planetanews Posted November 17, 2010 დარეპორტება გაზიარება Posted November 17, 2010 დილა ჩვეულებისამებრ მაღვიძარის ჭიჭყინით დაიწყო, რომელზეც დერვიშების ერთ-ერთი “სულიკო” მაქვს დაყენებული. სულიკოს ცოტაოდენი facebook-ის დოზა მოჰყვა. ლეპტოპი მუდმივად მზადყოფნაში, ჩართული, საწოლის თავთან მიდევს. facebook-ი საჭიროა გამოსაფხიზლებლად, თორემ განა ბევრი დრო მაქვს დილაობით, სულ 10-15 წუთი იმისათვის, რომ ჩავიცვა და პირველივე ტაქსში ჩავხტე. სამსახურში უამრავი საქმეა. ახალი წელი მოდის. facebook-ზე ათასი კონკურსია ჩასატარებელი. ვებ-გვერდებიც მისახედია. ბოლო დღეებში შუადღისას შესვენებებზეც კი ვეღარ ვახერხებდი გასვლას. თუმცა დღეს მაინც მომიწევს, კოტეს უნდა შევხვდე, სამოქალაქო რეესტრიდან განქორწინების მოწმობა უნდა წამოვიღოთ. უკვე ერთი წელია ვერ მივაღწიეთ რეესტრში. არა უშავს, დღეს უეჭველად არ აგვცდება. დრო შესვენებამდე ისე გავიდა, ვერც შევამჩნიე. უცნაურია, რომ ქორწინების და განქორწინების მოწმობები ზუსტად ერთნაირ ქაღალდზე იბეჭდება. მხოლოდ ფერია ოდნავ სხვა.გვერდითა ფანჯარას სხვა წყვილი მიადგა. “უკაცრავად, ქორწინების გაფორმება გვინდა,” მორიდებულად ეუბნება ოპერატორ ქალს ბიჭი. კოტეს შევხედე, “ესენი ხომ არ გაგვეფრთხილებინა ცხოვრების ამაოებაზე?” იმას ეცინება. მე ვხვდები, რომ აზრი არ აქვს. მე რომ მაშინ ვინმეს გავეფრთხილებინე, დავუჯერებდი? არა. გზაში მოწმობას ფოტო გადავუღე მობილურით და facebook-ზე ავტვირთე. ოჰ, ეს სოციალური მედია… სამსახურში კვლავ უამრავი საქმე დამხვდა. ბანკის ოფიციალურ facebook-ის გვერდზე საქმე არ ილევა. თითქმის ყველა სხვა თემა ავტომატიზაციამდე დავიყვანე. facebook-ის გარდა. ყველაზე მეტი დრო სწორედ მას მიაქვს. გარდა ამისა, დღის განმავლობაში რამდენიმე შეხვედრა, ბრეინშტორმინგი, სტრატეგიული დაგეგმვა, კიდევ რაღაც წვრილ-წვრილი რუტინული საქმეები… ახალ სამსახურში თავს ისე ვგრძნობ, როგორც საკუთარ სახლში. ყოველი დღის გათენება მიხარია. ვთვლი, რომ ძალიან გამიმართლა გუნდის თვალსაზრისით. ეს ის ხალხია, ვინც ინიციატივას, კრეატივს და პროფესიონალიზმს აფასებს. და კიდევ… მისვლის პირველი დღიდანვე ამეკვიატა ერთი უცნაური შეგრძნება. ქუჩაში სიარულისას მგონია, რომ გვერდით დიდი, ფაფარაშლილი ლომი დამყვება… უკვე 6-ის ნახევარია. 7-ზე პოლიტიკური პიარის ლექცია მაქვს კავკასიის უნივერსიტეტში. წელს ეს მაგისტრატურაც წამოვიკიდე. რადგან მისაღები გამოცდები ყოველგვარი მომზადების გარეშე წარმატებით ჩავაბარე და (იმედია) დაფინანსებაც მოვიპოვე, ახლა როგორმე უნდა მივიყვანო ბოლომდე. ასავალ-დასავალის წინა კვირის ნომერი მაქვს გადაშლილი. ლექციისთვის დავალებას ვწერ, რაც სახალხო წარმომადგენლობითი კრების საინიციატივო