Jump to content
Planeta.Ge

ლექსები, ჩანახატები, სასიყვარულო ისტორიები


Recommended Posts

გაქრა ღირსება, ნუ ეძებ ნურსად,

გაჰყვა ეპოქებს გაბნეულ მტვერად,

მთელი სამყარო შემოიარე

და უიმედოდ დაუშვი მხრები...

გაქრა სინაღდე, ნუ ეძებ ნურსად,

კონფორმისტებად იქცნენ სუყველა,

ჭიქას ჭიქაზე გიჭახუნებენ,

თუმცა უციან რა! უნდათ! შენგან...

 

 

მაიკო ორბელიანი

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

  • 4 weeks later...

სოლჟენიცინის, გალიცინის,თუნდაც ვიცინის ქვეყანაში დახტის კვიცივით შავი ბოღმა თეთრი სიცივის.ჯერ პირჯვარს იწერს, მერე გესვრის, მერე გიცინის და კოცნად მოდის...რა რიგ შვენის რუხ მგელს კრავობა!..ჩასვრილი ლოთის შეთითხნილი არარაობა მოვა და გიხსნის, თუ რას ნიშნავს ძმობის რაობა! მაგრამ სხვა მხარეს იმზირება ჩემი თაობა...ხსნასაც იქ ელის, ერთგულებას იქ ეფიცება,ცხრა მთა–ზღვას იქით მოვლინებულთ კეთილ ბიძებად,ფერად წიგნებად,მათ, ვინც უსულოდ ღმერთის ძებნას თვლიან მიგნებად...სულ ასე იყო, ჰოდა ადათს ვერ მივაფურთხებთ:მტერთაგან მოყვასს შევარჩევთ და მამად ვაკურთხებთ,ენას მოვიჭრით, იმას დავსვამთ თავში სუფრისა,კაცობრიობის ხსნად ჩავუთვლით ხარშვას კუპრისას,და თანაც ვიტყვით, რომ ნებაა თურმე უფლისა,პირთან დაიწევს უსარგებლო ძარღვი შუბლისა...და იბერიაც... გასუქდება, ნუ გვეფიქრება!!!დავკარგავთ ცას და ხვედრი მიწაც აგვეფიცრება...

 

 

ავტორი არ ვიცი

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

  • 2 weeks later...

რომ მინდოდეს?!

 

რომ მინდოდეს?

ჰე, რას ვიზამ...

სულსაც დაგალევინებ,

ისე შემოგეპარები,

სულ არ გაგაგებინებ.

 

ფაცერსა და მახეს შენთვის

შენვე დაგაგებინებ.

ნატვრასა და ოცნებაში

დღეებს გაგალევინებ.

 

წყაროს პირას ჩაგიყვან და

წყალს არ დაგალევინებ,

ლაშქრად იყო სანაქებო

ფარ–ხმალს დაგაყრევინებ!

 

ხან გატირებ, ხან გაცინებ

დაგიყენებ მაგ თვალებს.

ეზო–ეზო, ღობე–ყორე

გატარებ და გაწვალებ.

 

დარდად გაქცევ დარდიმანდს და

დარდს არ გაგამხელინებ,

წუთისოფელს ნატვრაში და

დარდში გაგალევინებ.

 

რომ მინდოდეს?

ჰე, რას ვიზამ...

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

* * *

 

არდავიწყებას დაგპირდები და

როგორც ტკივილი, მომეძალები.

როცა დაგკარგავ, ავტირდები და

როცა გიპოვი მოგეკრძალები.

როცა შეგხვდები დავდუმდები და

ზეცის ფერებით დავიფარები.

როცა მინატრებ დავბრუნდები და

როცა გადაგღლი, გავიპარები.

 

არდავიწყებას დაგპირდები და

შენი სიშორით განა ვიცვლები,

შენი ცრემლებით ავტირდები და

შენი ტკივილით გარდავიცვლები.

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

  • 2 weeks later...

კონსტანტინე ლორთქიფანიძე

 

 

 

 

 

საბარგო ავტომობილი

 

საღამო იყო, მგზავრთა ლანდებს

ძირს იტაცებდა ხიდიდან წყალი;

მაშინ გიხილე და სიკვდილამდე

შეიქმენ ჩემთვის დაუვიწყარი.

 

ნანინასავეთ იმწამსვე ვიცან

ჩემთან შეზრდილი შენი ხმაური,

მოგიახლოვდი და გულის ფიცარს

ეხეთქებიდა ზღვა სიხარული.

 

მოგუგუნებდი რკინის მხედარი,

აბნევდი სუნთქვას კვამლის რგოლებად

მე შენზე ტკბილი შესახედავი

ჯერ არც მყოლია, არც მეყოლება,

 

რა სასიამოდ მიძგერდა გული

წყნარ ღამეებით მდუმარე პოეტს,

ასე მგონიოა, რომ დაკარგული

მშობელი დედა მაშინ ვიპოვე.

 

გიცქერ და გულში ისევ ღვივდება

ის ძველი ცეცხლი და სითამამაე,

და ხელმეორედ თითქმის იბრდღვნება

საბედისწერო ოქტომბრის ღამე.

 

ქარბუქი, თოვლი, თეთრი ველები...

თვალთან ვერ იტან თითს, ისე ბნელა;

ასეთ ღამეში ლენინელები

წამოდგნენ მტერთან შესარკინებლად.

.......

 

მართლა გმირი ხარ, ტყვიით დატენილს

არ შეგიცვლია ნაბიჯი გზიდან,

რევოლუციის მოღალატენი

შენ დასახვრეტად გადაგიზიდავს.

 

დანის პირებში გამოყვანილი

გადიქცეოდი ომში დევებად

რა დრო გინახავს! ეხლა ყვავილიც

საქართველოში არ ითელება.

 

სიმშვიდის ტალღა უხვად დაღვრილა,

დამცხრალა ცეცხლი ჩვენი თვალების,

მაგრამ იცოდე, ძირსა არ დახრილა

წითელი დროშა კომუნარების.

