს კავკასიის მთავარმართებელმა რტიშჩევმა რუსეთის იმპერატორ ალექსანდრე I-ს წერილი გაუგზავნა და რუსეთისთვის გაწეული სამსახურისთვის და ქართველთა ღალატისთვის საქართველოში მცხოვრები სომხების დაჯილდოვება სთხოვა. ის ალექსანდრე I-ს წერდა: „ბედნიერად ვსთვლი ჩემს თავს, გაცნობოთ, რომ სომხის ერი, რომელიც საქართველოს მკვიდრთა შესანიშნავ ნაწილს შეადგენს, ყელამდე სავსეა ერთგულ უქვეშევრდომილეს მადლობით იმ უმაღლეს მფარველობისა და ენით გამოუთქმელი სიუხვე-წყალობისათვის, რომელიც ევლინება თქვენს უდიდებულესობისაგან სომხობას… მთელ საქართველოში კაცი აღარ დარჩა ჩვენი ერთგული, მარტო სომხებმა არა თუ არ მიიღეს მონაწილეობა ამბოხებაში, არამედ სიცოცხლესაც და ქონებასაც არ ზოგავდნენ…. ჩვენ ჯარებთან ერთად იბრძოდნენ მაშფოთართა გასაწყვეტად… მთავრობა სომხებს უნდა უმადლოდეს, რომ დროზე და წინასწარ იტყობდა, რას აპირებდნენ მეამბოხენი და სად ჰქონდათ ბინა. კახეთის სხვადასხვა კუთხეს გაბნეული, ერთმანეთს მოწყვეტილი ჯარი თუ რამეს იგებდა ერთმანეთისას, ეს სულ სომხების წყალობით, რომელნიც სიამოვნებით და ხალისით ასრულებდნენ ასეთ სახიფათო მინდობილებას და ხშირად სიცოცხლეს ესალმებოდნენ სამსახურის ერთგულების გამო. ასეთი წახალისება გააორკეცებს სომხების ერთგულებას და თავდადებას და თვით ქართველთა ტომის ხალხში დაჰბადებს ჯიბრსა და გამოიწვევს წაბაძვას“. სწორედ სომხებზეა ზედგამოჭრილი რუსთაველის სიტყვები:

 

„ეგრე მტრისა არ მეშინის, რადგან ცხადად მაწყინარობს;

მოყვარესა-მტერსა ვუფრთხი, მემოყვრება, მოცინარობს“.

 

ქართლ-კახეთის სამეფოს გაუქმების შემდეგ სომეხთა კათოლიკოსის, იოსებ რუღინსკის თაოსნობით ვანქის საკრებულოში პარაკლისი გადაიხადეს და დიდი ზეიმით აღნიშნეს ქართლ-კახეთის სამეფოს მოსპობა. რუსი სამხედრო ისტორიკოსი, პოტო წერს: “სომხების პატრიარქი იოსები ხალხს ვანქის გალავანში შემოსილი მიეგება. მან საცეცხლური უკმია იმპერატორის (პავლე I-ის) სურათს, შემდეგ დაემხო მის წინაშე მიწაზე და ემთხვია, მერე სურათი თავზე დაიდო და ხმამაღლა წარმოთქვა: “იდღეგრძელოს უდიდესი და უაღმატებულესი ჩვენი მეფე და მთელი მისი ხალხი”. რუსი ისტორიკოსი ნ. დუბროვინი წერს, რომ საზეიმო პარაკლისის გადახდის შემდეგ იოსებ არღუთინსკიმ ვანქის ტაძარში წარმოთქვა სიტყვა. იგი აცხადებდა: “რა სიხარულია აღბეჭდილი თქვენს სახეზე, კეთილშობილო ხალხო საქრისტიანოსაო, დღეო ჩვენი ხსნისაო, დღეო განცხრომისაო, დღეო, რომელსაც მივყავართ ჩვენ ნამდვილ ნეტარებისა ჩვენის კეთილდღეობის ბედისა, დღეო, რომელი ვერ შეეგნოთ წინაპართა ჩვენთა”. ეროვნებით სომეხმა რუსეთის ჯარების გენერალმა ლაზარაევმა კი ერთობ არაკაცული საქციელი ჩაიდინა და სამეფო გვარის წარმომადგენლები - ბაგრატიონები, აიძულა დასწრებოდნენ სომეხთა ზეიმს ქართლ-კახეთის სამეფოს გაუქმების შესახებ! ლაზარაევზე ლიტერატურისა და ისტორიის მკვლევარი, ზაქარია ჭიჭინაძე წერს: „გენერალმა ლაზარევმა ნახა რა მეფე გიორგის შეწუხება და სიკვდილის მოახლოება, ამან მაშინ იხმარა დიდი გველობა და ქართველთ სამეფო ოჯახის წევრთა ერთმანეთზე გადაკიდება, მტრობა, შური და ყოველისფერი საძაგლობის თესვა… ყოველივე ამ ბოროტების მიზეზნი იყვნენ რუსები და მათი ხელმძღვანელი ლაზარევი, გულიკოვი და ამათგან გაბრიყვებული ბატონიშვილები“. რუსეთის სამეფო კარის მითითებითა და ადგილობრივ სომეხ წარჩინებულთა წაქეზებით ლაზარაევმა სამეფო საგვარეულოს ყველა წარმომადგენელს მამულები ჩამოართვა და ამით აღსანიშნავი წვლილი შეიტანა ქართველთა დამცრობისა და გაძვალტყავების დიდ საქმეში. რუსებმა დაუფასეს სომხებს საქართველოსა და ქართველი ერის ღალატი და ასი ათასობით სომეხი ჩაასახლეს სამცხე ჯავახეთში, ქართველები კი თურქეთში გადაასახლეს, რომელთა შთამომავლებიც დღემდე იქ ცხოვრობენ.

მაშინ როცა რუსებმა 1811 წელს საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალია გააუქმეს, სომხურმა ეკლესიამ ავტოკეფალია შეინარჩუნა. მაშინ როცა საქართველოში ქართული ენა იკრძალებოდა სომხურ სკოლებში სომხური ენა ისწავლებოდა და ამ ყველაფერს სომხებმა ჩვენი ღალატის, მოტყუების, გაბრიყვებისა და გაბითურების საშუალებით მოახერხეს.

თავის წიგნში “მესამოცე წლების მოღვაწენი და დღევანდელი ცხოვრება” ნოე ჟორდანია წერს:

„სომხების პირდაპირ ინტერესს შეადგენდა ძლიერი საქართველო. ამისათვის სომხები სახელმწიფო საქმეებში მხურვალე მონაწილეობას იღებდნენ და ნდობა და პატივიც დაიმსახურეს. ამასთან სომხები, როგორც ვაჭარნი და ფულიანნი, საჭირონი იყვნენ მთავრობისათვის. ხაზინით სარგებლობა ამას მოითხოვდა. ამრიგად, სომხების ეროვნული და აღებმიცემობითი სარგებლობა ამას მოითხოვდა საქართველოს გაფართოებას და გაღონიერებას, მაგრამ როცა დაუძლურება და სიძაბუნე შეეპარებოდა, მაშინ კი სხვაგან უნდა ეძიათ მფარველობა… ასეთმა შემთხვევამაც არ დააგვიანა – ჩვენ გვერდზე ამოიჭიმა რუსეთის სახელმწიფო. სანამ მისი საზღვრები ჩვენგან შორს იყო, მანამ სომხებიც ძალაუნებურად საქართველოთი უნდა დაკმაყოფილებულიყვნენ, მაგრამ, როგორც კი საზღვრებმა მოიწია, მოგვიახლოვდა, მისვლა-მოსვლა ცოტაოდენ გაადვილდა, მაშინ სომხებს საშუალება მიეცა თავის თავისთვისაც უფრო რიგიანათ ეზრუნათ. და, აი, საქართველოს დაცემის ისტორიაში ისინი შესამჩნევ როლს თამაშობენ…

სომხებმა ქართული მთავრობის შემწეობით საქართველოში ქონება შეიძინეს და ბოლოს ამავე მთავრობის დასაცემად კაცებს იქრთამავდნენ. სანამ საქართველოს თვით-არსებობა მათთვის სასარგებლო იყო, ისინიც მხარს უჭერდნენ, როცა ეს მათთვის სასარგებლო აღარ იყო, ორმო ამოუთხარეს: ასეთია გზანი ისტორიისა! ყველა ერი თავის ინტერესს იცავს და ვაი იმ ერს, რომელსაც თავისი ინტერესები ვერ შეუგნია“.