ჯგუფის ერთ-ერთი წევრის ინტერვიუს ანალიზს გულისხმობს. სულ შემიცვალა პოლიტიკისადმი დამოკიდებულება ამ საგანმა აქამდე პოლიტიკურად აქტიური არასდროს ვყოფილვარ. ახლა უკვე ისე დავინტერესდი და გავერკვიე, რომ პოლიტიკური სტატიების კითხვა გულსაც კი აღარ მირევს. ტელეფონზე მესიჯი მომდის: “მომენატრე…” გულში სითბო მეღვრება. “ლექციამდე ნახევარი საათი მაქვს. NY ბურგერში გინდა?” – სწრაფად ვკრეფ პასუხს და ისევ სტატიას ვუბრუნდები. სამსახურიდან გამოსულს ყოველთვის მგელივით მშია. 15-20 წუთი მჭირდება მარჯანიშვილის მოედნიდან სააკაძის მოედნამდე მისაღწევად. ლექციამდე დარჩენილი ნახევარი საათი სითბოში, სიცილში და ნიუ იორკული ჰოთდოგის მირთმევაში გადის. ოთხშაბათობით ეს ტკბილი 45 წუთი რომ არ არსებობდეს, დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ სამ საათიან ლექციას ნამდვილად ვერ გადავიტანდი. დაუჯერებლად განმტვირთველად მოქმედებს ჩემზე… 7-ზე ლექცია დაიწყო. დღეს მოდელირებულ კამათში სახალხო კრების ინტერესებს ვიცავდი. ამ ლექციების განმავლობაში საკუთარი პოლიტიკური პარტიის ჩამოყალიბების სურვილი გამიჩნდა. ლექტორმაც ხელი შემიწყო სურვილის გამძაფრებაში: “შენს შეხედულებებს და იდეებს მალე დაცვა დასჭირდებათო.” სემესტრის ბოლოს დავალებად მექნება წარმოსახვითი პარტიის შექმნა. აი, მაშინ უნდა ვივაჟკაცო. დიაგნოზიც დამისვა, მემარცხენე ლიბერალი ვყოფილვარ. ეს ბოლომდე არც კი მესმის, რას უნდა ნიშნავდეს, მაგრამ ყველაფერში გავერკვევი. სამი საათი მსგავს სჯა-ბაასში, კამათში და პოლიტიკურ ღწვაში გადის. სახლში ამჯერად ტაქსით დავბრუნდი. სულ სინდისი მქენჯნის, რომ ძალიან ბევრს ვხარჯავ ტაქსით სიარულში, მაგრამ თავს იმით ვიმართლებ, რომ ავტობუსები ცუდად დადიან, ცივა და უკვე ძალიან გვიანია. სახლში მისულმა facebook-ზე შევიხედე და ცოტა ხანში დაღლილს და აჟიტირებულს მეძინება. ჩემს საწოლთან ლომი თვლემს… საინტერესოა ლეპტოპის “ქულერის” ხმაურზე რატომ არც ერთს არ გვეღვიძება?! ოთხშაბათი მძიმე დღეა.ოთხშაბათობით დამღლელ და ერთმანეთისგან განსხვავებულ რამდენიმე როლს ვირგებ.ოთხშაბათი ერთი შეხედვით რთული, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე ბუნებრივი მეტამორფოზაა. ლეპტოპის გვერდით ტელეფონი ინთება – “მიყვარხარ…“ TweetRelated Postsვოკალის მეორე გაკვეთილი მკაცრი დიეტა Busy http://feeds.feedburner.com/~r/sweetrealityblog/~4/dG9cOMg6RdU ეწვიეთsweet.ge Quote ლინკი სოციალურ ქსელებში გაზიარება More sharing options...
Recommended Posts
შეუერთდი განხილვას
თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ პოსტი ახლა და დარეგისტრირდეთ მოგვიანებით. თუ თქვენ გაქვთ ანგარიში, გაიარეთ ავტორიზაცია რათა დაპოსტოთ თქვენი ანგარიშით.