 

თუ გუშინ დროშებს ცისკენ ვარხევდით.

ეხლა სხვაგვარი ბრძოლა გვახარებს,

გვსურს ცის მაგიერ, ბოლი ქარხნების

გადავახუროთ სამშობლო მხარეს.

 

მითხარი, დაგრჩა მაინც ოდნავად

ის ძველი ღონე, ცეცხლი შეშლილი ?!

 

:givi:

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

ახლა ღამეა და ვარსკვლავები ზეცას ჭორფლივით აყრია შუბლზე...

მე მაგიდასთან ვზივარ ძვირფასო, და ჩემს წინ სუფთა ქაღალდებს ვუმზერ.

აწმყო, წარსული და მომავალი დამდგარან ჩემი ფიქრების ზღურბლზე.

ძალიან მშვიდ და იდუმალ ღამეს ჩასძინებია ატმის მკლავებზე... თავში

ტრიალებს ათასი კითხვა და ყველა თავის პასუხს დაეძებს.

არ შემხვედრიხარ, არ მინახიხარ, ალბათ იქნება ათასი წელი, ათასი წელი

იქნებ ცოტაა, ან იქნებ არის ძალიან ბევრი. მე ახლა მხოლოდ სიზმარში მახსოვს

შენი ლამაზი თვალების ფერი.

ეს ყველაფერი ადრე დაიწყო, ადრე, ძალიან, ძალიან ადრე, როცა თებერვლის

მსუსხავი ქარი ეხეთქებოდა გათოშილ ჭადრებს, როს ცხოვრებიდან შენ ჭრიდი

დღეებს, ვით რეჟისორი ფირიდან ჭრიდეს ფილმისთვის ყოვლად უვარგის კადრებს.

იმდენად ახლოს მოვედი შენთან, რომ უსასრულოდ აღმოვჩნდი შორი, მერე ვიღაცამ

შეთხზა რაღაცა, შენც კარგად იცი, მე რომ არ გითხრა, როგორ ვრცელდება ქალაქში

ჭორი!

..გახსოვს?- ცისფერი ხეობის გასწვრივ მზერა შველივით მორბოდა შენსკენ და

მოწმენდილი ივნისის ზეცა ირეკლებოდა მდინარის ფსკერზე...

ქუჩაში იყო იმდენი ხალხი, მეჩვენებოდა, რომ იმ საღამოს სადღაც გარბოდა

დამფრთხალი ქუჩა...ჩვენ მივდიოდით. მე შევაგებე აბაზიანი ქუჩის კუთხეში

მათხოვრის მუჭას.

..გახსოვს? – ოთახში იმ გაზაფხულზე ძალიან წითლად ჰყვაოდა ბალბა, შენ

დაიღალე იმ ბალბის ცქერით, შენ საერთოდაც გადაიღალე და გამეცალე, მე კი სულ

შენთან ვიქნები ალბათ.

შენ გიხაროდა შენი არსება. შენ ის გეგონა შენი ერთგული ვინც მოგიტანდა

თავის სიყვარულს მარტში მანეთად ნაყიდ იებად (კი, ზღვაც ამაყობს თავის

ხმაურით, მაგრამ იცოდე, ზღვა სხვა არის და ზღვას ყველაფერი ეპატიება).

ჩემი ფიქრები უბრალო გოგოს რაღაც უცნაურ შუქით გმოსავდნენ და მაღონებდა

ძალიან ხშირად, რაც არ ვიცოდი მე შენს შესახებ, რაც შენ აკეთე ჩემთან

მოსვლამდე.

რატომ გგონია, რომ მე სათქმელი დაგიგვიანე?! შენ ვერ მიმიხვდი, ჩემი

სათქმელი ადრევე გითხარ და ვერ ამჩნევდი, რომ მე შენგან ველოდი პასუხს, რომ მე

ქცეული ვიყავი კითხვად... მე სიყვარული ვიცი, რაც არის, მაგრამ არ ვიცი

შენ როგორ გითხრა! და თუ ქამანდი გამოვდე სიტყვას, მოვალ მოვალ და უცებ

ყველაფერს გეტყვი?- არა! არ არის ის სიყვარული, რასაც საერთოდ მას უწოდებენ,

ის არის ბევრად იმაზე მეტი!..

მე ვარ მდინარე!

ყველა მდინარე მუდამ მეორე მდინარეს ეძებს, მეორეს ეძებს, რომ შეუერთდეს

და მერე ერთად გავიდნენ ზღვებზე, არ შეიძლება მთელი ცხოვრება გეძინოს

მარტოს, ამიტომ მუდამ ვიღაცას ეძებ და ეს ძიება გტანჯავს და გართობს.

ძალიან დიდი მაქვს სიყვარული და მოთმინება მაქვს უფრო დიდი, დღეს ჩემი

აწმყო არის წარსული, რომელიც ლამაზად ინიღბავს თავს და რომელიც სადღაც უჩემოდ

მიდის, მე გადმოვედი იმ ბილიკიდან და ახლა სულ სხვა ბილიკზე ვდგები, დღეს

ჩვენი გზები ისე გაიყო, ვით ნატახტართან იყოფა გზები.

მე კარგად ვიცი, ვიცი თუ ვხვდები, რომ შენ აღარსად არ მელოდები, ალბათ ეს

არის იმის მიზეზი, რომ უმიზეზოდ ხშირად ვღონდები... განმეორდება ეს

ყველაფერი, ოღონდ ჩვენ აღარ განვმეორდებით.

შენ გაფრინდები, შენ დამშორდები, ახლა შენ ჩემთვის არა გცალია, გთხოვ

მაპატიო, გთხოვ მაპატიო, რომ მე მიყვარდი და რომ მიყვარხარ ახლაც ძალიან!

