ბილეთები გვქონდა კომედიურ წარმოდგენაზე: ,,რა სურთ ქალებს?“

ახლა მე ზუსტად ვიცი, რა უნდათ ქალებს და ბავშვებს... კაცებსაც... მშვიდობა ჩვენს მშობლიურ უკრაინაში.

ერთ-ერთი უკრაინული საინფორმაციო სააგენტოს ფეისბუკ-გვერდზე გვერდის ადმინისტრატორმა უკრაინის მოქალაქეებისთის მარტივი კითხვა დასვა: რას გეგმავდით ომამდე ერთი დღით ადრე?

კითხვას ასობით ადამიანმა გასცა პასუხი.

წერენ, რომ ზოგი საკუთარი ან შვილის დაბადების დღის აღსანიშნად ემზადებოდა, ზოგი - სახლის სარემონტო მასალების ყიდვას აპირებდა, ზოგი ნაკვეთში ხეხილის დასარგავად უნდა წასულიყო, ზოგს სხვა ქალაქებში ნათესავებთან სტუმრობა ჰქონდა დაგეგმილი და კიდევ მრავალი სხვა საქმე ჰქონდათ მოსაგვარებელი. ომმა ყველა მათგანის არათუ გეგმა, ცხოვრება შეცვალა, დაწყების დღიდან ყველა დღე გააუფერულა, მრავალი სიცოცხლე შეიწირა, სამშობლოს დამცველების, მშვიდობიანი მოქალაქეების, ბავშვების, ქალების... მიუხედავად ამისა, ისინი არც დანებებას აპირებენ, არც მომავლის იმედი დაუკარგავთ და სჯერათ, რომ გამარჯვების შემდეგ, დროებით გვერდზე გადადებულ გეგმებს აუცილებლად შეასრულებენ!

გთავაზობთ უკრაინელების რამდენიმე პასუხს კითხვაზე, რას გეგმავდნენ ისინი ომამდე ერთი დღით ადრე?

მარიანა კოტიუკი: ოფისის შესახებ ვიდეო უნდა გადაგვეღო. ძალიან ვნერვიულობდი, წინადღით ვერაფრით გადამეწყვიტა, რა უნდა ჩამეცვა... 24 თებერვალს ადრე გავიღვიძე, სამსახურში წასვლამდე ჩემოდნები რომ ჩამელაგებინა, რადგან 25 თებერვალს, დილით ადრე, მთელი ოჯახი სტამბულში მივფრინავდით. ეს იქ მყოფი ჩემი ნათლულისთვის სიურპრიზი უნდა ყოფილიყო. გავიღვიძე, ჩვეულებისამებრ ტელეფონში შემოვძვერი და გავიგე, რომ ომი დაიწყო. სასწრაფოდ გავაღვიძე ჩემი ქმარი და დავიწყეთ გეგმა ბ-ზე ფიქრი, რადგან წამითაც არ დაგვიჯერებია, რომ ეს იყო ფართომასშტაბიანი ომი. შემდეგ ტელეფონით გავაღვიძე ბავშვის ძიძა და ვთხოვე, ჩვენთან მოსვლამდე, გზად ბავშვისთვის ბევრი ინსულინი ეყიდა, რათა მარაგში გვქონოდა. პანიკაში არ ჩავვარდნილვართ, პირიქით, საღი გონებით ვაანალიზებდით, ვიდრე გვიანი არ იყო, რა უნდა გაგვეკეთებინა.

მარინა ზაგოროდნაია: ჩვენი გოგონას 10 წლის იუბილესთვის ვემზადებოდით: გაუთავებული ახალი კაბა, ტკბილეულის ყუთი თანაკლასელებისთვის, დაჯავშნილი ზეიმი ბავშვთა გასართობ ცენტრში, სადღესასწაულო ტორტი, ბუშტები, საჩუქრები... სანაცვლოდ ჩვენი შვილის მწარე ცრემლები, შიში, მწუხარება, სასოწარკვეთა. დაე, უფალმა ღმერთმა მიუზღოს მტერს დამსახურებისამებრ. განსაკუთრებით, უკრაინელი ბავშვების გამწარებისთვის!

