სამ თვეზე მეტია, სამყარო თავდაყირა დგას, ახალი კორონავირუსის პანდემიამ მთელი კაცობრიობა ისე დაგვიმორჩილა და დაგვიქვემდებარა, ყველანი მისი წესებით და ჩვენთვის აქამდე უჩვეულო რეჟიმით ვცხოვრობთ.

არადა, იანვრის ბოლოს ვინმეს რომ ეთქვა, ძალიან მალე დადგება დრო, ლამის, მთელი მსოფლიო კარანტინის რეჟიმზე გადავა, საქართველოშიც საკმაოდ ხანგრძლივი საგანგებო მდგომარეობა და კომენდანტის საათი გამოცხადდება, ქალაქები ჩაიკეტება, ღამით ქუჩები დაცარიელდება, საზოგადოებრივი ტრანსპორტი აღარ იმოძრავებს, ხელისუფლება ხალხს შინ ჯდომისკენ მოუწოდებს და დამქირავებლები დაქირავებულებს ჯამაგირს სახლიდან მუშაობაში გადაუხდიან, სკოლებსა და უნივერსიტეტებში სწავლა ვირტუალურად გაგრძელდება, თბილისში ღამით ისეთი სიჩუმე იქნება, ორი კვარტლის იქით ცხვირის დაცემინებას გაიგონებ, ხალხი მარკეტებში დისტანციის დაცვით ივლის, სახეზე ყველას პირბადე გვეკეთება და ზოგი სამედიცინო ხელთათმანით სიარულსაც არ ითაკილებს, ხელისუფლება და სამღვდელოების ნაწილი მორწმუნე მრევლს ყველაზე დიდი რელიგიური დღესასწაულის ტაძრების ნაცვლად სახლში აღნიშნვისკენ მოუწოდებს, აღდგომას სასაფლაოები მიმკითხველებისგან ცარიელი იქნება, დიდი ხნის უნახავ ახლობლებს და ნათესავებს შეხვედრისას მხოლოდ თავის დაქნევით მივესალმებით, სოფლებში მეზობლებთან ყავის დასალევად არ გადავალთ, სახლებში გამოვიკეტებით და ტელევიზორში ყველა არხის ყველა საინფორმაციო გამოშვებას ინტერესით მივაჩერდებითო, ალბათ, არავინ დაიჯერებდა და ამის მთქმელს არანორმალურად შევრაცხავდით.

უფრო მეტიც, იანვრის ბოლოს, როცა კორონავირუსის ჩინეთში გამოჩენის და პირველი მსხვერპლის შესახებ მედიაში ინფორმაციები გაჟღერდა, საფრთხე იმდენად შორეული ჩანდა, სასაცილოდაც არ მეყო ის პანიკა, ზოგიერთები თავიდანვე რომ შეიბყრო და აიყოლია.

მერე და მერეც, ინფექცია ცოტაზე მეტად რომ მოგვიახლოვდა და პანიკამაც იმატა, ხუმრობის ხასიათს მაინც ვინარჩუნებდით, ვცინიკოსობდით, არ გვეგონა, საფრთხე ამდენად დიდი თუ იყო და სულ მალე ყველას დაგვიმორჩილებდა.

მართლაც, ვერაფრით ვიფიქრებდი, რომ ცოტა ხანში კორონა მთელ მსოფლიოს ბეჭებზე დადებდა, საზღვრები ჩაიკეტებოდა, საერთაშორისო მიმოსვლა შეჩერდებოდა, ევროპის ქალაქების კრემატორიუმებსა და სასაფლაოებზე მიცვალებულებით სავსე სატვირთო მანქანების რიგი დადგებოდა, საავადმყოფოები ინფიცირებულთა მიღებას ვეღარ აუვიდოდნენ და მთავრობის მეთაურები მოქალაქეებს ხვეწნას დაუწყებდნენ, სახლიდან ნუ გახვალთო.

ვერაფრით ვიფიქრებდი, რომ მოწოდება ,,დარჩი შინ!“ მთელი მსოფლიოსთვის ერთიანი ლოზუნგი გახდებოდა ან აქამდე უცნობი სიტყვა ასე ,,მშობლიურად“ იჟღერებდა და სულ ზეპირად გვეცოდინებოდა, ვინ ვისი ,,კლასტერიდან“ იყო, ან იმას ვინ წარმოიდგნედა, იტალიაში მოგზაურობას ქაჯობად თუ შევრაცხავდით?

ვერც იმას ვიფიქრებდი, ქართველი ექიმები, ჩვენი ეპიდემიოლოგები და ინფექციონისტები პანდემიის წინააღმდეგ ბრძოლის საკუთარი მეთოდებით ისეთ წარმატებას მიაღწევდნენ, რომ მთელ მსოფლიოში გაითქვამდნენ სახელს, ამბავი მათი ღვაწლის შესახებ საქართველოს გასცდებოდა, მათი ღიმილიანი სახის დანახვა კი დიდ-პატარისთვის ნუგეშად იქცეოდა და მერე მათ კომპეტენციაში ისევ ქართველები შეიტანდნენ ეჭვს, მატყუარებად და არაპროფესიონალებად შერაცხავდნენ, არარსებულ ავადმყოფებს და გარდაცვლილებს დაუწყებდნენ ძებნას, მსოფლიო პანდემიასაც პოლიტიკურ ჭრილში გადაიყვანდნენ, ამ პრობლემის წინაშეც შეძლებდნენ საზოგადოების პოლარიზებას და იმ ფაქტს, რომ სპეციალისტების რეკომენდაციის გათვალისწინებით მიღებული ზომების შედეგად ინფექციის ფართომასშტაბიან აფეთქებას გადავურჩით, მოუმზადებლობად და ნაკლად ჩაგვითვლიდნენ.

სამწუხაროდ, ასეთი რეალობის წინაშეც დავდექით და ჩვენი ნერვული სისტემა ხანგრძლივ იზოლაციასა და პანდემიის საშიშროებაზე მეტად გარკვეული ძალების შავ-ბნელმა აზრებმა დააზიანა.

მიუხედავად ამისა, ჩვენი საზოგადოების დიდი ნაწილის მოთმინებით, ექიმების დაუღალავი შრომით და მათი რეკომენდაციების დაცვით, ამ უცნაურ ჯადოს, უკვე, ნელ-ნელა ვიხსნით, ჩაკეტილ სივრცეებს ვაღებთ და ჩვეულ ცხოვრებას, სპეციალისტთა რჩევების გათვალისწინებით, ფრთხილად ვუბრუნდებით.

როგორც ექიმები გვეუბნებიან, ამ ვირუსთან ერთად ცხოვრებას თანდათან უნდა შევეჩვიოთ, ვინაიდან, მისი შემდგომი სახეცვლილებების შესახებ ზუსტი პროგნოზის გაკეთება ჯერ ისევ შეუძლებელია.

ერთადერთი, რასაც ექსპერტები არ გამორიცხავენ, ისაა, რომ შესაძლოა, შემოდგომაზე კორონავირუსმა ახალი ძალებით ისევ იფეთქოს და თუ ასე მოხდა, იმედია, მაგ დროისთვის, მორალურად და ტექნიკურადაც, ყველანი უფრო მომზადებულები ვიქნებით და პანიკას აღარ დავექვემდებარებით. შესაბამისად, ვირუსიც ვეღარ დაგვჩაგრავს და ვერ მოგვრევა.