ალბათ სჯობია ნანატრი ბაღი კაცმა იხილო მხოლოდ გარედან და გულგრილობა,

შენი თუ თვისი, ავი ძაღლივით ებას კარებთან. ღობის გარედან ჰკრეფდე ნაყოფებს

და დასახევი გხა გქონდეს უკან, ანდა ზევიდან ჭვრეტდე ყველაფერს, ვით

მაგიდაზე გადაშლილ რუკას. სჯობია კაცმა ნანატრი ბაღი მუდამ იხილო მხოლოდ

გარედან და საკუთარი ცივი გონება ერთგულ ძაღლივით გებას კარებთან, მაგრამ

პირველად როცა შევედი, მე ვერ ვხვდებოდი ამ სიბრძნეს მაშინ, მე არც დღესა მაქვს

ცივი გონება და კვლავ თამამად შევდივარ ბაღში;

გვირილებს ვკრეფდი იმ დღეს ფერდობზე, უცებ გაწვიმდა და დაიქუხა, სადღაცას

მუხას დაეცა მეხი. შეშინებული გამოვიქეცი და მე რომ უნდა მომეძღვნა

შენთვის, იმ ყვავილს ალბათ დავადგი ფეხი!..

მორჩა! დაეშვა სცენაზე ფარდა, თოვლმა წაშალა სუყველა კვალი... მინდა

გავიგო ხვალ რა იქნება, ახლა ვმკითხაობ: ნეტა რას ნიშნავს გულის ბიჭი და აგურის

ქალი?

პასუხისათვის ნუ გაირჯები, მე არაფერი მიკითხავს შენთვის. ალბათ არსებობს

ისეთი რაღაც, საკუთარ თავსაც ვერასდროს ეტყვი. ყველა პასუხი ბოლოს და

ბოლოს უნდა ისევე გადიქცეს ისევე კითხვად... მე დავიღალე ამდენი ძებნით და

ძლივს ვიპოვე საჭირო სიტყვა!..

ასეა თურმე, თუ რამ გაწუხებს, როცა იქნება, უნდა დაჯდე და ვინმეს ყველაზე

ძვირფასს მისწერო...

არა! შეცდომა არ მეორდება! თუ მეორდება-საბედისწეროდ!

არა! ვერასდროს ვერ დავივიწყებ მე იმ შეთხვევებს და იმ შეცდომებს. მე ისევ

მინდა შენთან ვიყო და შენ ჩემი ისე ისე გესმოდეს, მაგრამ მე ვიცი, ჩემო

ძვირფასო, რომ ეს არასდროს განმეორდება, ვერ დავიბრუნებ წარსულს ვერასდროს

და ფიფქსაც ფიფქი მანამდე ჰქვია, სანამ მიწაზე დაეცემოდეს.

.. არ შეგიძლია შენ არაფერი, შენ დავიწყებაც არ შეგიძლია, თუმც ახლა ალბათ

არაფერს დარდობ, მე დავდიოდი ძალიან ჩქარა, ნაბიჯს ვერაფრით მიწყობდი

კარგო! უკვე დასრულდა ჩვენი თამაში, ქვეყნად ყველაფერს ჰქონია ბოლო, ჩვენ

არაფერი გვქონდა საერთო და ესა გვქონდა საერთო მხოლოდ!

მე შენს შესახებ მეტი ვიცი, ჩემო ძვირფასო, ვიდრე შენ იცი საკუთარი თავის

შესახებ. მე აღარ მოვალ შენთან არასდროს და თმებზე თითებს აღარ შეგახებ.

სულაც არ მინდა ვიყო ერთ-ერთი და სასაცილოც არ მინდა ვიყო, მე დავიბენი

ახლა ძალიან და მინდა მხოლოდ ერთი რამ გკითხო, მაგრამ არ გკითხავ, რა საჭიროა

შენი პასუხი ზეპირად ვიცი – მხრებს აიჩეჩავ, წარბებს აზიდავ და მერე

ბავშვივით დაიწყებ სიცილს.

შენ შეიცვალე.

მეც შევიცვალე.

სხვა ყველაფერი ამ ქვეყანაზე როგორიც იყო ჩვენს გამოცვლამდე ისევ ისეა.

ბოლო დროს ბევრი საქმე გაგიჩნდა და საიდუმლოც გაგიჩნდა ბევრი. მე შენთვის

ისე ზედმეტი გავხდი, როგორც დამწვარი ასანთის ღერი.

შენ ახლა ცივი მარმარილო ხარ, მე კი მინდა რომ ეგ მარმარილო მაძებნინებდეს

დაკარგულ სითბოს და თუ ვიპოვი ოდესმე მაინც, ისე გამათბოს და მომეფეროს,

არც დამიკარგავს არასდროს თითქოს, მაგრამ ეს ახლა არის ზღაპარი “იყო და არა

იყო რას” მასგავსი და თუმცა ზღაპრის მჯეროდეს მინდა, მე ბავშვი უკვე არა

ვარ ახლა და მე ზღაპრების ასაკსაც გავცდი.

ძალიან ბევრი გაგიჩნდა საქმე და მეგობარიც გაგიჩნდა ბევრი. მე შენთვის ისე

ზედმეტი გავხდი, როგორც ასანთის დამწვარი ღერი.

შენ შეყვარება თავისა იცი, შენ სიყვარული არ იცი მხოლოდ... და თუმცა ახლა

იმ სიყვარულით, იმ მოგონებით ვცოცხლობ და ვცხოვრობ, მე ვხვდები უკვე

ძალიან კარგად, რომ შენ არასდროს არ გყვარებივარ, მე გჭირდებოდი მხოლოდ და

მხოლოდ.

შენ გაფრინდები და გადალახავ უსაზღვროების სუყველა საზღვარს, ხელში აიღებ

მზერის ისრებს და დაემსგავსები მერე მოისარს, უნდა მოისხა შენ ანგელოზის

მსუბუქი ფრთები და მერე ყველას მადლი მოისხა.

ვეღარ გაგდევნე ჩემი ფიქრიდან, არ ვიცი ახლა რა უნდა გთხოვო... შენ მაშინ

იყავ უფრო ძვირფასი, როცა ძალიან შორი იყავი და ოცნებებში მხვდებოდი

მხოლოდ...