ნოე ჟორდანია საუბრობს იმ „ისტორიის გზაზე“ რაზეც მე ზევით მოგახსენეთ, მაგრამ ამაზე როდი გაჩერდა ჩვენი „მოძმე ერი“?! 1918 წელს საქართველომ დე-ფაქტო აღიარება მოიპოვა. საქართველოს რესპუბლიკის მეთაური ნოე ჟორდანია გახლდათ. იგი ყველანაირად ცდილობდა ევროპისთვის თავის მოწონებას და საქართველოს დე-იურედ გამოცხადებას, მაგრამ 1918 წლის 7 დეკემბერს სომხეთის ჯარები გაფრთხილების გარეშე შემოიჭრნენ საქართველოში და დაიკავეს სანაინისა და ალავერდის ტერიტორიები. სომხებმა მოშალეს რკინიგზის ხაზი და საქართველოს მთავრობას ახალქალაქისა და ბორჩალოს მაზრებიდან ჯარის გაყვანა მოსთხოვეს. ნოეს არ სურდა ბრძოლის დაწყება, რათა ევროპის თვალში მისი იმიჯი არ შელახულიყო, მაგრამ მას შემდეგ რაც სომხებმა თბილისაკენ აიღეს გეზი, იძულებული გახდა ბრძოლა დაეწყო. 19 დეკემბერს პირველივე შეტაკებისას სომხებმა სასტიკი მარცხი იწვნიეს და უკან დაიხიეს. ქართული არმია წინ მიიწევდა და განაგრძობდა სომხების მიერ ოკუპირებული ტერიტორიების განთავისუფლებას. სომხები დამარცხდნენ ჯავახეთშიც. მაგრამ სომხეთის მთავრობის თხოვნით, ინგლისის არმიის ამიერკავკასიის სარდლობამ საქართველოს მთავრობას ახალქალაქისა და ბორჩალოს მაზრებიდან ჯარის გაყვანა მოსთხოვა. საქართველოს მთავრობა დაჰყვა ინგლისის ნებას. შემდეგ საქართველოს მთავრობის დაჟინებული მოთხოვნით ახალქალაქში შენარჩუნებულ იქნა ქართული ადმინისტრაცია, ბორჩალო კი დღეს ნაწილობრივ საქართველოს, ნაწილობრივ კი სომხეთის შემადგენლობაშია, მიუხედავად იმისა, რომ სომხები ომში დამარცხდნენ და თავ-ქუდ მოგლეჯილები გაიქცნენ ბრძოლის ველიდან.

საინტერესოდ განვითარდა მოვლენები 1921 წელს. როგორც მოგეხსენებათ ამ წელს საქართველოს პირველი რესპუბლიკა გასაბჭოვდა, მაგრამ ამას ერთი საინტერესო ფაქტი უძღვოდა წინ. საქართველოს გასაბჭოებამდე საქართველო-სომხეთის საზღვარზე სომხებმა გახსნეს ერთი დიდი დუქანი. ამ დუქნის მახლობლად იყო ქართული არმიის სამხედრო ბაზა. სომხებმა დუქანში მიიწვიეს ქართველ

ჯარისკაცთა მთელი ბატალიონი და გულუხვად გაუმასპინძლდნენ, ოღონდ ერთი ხერხი იხმარეს: ღვინოში საწამლავი ჩაყარეს, ყველა ქართველი ჯარისკაცი დააძინეს და შემდეგ ყველა მათგანს გოჭივით გამოჭრეს ყელი. საზღვარი უკონტროლოდ დარჩა. ამით ისარგებლა წითელმა არმიამ და 1921 წლის 25 თებერვალს საქართველოში ტრიუმფით შემოვიდა.

სომხებმა არც 1993 წელს გადაუხვიეს თავიანთ გეზს და აფხაზეთის ომში ჩვენს საწინააღმდეგოდ იბრძოდნენ. ამ ომში მამაჩემის სამი მამიდაშვილი იბრძოდა (ზურაბ მამარდაშვილი, გია მამარდაშვილი, თამაზ ფიფია. მათგან ერთ-ერთმა, ზურაბ მამარდაშვილმა ვახტანგ გორგასლის მედალი მიიღო). მე ვესაუბრე ერთ-ერთ მათგანს, გია მამარდაშვილს. მან მითხრა: არასოდეს არ მქონია ერებზე გართულება, მაგრამ იმის შემდეგ რაც ომში ვნახე სომხები შემძულდნენ. ომი იმისთვისაა რომ კაცი მოკლა. აფხაზებიც კლავდნენ ხალხს, რუსებიც და ჩვენც, მაგრამ ჩვენ ვიბრძოდით, სომხები კი ქალებს, ბავშვებს, მოხუცებს, ინვალიდებს და უიარაღოებს დასდევდნენ და უმოწყალოდ ხოცავდნენო. და მართლაც საყოველთაოდაა ცნობილი, რომ აფხაზეთის ომში ქართველთა წინააღმდეგ იბრძოდა ბაგრამიანის სომხური ბატალიონი, რომელიც ყველაზე გამორჩეული იყო სისასტიკით.

სომეხთა ამგვარი ქვემძრომლური ანტიგეორგიელობის გამო ჯამბაკურ ორბელიანი ამბობს: „როგორც ბოლო დროს შევიტყვე და წვრილად მიამბეს, რაც საქართველოს მოუვიდა, სულ სომხებისაგან; სხვას ნურავის დავაბრალებთ, ისინი ჩვენი ხელით ნარს გლეჯდნენ, ჩვენ იმათი იარაღი ვიყავით“ და ეს აბსოლიტური სიმართლეა. სომხეთის ამგვარი საქციელის გამო ვაჟა-ფშაველამ ერთი პოემაც კი დაწერა, სახელად „ჰაოს და ქართლოს“, რომელიც სომხეთისა და ქართლ-კახეთის ურთიერთობას მიუძღვნა.

 

„თვალცრემლიანი ჰაოსი

ქართლოსს მოადგა კარზედა

გასაწ***ბული სახითა

კონკები ეცვა ტანზედა

 

ჰე, ძმაო ქართლოს სადა ხარ,

გამოიხედე კარშია?!

ნუთუ დაჩაგრულ მოძმესა

ბინას არ მომცემ სახლშია?“

 

ქართლოსმა შეიყვანა სახლში თავისი მოძმე ჰაოსი და გამოკითხა თუ რა შეემთხვა. ჰაოსმა ყველაფერი მოუყვა ქართლოსს. თურმე მტრებს აუწიოკებიათ და იძულებული გამხდარა წამოსულიყო. ქართლოსი მოძმის შეფარებაზე უარს არ იტყვის და ქონებას გაუყოფს ჰაოსს. დაიწყებენ

ერთად შრომასა და ლუკმა პურის შოვნას. მაგრამ გარკვეული დროის შემდეგ ქართლოსს ბრძოლაში წასვლა მოუწევს, მთელ ავლა-დიდებასა და ცოლ-შვილს კი ჰაოსს დაუტოვებს საპატრონოდ. წავა ომში აღმოსავლელთა ეთნარქი და მრავალწლიან ბრძოლაში ჩაებმევა. და რა ხდება ამ დროს მის სახლში? ჰაოსს ძალიან მოეწონება იქაურობა და იტყვის:

 

„ბილანი ხალხი ყოფილა

და მინდობილის გულისა -

აქა ყოფილა კიდევაც

სწორედ ხაზინა ფულისა“.

 

„სთქვა ეს ჰაოსმა და სოფლად

წამოასკუპა დუქანი, -

მას აქეთია ჰაოსი

არის და არის მსუქანი.

 

ცოლ-შვილსაც გადმოუძახა

ჰაიასტანით აქეთა:

მალე მოვიდნენ და ჩვენაც

ხანის ცოლ-შვილად ვნახეთა,

 

ხოლო ქართლოსის ცოლ-შვილის

ვერ უმზერ მტირალ სახეთა.

რა ჰაოს უთხრა იმათა:

„სახლიდამ დაიკარგეთა!

 

თქვენი პატრონი სადა გყავთ

ამდენ ხანს!“ - ყვირის მკვახედა.

„მომწყინდა, კმარა რაც ხანი

გკვებეთ და შაგინახეთა!

