თუ უზნაძის შეხედულებები ,,მოძველდა,, , მაშინ ალბერტ ელისს მაინც გადახედეთ, ABC მოდელს...

არ მოგვწონდა და ვაკრიტიკებდით წინა ხელისუფლების მიერ შემოთავაზებულ განათლების სისტემას. ფაქტიურად იმას სისტემის არც არაფერი ეტყობოდა, უბრალოდ ერქვა ასე.

მოვიდა ახალი ხელისუფლება და ჩვენც ახალი მიდგომებისა და იდეების მოლოდინში გავისუსეთ.

უფასოდ დარიგებული წიგნები ბავშვებისთვის იყო პიარ-სვლა თუ განათლების ახლებური ხედვა, ამას მომავალი გვიჩვენებს.მაგრამ ეს საშუალო განათლების თემაა.

დღეს ასევე დიდი ბჭობა მიდის უმაღლესი განათლების მოწყობის საკითხებზე და, რატომღაც, უყურადღებოდ რჩება ყველაზე მთავარი - მომავალი თაობის სკოლამდელი აღზრდა და ახალი მეთოდიკის შემუშავება. არადა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია...

საინტერესოა, ჩვენი დღევანდელი განათლების სისტემის მუშაკები თუ არიან დაინტერესებული უცხოური სკოლამდელი აღზრდის მეთოდიკით, ანუ თუ ახდენენ მის გააზრებას, თორემ ,,გამოცდილების გასაზიარებლად,, ფაღარათიანებივით რომ დარბიან საზღვარგარეთ, ეგ ვიცით, ბატონო...

ჩვენ, ამ საკითხით დაინტერესებულმა საზოგადოებამ, რა შეგვიძლია ვურჩიოთ? მაგალითად ის, რომ თუ უცხოეთში კვალიფიკაციის ასამაღლებლად და იქაური სკოლამდელი აღზრდის პრაქტიკის გასაცნობად ჩასულები, შოპინგებისგან გადაქანცულები პროფესიონალიზმს ვერ იმაღლებთ, ინტერნეტით მაინც მოიძიეთ სკოლამდელი ასაკის ბავშვების აღზრდის მეთოდიკა. იქნებ ნათელმა სხივმა გაიელვოს თქვენს გონებაში.

ამას წინათ ვუყურეთ მე და ჩემმა 4 წლის შვილმა, როგორ იწყება დილა რიოს ერთ-ერთ საბავშვო ბაღში. ტამტამის თანხლებით ისეთი დილა გაითენეს ნაციონალური რიტმებით და ისეთ მოძრაობებს აკეთებდნენ, არ შეიძლება ამხელა დადებითმა ემოციებმა თავისი დადებითი კვალი არ დაამჩნიონ ამ პატარა ადამიანების მომავალ ცხოვრებას...

ამ სიუჟეტის ნახვის მერე, 1 საათი ბავშვი ვერ გავაჩერე, ისეთ ხასიათზე მოვიდა...

არაა ბრაზილია მაინც და მაინც დალხენილი ქვეყანა. პირიქით, ძალიანაც უჭირთ, მაგრამ ცდილობენ პატარები ამ მძიმე ემოციებისგან დაიცვან და მარტივი და იაფი მეთოდით ზრუნავენ მათ სულიერი სიჯანსაღეზე.

ბრაზილიელები ბავშვებს ყოველ დილით ფესვებიდან წამოსული ენერგეტიკით ,,ტვირთავენ,, . ყველა მოძრაობა, ყველა ბგერა მათთვის ახლობელი და ორგანულია.ამიტომ, ბედნიერების შეგრძნება თავისთავად ტივტივებს ამ პატარების სახეებზე.

არ ვამბობ, რომ ჩვენს საბავშვო ბაღებში დილით მისული ბავშვები მაინც და მაინც დოლ-გარმონზე ,,გამოაფხიზლონ,, , მაგრამ შეიძლება ისეთი მეთოდიკის შემუშავება ფსიქოლოგებთან ერთად, რომელიც ჩვენი შვილების ემოციებს და წარმოსახვას გააფერადებს. არაა პრობლემა ისეთი მუსიკის შერჩევა, რომლის მელოდიურ ხაზსაც პატარა უპრობლემოდ გაიგებს და ტემპო-რიტმზე ემოციას ააწყობს.

ჩვენს საბავშვო ბაღებში არც ფერის ფსიქოლოგიის გამოყენება აწყენდათ. გული გაგისკდება ამ შენობებს რომ შეხედავ, ინტერიერზე და მომსახურე პერსონალის მიმიკა-ჩაცმულობაზე აღარაფერს ვამბობ.

მერე გვიკვირს, რატომაა ეს თაობა გაღიზიანებული და აგრესიული?

,,ქართული პედაგოგიკის დედებს და მამებს,, უნდა ახსოვდეთ და მოეხსენებოდეთ, რომ ბავშვი გასაფერადებელი უსუფთავესი კონტურია, რომელშიც ყველაფერი საუკეთესო უნდა ჩაასხა, კარგად გამოტენო ამ სატენით და მერე გქონდეს პრეტენზია იმის, რომ მომავალ თაობას მინიმუმი მაინც გაუკეთე?

ჰოდა, იმის თქმა მინდოდა, ამ ჩვენს უბადრუკ განათლების სისტემაში რაღაც სულელური ფასწარმოქმნის ექსპერიმენტების მაგივრად, დასხდნენ და სწორი მეთოდიკა შეიმუშავონ, როგორ შეუქმნან ბავშვებს განწყობა, ანუ როგორ შეუწყონ ხელი ვთქვათ გენეტიკურად გადმოყოლილი, ან სოციალური ფონით შეძენილი უხასიათობის დაძლევას.

მუსიკის, ქორეოგრაფიის და ფერის ერთობლიობა პატარების განწყობის შესაქმნელად მისწრებაა.

არ ჭირდება ამის გაკეთებას მილიონები. ამას უბრალლოდ სურვილი და პროფესიონალები ჭირდება.

კატო ჩულაშვლი