მარტო ვარ შუა ოკეანეში,

სადღაც ძალიან შორს დარჩა ახლა ჩემი კეთილი იმედის კონცხი.

მე შენ მაშინაც მემახსოვრები შენს ხსოვნაში რომ აღარ ვიქნები და

დაგივიწყებ, როს გაყუჩდება ყველა ტკივილი სულის და ხორცის.

ჩვენს შორის ჩადგა უსასრულობა (მანძილით როდი გაიზომება ან სიშორე და ან

სიახლოვე), ვერ მიგატოვებ მე შენ ვერასდროს, თუ შეგიძლია შენ მიმატოვე!

რომც წამოვიდე ამ წუთში შენსკენ, რომც დავივიწყო წარსული წამით, გზას

გადამიჭრის შუმერი კატა, ყველა კატაზე დიდი და შავი! და აღმოჩნდება ესეც ამაო, მე

ვერ ვიპოვნი სასურველ ფერებს... ბარემ გადავდგათ თითო ნაბიჯიც და მე

ნეტაში დაგახრჩობ მერე.

მე სხვათაშორის გავიარე შენს ცხოვრებაში. შენ გამაყოლე ისეთი მზერა, რომ

მე მთელი ხმით მსურდა მეყვირა:

-რა დაგემართა!

-ვერა მცნობ?

-მე ვარ!

მე დავიღალე, მე აღარ ძალმიძს აღარაფერი, ვეღარ ვერევი საკუთარ ფიქრებს...

ხვალ შეიცვლება სუყველაფერი, ხვალ სულ ახალი რამ დაიწყება, თუმცა არ ვიცი,

ხვალ რა იქნება, ხვალ არაფერი არ მოხდეს იქნებ?

მე დავიღალე, დრო არის ძილის. ალბათ მდინარეც იძინებს წამით, რომ

დაივიქყოს მთელი დღის დაღლა... იქნებ სიზმარში მაინც შემომხვდე, თუმცა მე ვიცი,

რომ არაფერი დამესიზმრება, ვერ დავიძინებ უბრალოდ ალბათ.

უკვე თენდება.

თენდება უკვე, ღამე ტყვესავით ნებდება დილას. წვიმის წვეთები, როგორც

ცრემლები დაჰკიდებია ბალახს და მინას.

მე დავიღალე, მე აღარ ძალმიძს აღარც თხოვნა და აღარც მოთხოვნა, მე უშენობა

ძალიან მიჭირს...(გარეთ პატარა ალუბლის ტოტზე სულ პაატარა შემოჯდა ჩიტი).

მე მენატრები, როგორც ბავშვობა (მე აღარასდროს ვიქნები ბავშვი). მე მაინც

მჯერა, შენ მოხვალ ჩემთან, მაგრამ მე აღარ დაგხვდები სახლში!

თუმც ყველაფერი განვსაზღვრე თითქოს, ხვალ რა იქნება მაინც არ ვიცი, იქნება

ხვალე ჩემი ცხოვრება სულ სხვანაირად უნდა აეწყოს, უეჭველი კი ის არის

მხოლოდ, რომ ყველაფერი არის საეჭვო.

მე ვარ მდინარე!

ყველა მდინარე მუდამ მეორე მდინარეს ეძებს, მეორეს ეძებს, რომ შეუერთდეს

და მერე ერთად გავიდნენ ზღვებზე, არ შეიძლება, არ შეიძლება მთელი სიცოცხლე

გეძინოს მარტოს, ამიტომ მუდამ ვიღაცას ეძებ, მუდამ ვინმესთან შეხვედრას

ნატრობ (დღემდე ამის თქმას ვერ ვახერხებდი, დღეს კი ფრჩხილებში მოგწერო

უნდა: ვისაც ეძებდი, ის არ აღმოვჩნდი, არც შენ ყოფილხარ, მე ვინცა მსურდა).

შენ ახლა ალბათ ტირიფთან ზიხარ და ვიღაც ბიჭი სიყვარულს გიხსნის, შენთვის

ხომ მუდამ სულერთი იყო სუყველა სიტყვა-ჩემი თუ სხვისი.

შენ ახლა ალბათ სულ სხვასთან ზიხარ და არაფერი არ გახსოვს ჩემი: მე შენს

ხსოვნაში მალე გავქრები, ვით ღია ზღვაში თვალს და ხელს შუა ჰქრება პორტიდან

გასული გემი!

შენ არ გეგონოს, რამეს ვითხოვდე, ან გამომქონდეს მე განაჩენი. არც

სიახლოვე, არც სინანული, არც დაბრუნება, არც აღსარება, მე არაფერი არ მინდა შენი.

ვერ ამიხსნია ეს გაორება, მე ახლა უკვე სხვაცა ვარ თითქოს, ჩემში ჩამჯდარა

ორი არსება, ორივე, ორივე თავის სიმართლეს იცავს, კაცის ცრემლივით

ტკბილ-მწარე ღვინოს ორივე თვალის დოქიდან მისხამს.

შენ რა ღირსი ხარ ამ წერილისა, მაგრამ მე მაინც მოგწერე იგი, მე არაფერი

არ მეგულება შენი მეტყველი თვალების იქით: მგონი ვიღაცამ ჩართო

რადიო,-ჩემსკენ მოიწევს ბებერი გრიგი,... იქნებ წერილი არც ღირს ამდენად, მაგრამ შენ

მაინც გახსენი იგი. მე არაფერი არ მეგულება მაგ მშვენიერი თვალების

იქით!...

ეს არის ალბათ უკანასკნელი, მე აღარასდროს მოგწერ ბარათებს, დღესაც

არაფერს გეტყოდი, მაგრამ, მგონი სიმთვრალე მალაპარაკებს.

მე ველი წერილს, მე ველი წერილს, რადგანაც რამეს ელოდო უნდა, ეს იყოს

თუნდაც მხოლოდ სალამი, ეს იყოს სუფთა ფურცელი თუნდაც

 

ახლა ღამეა და ვარსკვლავები ზეცას ჭორფლივით აყრია შუბლზე...

