ანიმე (

アニメ) წარმოიშვა

სიტყვისგან „Animation“ და იაპონურად

ნიშნავს.

ფარგლებს გარეთ, სიტყვა „ანიმე“ ჩვეულებრივ გამოიყენება იაპონიაში შექმნილი ანიმაციიის აღსანიშნავად. სხვა ქვეყნების ანიმაციური ფილმებისგან განსხვავებით, რომლებიც უმეტესად ბავშვებისთვის არის გათვლილი, ანიმეს გააჩნია თემების ფართო არჩევანი ყველა ასაკისათვის, რის გამოც

მაღალი

სარგებლობს. მისი სიუჟეტები მოიცავს თითქმის ყველა ჟანრს, მაგრამ განსაკუთრებით პოპულარულია

და რომანტიკული

, და ხშირად დაფუძნებულია რომელიმე წიგნის, იაპონური “კომიქსის” —

ან კომპიუტერული თამაშის — სიუჟეტზე. ანიმეს კიდევ ერთი და ხშირად მთავარი განმასხვავებელი ნიშანი მისი ხატვის სტილია. ამასთან ანიმე შეიძლება დახატული იყოს, როგორც ხელით, ასევე

. ანიმე იქმნება როგორც სერიალების, სარეკლამო რგოლების, ვიდეოთამაშების, ისე სრული- ან მოკლემეტრაჟიანი ფილმების სახით და ფორმატის მიხედვით ვრცელდება

,

, კინოთეატრებითა და

დისკებით. ანიმეს

დასაწყისში დაიბადა, როდესაც იაპონელმა რეჟისორებმა პირველი ექსპერიმენტები დაიწყეს დასავლეთიდან შემოტანილი

ხელოვნებაზე.

პირველი, დღეისთვის ცნობილი ანიმე, შეიქმნა

წელს. ის წარმოადგენს მოკლე, სამწამიან ჩანახატს მეზღვაურ ბიჭზე.

თანდათან, ეს ხელოვნება დიდ პოპულარობას იძენს იაპონიაში, რადგან შეზღუდული

, სასურველი გადასაღები მოედნების მიუწვდომელობის და დასავლური სტილის მსახიობების ნაკლებობის პირობებში, რეჟისორებს უჭირდათ ისეთი

გადაღება, რომელთა სიუჟეტი იაპონიის ყოველდღიურ ცხოვრებას სცილდებოდა, ანიმაციის გამოყენებისას კი

და

შეეძლოთ ნებიმიერი საჭირო სცენისა თუ პერსონაჟის შექმნა.

თანამედროვე ანიმეს დამფუძნებლად ითვლება

(Osamu Tezuka), რომელიც ხშირად მოიხსენიება, როგორც „ლეგენდა“ და „მანგას ღვთაება“. ის იყო პირველი, ვინც გამოიყენა ნახატის სტილიზაციის

ხერხი, რომელშიც არაპროპორციულად დიდი თვალების საშუალებით პერსონაჟის ემოციების გადმოცემა ხდება.

წლების განმავლობაში ანიმეს სიუჟეტები, რომლებიც თავიდან ბავშვებზე იყო გათვლილი, იხვეწებოდა და მათში განხილული პრობლემები რთულდებოდა. გაჩნდა ნამუშევრები, რომლებიც ხშირად უფრო მოზრდილებშიც სარგებლობდა პოპულარობით. განვითარებაში ანიმე ოდნავ ჩამორჩება

, რომელიც მასზე რამდენიმე წლით ადრე გაჩნდა და იმ დროისთვის უკვე დიდი პოპულარობით სარგებლობდა იაპონიის მოსახლეობის ყველა ფენაში. ამჟამად, ანიმე წარმოადგენს უნიკალურ კულტურულ ფენომენს, რომელშიც გაერთიანებულია, როგორც ანიმე ბავშვებისათვის (ჟანრი

) — ანიმე მის პირველად ფორმაში, ასევე უფრო რთული და სერიოზული ნაწარმოები, რომლებიც გათვლილია ბევრად უფროს

(ჟანრები:

— ანიმე ბიჭებისათვის და

— ანიმე გოგოებისათვის). ცალკე ჟანრადაა გამოყოფილი

—

ხასიათის ანიმაციური ფილმები, და მისი განხრები —

და

, რომლებიც მოგვითხრობენ (ხშირად ეროტიული ელემენტების გარეშეც)