იულია ლომაჩუკი: ომამდე ერთი დღით ადრე ვგეგმავდი სამუშაო ხალათების შეკვეთას, კანცელარიის საქმეების მოგვარებას... გაზაფხულთან შეხვედრას, დღესასწაულების აღნიშვნას, სიცოცხლით ტკბობას, მართვის მოწმობის ასაღებად გამოცდების ჩაბარებას, მუზეუმში წასვლას, კარპატებში დასვენებას... რამდენ კონცერტზე წასასვლელი ბილეთი მქონდა ნაყიდი, რომლებზეც კარანტინის დროს ვერ წავედი და აწი უნდა წავსულიყავი.

ეს მცირე ნაწილია იმ ჩემი გეგმების, რაც ომამდე მქონდა. მშვიდობა ყველას და გამარჯვება უკრაინას!

ანია ლოსევა: გდანსკში სეირნობა, საზღვაო მუზეუმის დათვალიერება, ბალტიის ზღვაზე გასვლა და გედების დაპურება... ომამდე ერთი დღით ადრე პოლონეთში გავფრინდი, მეორე დღეს, უკან დასაბრუნებლად მთელი 24 საათი დამჭირდა. არადა, მონაწილეობა უნდა მიმეღო ფოტოპროექტში, რომელზეც დიდი ხანი ვოცნებობდი. კიდევ ერთი კვირის შემდეგ კი დიდი ხნის უნახავ მეგობრებს უნდა შევხვედროდი, მაგრამ...

ერმინა სარგისიანი: დაბადების დღისთვის ვემზადებოდი, მინდოდა ქანცის გაწყვეტამდე მეცეკვა და კარგად მეზეიმა. ამის სანაცვლოდ, განგაშის საყვირის ხმაზე ვლოცულობთ ჩვენი მეომარი ბიჭებისთვის.

ლილია აგაევა: ჩვენი ბიჭის დაბადების დღის აღსანიშნავად ვემზადებოდით, ნათესავების მოწვევას, ფოტოსესიას ვგეგმავდით. სამწუხაროდ, არ გამოვიდა, არც ჩემი შვილის, არც ჩემი დაბადების დღის აღნიშვნა...

ვიტალი ივანოვი: მე და ჩემი მეუღლე ქალიშვილის დაბადებისთვის ვემზადებოდით. ახლა კი ომის დამთავრებას ველოდები, რათა ვნახო ჩემი შვილი, რომელიც საზღვარგარეთ დაიბადა და ჯერ არ მინახავს.

ნატალია ფილონენკო: ზუსტად 24 თებერვალს სკოლამდელი ასაკის ბავშვებისთვის სახალისო ღონისძიება გვქონდა დაგეგმილი. ყველაფერი მზად იყო, სიტყვები, დეკორაციები, ატრიბუტიკა.

ხრისტია პოპოვიჩი: 24 თებერვალს მანამდე შეკვეთილი დივანი უნდა მოგვეტანა სახლში, საღამოს კი ქმართან ერთად, სადმე, რესტორანში უნდა მევახშმა. 27 თებერვალს ლვოვში, სუხიშვილების კონცერტზე უნდა წავსულიყავით, ბილეთები ნაყიდი გვქონდა.

იგორ სტრელჩენკო: ახალი სახლის ეზოს მოწყობას ვგეგმავდი, რათა იქ ჩემს ბავშვებს ეთამაშათ, ველოსიპედით ესეირნათ. სამწუხაროდ, უკვე, 2 თვეზე მეტია ოჯახი არ მინახავს. ძალიან მენატრებიან ჩემი ცოლი და ბავშვები!

ოქსანა კრატკო: დნეპრის მარცხენა ნაპირზე, დრამისა და კომედიის თეატრში მეგობრებთან ერთად წასვლას ვაპირებდით. ბილეთები ისევ ისე დევს მაგიდაზე, ჩემს სახლში.

ნატალია მელნიკი: წინა საღამოს ქმართან ერთად ინტერნეტში სახლის სარემონტო მასალებს ვარჩევდით, რათა დილისთვის შეგვეკვეთა.