მე მაგიდასთან ვზივარ ძვირფასო, და ჩემს წინ სუფთა ქაღალდებს ვუმზერ.

აწმყო, წარსული და მომავალი დამდგარან ჩემი ფიქრების ზღურბლზე.

ძალიან მშვიდ და იდუმალ ღამეს ჩასძინებია ატმის მკლავებზე... თავში

ტრიალებს ათასი კითხვა და ყველა თავის პასუხს დაეძებს.

არ შემხვედრიხარ, არ მინახიხარ, ალბათ იქნება ათასი წელი, ათასი წელი

იქნებ ცოტაა, ან იქნებ არის ძალიან ბევრი. მე ახლა მხოლოდ სიზმარში მახსოვს

შენი ლამაზი თვალების ფერი.

ეს ყველაფერი ადრე დაიწყო, ადრე, ძალიან, ძალიან ადრე, როცა თებერვლის

მსუსხავი ქარი ეხეთქებოდა გათოშილ ჭადრებს, როს ცხოვრებიდან შენ ჭრიდი

დღეებს, ვით რეჟისორი ფირიდან ჭრიდეს ფილმისთვის ყოვლად უვარგის კადრებს.

იმდენად ახლოს მოვედი შენთან, რომ უსასრულოდ აღმოვჩნდი შორი, მერე ვიღაცამ

შეთხზა რაღაცა, შენც კარგად იცი, მე რომ არ გითხრა, როგორ ვრცელდება ქალაქში

ჭორი!

..გახსოვს?- ცისფერი ხეობის გასწვრივ მზერა შველივით მორბოდა შენსკენ და

მოწმენდილი ივნისის ზეცა ირეკლებოდა მდინარის ფსკერზე...

ქუჩაში იყო იმდენი ხალხი, მეჩვენებოდა, რომ იმ საღამოს სადღაც გარბოდა

დამფრთხალი ქუჩა...ჩვენ მივდიოდით. მე შევაგებე აბაზიანი ქუჩის კუთხეში

მათხოვრის მუჭას.

..გახსოვს? – ოთახში იმ გაზაფხულზე ძალიან წითლად ჰყვაოდა ბალბა, შენ

დაიღალე იმ ბალბის ცქერით, შენ საერთოდაც გადაიღალე და გამეცალე, მე კი სულ

შენთან ვიქნები ალბათ.

შენ გიხაროდა შენი არსება. შენ ის გეგონა შენი ერთგული ვინც მოგიტანდა

თავის სიყვარულს მარტში მანეთად ნაყიდ იებად (კი, ზღვაც ამაყობს თავის

ხმაურით, მაგრამ იცოდე, ზღვა სხვა არის და ზღვას ყველაფერი ეპატიება).

ჩემი ფიქრები უბრალო გოგოს რაღაც უცნაურ შუქით გმოსავდნენ და მაღონებდა

ძალიან ხშირად, რაც არ ვიცოდი მე შენს შესახებ, რაც შენ აკეთე ჩემთან

მოსვლამდე.

რატომ გგონია, რომ მე სათქმელი დაგიგვიანე?! შენ ვერ მიმიხვდი, ჩემი

სათქმელი ადრევე გითხარ და ვერ ამჩნევდი, რომ მე შენგან ველოდი პასუხს, რომ მე

ქცეული ვიყავი კითხვად... მე სიყვარული ვიცი, რაც არის, მაგრამ არ ვიცი

შენ როგორ გითხრა! და თუ ქამანდი გამოვდე სიტყვას, მოვალ მოვალ და უცებ

ყველაფერს გეტყვი?- არა! არ არის ის სიყვარული, რასაც საერთოდ მას უწოდებენ,

ის არის ბევრად იმაზე მეტი!..

მე ვარ მდინარე!

ყველა მდინარე მუდამ მეორე მდინარეს ეძებს, მეორეს ეძებს, რომ შეუერთდეს

და მერე ერთად გავიდნენ ზღვებზე, არ შეიძლება მთელი ცხოვრება გეძინოს

მარტოს, ამიტომ მუდამ ვიღაცას ეძებ და ეს ძიება გტანჯავს და გართობს.

ძალიან დიდი მაქვს სიყვარული და მოთმინება მაქვს უფრო დიდი, დღეს ჩემი

აწმყო არის წარსული, რომელიც ლამაზად ინიღბავს თავს და რომელიც სადღაც უჩემოდ

მიდის, მე გადმოვედი იმ ბილიკიდან და ახლა სულ სხვა ბილიკზე ვდგები, დღეს

ჩვენი გზები ისე გაიყო, ვით ნატახტართან იყოფა გზები.

მე კარგად ვიცი, ვიცი თუ ვხვდები, რომ შენ აღარსად არ მელოდები, ალბათ ეს

არის იმის მიზეზი, რომ უმიზეზოდ ხშირად ვღონდები... განმეორდება ეს

ყველაფერი, ოღონდ ჩვენ აღარ განვმეორდებით.

შენ გაფრინდები, შენ დამშორდები, ახლა შენ ჩემთვის არა გცალია, გთხოვ

მაპატიო, გთხოვ მაპატიო, რომ მე მიყვარდი და რომ მიყვარხარ ახლაც ძალიან!

ალბათ სჯობია ნანატრი ბაღი კაცმა იხილო მხოლოდ გარედან და გულგრილობა,

შენი თუ თვისი, ავი ძაღლივით ებას კარებთან. ღობის გარედან ჰკრეფდე ნაყოფებს

და დასახევი გხა გქონდეს უკან, ანდა ზევიდან ჭვრეტდე ყველაფერს, ვით

მაგიდაზე გადაშლილ რუკას. სჯობია კაცმა ნანატრი ბაღი მუდამ იხილო მხოლოდ

გარედან და საკუთარი ცივი გონება ერთგულ ძაღლივით გებას კარებთან, მაგრამ

პირველად როცა შევედი, მე ვერ ვხვდებოდი ამ სიბრძნეს მაშინ, მე არც დღესა მაქვს

ცივი გონება და კვლავ თამამად შევდივარ ბაღში;

გვირილებს ვკრეფდი იმ დღეს ფერდობზე, უცებ გაწვიმდა და დაიქუხა, სადღაცას

მუხას დაეცა მეხი. შეშინებული გამოვიქეცი და მე რომ უნდა მომეძღვნა

შენთვის, იმ ყვავილს ალბათ დავადგი ფეხი!..