სახლი დაცალეთ, აჩქარდით,

ადექით, აიბარგეთა!“

 

მას აქეთია კერაზე,

საცა თამარი თბებოდა,

ქართლოსი ხმალსა ლესავდა,

ცოლ-შვილის მზერით სტკბებოდა,

 

ჰაოს-ხანუმა დაფუძნდენ,

მათ ძენი: მიკიჩ, გალუსტა,

სულ „ვარჰალალოს“ მღერიან,

ბედი თავს დაჰყეფს: „ბაშუსტა!“

 

ხოლო ქართლოსის ცოლ-შვილნი

სადღაც სოროში შემძვრალან;

თითქოს ობოლი ბღარტები

ხმელს ხის ტოტზედა შემსხდარან.

დახეხილ-დაბუზულები

უნუგეშობით შემკრთალან.

 

მჭადიც არა აქვთ საჭმელად,

ცეცხლი უქრებათ კერაში,

თვალ-გული ჩამოეღალათ

ქართლოსის მოსვლის ცქერაში.

ის არ უწყიან ქართლოსი

როდია ლხინს და მღერაში!“

 

გავა დრო და ერთ ბნელ, პირქუშ ღამეს ცა გლოვას დაიწყებს. გლოვას დაიწყებს ცაც და მთელი ბუბენაც, რადგანაც ქართლოსი სასიკვდილოდ დაიჭრება. ქართლოსიანები საკაცით წაიყვანენ თავიანთ ეთნარქს მის მამულში, სადაც უკვე კარგახანია არარატელი ჰაოსი ბატონობს. ქართლოსს მამულის წინ დაასვენებენ და გამდიდრებული ჰაოსის მოახლეს დაუძახებენ. ეტყვიან, შენს ბატონს შეუთვალე ქართლოსი ომში დაიჭრა, მისი ქონება შენ გაქვს, ამიტომ მისი მოვლა-პატრონობაც შენი მოვალეობააო.

 

„შევიდნენ, მსახურთ უამბეს

ჰაოსს ქართლოსის ამბები.

ამას აემღვრა გუნება,

თითქოს ეყლაპოს აბები.

 

გაცხარებულსა ჰაოსსა

ბიჭისთვის დაებარაო:

„მე რა ვალი მაქვს მოვლისა,

ექიმი არ ვარ ჯარაო.

 

ნეტავი თავს ვუპატრონო,

ჩემი ცოლ შვილი მბარაო.

მიჰბარდეს თავის სახლ-კარსა

აქ მას ბინა აქვს არაო.

 

ამდენი ხანი სად იყო?

ქურდულად გაიპარაო.

სად იყო, რა გამიკეთა,

აბა რა მომიტანაო?

 

 

რომ მოდის, რა პირით მოდის,

ნეტავ ვინ დაიბარაო?

მაგის ცოლ-შვილმა ოჯახი

გაქურდა, გაიტანაო.

 

წაიყვათ თავის სახლშია,

მე ოხერი ვარ განაო?!

თქვენც იქ მიბრძანდით, დაჭრილიც

მხრით გადიტანეთ თანაო“.

ეს რომ სთქვა, ერთი ხათაა!

და „ვაა!“-ოც დაატანაო.“

 

ასე გამოაბუნძულებენ ქართლოსს თავისი სახლიდან. მისი მოსვლის შესახებ მისი ოჯახის წევრები გაიგებენ. ბავშვები მივლენ და მოეხვევიან მამას, მისი მეუღლე თამარი კი ბავშვებს ეტყვის, მამათქვენი დატირების ღირსი არაა, ყველაფერი რაც ჰაოსმა დაგვმართა მისი ბრალიაო. ქართლოსს ბრაზი შეეპარება და ჩაილუღლუღებს ძმას რად მაძულებო. მეუღლე კი ეტყვის.

 

„ - ძმასა, მაშ არა? იმიტომ

ცხვირით ვერ გადენს ძმარსაო.

ვაჰმე, ბეჩავო, ბეჩავო,

როდისღა მახვალ ჭკვასაო?

 

ძმა, როგორც გამიგონია,

უნდა ძმას სჭერდეს მხარსაო,

სულთა-მხუთავის ძმობასა

სჯობს კბილით ჰკვნეტდე ქვასაო.“

 

ასეთი გახლავთ მწარე ისტორია ამ ორი მეზობელი ერის ხანგრძლივი ურთიერთობისა. ქართველი ერი მუდამ ეხმარებოდა სომეხ ერს, მიუხედავად სიძნელისა, სომხები კი ამის სანაცვლოდ ზურგში გვასობდნენ დანას. თურქეთის მიერ სომხების ეთნო-წმენდის დროს მთელი გადარჩენილი სომხობა სამცხე-ჯავახეთში გადმოიხვეწა. ჩვენ არ აგვიკრძალავს ეს მათთვის. მაშინ როცა სომხები თავიანთ მიწაზე უცხო ტომელს არ აჩერებდნენ, ქართველებმა მათ საცხოვრებელიც მივეცით და მიწებიც, დღეს კი ეს სომხები შემოგვიბრუნდნენ და სამცხე-ჯავახეთს სომეხი ერის მიწად - ისტორიულ „ჯავახკიად“ აცხადებენ. ასევე მოითხოვენ რეგიონში სომხური ენის რეგიონალურ ენად გამოცხადებას. და მართალია იჩქმალება, მაგრამ გარკვეული ჯგუფები ლობირებენ სამცხე-ჯავახეთისთვის ავტონომიის მინიჭებას. ის ხომ მართალია, რომ უნაკლო ქართული დამწერლობა ლამის ათი საუკუნის სომეხმა მოვსეს ხორენაცმა შეგვიქმნა, რომელმაც ქართული ენა არ იცოდა და რომელიც ამავე დროს ნაკლული სომხური დამწერლობის ავტორია?! ისიც ხომ მართალია, რომ შოთა რუსთაველი აშოტ რუსთველიანი და ეროვნებით სომეხი იყო, მაშინ როცა ის საკუთარ თავს „ვინმე მესხ მელექსეს“ უწოდებს?! ისიც ხომ მართალია, რომ ტაო-კლარჯეთში არსებული მონასტრების ქართული გრავიურები და ქართული წარწერები სომხურია?! ისიც ხომ მართალია, რომ XIX საუკუნის საფლავის ქვაზე არსებული არაბული წარწერა ძვ. წ. XVIII-XVI საუკუნეების სომხური დამწერლობის ძეგლია?! ჰოდა მთელი საქართველი სვანეთისა და მთიულეთის გარდა ისტორიული „ჯავახკია“ და სომეხი ერის ისტორიული მიწაა! ის არ ყოფნით რაც გაგვიკეთეს. ის არ ყოფნით ბორჩალო რომ წაგავგლიჯეს. ახლა მესხეთზე აიღეს სუნი „აივაზიანებმა“ და „კარაპეტიანებმა“. მთელი სომხური დაშნაკობა სხვა არაფერია თუ არა ერთმანეთს შესისხლხორცებული ჯაყო და კვაჭი კვაჭანტირაძე. სწორედ ამ „ჯაყო-კვაჭანტირაძეებსა“ და ფუქსავატ ბაქი-ბუქიებზე წერდა დიდი ილია: „სიტყვითა და კალმით ქვეყანას ეფიცებიან, ვითომც კავკასიის ქედს აქეთ ტიგრისა და ევფრატის სათავეებამდე, თითქმის შავი ზღვიდამ კასპიის ზღვამდე, ეგრედწოდებული არმენია (ვითომც სომხეთი) ყოფილა ათადამ-ბაბადამ დღევანდლამდე, და თუ სადმე ვიღაც „ვრაცები“ ყრილან - ერთი ათიოდე ბოსლის ადგილი თუ სჭერიათ და ისიც თითქმის სომეხთა მოწყალებით. თითონ ეს „ვრაცები“ ვითარცა ერი არაფერი სახსენებელია, იმიტომ რომ გაწყვეტისა და გადაშენების გზაზე დგანან და თუნდ ესეც არ იყოს, ჭკუა იმათ არ გააჩნიათ, რომ თავბედისა გაიგონ რამ, აღებ-მიცემობის უნარი ღმერთს იმათთვის არ უღირსებია, მეურმეობისა და ჩალვადრობის მეტი სხვა ხელობა არ იციან და ის პატარ-პატარა საბოსლეებიც კი ვერ მოუხმარებიათ, რომელთაც, ქვეყნის სასაცილოდ, საქართველოს ეძახიან. ან როგორ მოიხმარებდნენ, რომ ამისთვის არც ჭკუა-გონება უჭრით, არც გამრჯელობა, არც სწავლა-ცოდნა, არც სურვილი აქვთ, არც ხალისი - იცოდინონ და ისწავლონ რამ თუნდ იმავ სომხებისგან, რომლებიც ვითომც ღვთისაგან და ისტორიით მოვლენილნი არიან, რომ კულტურის დროშით ხელში ააყვავონ და გააბედნიერონ არამც თუ მახლობელი აღმოსავლეთი, არამედ შორეულიცა, ერთობ მთელი ბრიყვი და უმეცარი აზია.