მაინც გავაკეთებთ!

ოლგა ლოგნენკო: 28 თებერვალს ვაჟიშვილის დაბადების დღე უნდა აღგვენიშნა, 18 წელი უსრულდებოდა. რესტორანში მაგიდა დავჯავშნეთ, საგაზაფხულო არდადეგებისთვის კი დასავლეთ უკრაინაში მოგზაურობა დავგეგმეთ.

იულია მარუნიჩი: 25 თებერვალს დიდი ავტობუსით მოსწავლეები ძაღლების საერთაშორისო გამოფენაზე უნდა წამეყვანა.

ანნა ვერბიცკაია: საბავშვიო ბაღში ბავშვებს საზეიმო კონცერტისთვის ვამზადებდით, რათა საყვარელი დედებისთვის მათი დღე მიგველოცა. ჩემს გოგონას ღონისძიებისთვის ახალი კაბა ვუყიდე, რომელსაც აუცილებლად ჩავაცმევ გამარჯვების დღეს!

კლავდია ევდოკიმოვა: ბოსტანში პომიდვრისა და კიტრის ჩითილების დარგვას ვგეგმავდი. ახლა კი ხელებჩამოყრილი ვარ, თითქოს, სიცოცხლე დასრულდა...

ტატიანა მანკოვა-ხურავა: დიდი ხნის უნახავი მეგობრები ვაპირებდით, შევკრებილიყავით და მთელი ჯგუფი, 24 თებერვალს კინო-ვიქტორინას დავსწრებოდით.

ანნა ანნა: ბავშვი დავარეგისტრირე სკოლაში, რომელიც რამდენიმე კვირის წინ დაბომბეს.

ტატიანა ზორინა: 25 თებერვალს საბერძნეთში უნდა გავფრენილიყავით, ხანგრძლივი კარანტინის შემდეგ პირველი მოგზაურობა უნდა ყოფილიყო. ბილეთები, დაზღვევა, ყველაფერი მზად გვქონდა...

მარინა სემენიუკი: სპექტაკლ ,,ტყის სიმღერის“ საყურებლად ვემზადებოდით.

ტანიუშა დაცენკო: მაკაროვში ის აფთიაქი უნდა გამეხსნა, რომელსაც მერე ორკების რაკეტა მოხვდა...

ინნა ივანიუკი: ბილეთები გვქონდა კომედიურ წარმოდგენაზე: ,,რა სურთ ქალებს?“

ახლა მე ზუსტად ვიცი, რა უნდათ ქალებს და ბავშვებს... კაცებსაც... მშვიდობა ჩვენს მშობლიურ უკრაინაში.

ალლა კუზმენკო: დაბადების დღის აღსანიშნად ვემზადებოდი. ვარჩევდი კაფეს, ვადგენდი მენიუს, ვიზომებდი კაბას, ფეხსაცმელს, მაგრამ... ყველას ვუთხარი, არ მოელოცათ. მე ჯერ არ შემსრულებია ის 55 წელი, ისევ 54 წლის ვარ. 55 წლის მხოლოდ მაშინ გავხდები, როცა გავიმარჯვებთ, დაბადების დღეც მაშინ მექნება!

ანასტასია პობერეჟნიკი: ვაპირებდი ოდესაში, მეგობართან წასვლას, მერე კი - ბათუმში. ორივეგან წასავლელი ბილეთები თან მაქვს.

ლუდმილა სტეპანოვა: იმ დღეს რაღაცნაირი მოუსვენრობა მქონდა. სამსახურშიც დაძაბული ვიყავი. საღამოს ქალიშვილს ვუთხარი, ხვალ იქამდე ვიძინოთ, ვიდრე გვერდები არ დაგვიბუჟდება-მეთქი... იმ ღამის შემდეგ მშვიდი ძილი არ გვქონია...

ტანია ხოდაკოვსკაია: იმ კონცერტზე უნდა წავსულიყავი, რომელზეც რამდენიმე წლის განმავლობაში ვოცნებობდი. ახლა კი ვოცნებობ მხოლოდ მშვიდობაზე, მხოლოდ მშვიდობა მინდა და გამარჯვება!

