აპოკრიფები

(

ბერძნ

. ἀπόκρῠφος -

დაფარული

,

იდუმალი

,

საიდუმლო

) -

ეს

არის

თხზულებები

,

როლმლებიც

ამოღებულია

საეკლესიო

მოხმარებიდან

,

რადგან

ორთოდოქსული

ეკლესია

მათ

არ

აყენებს

მის

მიერ

კანონიზირებულ

წიგნთა

გვერდით

.

ესაა ეზოთერული შინაარსის წიგნები.

ჩვენამდე

მოღწეულ

ძველ

აპოკრიფებს

გააჩნიათ

არა

მარტო

ისტორიული

მნიშვნელობა

,

არამედ

გარკვეულწილად

დიალექტიკურიც

,

რადგან

მათში

ასახულია

პირველ

საუკუნეთა

ქრისტ

ი

ანების

შეხედულებები

.

აბრაამული ქრისტიანული სკოლები და ორთოდოქსი იუდაისტები მათ არ აღიარებენ.

აპოკრიფებს

განაკუთვნებენ

ე

.

წ

.

ძველაღთქმისეულ

აპოკრიფებს

,

აპოკრიფულ

სახარებებს

,

წმიდა

მოციქულთა

საქმეების

ალტერნატიულ

ვერსიებს

,

აპოკრიფულ

აპოკალიფსებს

და

სხვა

.

ასევე

ორთოდოქსული „

ეკლესიის

“

მიერ

ალტერნატიულად

აღიარებულ

წმინდანთა

ცხოვრებებს

.

ახ. წ. მეოთხე საუკუნეში იმპერატორი კონსტანტინეს თაოსნობით აბრაამიტმა ორთოდოქსმა „ქრისტიანებმა“ ისინი უარყვეს და ანათემას გადასცეს. ახ. წ. მეოთხე საუკუნეში გნოსტიციზმი აიკრძალა და გამოცხადდა მცდარ მოძღვრებად, იგივე ბედი ეწიათ სხვა ბერძნულ და იუდეურ მისტიკურ-ფილოსოფიურ სწავლებებსაც, აიკრძალა მათი წიგნებიც და განადგურდა ანტიკური სამყარო. ორთოდოქსებს არ აწყობდათ აპოკრიფული ეზოთერული წიგნები, რადგანაც ეშინოდათ მათში არსებული ცოდნის და იმიტომაც, რომ აპოკრიფული ფილოსოფია ეწინააღმდეგებოდა კონსტანტინეს შეთხზულ დოგმატიკას. ორთოდოქსებს მუდამ ეშინოდათ ცოდნის და სურდათ რომ ხალხი უმეცრებაში ჰყოლოდათ, რათა კარგად და მარტივად ემართათ. ეს არის იდეოლოგიური ბრძოლა. აპოკრიფებში დევს სულ სხვა ფილოსოფია და დოგმატიკოსებს ეს არ მოსწონთ. იაჰვეს მიმდევრებს სურთ ფაქტების დამალვა, მათ მუდამ ახასიათებდათ ცოდნის აკრძალვა.

ძველაღთქმისეულიაპოკრიფები

ძველაღთქმისეულ

აპოკრიფებს

ჩვეულებისამებრ

განაკუთვნებენ

ენოქის

წიგნს

,

იუბილეთა

წიგნს

,

თორმეტი

პატრიარქის

აღთქმას

და

სოლომონის

ფსალმუნებს

.

ყველა

მათგანი

დაიწერა

ელინისტურ

პერიოდში

ეზრას

ძველი

აღთქმის

კოდიფიკაციის

შ

ე

მდეგ

,

მაგრამ

მათ

მეორადკანონიკურ

წიგნთაგან

განაცალკევებენ

მათი

იდუმალი

(

ეზოთერული

)

შინაარსის

გამო

.

ძველაღთქმისეულაპოკრიფებსასევეგანეკუთვნებიან:

 

ეზრასმესამეწიგნი

 

ენოქისსლავურიწიგნი

 

ბარუქისსირიულიდაბერძნულიაპოკალიფსისები ("ბარუქისხილვა")

 

"მოსესამაღლება"

 

"ისაიასწამება"

 

"იობისაღთქმა"

 

სიბილასწიგნებისიუდაურიგანყოფილებანი

 

"ისაიასხილვა"

 

"აბრაამისაღთქმა" ("აბრაამისგამოცხადება", "აბრაამისსიკვდილი")

 

"მელქისედეკი"

 

ახალაღთქმისეულიაპოკრიფები

 

1. სახარებასიყრმისა (ქრისტესი)

 

2. პეტრესსახარება

 

3. იუდასსახარება

 

4. სახარებაეგვიპტელთაგან

 

5. ებრაელთასახარება

 

6. ჭეშმარიტებისსახარება

 

7. მარიამისსახარება

 

8. თომასსახარება

 

9. ფილიპესსახარება

 

11. ნიკოდიმოსისსახარება

 

12. ბარნაბასსახარება

 

13. ევასსახარება

 

14. ღვთისმშლობლისმიმოსვლაჯოჯოხეთში

 

15. ჰერმესის "მწყემსი"

 

16. დიდაქე

 

17. იაკობისპროტოსახარება

 

აპოკრიფულისახარებები

რადგან

კანონში

შევიდა

მხოლოდ

4

სახარება

,

რომელთაგან

მხოლოდ

2

დაიწერა

უშუალოდ

ქრისტეს

მოციქულთა

მიერ

,

ქრისტ

ი

ანულ

სამყაროში

ხშირად

ჩნდებოდა

იდეა, რომ

ეს

სია

შეევსოთ

სხვა

მოწაფეთა

(

პეტრეს

,

იუდას

,

ფილიპეს

,

თომას

),

ან

კიდევ

იესოსთან

დაახლოვებულ

პირთა

(

უფლის

ძმა

იაკობი

,

მარიამი

,

ნიკოდიიმოსი

)

სახარებებით

.

ჩვენამდე

მოაღწია

50-

მდ

ე

აპოკრიფულმა

სახარებამ

.

ავტორები

აგროვებდნენ

ზეპირ

გადმოცემებს

,

რომლებიც

შესაძლო

იყო

დავიწყნოდათ

,

ან

აღწერდნენ

იმ

მოვლენებს

,

რომლებზეც

კანონიკურ

სახარებებში

მხოლოდ

მიანიშნებენ

.

ზოგჯერ

სახარებისეულ

ამბებს

გადმოსცემდნენ

ჩვეულებრივი

მეტყველებითი

ფორმით

.

ამ

ტექსტების

ავტორები

საკუთარ

სახელებს

არ

წერდნენ

,

არამედ

თავიანთი

თხზულებებისთვის

დიდი

მნიშვნელობა

რომ

მიენიჭებინათ

მათ

ავტორებად

ასახელებდნენ

რომელიმე

მოციქულს

ან

მათ

მოწაფეს

.

აპოკრიფულ

სახარებათა

შინაარსი

მრავალფეროვანია

,

მაგრამ

განსაკუთრებულ

ყურადღებას

იქცევს

"

სიყრმის

სახარება

".

კოდი: აპოკრიფები