ამ სახით ხომ გვართმევენ ყოველს ეროვნულს ღირსებას, სთითხნიან ჩვენს ვინაობას, და რომ სულ მთლად ბოლო მოგვიღონ ქვეყნის წინაშე, გვიბათილებენ მთელს ჩვენს ისტორიასაც, ჩვენს ისტორიულ მატიანეებს, ისტორიულს ნაშთსა და სახსოვარსა, მთელს ჩვენს სისხლით-მოსილს ღვაწლს ქრისტიანობისთვის შეწირულსა (თვითონ რომ ქრთამითა და ღალატით შეინარჩუნეს -ა.ა.), და ყოველს ამას თითონ იჩემებენ დიდის გაძვრენ-გამოჩვრენითა. მართალია ტყუილს მოკლე ფეხები აქვს და სხვისა ღირსების ჩამორთმევით ან დაკლებით მათნი არც მოივლინებიან, არც გადიდდებიან, მაგრამ წადილს დაუჭირავსა ყური აქვს მოუსმენი და ენა გრძელი“.

ეს იმ ცრუ მეცნიერებზეა, რომელთაც თავიანთი დიპლომები ნიღბების მაგივრად უნდა ეკავოთ მასკარადებზე. როცა ქართველ თავადთა მცონარებით მთელი ქართული ეკონომიკა სომეხმა დაშნაკ-შოვინისტებმა ჩაიგდეს ხელში ისტორიის გაყალბება დაიწყეს. იმ დროს ჩამჩიანისა და მისი პირსისხლიანი ბანდის წყალობით ძირფესვიანად ისწავლებოდა არმენოლოგია, მაშინ როცა ქართველოლოგია პრაქტიკულად არ ისწავლებოდა. ამიტომაც იყო, რომ თავდაპირველად ყმაწვილი ნიკო მარი, ქართულ კულტურას სომხური კულტურის გავლენის შედეგად რომ განიხილავდა, მაგრამ როცა ევროპაში წავიდა, ქართულ კულტურას ჩაუღრმავდა და ქართულ ხელნაწერებს გაეცნო, მიხვდა თუ რამხელა იყო დიდი გეორგიული კულტურა. ერთხელ მან ანისის ნანგრევებზე აღმოჩენილი ძველი ტაძრის ნანგრევები და წარწერები შეისწავლა და დაადგინა, რომ ეს ტაძარი ქართულ კულტურას ეკუთვნოდა. და რა შედეგი მოჰყვა ამას? ნიკო მარს არ მისცეს არქეოლოგიური გათხრების წარმოებისა და კვლევის უფლება, ჩამოარჩვეს იარაღები, წაართვეს მუშები. ღამის გასათევად არც ერთ სასტუმროში არ შეუშვეს და საჭმელიც კი არ აჭამეს. დიდი გაჭირვებით ჩავიდა ნიკო მარი თბილისში. მას რომ ეთქვა ეს ტაძარი სომხურიაო მაშინ მის საპატივცემლოდ ქანდაკებას წამოჭიმავდნენ ერევნის ცენტრში და შეიძლება ნიკო მარის პატივსაცემად დღესასწაულიც დაეწესებინათ. როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე?! როდემდე უნდა აფათურონ თავიანთი ბინძური ხელები ჩვენს სულში?! თითქოს არც არსებულა დიდი კოლხური კულტურა აზოვის ზღვიდან ტრაპზონამდე, ბერძნებმა „პოლიკრიოს კოლხიდა“ ანუ ოქრომრავალი კოლხეთი რომ უწოდეს. თითქოს არაფერს ნიშნავს მსოფლიოში პირველი ოქრო რომ შიდა ქართლში მოიპოვეს და დაამუშავეს. თითქოს არაფერს ნიშნავს მთელს მსოფლიოში ლითონთა სახელები კოლხური ტომებისგან რომ მომდინარეობს. თითქოს დიდი არაფერია ოქროს დამუშავების კოლხური ტექნიკა, მეცნიერებმა დღესაც რომ ვერ დაადგეს თავი. რად ღირს მხოლოდ ფესტოს დისკო. ეს არის მსოფლიოში პირველი რელიგიურ-ლიტერატურული ნაწარმოები, რომელიც კუნძულ კრეტაზე, ქალაქ ფესტოსის მახლობლად აღმოაჩინეს 1908 წელს. იგი დაწერილია პიქტოგრამული დამწერლობით, ხაზოვანი A დამწერლობით, საიდანაც მოდის მიკენური ხაზოვანი B დამწერლობა და საბოლოოდ ბერძნული ანბანიც. საქმე კი ის არის, რომ 2008 წელს, ლონდონში, ფესტოს დისკოს აღმოჩენიდან ასი წლისთავისათვის მიძღვნილ კონგრესზე ქართველმა მეცნიერმა, გია კვაშილავამ, ჩვიდმეტწლიანი მუშაობის შემდეგ გაშიფრა ეს პიქტოგრამები და დაამტკიცა, რომ ის მხოლოდ კოლხურ ენაზე იშიფრება. 2008 წლის შემდეგ ამ დამწერლობას მსოფლიო მეცნიერებმა „კოლხური ოქროდამწერლობა“ უწოდეს და სწორედ ამ „კოლხური ოქროდამწერლობიდან“ მოდის თანამდეროვე ბერძნული ანბანი. მაგრამ ეგ რა არის ეჩმიაძინთან შედარებით?! კიდევ კარგი არ იციან რომ „ეჩ მიაძინ“ მეგრულად „ოცი მიემატას“ ნიშნავს, თორემ შეიძლებოდა გულის პარკუჭები შეტოკებოდათ, ვაი, ვინმე ჩვენსნაირი არ გამოერიოთ „ვრაცებს“, არ თქვას, ეს ის ადგილია სადაც ურარტუს წინააღმდეგ მებრძოლ რომელიმე კოლხ ან დიაუხელ მეფეს ოცი ბატალიონი მიემატაო (რადგანაც ყველა დასახლებას თავისი ჯარი ჰყავდა), აქედან ეწოდა ამ ადგილს სახელი და ის გეორგიული მოდგმის მიწად არ გამოაცხადონო, მაგრამ არაკაცივით რომ მოიქცე შენც არაკაცი იქნები. მართალია ეს ჩვენ მენტალურ ღირსებებს კატეგორიულად ეწინააღმდეგება, მაგრამ სომხებისთვის ეს სულაც არ არის ასე - მათ ხოთელი მსოფლიო „არმენებს“, „არ men“-ებს ანუ არაკაცებს უწოდებს და სხვათაშორის სავსებით სამართლიანადაც. დღეს რომ ცოცხალი ყოფილიყო XIX საუკუნის ცოტნე დადიანი - დათა თუთაშხია, დარწმუნებული ვარ კიდევ ერთხელ იტყოდა: „ვისაც ჩავაცვი ჩოხა, იმან გამხადა სწორედ“.

