ზოგჯერ ასეც ხდება – ჯდები და არაფერზე წერა გინდება. ან არც ჯდები, წევხარ, დადიხარ, ჭამ, ეწევი, რაღაცას აფუჭებ ან აკეთებ, და მაინც წერ. წერ ყველაფერზე - რაც გეტკინა, გაგიხარდა, მოგეწონა ან არ მოგეწონა, მიგავიწყდა, გამოგივიდა თუ არ გამოგივიდა.

როცა უთანასწოროთა თანაცხოვრებაზეა საუბარი თავისი ყველა თანდაყოლილი თუ შეძენილი დეტალით, ამ დროს, სრულიად ნორმალური ადამიანები, სრულიად ბუნებრივად და ლოგიკურად, კამასუტრას მოიმარჯვებენ ხოლმე და ...ვცადეთ ბატონო, ეგეც ვცადეთ, მაგრამ, ჩვენთან მაინც ყველაფერი ან უკუღმაა, ან გაორებული, ან დაოთხილი.

რაღაც-რაღაცეებს ისე ვეჩვევით, არც ვუფიქრდებით . ყოველდღიურობაში კი უცებ აღმოვაჩენთ ნივთებს, ქცევებს, ადამიანებს...

ეს დღეებია ყველა რაღაცას აჯამებს, ადარებს, ასაჯაროვებს, დასკვნები გამოაქვს და გეგმავს. გეგმებთან დაკავშირებით გულგრილი ვარ, სხვა განზომილებებზე ვარ მინდობილი იმიტომ, რომ არ მიყვარს, როცა ჩემს ბჭობაზე ღმერთი იცინის. ფაქტია, ვიღაცამ სადღაც ჩვენზე უკეთ იცის, როდის რა და როგორაა საჭირო.

ამ დღეებში ვინ დათვლის მერამდენედ ვუსურვებთ ერთმანეთს საუკეთესოს. თავს დავიიმედებთ, რომ ჯერ კიდევ შეგვძლია თავს გართობის და არაფერზე ფიქრის, მითუმეტეს არაფრის კეთების უფლება მივცეთ... დავლევთ, შევჭამთ, ვიხორხოცებთ, ვისაც გაგვიმართლებს სექსითაც დავკავდებით... ამასობაში კი რამე იქნება. ან შეიცვლება ირგვლივ რეალობა უკეთესობისკენ, ან არა და ამას „ცხოვრების უსამართლობას“ დავარქმევთ და მშვიდად გავატარებთ.

ადამიანები, რომლებიც ამტკიცებენ, რომ ყველაფერი უჩვენოდ წინასწარაა გაწერილი და ვერაფერს შევცვლით, ქუჩაზე გადასვლისას აქეთ-იქით გულმოდგინედ იხედებიან. ის, რაც ყოველთვის გვაყოვნებს და გვასუსტებს საკუთარი თავია. და თუ გვინდა, ერთ მშვენიერ დღეს რაღაც დიდი და მნიშვნელოვანი გავაკეთოთ, რაიმე შევცვალოთ, ეგებ იმაზეც გვეფიქრა, რომ ის „ერთი მშვენიერი დღე“ სწორედ დღესაა...

მაჰატმა განდი ამბობდა, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ და საიდან. ფინჯან ყავაში ყოველთვის აღმოაჩენ სამყაროს შენთვისო...

მაისიდან მოყოლებული, 7 თვე ისე გავიდა, „მშვიდობის ყავა“ არ შეგვისვამს ერთად. მიზეზი ძალიან მარტივია - "უქეიფობა", როგორც ჩვენი წინაპრები იტყოდნენ.

იმედი მქონდა, უქეიფობა გადაივლიდა ხვალ, ან ხვალის ხვალ, როგორც ჩემი ნიკოლოზა ამბობს, მაგრამ,- ნურას უკაცრავად...

მაისის თვე ბათუმში გავატარე ადგილობრვ არჩევნებში თავიდან-ფეხამდე ჩართულმა. წერის სურვილიც მას შემდეგ გაქრა. რაც აჭარაში ადგილობრივ არჩევნებზე მოხდა, სერიოზული ნიჰილიზმის საფუძველი იყო და არ გვინდა ახლა ჟღალი დიალოგები იმაზე, როგორ დადებითად შეაფასა ეს არჩევნები დასავლურმა სამყარომ. ეს ნამდვილად არაა ის დემოკრატია, რომელიც წარმომიდგენია. არც პარალელურად განვითარებული მოვლენები და ადამიანთა ქცევა იყო „საოცნებო“ ურთიერთობის მაგალითი. უფრო პირიქით...

ბრძოლა კომფორტისთვის და არა არსებობისთვის, ბრძოლა პრინციპისთვის და არა იდეისთვის. ნაკლები უფლება - მეტი მოვალეობა და მაინც სად გადის სახელმწიფო მოხელის საღი აზროვნების შუკები, ეს მხოლოდ ერთეულებმა იციან.

კარიერულ კიბეზე რთული საწყისი ბიძგია იატაკიდან. მერე უკვე ყველაფერი მარტივია.