და

შორის ურთიერთობებზე. アニメーション (

) —

დაწერილი

ანიმაციის აღსანიშნავად. ეს

აღებული სიტყვა „Animation“-ის პირდაპირი

. ხშირად იგი შემოკლებულად ჩაიწერება როგორც アニメ (

), და რა თქმა უნდა, როგორც ყველა სხვა შემოკლება, ეს ვარიანტი იაპონიაში უფრო ხშირად გამოიყენება ვიდრე სიტყვის სრული ფორმა. ტერმინ „ანიმეს“ განსაზღვრება საკმაოდ ბუნდოვანია. იაპონიაში, მისი გამოყენება არ შემოიფარგლება რომელიმე სტილით თუ ადგილწარმოშობით და იგი ნებისმიერი

ფილმის აღსანიშნავად გამოიყენება. დანარჩენ მსოფლიოში, ის უმთავრესად მხოლოდ იაპონური წარმოების ანიმაციური ფილმებზე ლაპარაკისას გამოიყენება, ის ფილმები კი, რომლებიც თავისი სტილისტიკით გვანან იაპონელი რეჟისორების ნაწარმოებს, ხშირად მოიხსენიებიან როგორც „ანიმე-სტილის“ ფილმებს. რუსული საინფორმაციო

და ანიმეს მოყვარულ დუბლიორთა (გამხმოვანებელთა) გაერთიანება

სიტყვა „ანიმე“-ს ხსნის როგორც „იაპონური კომპანიის მიერ, იაპონური ბაზრისათვის შექმნილი პროფესიონალურად პროდიუსირებული ანიმირებული ფილმი“, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ ზოგიერთ ანიმეზე მუშაობისას იაპონელი რეჟისორები დასავლურ კომპანიებთან თანამშრომლობენ, და ასევე იმის, რომ უკანასკნელ დროს ბევრი ანიმე დასავლური ბაზარზეც გადის, ეს განსაზღვრებაც არც თუ ისე მართებულია. იაპონური ანიმაცია სხვა ქვეყნების ანიმაციისაგან უპირველეს ყოვლისა სიუჟეტის ღრმა დამუშავებითა და შესრულების მაღალი ხარისხით განსხვავდება

. ანიმეს უდიდესი ნაწილი იქმნება აუდიტორიის კონკრეტული ფენის მოთხოვნების გათვალისწინებით. დაყოფის კრიტერიუმებში შეიძლება შედიოდეს, როგორც მაყურებლის სქესი და ასაკი, ასევე მისი ფსიქოლოგიური ტიპი. ამ გზით არჩეული

შემდგომში გავლენას ახდენს ნაწარმოების სიუჟეტზე, იდეებზე და შესრულების სტილზეც კი. ანიმეს ხატვის სტილზე საუბრისას, უპირველეს ყოვლისა, იხსენებენ პერსონჟების არაპროპორციულად დიდ

. სინამდვილეში ანიმეს პერსონაჟების თვალები გამოირჩევიან არა იმდენად სიდიდით, როგორც დეტალიზაციით,

სხვა ნაწილთან შედარებით. თვალებისაგან განსხვავებით, ცხვირი და პირი ტრადიციულად იხატება რამდენიმე ხაზის მეშვეობით, მაგრამ ხშირია გამონაკლისიც, მაგალითად ანიმე-ტრილერში

(Monster) გამოყენებულია პერსონაჟების „რეალისტური“ დიზაინი. ანიმეს პერსონჟებს ხშირად აქვთ უჩვეულო

და ექსტრავაგანტული

. თავდაპირველად ეს საჭირო იყო იმისთვის, რომ მაყურებელს ადვილად შეძლებოდა რამდენიმე ერთმანეთის მსგავსად დახატული პერსონაჟის ერთმანეთისგან გარჩევა. ამჟამად კი, როდესაც ხატვის ხარისხი შედარებით მაღალია და პერსონაჟები დამუშავებულია წვრილმან დეტალებამდე, ეს უფრო ტრადიციის საკითხია, ვიდრე საჭიროების. ამას გარდა, თმების ფერი ხშირად ასახავს პერსონაჟის ხასიათს და

. მაგალითად, თმაწითელი პერსონაჟები ხშირად ცხარე ხასიათით გამოირჩევიან, ლურჯთმიანები კი — პირიქით. ღია ფერების თმები, ასევე პერსონაჟის უცხოური წარმოშობის ნიშანი შეიძლება იყოს, რადგან იაპონელებს ძირითადათ მუქი თმები აქვთ. როგორც კინემატოგრაფიაში, ასევე ანიმეშიც ემოციების გადმოსაცემად და მაყურებელის ხასიათზე ზემოქმედებისათვის აქტიურად გამოიყენება