კი აქვთ დიდი მადა „ავტონქტონ“ სომხებს, „ვილიკაია არმენია“ რომ შექმნეს, მაგრამ რატომღაც არ იმჩნევენ ისტორიის მამად წოდებული ჰეროდოტეს ცნობას: „აზიაში მოსახლეობენ სპარსელები, თვით სპარსეთის ზღვამდე. სპარსელების ზევით ჩრდილოეთის მხრივ ცხოვრობენ მიდიელები, მიდიელების ზევით – სასპერები, სასპერების ზევით – კოლხები, რომლებიც გავრცელებულნი არიან ჩრდილოეთის ზღვამდე, რომელშიც მდინარე ფაზისი ჩაედინება. ამ ოთხ ხალხს უჭირავს მიდამო ზღვიდან ზღვამდე“. რატომღაც ჰეროდოტე აზიაში „ზღვიდან ზღვამდე მოსახლე ხალხთაგან“, მხოლოდ ქართულენოვან სასპერებსა და ზანურენოვან კოლხებს ასახლებს სპარსელ-მიდიელებთან ერთად. სად არის „ვილიკაია არმენია“?! ნუთუ დაშნაკთა ისტორიოგრაფიას ფრთები მოსწყდა?! რათქმაუნდა არა, რადგანაც მათ შეთითხნილ ისტორიას არასდროს ჰქონია ფრთები და ვერც ვერასდროს ექნება. ის მუდამ იმ თაგვივით დარჩება, დამშეული თვალებით რომ შესცქერის ფრთაგაშლილ არწივს. ნუთუ „კარაპეტიანთა“ იდეებს ყავარჯენი გამოეცალა?! რათქმაუნდა არა, რადგანაც „კარპეტიანთა“ იდეები არ დგას და ვერც ვერასოდეს დადგება ფეხზე. ის მუდამ იმ უფეხო ინვალიდივით დარჩებიან, შურის თვალით რომ უყურებს მორბენალ ყმაწვილებს. ჩვენ აქ ზეზვასა და მზიას დროიდან მოყოლებული ვცხოვრობთ. აქ ჩამოვყალიბდით ეთნოსად, აქ განვვითარდით ერად და დღესაც აქ ვსულდგმულობთ, განსხვავებით სომხებისაგან, რომლებიც ბალკანეთიდან გადმოსახლდნენ და ვანის ტბის მიდამოებში შეერწყნენ ხურიტებს, მითანელებს, არამეელებს, ამორევლებს და კიდევ ვინ იცის ვისა და რა რჯულის ხალხს. ამ ხალხმა არ იცის თუ ვინ არიან, საიდან მოდიან და სად მიდიან, ამიტომაც ცდილობენ ყველაფერი მიისაკუთრონ რაც კი თვალში მოხვდებათ. ამიტომაც თქვა ილიამ თავის „ერსა და ისტორიაში“: „ამისთანა ხალხნი დღესაც ბევრნი არიან ქვეყანაზედ. ამისთანა ხალხი უბინაო კაცსა ჰგავს, რომელმაც არ იცის - ვინ არის, რისთვის არის, საიდამ მოდის და სად მიდის. ამიტომაც ესეთი ხალხი ბევრით არ გამოირჩევა პირუტყვთაგან და იქნება ბევრში უკანაც ჩამოურჩება“.

მართლაც, რომ პირუტყვებს დამსგავსებიან, რომელნიც ყველგან ბალახის მოძოვას ლამობენ, სადაც კი დაინახავენ და დიასპორის სახით თავის ფეკალიებსაც იქ ანთხევენ სადაც მათ გულს გაუხარდება.

საქართველოში „ქართვლის დედის“ დადგმას, მყისიერად მოყვა „მატ არმენიის“ დადგმაც, ოღონდ სომეხი რისი სომეხია თუ სიცრუის ბუკი და ნაღარა არ აყარა?! სომხებმა გააუქმეს სტალინის ძეგლი და „მატ არმენია“ მის კვარცხლბეგზე შედგეს, რადგანაც კვარცხლბეგზე მიწერილი თარიღი „ქართვლის დედის“ დადგმის თარიღზე უფრო ძველი იყო. თუ ვინმე კომპეტენტური პიროვნება იტყოდა, რატომ წერია ეს თარიღი, „მატ არმენია“ ხომ უფრო გვიანიაო, მაშინ „არუთინიანები“ უპასუხებდნენ, მაგ კვარცხლბეგზე უწინ სხვა ქანდაკება იდგა, უფრო ძველი. თარიღიც მისია, ჩვენ კი არ დაგვიწერიაო და და თან ჩვეული ხმის ტემბრით მიაყოლებდნენ „ვაა“-ს. ხოლო თუ ვინმე უცოდინარი მივიდოდა, ტვინს გამოუბურღავდნენ, აი, ნახე თარიღი. ჯერ „მატ არმენია“ დაიდგა და მერე მოგვბაძეს უკულტურო „ვრაცებმაო“.

1970-იან წლებში ვინმე ვერმიშევმა რუსულ ენაზე დიდი ტირაჟით გამოსცა რომანი „ამირსპასალარი“, სადაც სასტიკად იყო გაყალბებული საქართველოს „ოქროს ხანა“. ამან აღაშფოთა ქართული საზოგადოება. ჟურნალ „ცისკარში“ დაიბეჭდა აკაკი ბაქრაძის, ნოდარ დუმბაძისა და სხვათა წერილები, მაგრამ ყველასგან გასაოცრად ჟურნალის მთელი ტირაჟი ერთ ღამეში განადგურდა.

სომხური ლობი აქტიურად მუშაობს ჩვენთვის ეგზომ სანატრელ და მიუწვდომელ დასავლეთშიც.

გეტინგენის უნივერსიტეტის პროფესორმა, თანამედროვე ანთროპოლოგიის ფუძემდებელმა, კრანიოლოგიის დამაარსებელმა გერმანელმა მეცნიერმა, იოჰან ფრიდრიცხ ბლუმენბახმა, გამოიკვლია ნამარხი თავის ქალები და დაასკვნა, რომ ევროპეიდები კავკასიისან, საქართველოდან მოდიან, ამიტომაც მან მთელს ევროპეიდულ რასას კავკასიური რასა უწოდა. იმავე ნაშრომში ის წერდა, რომ ქართველები იყვნენ მსოფლიოში ულამაზესი ერი! მაგრამ იმავე ყელზე ნაღველმომდგარ ლობისტთა დამსახურებით ბროკჰაუზის ენციკლოპედიიდან ეს ფრაზა გაქრა.

არ ჩერდებიან ხმალამოღებული დაშნაკუცუნები! ხმალი მაშინ ამოეღოთ ირანი და ოსმალეთი რომ აწიოკებდნენ, თუმცა მაშინ ხმალი რად ჭირდებოდათ?! განა ქართლ-კახეთში ერეკლე არ მეფობდა?! დახმარების თხოვნით მუხლებში ჩაუვარდებოდნენ „მოძმე ერს“ და როცა არც სპარსი იყო და არც ოსმალო იყო, ამოიღებდნენ სომხური ლითონით ნაჭედ ბებუთს და ზურგის ტვინამდე ჩაცემდნენ ქართველებს უკნიდან. კიდევ კარგი, რომ სამეგრელო აბრაგებით იყო სავსე და სომეხ ვაჭრებს დასავლეთში არ დაედგომებოდათ, თორემ ვანის გათხრას ვინ დაასწრებდათ?! და მერე დაიწყებდნენ, ამ ქალაქს ვანი ურარტუს დედაქალაქის სახელიდან ეწოდაო. იმას კი არ ფიქრობენ, რომ ურარტუს დედაქალაქს ძველად ტუშფა ერქვა და კოლხური ქალაქ ვანის აყვავების შემდეგ ყველასგან გასაკვირად სახელი შეეცვალა. სომხები ათასწლეულების წინაც იგივეს იზამდნენ რაც გასულ საუკუნეში „ქართვლის დედაზე“ ქნეს, რადგანაც ათასწლეულების წინაც სომხები ისეთები იყვნენ, როგორებიც დღეს. ეს კი იმიტომ, რომ ღვარძლიანი ღვარძლიანს შობს, პლაგიატი პლაგიატს, სომეხი კი სომეხს.

აი რას წერს სომეხი თოვმა მოწოფეცი: „1431 წელს სასტიკი შიმშილი დაიწყო ჩვენს ქვეყანაში, როგორც მორწმუნეთა ისე ურწმუნოთა შორის, ისე, რომ შეჭამეს ძაღლები და კატები, გვამები, ცხენები, ვირები, ჯორები და აქლემები. აღარაფერი რომ არ დარჩათ, მაშინ თავიანთ ვაჟებს და ასულებს მიმართეს. საქმე იქამდეც კი მივიდა, რომ ფარულად და აშკარად ათასი კაცი შეჭამეს… მორწმუნენი ზამთრის ჟამს არარატის გავარიდან აიყარნენ და საქართველოსკენ გასწიეს“.