სიბრიყვეა იმის მოლოდნი რომ ვინმე მოვა და შენს გასაკეთებელს გააკეთებს. ვიდრე არ აიძულებ, თითსაც არავინ გაანძრევს. ასეა ეს.

ეჰ, ჩემო კარგებო! უმრავლესობა რომ ყოველთვის მართალი იყოს, მზე დედამიწის ირგვლივ იბრუნებდა...

ნუ ჩქარობთ ადამიანს უწოდოთ ანგელოზი, ეშმაკს ხომ იცით არ სძინავს?! ჯერ კარგად დააკვირდით, ეგებ ეს მორიგი შებუმბლული სასწაულია...

არც სპონტანურად იმის დანგრევა ღირს, რაშიც ბოლომდე არ გავრკვეულვართ.

ერთი სიტყვით, გვაქვს პოლიტიკა ცვალებადი მოღრუბლულობებით. ალაგ-ალაგ ნალექით და უნალექო თოვლით.

მუდმივი ოცნება მავნებელია, რადგან ახდენილი ოცნება შეიძლება კოშმარად იქცეს. პრინციპში აუხდენელიც...

ზაფხულმაც გული იჯერა ყინულიანი ყავის და მოდური ლუდის სმით, ჩაილურის წყალიც დალია, კაზანტიპის მლაშე ნაგუბარიც ყლაპა და შეგვატოვა სიყვითლისადმი მიდრეკილ სეზონს. აგვიკლეს „ყვითლებმა“ ჭორის დეიდებ-მამიდებმა. კარგი გასაგდებია ფეხ ქვეშ ეს ჩვენი სამამულო მედია (უმცირესი ნაწილის გარდა) „სხეულით ვაჭრობის ადგილის გადაცემისთვის“.

ხომ გახსოვთ ის დრო, „მოსკოვს ცრემლების რომ არ სჯეროდა“ და ტელევიზიაზე დიდ იმედებს ამყარებდნენ. ჩვენში ტელევიზია ვერასოდეს გახდება ხელოვნების დარგი, იმიტომ რომ ის მაყურებლის მოლოდინსა და ინტერესებზეა ორიენტირებული. კიდევ შემოსავლებზე და არაპროფესიონალთა გემოვნებაზე.

როგორც ერთი კარგი ექიმი და იმაზე ათჯერ უკეთესი მწერალი, პატივცემული ანტონი იტყოდა, - კარგია იქ, სადაც არ ვართ. წარსული მშვენიერად ამიტომ გვეჩვენებაო. აქვე დავსძენ, რომ ნამდვილი გამართლება ლატარეაში მილიონის მოგება კი არა, პირველივე ჯერზე ნამდვილო ექიმის ხელში ჩავარდნაა. ესეც პირადი გამოცდილება ოჯახურ ინტერიერში...

გოეთეს რომ ჰკითხო, -არაფერი ისე უკეთ არ მეტყველებს ადამიანის ბუნებაზე, ვიდრე ის, რაზეც მას ეცინება. და რაზე გვეცინება ჩვენ ამაზე დაფიქრებულხართ? ან რაზე გვაიძულებენ გავიცინოთ? გოეთეს მწარედ გაუმართლა, რომ მკვდარია...

პიარი, კადრები, პროფესიონალები ისევ დეფიციტშია, სამაგიეროდ პრეფიციტულია ნეპოტიზმი.

კულტურა? კულტურა ფეთქებადია პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით.

გაჯანჯლებული კოჰაბიტაცია განსაკუთრებით იმედის მომცემი გამოდგა ნებისმიერი სახეობის პარაზიტისთვის. და არ გვაძინებს იმაზე ფიქრი, რომ ვიღაცეებს ჩვენი მიტაცებული ქონება ყელზე სულაც არ დაადგებათ, მშვენივრად შეირგებენ.

საუკეთესო ცხოვრებისეული დევიზია - ნუ იცინგლები და თავს თვითონ უშველეო.. თვალწინ გვაქვს ცინგლიანი მიხეილის ცოცხალი მაგალითი. ძებნილმა კრიმინალმა ახალი წელიც მოგვილოცა და 1 წელიწადში ახალ „სხვა საქართველოში“ ერთად ცხოვრებას დაგვპირდა. ამაზე ცნობილი ბარონის ის ისტორია გამახსენდა თმებში რომ ხელი ჩაივლო და..

ჰო, გაიღიმეთ ბატონებო! გაიღიმეთ! ხომ გახსოვთ - დედამიწაზე ყველაზე დიდი სისულელეები სერიოზული სახის გამომეტყველებით კეთდება..

და რა ვუყოთ რომ სიმართლეს რუხი ფერი აქვს...

და მერე რა, რომ წინასაახალწლოდ ისეთი კომუნალური ქვითარი მივიღეთ, სულ მინიმუმ, ჩვენს ონკანებში ბორჯომი უნდა მოჩქეფდეს, ნაგავი ლექსუსებით გაჰქონდეთ, ბუნებრივი აირი პირდაპირ ალიევების ნედლი მარაგებიდან მოგვდიოდეს და ბინებს ალადინის ლამპარით ვანათებდეთ.