და

. ანიმეს

დასრულების შემდეგ აუცილებლად გამოიცემა ამ სერიალის

და ხშირად ისინი კონკურენციას უწევენ მომღერალთა ტრადიციულ მუსიკალურ ალბომებს. ამიტომ, ანიმესთვის სიმღერების შესასრულებლად და მუსიკის დასაწერად უმთავრესად ცნობილ ჯგუფებს და კომპოზიტორებს იწვევენ. ფილმის (ან სერიის) დამწყები და დამასრულებელი სიმღერები ნაწარმოების „სავიზიტო ბარათია“ და მათ ჩვეულებრივ ცნობილი პოპ-მუსიკოსები და ჯგუფები ასრულებენ. ორივე კომპოზიცია ნაწარმოების განუყოფელი ნაწილია — დამწყების მიზანია შეუქმნას მაყურებელს შესაბამისი განწყობა სერიალის ყურებისათვის, აგრძნობინოს, თუ რას უნდა ელოდოს სერიალისაგან. დამასრულებელი კომპოზიცია ხშირად დამწყებზე უფრო წყნარია, მისი მიზანი სერიის შედეგების შეჯამებაა. ანიმეს საუნდტრეკებისათვის დამახსიათებელია ისეთი მოვლენა, როგორიცაა „თემატური მუსიკა“ — როდესაც რაიმე მოვლენისას ან რომელიმე პერსონაჟის მოქმედებისას ისმის შესაბამისი მუსიკა. მაგალითად, მუსიკა რომელიც ისმის ბრძოლების განმავლობაში შეიძლება იყოფოდეს ბრძოლის ადგილმდებარეობის მიხედვით — თუ ბრძოლა მიმდინარეობს ტყეში — მუსიკა ერთია, თუ ქალაქში — მეორე. ან შეიძლება იყოფოდეს იმის მიხედვით, თუ რომელი პერსონაჟი მონაწილეობს ბრძოლაში (ამის კარგი მაგალითია სერიალი

— მასში ყოველ პერსონაჟს აქვს თავისი საკუთარი თემა, რომლებიც ამ პერსონაჟების ბრძოლისას ისმის). მსახიობები, რომლებიც ანიმეს ახმოვანებენ იაპონური სახელით

არიან ცნობილები. სხვა ქვეყნებისაგან განსხვავებით, იაპონიაში ეს პროფესია საკმაოდ პოპულარულია და განვითარებული, რის გამოც ანიმეს გახმოვანება სხვა ქვეყნების ანიმაციური ფილმების გახმოვანებასთან შედარებით მაღალი ხარისხით და პროფესიონალიზმით გამოირჩევა. ბევრი სეიუ ასევე ცნობილია თავისი საესტრადო მოღვაწეობით, მაგალითად ერთ-ერთი პოპულარული სეიუ,

, რომელსაც ორმოცდაათზე მეტი ანიმე აქვს გახმოვანებული, იაპონიის ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული შემსრულებელია, ამასთან მსახიობი და რამდენიმე ცნობილი ფირმის „სახე“.

ანიმე და

ტრადიციულად კლასიფიცირდება შემდეგი კრიტერიუმებით, რომლებიც სხვა შემთხვევებში არ გამოიყენება:

რუსეთში ანიმე საკმაოდ პოპულარულია. რუსულ ინტერნეტსივრცეში არიან ისეთი პოპულარული ანიმე-ვიდეობლოგერები, როგორებიცაა: დიმიტრი კესიდოვი, კირილ სოეროვი, დიმიტრი ბუდანცევი იგივე „ერინანტი“ და ა.შ. რუსეთში არის რამოდენიმე ჯგუფი რომლებიც დაკავებულნი არიან ანიმეს სამოყვარულო დუბლირებით, ესენია: ANIDUB, ANILIBRIA, ANIMEDIA, ANISTAR, ANIMANIA და ა.შ.