ეს მართლა არმენები თავიანთ შვილებს ჭამდნენ და ჩვენ დაგვინდობდნენ?! გენებიდან მოსდევდათ სიბილწე და ყოველგვარი სიბინძურე. მაგიტომაც აუპატიურებდნენ აფხაზეთში 10 წლის გოგონებს მშობლების თვალწინ.

2011 წლის ზაფხულში, ჩემი ინგლისურის მასწავლებელი სომხეთში, კერძოთ ერევანში გახლდათ სამსახურეობრივი საქმიანობით და როცა სომხებზე ვკითხე მითხრა, სხვის ყველაფერზე ისეთი დამოკიდებულება აქვთ თითქოს დიდი არაფერიო. მისი თქმით, ერთი სომეხი იძახდა ერევანი რომზე ძველი ქალაქიაო და როცა ერთმა იტალიელმა კითხა აბა მაჩვენეთ, სად არის ერევანში ან მის მახლობლად ძველი შენობებიო პასუხი ვერ გაუციათ. ან კი რა გასაკვირია, რომ ენა სასულეზე მიეკროთ?! კიდევ კარგი, რომ იმის სინდისი მაინც ყოფნით, ერევანი ქუთაისზე ძველ ქალაქად არ გამოაცხადონ, ჯერ კიდევ ძვ. წ. XV საუკუნეში რომ იყო „ოქრომრავალი“ კოლხეთის დედაქალაქი და მსოფლიოში ჰქონდა სახელი გავარდნილი. კულტურულ ღირებულებათა სიმწირის გამოა, რომ არასრულფასოვნების კიმპლექსი მოსვენებას არ აძლევთ დღე და ღამე. ამის გამოა, რომ დამშეული სვავებივით დამცხრალან თავს ქართული ქრისტიანობის ცენტრს - ტაო-კლარჯეთს. განა კოსმოსში გაგზავნილი ქართულ ხალხურ სიმღერათა ჩანაწერი ერთ დრეში არ გამოცხადდა სომხური ფოლკლორის ნიმუშებად?! ევრიკა! აღმოჩენაც ამას ჰქვია.

როცა გაეროში გაიმართა რეფერენდუმი, სადაც უნდა გადამწყდარიყო დაბრუნდებოდნენ თუ არა დევნილები აფხაზეთსა და სამაჩაბლოში, დედამიწის ზურგზე მხოლოდ ორმა ქვეყანამ მისცა ხმა ჩვენს საწინააღმდეგოდ - რუსეთმა და სომხეთმა. ჩვენ კიდევ ათობით ეკლესიას გადავცემთ საკუთრებაში. ჯერ იყო და ილია მოგვივლინა შემოქმედმა. მერე ზვიად გამსახურდია, მაგრამ ვერა და ვერ ვისწავლეთ ჭკუა. ვაი თუ მცირე ერების ჩაგვრაში დაგვდეს ბრალიო. სინამდვილეში დაჩაგრულებიც, უფლებააყრილებიც, ღირსებაშელახულებიც, თავზე-ლაპ-დასხმულებიც, შეურაწყოფილებიც, გაძარცვულებიც, გატყავებულებიც და დაჩოქილებიც ჩვენ ვართ და თან ჩვენს ქვეყანაში! ჩვენი უფლებებია გარღვეული ვახტანგ გორგასლის აბჯარივით, სადაც გამუდმებით გვესვრიან და გვესვრიან მოწამლულ ისრებს! გაფაციცებით შევყურებთ სხვა ერებს, მსგავსად ხორცის მაღაზიის წინ მდგარი მშიერი, მაწანწალა ლეკვივით, ნერწყვს რომ ყლაპავს და კუდს აქეთ-იქით საწყლად აქიცინებს! არ გვახსოვს, რომ ჩვენს თავისუფლებისთვის მებრძოლ წინაპართა რიცხვი 9,5 მილიონიდან, 0,8 მილიონამდე ანუ 12-ჯერ შემცირდა. არ გვახსოვს, რომ ვახტანგ გორგასალი და გუბაზ II წინ მიუძღოდნენ ლაშქარს და ზოგ-ზოგიერთებივით, უმაღლესი მთავარსარდალი რომ ჰქვიათ, მტრის დანახვაზე მიწაზე არ წვებოდნენ და ხელის კანკალით წითელ ყლინჯს(ჰალსტუხს) არ წუწნიდნენ. არ გვახსოვს, რომ დავით აღმაშენებელმა მარტომ ჩამოოიღო ციხის კარი და დიდგორის ბრძოლის დროს, უკან დასახევი გზა ჩახერგა. არ გვახსოვს, რომ მონღოლთა წინააღმდეგ მებრძოლი ცოტნე დადიანი თავისი ნებით ჩაბარდა მონღოლებს, იმის გამო, რომ მისი თანამებრძოლები შებყრობილი ჰყავდათ. არ გვახსოვს, რომ ერეკლე II ბრძოლის ველზე პირველად 14 წლის ასაკში გავიდა, ვერ მოითმინა, ცხენზე შეხტა და ბრძოლა დაიწყო. არ გვახსოვს, რომ სტალინად(ფოლადად) წოდებულმა იოსებ ჯუღაშვილმა - ისეა თუ ასე მსოფლიო ისტორიაში უდიდესმა ქართველმა, თავისი შვილი შესწირა ქვეყანას, მსგავსად ხევისბერი გოჩასი. არ გვახსოვს, რომ ზვიად გამსახურდიამ საკუთარი ხელით მოაწერა ხელი სიკვდილს. არ გვახსოვს სამასი არაგველი, არც ცხრა ძმა ხერხეულიძე. პროფესიით სანტექნიკოსის, განათლების ყოფილ მინისტრის - ლომაიას თქმით, რომელსაც გამართულად „ბავშვ“-ის დაწერაც კი არ შეუძლია, „ვეფხისტყაოსანი“ საჭირო არ ყოფილა. თურმე იმიტომ, რომ მოსწავლეებს მისი სწავლა ეძნელებათ. კარგი იქნებოდა ლომაიას „ბავშვ“-ის წერის სწავლის შემდეგ გადაეშალა უკვდავი „ვეფხისტყაოსანი“ და წაეკითხა: „სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა სიკვდილი სახელოვანი“. ავიწყდებათ, რომ საქართველოს თურქები „გურჯისტან“-ს, არაბები „გურგისტან“-ს და ირანელები „გორგისტან“-ს ეძახდნენ, სომხები კი ეგრისს „ეგერსტან“-ს უწოდებდნენ და ოთხივე ენაზე, ოთხივე სიტყვა ერთსა და იმავეს - „მგლების ქვეყანას“ ნიშნავს. მგელი ხომ ის ცხოველია, რომელსაც ვერავინ წაართმევს მის ტერიტორიას?! მგელი ხომ ის ცხოველია, რომელიც ბოლომდე იბრძვის და იმარჯვებს ან ბრძოლაში კვდება?!

ევროპას ვუჩოქებთ და ყველანაირად ვცდილობთ მივბაძოთ. თურმე ქართული ტრადიციები უვარგისი ყოფილა. თურმე გეორგიელები ლოთები ვყოფილვართ. სამაგიეროთ თრიაქის ლეგალიზაციაზე საუბრობენ, დღეს რომ პლანსა და მარიხუანას ეძახიან. ის კი არ იციან, რომ 1121 წელს, ღვინით შეზარხოშებულმა 55 600-მა კაცმა, რომელთაგანაც 45 000 ქართველი იყო, 300 ათას გათრიაქებულ სელჩუკს ნაწლავები გააყრევინა დიდგორის ველზე. ჩვენს კულტურას, ჩვენს მენტალიტეტს, ძვენს „გურჯობას“(მგლობას) ებრძვიან. თავქვე მივექანებით უფსკრულში, ამ დროს კი ვაჟა-ფშაველასი არ იყოს მთელი საქართველო წააგავს ერთ ჩასუქებულ დუმას და ყველა ცდილობს, რომ კაირგი ნაჭერი მოაჭრას. თუმცა რა გასაკვირია ჩვენი მთავარსარდლის - მიხეილ „სააკაშვილის“ ხელში, რომლის ბაბუაც სამედიცინო უნივერსიტეტის პირველი რექტორი - მიხეილ სააკიანი იყო და მუდამ იმას იძახდა, სომხებს ბევრი კარგი გვაქვს გაკეთებული ქართველთათვისო. და ჰოი საოცრება! მისი მამის პირადობის მოწმობაში უეცრად ჩნდება გვარი - „სააკაშვილი“. ეს იმ დროს, როცა ზვიად გამსახურდიას შიშით მესამედმა სომხობამ „მგელთა ქვეყანა“ დატოვა, მესამედმა კი გვარი გადაიკეთა.