ეეე.. კარგით რა ხალხო რაა კი არა და, კარგი რა კალა რა..

ჩვენი ქვეყნის ნაპატივებ ფინანსთა მინისტრს ალალად უკვირს, რატომ ქმნის ხალხი პანიკას ლარის ვარდნაზე და 10 ლარიან საპენსიო დანამატზე, თითქოს ახალი წელი პირველად და უკანასკნელად მოდიოდეს... ნუთუ მართლა წელიწადში მხოლოდ ერთხელ ვიკვებებით სრულფასოვნად? ვინ გვიკრძალავს წელიწადის ნებისმიერ დღეს ერთმანეთის ჩახუტებას, გამოძღომას, საჩუქრების გაჩუქებას? ფულის ხარჯვას?

პირადი ბიუჯეტი? რა ვიცი? ხადურმა საზეიმო ვითარებაში შეგვატყობინა - შესრულდაო! დავიჯერო, ისევ ვიღაცა ურევს?... კონტრაბანდული აიფონიდან სამყაროსთან სულ სხვა კომუნიკაციაა..

მდიდრულ აპარტამენტებში სათაგურშიც კი „პარმეზანი“ დევს.

და ვინ თქვა, რომ წლის დაიჯესტის წერა რთულია?

ეგ რომ რთული იყოს, ჩვენი ნებიერა მედია (მცირე გამონაკლისის გარდა) თავს არ შეიწუხებდა თემაზე- წლის ხუმრობა, წლის მუქარა, წლის პოლიტიკოსი, წლის კურიოზი, წლის მაფიოზი, წლის აფეთქება, წლის მიღწევა, წლის შარი, წლის ნიშანი, წლის აშარი..

პარლამენტი რა... ჩარჩა ისევ ბაღის ჯგუფში. მთავრობაში პროგრესი გვაქვს - ცვლიან-პანტა პუნტით, მგრამ კიდევ ვერ გავიდნენ ბოლოში, დარჩათ ხეზე ყუნწმომპალი ვაშლები. და ვინც შეცვალეს უვარგისობის გამო, იმათ რომ სხვაგან ასაქმებენ. ნუ მკითხავთ რა ფენომენია ეს... პასუხად დუმილს მიიღებთ.

და მაინც გკითხავთ ვისაც გეხებათ - თუ იქ არ ვარგოდა აქ ივარგებს კაცო?!

პარლამენტს ყოფაქცევაში ორი! გავიგეთ, რომ პუტინი მტერია! იმიტომაც ვერ ითრია ფოთის ტერმინალი..

ხუდონ ჰესზე ვიდებატეთ, ქართული ყველი თავიდან აღმოვაჩინეთ.

საკადრო საკითხებზე იყო მხოლოდ სიტყვა - „სანთლით საძებარი“.

სადღაც ისევ ფიქრობენ, რომ ხალხი სულელია...

სიცრუის სამეფოში კი ჭეშმარიტება მხოლოდ მეფის მასხარაა...

ექსპერტები, მომწიფებულნი, გადამწიფებულნი და მკვახენი, ზოგნიც უნაყოფონი.

მადლი? მადლი თავის გზაზე დაიარება...

ბრიუსელში ხელი მოეწერა ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულებას, მაგრამ, ხელისუფლების უმაღლეს ეშელონებში დაშვებულმა საკადრო შეცდომებმა და ხელისუფლების განშტოებათა შორის კინკლაობამ ეს სიხარული უნებურად გადაგვიფარა.

საახალწლო დღეებშიც მშრალი ხიდი სავსეა ოჯახური ისტორიებით. სათუთად ჩამორიგებული ნივთები მდუმარედ ყვებიან უცნაურ ამბებს. ვყიდით და ვყიდულობთ წარსულს, ხან საკუთარს, ხან სხვისას.

ბავშვობიდან მახსოვს, რომ რუხ მგლებს ძალიან უყვართ ბებიების ლოგინი. რომ უფასო ბუნებრივი აირი მხოლოდ კუჭ-ნაწლავის ტრაქტშია.

მშობლები კიდევ ნუ ბერდებით რა!..

მოთმინება უმაგრესი თვისებაა, მაგრამ ცხოვრება ძალიან მოკლეა იმისთვის, რომ დიდხანს ითმინო.

ისეთი დიალოგი გამომივიდა საკუთარ თავთან, ახალი წლის კარგად დახუნძლული სუფრის შემდეგ 2 ადამიანი სამზარეულოში რომ შემორჩება ერთმანეთს და ცხოვრებისეულ სიბრძნეზე ბჭობას მოინდომებს..

მაგრამ ასეც კი არაა საქმე?! მეც თქვენსავით ვიცი, რომ სასწაულები იქ ხდება, სადაც მათი სჯერათ და რაც უფრო მეტად სჯერათ, მით უფრო ხშირად ხდება...

ყავამშვიდობისა და ტკბილად დამიბერდით, ხალხო!