ანიმე დუბლიორები რუსული სტუდიიდან – „ANIDUB“:

მოდით განვიხილოთ იაპონური ანიმაციური ინდუსტრიის ერთ-ერთი პროდუქტი: ანიმე როსარიო + ვამპირი. როსარიო + ვამპირი ესაა ფენტეზის და ეროტიკის ჟანრის მშვენიერი ანიმე, რომელშიც მრავალი კოლორიტული, სასიამოვნო და საინტერესო პერსონაჟია. ეს პერსონაჟებია: ჯოჯოხეთის პირველი ლორდი, სუფთა სისხლის სუპერვამპირი – სიუძენი, ჯოჯოხეთის მეორე ლორდი, დემონების სკოლის დირექტორი – ტემმეია მიკოგამი, ჯოჯოხეთის მესამე ლორდი, სკოლის ავტობუსის იდუმალებით მოსილი მძღოლი, სიუძენის ქალიშვილი – აკაშია მოკა, სიუძენის კიდევ ერთი ასული – შუზენ კოკოა და კიდევ 2 სხვა ქალიშვილი, თინეიჯერი თოვლის დედოფალი – შირაიუკი მიზორე და მისი დედა – შირაიუკი ცურარა, ახალგაზრდა სუკუბი – კურუნო კურუმო, კურუმოს დედა, მიზორეს მამა, ახალგაზრდა ჯადოქარი გოგონა – ზენდო იუკარი, მისი დედ-მამა, კიდევ ერთი ახალგაზრდა ჯადოქარი გოგო – ტოჯო რუბი, მთავარი პერსონაჟი – აონო ცუკუნე; ახალგაზრდა ყმაწვილი ადამიანთა რასიდან, მისი დედა – აონო კაზუმი, მისი მამა, მისი ბიძაშვილი ანუ კუზინა – კიოკო, ჟურნალისტიკის კლუბის ლიდერი, მაქცია – მორიოკო გინეი, დისციპლინარული კომიტეტის წევრები, მათემატიკის მასწავლებელი – კაგომე რირიკო, რომელიც არის ლამია ანუ ქალი-გველი, მანიაკალური მიდრეკილებების მქონე ფიზკულტურის მასწავლებელი – კოცუბო და რაღა თქმა უნდა მხიარული, ნაზი, ოდნავ მოლენჩო, მაგრამ კეთილი და ჭკვიანი კატა-ქალი ანუ ნეკომატე – ნეკონომე შინჯიუკო, რომელიც ლიტერატურას ასწავლის დემონთა სკოლაში (კოლეჯში) და აგრეთვე, მოკას, მიზორეს, კურუმოს, ცუკუნეს და იუკარის კლასის დამრიგებელიცაა. ამ ანიმეში მთავარი იდეა ასეთია: არიან დემონები ე.ი. „იოკაები“ და ადამიანები, არის დემონთა სამყარო სადაც ცხოვრობენ დემონები და ადამიანთა სამყარო სადაც – ადამიანები, მაგრამ დემონები შიგადაშიგ გადადიან ადამიანთა სამყაროში და იქ შენიღბულად ცხოვრობენ. ადამიანთა შორის მშვიდ ცხოვრებას და ასევე ადამიანურ მეცნიერებებს ახალგაზრდა დემონებსა და დემონესებს ასწავლიან დემონთა სამყაროში მდებარე სკოლაში ანუ „იოკაი გაკუენში“. დემონთა და ადამიანთა სამყაროები გამიჯნულნი არიან, თუმცაღა დაკავშირებულნი ერთმანეთთან საიდუმლო გვირაბით, რომელსაც იყენებენ ორ სამყაროში გადაადგილებისთვის დემონები. ორ სამყაროს ერთმანეთისგან ჰყოფს მაგიური ამულეტი ჯვრის ფორმით, რომელიც მოთავსებულია საიდუმლო ოთახში, საიდუმლო პიედისტალზე დემონთა სკოლაში, ეს ამულეტი სიუძენის მიერ არის შექმნილი, მის მიერვეა შექმნილი მეორე ამულეტი რომელიც მის ქალიშვილს – მოკას გულზე ჰკიდია და