გორგასლის, გუბაზ II-ის, აღმაშენებლის, ცოტნეს, ჭავჭავაძისა, კოსტავასა და გამსახურდიას შემდეგ, მხოლოდ ასეთი სისხლით სომეხი თუ იკადრებდა მტრის დანახვაზე მიწაზე დაწოლას. მხოლოდ ასეთი „კვაჭი კვაჭანტირაძე“ თუ იკადრებდა მსოფლიოს თვალწინ დამფრთხალი თვალებით ყლინჯის(ჰალსტუხის) წოვას (ი.ხ. სურათი).

 

 

 

Visit My Website

 

 

Visit My Website

 

 

Visit My Website

 

 

მხოლოდ დაშნაკის სისხლიანი თუ გაბედავდა სომხებისთვის ეკლესიების საკუთრებაში გადაცემას. მაგრამ ჩვენს პრეზიდენტს ვაჟკაცობა დაეწუნება?! როგორ შეიძლება დაგვავიწყდეს ის სპექტაკლი, რომელიც მისმა ქართველთმოძულე პიარ-ჯგუფმა დადგა განმუხურში რამოდენიმე წლის წინ. ეს ყველაფერი ისეთი ოსტატობით იყო შესრულებული, უეცრად თავი ბროდვეის თეატრში მეგონა. მაშინ როცა ოპოზიცია აქციებს აწყობდა, თურმე მათი მოღალატეობით რუსებმა ისარგებლეს და განმუხურში შეიჭრნენ. და ვინ იხსნიდა ქვეყანას ამგვარი გასაჭირისგან თუ არა „ჰალსტუხიჭამია“?! ჩვენი „მთავარსარდალი“ გუბაზ II-ის მსგავსად ეკვეთა, ძველი კოლხური კულტურის ციტადელად მდგარი ეგრისის მიწაზე შემოჭრილ რუს კაზაკთა ურდოს და თავისი მამაცობით, „ჟილკითა“ და მერაბ კოსტავას მსგავსი შეუდრეკელი სულით უკუაგდო მომხდური. საინტერესოა, ნეტავ რამდენი გადაუხადეს რუს ჯარისკაცებსა და მათ გენერალს, სააკიანის წრიპინა ხმაზე რომ დაიხიეს უკან?! სწორედ მასზე და მის ანტიეროვნულ დამქაშობაზე თქვა ილიამ „ბედნიერ ერში“ : „მტრის არ მცნობი, მოყვრის მგმობი, გარეთ მხდალი, შინ ძლიერი“.

აკი სამურზაყანოული აჯიკასავით მწარედ მოხვდა გულზე, რობერტ სტურუამ სომეხი რომ უწოდა. თურმე სტურუა ქსენოფობი ყოფილა და ფაშიზმამდე ერთი ნაბიჯი დააკლდა, თორემ ღირსეულად დაიკავებდა ადგილს ადოლფ ჰიტლერის გვერდით. ჰოდა მთელი მსოფლიოს გასაგონად ვიძახი: მ ე ქ ა რ თ ვ ე ლ ი ვ ა რ !მაშ მეც ქსენოფობი ვყოფილვარ და ჰიტლერ-სტურუას დუეტის გვერდით მეც მიწილადეთ მოკრძალებული ადგილი. სიტყვის თავისუფლებას ვინ ჩივის, ქართველობისა და პატრიოტიზმის უფლებას არ გვაძლევენ და ყველა ეროვნული იდეებით განსჭვალულ კაცს, ქალს, მოხუცს თუ ახალგაზრდას, ბინძური მეთოდებით უსწორდებიან, ძირავენ და ცხოვრებას უსახიჩრებენ, ისევე როგორც მათი სულებია დასახიჩრებული. დღევანდელი ვითარება ერთგვარი განმეორებაა XIX საუკუნისა, როდესაც ქართული ენა იკრძალებოდა, მაგრამ თუ მაშინ ენა იკრძალებოდა დღეს პირდაპირ და ურცხვად იკრძალება გურჯობა. ამგვარ საქართველოზე თქვა აკაკი წერეთელმა:

 

„უნდა ჩავყლაპო სიტყვები ძალით

და რომ დამადგეს ვერც დავახველო,

ამას კი ვიტყვი, გინდა მომკალით,

ფურთხის ღირსი ხარ შენ საქართველო!“

 

და მართლაც ფურთხის ღირსია ის ერთი, მტრის ლეკვს თავზე რომ დაისვამს და გამათრახების საშუალებას მისცემს!

სტურუამ მხოლოდ ის თქვა, რომ მიხეილ სააკიანი სომეხი იყო, სააკიანმა კი ანაკლიაში მთელი სამყაროს გასაგონათ უწოდა „ენგურის გაღმა მყოფთ“ ბარბაროსები. ამით მან პირდაპირ შეურაწყო რუსები და აფსუები. მაგრამ ეგ რაა? განა ერთ-ერთ უცოურ ჟურნალისტს პირდაპირ ეთერში არ განუცხადა თამარ მეფეც და გიორგი სოსლანიც ოსები იყვნენო?! ლამის ყივჩაღთა შთამომავლებათ გამოგვიყვანა მაგრამ ამით რა შეიცვალა?! თვითონ რატომ არ გადადგა ჩვენი „უმაღლეს მთავარსარდლად“ წოდებული „ჰალსტუხიჭამია“ პრეზიდენტი?! ამ პრეცედენტს საოცარი სიზუსტით პასუხობს ერთი ლათინური გამონათქვამი: „Quod licet jovi, non licet bovi” – „რაც ეპატიება იუპიტერს, არ ეპატიება ხარს“. თვითონ უზენაესი ღმერთია, ჩვენ კი უღელში შებმული ხარები, რომელთაც მისი სიამოვნებისთვის სიკვდილის ბოლომდე უნდა ვიმუშაოთ და სიკვდილს მიახლოებულებიც მისი ძირმონგრეული ქვევრის მსგავსი სტომაკის ამოსაყორად უნდა დაგვკლან, მაგრამ სააკიანის გასაგონად ვიტყოდი - თქვენც იგივე მოგელით რაც იუპიტერის კერპს რომის იმპერიის დანგრევის შემდეგ. რომი გარყვნილებამ დაანგრია და თქვენს იმპერიასაც გარყვნილება დაუსვამს წერტილს. ის გარყვნილება, რომელსაც კუჭ-დაჩირებული ქართველი ერის ნაძარცვი ფულით მიცემიხართ „შერონ სტოუნებთან“ და მისნაირებთან. განა რამოდენიმე წლის წინ მსოფლიოს გასაგონად არ უთხრა პატრიოტთა ბანაკში მყოფ გოგო-ბიჭებს, „ბუჩქები აქვეა და აბა თქვენ იცით“-ო?!