მორჩა! დაეშვა სცენაზე ფარდა, თოვლმა წაშალა სუყველა კვალი... მინდა

გავიგო ხვალ რა იქნება, ახლა ვმკითხაობ: ნეტა რას ნიშნავს გულის ბიჭი და აგურის

ქალი?

პასუხისათვის ნუ გაირჯები, მე არაფერი მიკითხავს შენთვის. ალბათ არსებობს

ისეთი რაღაც, საკუთარ თავსაც ვერასდროს ეტყვი. ყველა პასუხი ბოლოს და

ბოლოს უნდა ისევე გადიქცეს ისევე კითხვად... მე დავიღალე ამდენი ძებნით და

ძლივს ვიპოვე საჭირო სიტყვა!..

ასეა თურმე, თუ რამ გაწუხებს, როცა იქნება, უნდა დაჯდე და ვინმეს ყველაზე

ძვირფასს მისწერო...

არა! შეცდომა არ მეორდება! თუ მეორდება-საბედისწეროდ!

არა! ვერასდროს ვერ დავივიწყებ მე იმ შეთხვევებს და იმ შეცდომებს. მე ისევ

მინდა შენთან ვიყო და შენ ჩემი ისე ისე გესმოდეს, მაგრამ მე ვიცი, ჩემო

ძვირფასო, რომ ეს არასდროს განმეორდება, ვერ დავიბრუნებ წარსულს ვერასდროს

და ფიფქსაც ფიფქი მანამდე ჰქვია, სანამ მიწაზე დაეცემოდეს.

.. არ შეგიძლია შენ არაფერი, შენ დავიწყებაც არ შეგიძლია, თუმც ახლა ალბათ

არაფერს დარდობ, მე დავდიოდი ძალიან ჩქარა, ნაბიჯს ვერაფრით მიწყობდი

კარგო! უკვე დასრულდა ჩვენი თამაში, ქვეყნად ყველაფერს ჰქონია ბოლო, ჩვენ

არაფერი გვქონდა საერთო და ესა გვქონდა საერთო მხოლოდ!

მე შენს შესახებ მეტი ვიცი, ჩემო ძვირფასო, ვიდრე შენ იცი საკუთარი თავის

შესახებ. მე აღარ მოვალ შენთან არასდროს და თმებზე თითებს აღარ შეგახებ.

სულაც არ მინდა ვიყო ერთ-ერთი და სასაცილოც არ მინდა ვიყო, მე დავიბენი

ახლა ძალიან და მინდა მხოლოდ ერთი რამ გკითხო, მაგრამ არ გკითხავ, რა საჭიროა

შენი პასუხი ზეპირად ვიცი – მხრებს აიჩეჩავ, წარბებს აზიდავ და მერე

ბავშვივით დაიწყებ სიცილს.

შენ შეიცვალე.

მეც შევიცვალე.

სხვა ყველაფერი ამ ქვეყანაზე როგორიც იყო ჩვენს გამოცვლამდე ისევ ისეა.

ბოლო დროს ბევრი საქმე გაგიჩნდა და საიდუმლოც გაგიჩნდა ბევრი. მე შენთვის

ისე ზედმეტი გავხდი, როგორც დამწვარი ასანთის ღერი.

შენ ახლა ცივი მარმარილო ხარ, მე კი მინდა რომ ეგ მარმარილო მაძებნინებდეს

დაკარგულ სითბოს და თუ ვიპოვი ოდესმე მაინც, ისე გამათბოს და მომეფეროს,

არც დამიკარგავს არასდროს თითქოს, მაგრამ ეს ახლა არის ზღაპარი “იყო და არა

იყო რას” მასგავსი და თუმცა ზღაპრის მჯეროდეს მინდა, მე ბავშვი უკვე არა

ვარ ახლა და მე ზღაპრების ასაკსაც გავცდი.

ძალიან ბევრი გაგიჩნდა საქმე და მეგობარიც გაგიჩნდა ბევრი. მე შენთვის ისე

ზედმეტი გავხდი, როგორც ასანთის დამწვარი ღერი.

შენ შეყვარება თავისა იცი, შენ სიყვარული არ იცი მხოლოდ... და თუმცა ახლა

იმ სიყვარულით, იმ მოგონებით ვცოცხლობ და ვცხოვრობ, მე ვხვდები უკვე

ძალიან კარგად, რომ შენ არასდროს არ გყვარებივარ, მე გჭირდებოდი მხოლოდ და

მხოლოდ.

შენ გაფრინდები და გადალახავ უსაზღვროების სუყველა საზღვარს, ხელში აიღებ

მზერის ისრებს და დაემსგავსები მერე მოისარს, უნდა მოისხა შენ ანგელოზის

მსუბუქი ფრთები და მერე ყველას მადლი მოისხა.

ვეღარ გაგდევნე ჩემი ფიქრიდან, არ ვიცი ახლა რა უნდა გთხოვო... შენ მაშინ

იყავ უფრო ძვირფასი, როცა ძალიან შორი იყავი და ოცნებებში მხვდებოდი

მხოლოდ...

მარტო ვარ შუა ოკეანეში,

სადღაც ძალიან შორს დარჩა ახლა ჩემი კეთილი იმედის კონცხი.

მე შენ მაშინაც მემახსოვრები შენს ხსოვნაში რომ აღარ ვიქნები და

დაგივიწყებ, როს გაყუჩდება ყველა ტკივილი სულის და ხორცის.

ჩვენს შორის ჩადგა უსასრულობა (მანძილით როდი გაიზომება ან სიშორე და ან

სიახლოვე), ვერ მიგატოვებ მე შენ ვერასდროს, თუ შეგიძლია შენ მიმატოვე!