ესაა ყველაზე საინტერესო! ეს ამულეტი 10 წლის ასაკში გაუკეთეს მოკას, როცა მისი ადამიანთა სამყაროში მცხოვრებ დედასთან – აკაშია ბლადრივერთან გაგზავნა გადაწყვიტეს. ამულეტმა გამოიწვია იმგვარი ფორმის პიროვნების გაორება, რომ ფროიდს და იუნგს შეშურდებოდათ! როცა ამას უყურებ ფროიდი და იუნგი რომ არ გაგახსენდეს არ შეიძლება! გოგონაში არის ორი არქეტიპი, ორი პიროვნება: 1) თეთრთმიანი, დიდ ფორმებიანი, უხეში და ძლიერი, აქტიური მაჟორული ბუნების მოკა და 2) ვარდისფერთმიანი, შედარებით პატარა ფორმების, ნაზი და სუსტი, პასიური მინორული ბუნების მოკა. როგორც აღმოჩნდა სკოლის დირექტორმა (მეორე ლორდმა – მიკოგამიმ) გადაწყვიტა ადამიანთა და დემონთა დამეგობრება და ახალგაზრდა ვაჟიშვილს – აონო ცუკუნეს, რომელმაც ზედა კლასებში გადასასვლელ გამოცდაზე დაბალი ნიშნები მიიღო და ამის გამო სკოლის გარეთ დარჩენა ელოდა, მისცა საშუალება არა მხოლოდ ჩარიცხულიყო მის სკოლაში, არამედ გადაელახა კიდეც მაგიური ბარიერი (სპეციალურად ადამიანთა საწინააღმდეგოდ დაყენებული). დირექტორმა სპეციალურად დაუგდო ცხვირწინ ღამით ქუჩაში მოსეირნე ცუკუნეს სასოწარკვეთილ მამას სკოლაში ჩარიცხვის ბლანკი! ცუკუნეს უბრალოდ მისი შევსებაღა ჰქონდა დარჩენილი და მორჩა! სკოლის პირველივე დღეს ცუკუნე შეხვდა მოკას და შეიტყო რომ სკოლა დემონებს ეკუთვნოდათ და გაიქცეოდა კიდეც იქიდან დაზაფრული, რომ არა მისი კეთილი გული, რომლის გამოც გადაწყვიტა განსაცდელში ჩავარდნილი მოკას გადარჩენა გაავებული თანაკლასელისგან, რომელსაც ერქვა კომია საიზო და გახლდათ – ოგრი... საბოლოო ჯამში აღიარა რა ცუკუნემ რომ მთელი გულით შეიყვარა მოკა, გოგონას მოხსნა ამულეტი ე.ი. მედალიონი, რომლის მოხსნაც მხოლოდ იმას შეეძლო ვინც მოკას ჭეშმარიტად შეიყვარებდა და მოკას გამოფხიზლებულმა მეორე მემ იქით იხსნა დალეწილი ცუკუნე! (ჰი-ჰი...) შემდეგ ცუკუნე შეხვდა კურომოს, იუკარის, მიზორეს და რუბის და ისინიც შეუყვარდა, რის გამოც გოგონები მუდამ ერთმანეთთან საქმეებს არჩევენ, თუ ვისია რეალურად ცუკუნე, ცუკუნე კი ვერ ან არ ირჩევს მათგან ერთს. მოკას მამა თავის ქალიშვილს თვალს არ აცილებდა და მაგიის დახმარებით აკვირდებოდა და ამას გარდა მასთან ენა დირექტორსაც მიჰქონდა. მოკა და დანარჩენი გოგონები მთელი 26 სერიის მანძილზე სულ ცუკუნეს გადარჩენით არიან დაკავებული, ხოლო ცუკუნე თავის მხრივ მადლიერია, მაგრამ თავს არასრულფასოვან მამაკაცად გრძნობს ამის გამო. ცუკუნე გოგონებს ძალიან უყვართ, რადგანაც ბიჭმა ისინი თავის დროზე იხსნა განსაცდელისგან და დეპრესიიდან გამოიყვანა. ამგვარად ცუკუნეს გარშემო იქმნება – დემონური ჰარემი.