ნატალია იჟბინსკაია: ომამდე, რამდენიმე დღით ადრე, კრაკოვში სასტუმროს ნომერი დავჯავშნე და ავიაბილეთის ყიდვას ვგეგმავდი. ქალთა დღე, 8 მარტი პოლონეთში მეგობართან ერთად უნდა აღმენიშნა.

მარიშა ჟემელა: 23 თებერვალს მთელი დღე ვამზადებდი საჭმელს ბავშვებისთვის, ქმრისთვის, კატისთვის, ძაღლისთვის, რადგან 24-ში ცვლაში უნდა გავსულიყავი. საღამოს დედას დავურეკე და ვთხოვე, ჩვენთან გამოსულიყო. უმცროსი შვილი ბაღში არ მინდოდა გამეშვა, ცოტას ავადმყოფობდა. უფროსს სკოლაში წასაღები ნივთები და ტანსაცმელი გავუმზადე. დილით ადრე უნდა ავდმგარიყავი, ბავშვებისთვის რძიანი ფაფა მომეხარშა და 6 საათისთვის ტრამვაისთვის უნდა მიმესწრო. დილას 5 საათზე აფეთქების ხმამ გამაღვიძა, ლოგინზე ჩამოვჯექი და გავიფიქრე, ზამთარში, ასეთ ყინვაში ჭექა-ქუხილი რატომ უნდა ყოფილიყო? სადღაც ერთი წუთის შემდეგ აღვიქვი, რაც ხდებოდა. სასწრაფოდ მივვარდი ქმარს ყვირილით: დიმა, ომია, ჩვენ გვბომბავენ, გაიღვიძე!

ბავშვები არ გაგვიღვიძებია, სამზარეულოში დავსხედით და ვბჭობდით, რა იქნებოდა...

რა გეგმები გვქონდა? სამსახურში უნდა წავსულიყავი, სახლის რემონტი უნდა დაგვემთავრებინა, ეზოში ყვავილები და ხეხილი უნდა დაგვერგო...

ბავშვები ქმრის დედასთან ერთად ქალაქიდან გავამგზავრეთ, ჩვენ აქ, ხარკოვში დავრჩით. ვამხნევებთ ერთმანეთს, ვეხმარებით, გავიგეთ ვინ არიან მეზობლები, ვის რა საჭიროება აქვს, ხელს ვუმართავთ მათ, ვდილობთ, რითაც შეგვიძლია დავეხმაროთ... მჯერა, გავიმარჯვებთ. ხარკოვი უკრაინაა! და კიდევ, ის პავლონიები, რომელიც ჩვენს ეზოში უნდა დაგვერგო, მე უკვე დავრგე ერთ-ერთ ქუჩაზე, სულ 19 ხე. იმედი მაქვს, ყველა გაიხარებს და მე ხშირად მოვინახულებ იმ ქუჩას, სადაც ისინი იყვავილებენ!

ტატიანა ჟელეზნა: 25 თებერვალს ქმრის დაბადების დღე უნდა აღგვენიშნა, 4 მარტს - ჩემი. მარტში მართვის მოწმობის ასაღებად გამოცდების ჩაბარებას და მანქანით სეირნობას ვაპირებდი, აპრილში - ბავშვებთან ერთად ესტონეთში გამგზავრებას ვგემავდი, მათთვის ტალინი უნდა მეჩვენებინა. მაისში აგარაკზე მარწყვი უნდა დაგვეკრიფა.

მჯერა, ეს ყველაფერი იქნება, უბრალოდ ,,რაშისტებმა“ ჩემი ცხოვრების ერთი წელი მოიპარეს.

ტატიანა ზდომიშუკი: ბავშვის დაბადებას ველოდით, ზეიმით გვინდოდა სამშობიაროდან გამოგვეყვანა და აღგვენიშნა. 24 თებერვალს გავაჩინე. მერე იყო განგაშის საყვირები, თავშესაფრისკენ სირბილი, შიში, ცრემლები...