რომც წამოვიდე ამ წუთში შენსკენ, რომც დავივიწყო წარსული წამით, გზას

გადამიჭრის შუმერი კატა, ყველა კატაზე დიდი და შავი! და აღმოჩნდება ესეც ამაო, მე

ვერ ვიპოვნი სასურველ ფერებს... ბარემ გადავდგათ თითო ნაბიჯიც და მე

ნეტაში დაგახრჩობ მერე.

მე სხვათაშორის გავიარე შენს ცხოვრებაში. შენ გამაყოლე ისეთი მზერა, რომ

მე მთელი ხმით მსურდა მეყვირა:

-რა დაგემართა!

-ვერა მცნობ?

-მე ვარ!

მე დავიღალე, მე აღარ ძალმიძს აღარაფერი, ვეღარ ვერევი საკუთარ ფიქრებს...

ხვალ შეიცვლება სუყველაფერი, ხვალ სულ ახალი რამ დაიწყება, თუმცა არ ვიცი,

ხვალ რა იქნება, ხვალ არაფერი არ მოხდეს იქნებ?

მე დავიღალე, დრო არის ძილის. ალბათ მდინარეც იძინებს წამით, რომ

დაივიქყოს მთელი დღის დაღლა... იქნებ სიზმარში მაინც შემომხვდე, თუმცა მე ვიცი,

რომ არაფერი დამესიზმრება, ვერ დავიძინებ უბრალოდ ალბათ.

უკვე თენდება.

თენდება უკვე, ღამე ტყვესავით ნებდება დილას. წვიმის წვეთები, როგორც

ცრემლები დაჰკიდებია ბალახს და მინას.

მე დავიღალე, მე აღარ ძალმიძს აღარც თხოვნა და აღარც მოთხოვნა, მე უშენობა

ძალიან მიჭირს...(გარეთ პატარა ალუბლის ტოტზე სულ პაატარა შემოჯდა ჩიტი).

მე მენატრები, როგორც ბავშვობა (მე აღარასდროს ვიქნები ბავშვი). მე მაინც

მჯერა, შენ მოხვალ ჩემთან, მაგრამ მე აღარ დაგხვდები სახლში!

თუმც ყველაფერი განვსაზღვრე თითქოს, ხვალ რა იქნება მაინც არ ვიცი, იქნება

ხვალე ჩემი ცხოვრება სულ სხვანაირად უნდა აეწყოს, უეჭველი კი ის არის

მხოლოდ, რომ ყველაფერი არის საეჭვო.

მე ვარ მდინარე!

ყველა მდინარე მუდამ მეორე მდინარეს ეძებს, მეორეს ეძებს, რომ შეუერთდეს

და მერე ერთად გავიდნენ ზღვებზე, არ შეიძლება, არ შეიძლება მთელი სიცოცხლე

გეძინოს მარტოს, ამიტომ მუდამ ვიღაცას ეძებ, მუდამ ვინმესთან შეხვედრას

ნატრობ (დღემდე ამის თქმას ვერ ვახერხებდი, დღეს კი ფრჩხილებში მოგწერო

უნდა: ვისაც ეძებდი, ის არ აღმოვჩნდი, არც შენ ყოფილხარ, მე ვინცა მსურდა).

შენ ახლა ალბათ ტირიფთან ზიხარ და ვიღაც ბიჭი სიყვარულს გიხსნის, შენთვის

ხომ მუდამ სულერთი იყო სუყველა სიტყვა-ჩემი თუ სხვისი.

შენ ახლა ალბათ სულ სხვასთან ზიხარ და არაფერი არ გახსოვს ჩემი: მე შენს

ხსოვნაში მალე გავქრები, ვით ღია ზღვაში თვალს და ხელს შუა ჰქრება პორტიდან

გასული გემი!

შენ არ გეგონოს, რამეს ვითხოვდე, ან გამომქონდეს მე განაჩენი. არც

სიახლოვე, არც სინანული, არც დაბრუნება, არც აღსარება, მე არაფერი არ მინდა შენი.

ვერ ამიხსნია ეს გაორება, მე ახლა უკვე სხვაცა ვარ თითქოს, ჩემში ჩამჯდარა

ორი არსება, ორივე, ორივე თავის სიმართლეს იცავს, კაცის ცრემლივით

ტკბილ-მწარე ღვინოს ორივე თვალის დოქიდან მისხამს.

შენ რა ღირსი ხარ ამ წერილისა, მაგრამ მე მაინც მოგწერე იგი, მე არაფერი

არ მეგულება შენი მეტყველი თვალების იქით: მგონი ვიღაცამ ჩართო

რადიო,-ჩემსკენ მოიწევს ბებერი გრიგი,... იქნებ წერილი არც ღირს ამდენად, მაგრამ შენ

მაინც გახსენი იგი. მე არაფერი არ მეგულება მაგ მშვენიერი თვალების

იქით!...

ეს არის ალბათ უკანასკნელი, მე აღარასდროს მოგწერ ბარათებს, დღესაც

არაფერს გეტყოდი, მაგრამ, მგონი სიმთვრალე მალაპარაკებს.

მე ველი წერილს, მე ველი წერილს, რადგანაც რამეს ელოდო უნდა, ეს იყოს

თუნდაც მხოლოდ სალამი, ეს იყოს სუფთა ფურცელი თუნდაც

 

ძალიან მაგონებს საკუთარ ფიქრებს,საოცარია...

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

...მე ამ ქალაქში დიდხანს ვცხოვრობდი,

აქ შევეჩვიე ხანგრძლივ ხეტიალს,

შემხვდა ბოროტიც, მაგრამ ბოლომდის

ბოროტი კაცი არ შემხვედრია.

კარგი უჩანდა პირი მოლოდინს,

დრო მავიწყებდა წარსულს სევდიანს,

შემხვდა კეთილიც, მაგრამ ბოლომდის

კეთილი კაცი არ შემხვედრია...