ანიმე ესაა იაპონური ანიმაცია. ანიმეს გააჩნია არც მეტი არც ნაკლები 36 ჟანრი, მათ შორის – ჰენტაი ანუ პორნოგრაფია. ანიმეს გრაფიკა, მუსიკალური გაფორმება და სიუჟეტური სტრუქტურა არის არა მხოლოდ განსხვავებული თავისი დასავლური ანალოგებისგან, არამედ ბევრად უფრო მაღალი დონის. მრავალი ანიმეს გრაფიკა, სიუჟეტი და საუნდტრეკი ბევრად უფრო დახვეწილი და ლამაზია ვიდრე ამერიკული და ევროპული ფილმებისა და მულტიპლიკაციებისა. ანიმეს ჰყავს ორი მტერი: 1) გარეგანი მტერი და 2) შინაგანი მტერი. ანიმეს გარეგანი მტრები ძირითადად იყენებენ რამოდენიმე დეგენერატულ და ნონსენსურ „არგუმენტს“, უყვართ დემაგოგობა და სოფისტიკა, მათ ახასიათებთ ანიმეში არსებული: 1) ეპიკური ბატალიების, 2) ეროტიზმის და 3) რობოტექნოლოგიების, ისტერიულ-პანიკური უაზრო და გაურკვეველი სიძულვილი (სერიოზულად, მართლაც გაუგებარია ჩემთვის რატომ აქვთ ალერგია ეროტიზმზე, რობოტებზე და ეპიკურ ბრძოლებზე!? რა არის ამ სამ თემაში ასეთი „ცუდი“ და „შემაძრწუნებელი“??!). გარეგან მტრებს აქვთ 3 ფუნდამენტური იდიოტური ფსევდოარგუმენტი: 1) თითქოსდა ანიმე მხოლოდ ბავშვებისთვის განკუთვნილი პრიმიტიული თამაშობებია, მაგრამ ამ „არგუმენტს“ აბათილებს ანიმეში ეროტიზმის, პორნოგრაფიის, სისხლიანი ბატალიებისა და რთული ფილოსოფიურ-მეცნიერული კონცეფციების არსებობა, 2) თითქოსდა ანიმე არის გარყვნილებისა და ამორალური უზნეობის კარნავალი, მაგრამ ამ „არგუმენტსაც“ აბათილებს ის, რომ ეროტიზმი და პორნოგრაფია დედამიწაზე მილიონობით ადამიანს უყვარს რაც კიდევ ერთხელ ადასტურებს იმას რომ ეს ორი ჟანრი არ წარმოადგენს ბოროტებას და მათში არაფერია ამორალური, სექსუალურობა და ვნებით ჰედონისტური ტკბობა არის ადამიანის ბუნებრივი ინსტინქტები, არის ადამიანური ბუნების განუყოფელი ნაწილი და ზომიერების ფარგლებში სავსებით დასაშვებია. რაღა თქმა უნდა ეროტიულ-პორნოგრაფიული სცენები არაა განკუთვნილი მცირეწლოვანი ბავშვებისთვის და ამ თემაზე სპეკულაციები დებილიზმია. 3) თითქოსდა ანიმეს პერსონაჟების დიდი თვალები არაესთეტიკურია, მაგრამ ამ ფსევდოარგუმენტსაც აბათილებს მარტივი კონტრარგუმენტი – ეს უბრალოდ მხატვრული გადაწყვეტაა, რომელიც მილიონობით ადამიანს მოსწონს, ამას გარდა ამ მხატვრულ სტილს აქვს არსებობის უფლება თუ მივუდგებით ამას ნეოლიბერალიზმის პოზიციიდან. ანიმეს შინაგან მტრებსაც თავიანთი პოხონდრიები და კაპრიზები აქვთ, მათი ზოგიერთი ხუშტური და ახირება ემთხვევა ანიმეს გარეგანი მტრების მარაზმულ იდეებს. ანიმეს შინაგანი მტრები ესენი არიან – ფსევდოანიმეშნიკები ანუ ფსევდოანიმემოყვარულნი, ესენი არიან ადამიანები, რომლებსაც დებილურად ამოჩემებული აქვთ ერთი ან ორი კონკრეტული ჟანრი (არიან რა ტენდენციურნი), ხოლო ყველა დანარჩენზე ალერგია აქვთ და საკმარისია უხსენო რაიმე მათთვის არმოსაწონი, რომ ათსართულიან ლანძღვა-გინებას და დაცინვას გაჯახებენ და ისე გაგტროლავენ, რომ ადამიანს სიკვდილი მოგინდება, აი ამგვარი აგრესიით არიან შეპყრობილი და რომ უთხრა პირში აგრესიული ხარო არც კი აღიარებენ არამედ პირიქით იქით დაგდებენ ბრალს როგორც აგრესიულობაში ასევე სილენჩესა და „გაფუჭებულობაში“!!! ასეთებს არ მიაჩნიათ ანიმეს ლეგიტიმურ და ლეგალურ ჟანრებად ეროტიზმი (ეჩი) და პორნოგრაფია (ჰენტაი) და აქვთ რა შეზღუდული და ვიწრო „აზროვნება“, მზად არიან კუბოში ჩაგმარხონ თუ ეროტიზმი ან სექსი ახსენე!!! სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ ესენი არიან ტვინნაღრძობი დარეხვილი სექსოფობები, ბილწი მორალისტები, რომლებიც