 

 

Visit My Website

 

 

მილიონები იხარჯება მისი „გულაობისთვის“ და სეზონურო ორგიებისთვის და ეს ყველაფერი ისე ურცხვად, თითქოს აფხაზეთიდან დევნილ, გაწამებულ ქალს კობა სუბელიანის კაბინეტის წინ თავი არ დაეწვას ცეცხლის ალით. ქართული ენა ფეხ-ქვეშ გაიგდეს (არაფერს ვამბობ მეგრულსა და სვანურზე), სასწავლო მასალიდან „დათა თუთაშხია“ და „ბაში-აჩუკი“ ამოიღეს, პირადობის მოწმობიდან ამოგვიშალეს, რომ ქართველები ვართ, ამის თქმაც აგვიკრძალეს და ანაკლია-ბათუმი-მესტიის კონცერტებით გვიხვევენ თვალებს. მაგრამ „ჰალსტუხიჭამია მთავარსარდლის“ ყურადსაღებად მინდა ერთი ისტორია გავიხსენო: 1951 წელს ირანში პრემიერ-მინისტრად აირჩიეს დოქტორი მოსადიკი, რომელმაც გადაწყვიტა ნავთობის ნაციონალიზაცია, რაც ძალიან არ მოეწონა ძია სემს(ანუ ა.შ.შ.-ს). მათ ჩვეული ხერხებით დაამხეს მოსადიკის რეჟიმი. ირანის მთელი რესურსები დასავლურმა კომპანიებმა გაინაწილეს, ერთპიროვნულ მმართველად კი ირანის შაჰი იქნა არჩეული, რომელიც მსგავსად მიხეილ სააკიანისა პირწავარდნილი პროამერიკელი იყო. მან საოცარი სისწრაფით დაიწყო ირანის ამერიკანიზაცია. ამის გამო ის ამერიკის ფავორიტი გახდა და დიდი პატივისცემა დაიმსახურა. ოღონდ ეს ყველაფერი ხდებოდა აღმოსავლური სისასტიკით - აიკრძალა ჩადრის ტარება და პოლიციელები ატერორებდნენ იმათ, ვინც რაიმე ეროვნულის დაცვასა და გაფრთხილებას გაბედავდა. ამან ის შედეგი გამოიღო, რომ ირანელმა ერმა შეიძულა ამერიკა და მათი იდეოლოგია. ირანში რელიგიური ფანატიზმი გამეფდა. 1979 წელს აჯანყებულმა ხალხმა რევოლუცია მოაწყო, შაჰი კი ქვეყნიდან გაიქცა. მართალია უწინ ამერიკელები მას დიდ პატივს სცემდნენ და ხელის გულზე ატარებდნენ, მაგრამ გავლენა დაკარგული შაჰი ქვეყანაშიც კი არ შეუშვეს. მან ტავი ლათინურ ამერიკას შეაფარა და თან წაიღო ხალხის ნაძარცვი მილიონები, მაგრამ ლათინოსები მას ყოველ დღე ერთ მილიონს ახდევინებდნენ ქვეყანაში შეშვებისთვის, მანამ სანამ ნულზე არ დატოვეს. მილიონერი შაჰი პროამერიკელობისთვისა და ანტიეროვნულობის გამო სიღარიბეში ჩაკვდა და იგივე მოელის ყველა ა ნ ტ ი გ ე ო რ გ ი ე ლ ს ჩვენი „ჰალსტუხიჭამია მთავარსარდლის“ წინამძღოლობით.

რაც უფრო წინ მიდის დრო, მით უფრო წინ მიდის ადამიანიც და შესაბამისად მისი მოთხოვნილებებიც იზრდება. ოდითგანვე ძველ რომში ასე იყო: „მიეცით ხალხს პური და სანახაობა“ რათა დაყვნენ კეისართა ნებას. მაგრამ როგორც ჩანს სააკიანის მიერ გატარებული ანტინაციონალური პოლიტიკის შედეგად, ქართველი ერის შეგნება იმ ნიშნულზე დაბლა დავიდა, რა ნიშნულზეც 2 ათასი წლის წინ რომაელთა შეგნება იყო, რადგანაც, თუ რიგითი რომაელის გასაბრუებლად საჭირო იყო „პურიც“ და „სანახაობაც“, დღეს „ჰალსტუხიჭამია“ მშიერი ქართველი ერის გაბრუებას მხოლოდ „სანახაობითა“ და კუნტრუშ-მატრაკვეცობით ახერხებს, თუმცა ისევ გადაგვარებული ქართველის ნათქვამი არაა „თვალი ჭამს და თვალი სვამს“-ო?! ჰოდა ალბათ ამ ტაშ-ფანდურითა და ცეკვა-ტინგიცით დაიბრუნებენ გათრიაქებული, ყურგახვრეტილი, ელასტიკებ-ამოცმული, ვარდისფერ-ფეხსაცმლიანი, წითელ-ნიფხავიანი, თმა-შეღებილი, მშიერი, გარყვნილი, გაამერიკელებული, ისტორიადავიწყებული, ზნეობაშემოძარცვული, გურჯობადაკარგული, მამათმავალი „ვაჟკაცები“ სოჭს, აფხაზეთს, დვალეთს, სამაჩაბლოს, ჰერეთს, ბორჩალოს, ტაო-კლარჯეთსა და ლაზეთს სინოპამდე, სომეხი მთავარსარდლის - მიხეილ სააკიანის წინამძღოლობით.

და ამ გადაამერიკელებული გეორგიის შემყურე წაქცეულა „ქართვლის დედა“, ოდესღაც ამაყად მდგარი და „მატ არმენიის“ ჩრდილის ქვეშ, ხმლისა და ფიალის ნაცვლად ღვიძლითა და ელენთით ხელში, დაუწყია გულის ცემის თვლა პირზე დუჟმომდგარს. ნუ აწვალებთ მომაკვდავ გურჯისტანს! ჩასცხეთ! ჩასცხეთ ურჯულო „ჯაყოებო“! იქნებ უფრო მალე მიეტევოს სული. ჩასცხეთ ქვემძრომელო „კვაჭი კვაჭანტირაძეებო“! იქნებ მისი ხსენება უფრო მალე გაქრეს. სად წაიღეთ სომხებო ის დანა, რომელსაც მთელი ისტორიის მანძილზე სცემდით „ვრაცებს“ გულში ხერხემლის მალამდე? იჩქარეთ, არავინ დაგასწროთ! თუმცა აქამდე არავის დაუსწრია თქვენთვის და ვერც ახლა დაგასწრებენ სიკვდილის პირას მისული ბებერი მგლის წიხლისკვრას.

 

მაგრამ მხოლოდ ერთი რამის იმედი მაქვს - „კიდევაც გაიზრდებიან, მგელნი ალგეთის მთისანი“ და ვაი დედას აძახებინებენ „აივაზაინებსა“ და „კარაპეტიანებს“, ნაცარქექიებივით რომ შემოსკუპებულან ჩვენს კისერზე და მახათს გვასობენ მთელი ისტორია! კიდევ დაიბადებიან დადიანები და ხელმეორედ ჩააძვრენენ თხუნელასავით მიწაში „ჰალსტუხიჭამია სააკიანებს“! კიდევ დაიბადებიან აღმაშენებლები და სალმობს დაადებენ დასერილ გურჯისტანს! კიდევ დაიბადებიან ჭავჭავაძეები და გამოაფხიზლებენ მთვლემარე ერს! კიდევ დაიბადებიან გამსახურდიები და იხსნან ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანას, გლობალიზაციის მაზომბირებელი მანქანის უხილავი მათრახისაგან, ასე უსირცხვილოდ რომ გაურყვნია კოლხ-იბერთა შვილები! ასე უმოწყალოდ რომ დაუჩოქებია ოდესღაც მგლად წოდებული ერი! ასე ურცხვად რომ გაუძარცვავს ოდესღაც კოლხური კულტურის შემქმნელი ხალხი! ასე სიმწარით რომ დაურბევია და გაუთელავს „ვეფხისტყაოსნის“ ქვეყანა! გაიზრდებიან ივერიელი პატრიოტები და მერე, ჩვეული წუწუნიც კი ვერ იხსნის პირზე ნერწყვ-მომდგარ დაშნაკობას, ასეთი სისასტიკით რომ სცემდა გალესილ ცულს საქართველოს ფესვებს! გაიზრდებიან ეგრისელი პატრიოტები და კიდევ ერთხელ დასცემენ შიშის ზარს სომეხ ლობისტებს, თითქმის მთელს მსოფლიოში რომ მოუკიდიათ ფეხი! სულ მალე დაბლაგვდება, გაიღუნება და ტარი მოსწყდება იმ დანას, რომელსაც ადამისა და ევას დროიდან მოყოლებული „აქილევსის ქუსლში“ გვცემდნენ ჰაოსის შთამომავლები! „კიდევაც გაიზრდებიან“ სიონისტი გურჯები და ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე გადაჭიმული გეორგიის მოცქირალ სომხებს, წაუხდებათ „ვილიკაია არმენიაზე“ ოცნება! წაუხდებათ ფიქრი იმაზე, რის გამოც სიტყვების რახა-რუხით სიცრუისა და სიბილწის კორიანტელს აყენებდნენ მთელი არსებობის მანძილზე - წაუხდებათ ყოველივე კოლხ-იბერიულის, ეგრულ-ქართულის მისაკუთრების სურვილი!

[Nukriko]

ქსენოფობია ყოველთვის პოლიტიკიდან მოდის და პოლიტიკოსები დგანან ქსენოფობიის უკან...