 

ვახტანგ ჯავახაძე

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

ლ ი ც ი

უფრო ხშირად შემოდი :)

ყოველთვის გაგვიხარდება

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

ქარაფებთან გავლა

დელგმის დარად დარიალში ვიჭრები,

მივქრი ჯიქურ და პირქარიც მჭექარობს,

ქარაფებში ირხევიან ფიჭვები,

შენს მიმოხვრას მაგონებენ, მზექალო!

 

თერგის დენას დაღვრემილი დავცქერი,

ჩემი გული განა მისებრ კისკასობს.

ქარაფიდან მოჩქრიალებს ჩანჩქერი,

მყის შენს სიცილს მომაგონებს, ძვირფასო!

 

მივქრი ჯიქურ და ფიფქისგან მოვერცხლილს-

შორ მწვერვალებს ჩემს ტრფობაზე შევგალობ.

ქუფრ ქარაფში ქუჩი ქოჩორს ივარცხნის,

შენი თმები მაგონდება, მზექალო

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

შავ არაგვზე ამაყია შენი სული

 

შავ არაგვზე ამაყია შენი სული,

ამაყია ფიქრთა ლურჯი რკალები,

ღიმილი გაქვს მწუხარებით შენისლული,

როშკის ტბებზე კრიალა გაქვს თვალები.

 

შენი ფიქრი მოცურავე გედია,

ოცნებები მწვერვალების ნისლები,

როცა გხედავ დარდიანს და სევდიანს,

მეც მაშინვე მწუხარებით ვივსები.

 

მე მიტაცებს თაფლისფერი თმების სუნი,

ძირს დახრილი ხორბლისფერი მკლავები,

შავ არაგვზე ამაყია შენი სული,

როშკის ტბებზე კრიალა გაქვს თვალები

 

gioo

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

  • 3 weeks later...

ოკ:)lasha_alo

 

გაზაფხულზე რომ გათბება მიწა,

რომ ამოვა ენძელა და ია,

საქართველოვ, შენს ყველაფერს ვფიცავ,

ლექსს დაგიწერ ცისფერ პეპლებიანს.

ანანურთან არაგვის წყალს დავლევ,

გამარჯვებას ვეტყვი ცისფერ კალმახს,

ციხისძირთან შემეყრება გველი,

ის მაჩუქებს უკვდავების ალმასს.

 

მერე წავალ, ბილიკებზე ვივლი,

მსურს ვეფერო დეკასა და ღვიას,

ნელა-ნელა მყინვარწვერზეც ავალ,

რომ იქიდან გადმოგხედო მთლიანს..

 

გოდერძი ჩოხელი

Edited by ლ ი ც ი
ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

  • 2 weeks later...

 

 

 

 

 

ჩემი შვილია

 

მე გავაჩინე, ჩემი შვილია...

თუ გნებავთ, მკერდი მომკვეთეთ ახლა.

ყოველი წუთი - ეს იგივეა,

რაც მიჯრით გულში ტყვიების დახლა.

ჩემი პირმშოა... ნაწილი - ჩემი.

ჩემი გული და ჩემი ცხეული...

ასეთიც მიყვარს, ასეთიც მტკივა -

ქურდიც, მეძავიც, ლოთიც, სნეულიც!...

მე ვათენებდი მასთან ღამეებს,

პირველ ნაბიჯებს მასავით ვდგამდი...

მას რომ დაცემულს სისხლი სდიოდა,

ის სისხლი გულში მე ახლაც დამდის.

ჩემი შვილია... ჰო, ჩემი, ჩემი.

ახლა თუ გნებავთ, მომკვეთეთ მკერდი.

რომ ვჭირდებოდი, მე დავეხმარე,

მე დავუდექი ბეჩავი, გვერდით!...

ნარკომანია, კახპა, თუ გეი...

შვილია ჩემი, შვილია ჩემი...

თქვენ ვერ მიხვდებით, რა დარდი მძიძგნის,

თქვენ ვერ გაიგებთ რა ხდება ჩემში...

სხვანაირია, არავის არ გავს,

და ეს სხვაობა ჭკუიდან შემშლის!...

მე ვიღიმები... ზოგჯერ ვღიღინებ...

მან რომ არ იგრძნოს სულის ქვითინი...

მე ახლაც მესმის ცრემლიან ცხადში,

მისი ბავშვური ხმა და ტიტინი....

მე გავაჩინე, ჩემი შვილია!...

მე ვაგებ პასუხს მისთვის და მასზე!..

და მაინც ყველამ, და მაინც ყველამ

ილაპარაკოს საკუთარ თავზე.

 

Mariam Kozmanishvili

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

და მაინც ყველამ, და მაინც ყველამ ილაპარაკოს საკუთარ თავზე.

 

დიახ ლიცი ბატონო,,,ვეთანხმები ლექსის ავტორს...:)

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

ტყეში ამბავი მოხდა საწყენი-

პატარა ბიჭმა მოკლა ჩიორა,

დედის ამარა დარჩნენ ბარტყები,

დედა კი მათ ბედს არ ჩიოდა.

 

დადის ტოლებში და თან ტრაბახობს

შურდულიანი ბიჭი ტიკტიკა,

დედა ჩიტი კი იმავ საღამოს,

ს უ ლ ს ხ ვ ა ჩ ი ო რ ა ს გ ა ე ჭ ი კ ჭ ი კ ა.

 

ქარმა ღრუბლები წვიმად არღვია,

სწუხდნენ ბარტყები სულ მთლად სველები,

რადგან ბუდე იყო თავღია

და წვიმას ჰქონდა გრძელი ხელები

 

 

სოფოოოო :) ))

laci ;)

ლინკი
სოციალურ ქსელებში გაზიარება

შეუერთდი განხილვას

თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ პოსტი ახლა და დარეგისტრირდეთ მოგვიანებით. თუ თქვენ გაქვთ ანგარიში, გაიარეთ ავტორიზაცია რათა დაპოსტოთ თქვენი ანგარიშით.

Guest
ამ თემაში პასუხის გაცემა

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • შექმენი...