„წიგნების დაწვაზე უარესი დანაშაული ისაა, როცა მათ არ კითხულობენ.“ (რეი ბრედბერი) ამასწინათ ჩემი შვილის მეგობრები გვესტუმრნენ, „თინეიჯერები“. ერთ–ერთმა გაოცება ვერ დაფარა, – „ამდენი წიგნი რა პონტში გაქვთო?“ ისე დავიბენი, კარგახანს პასუხი ვერ გავეცი. არ მინდოდა ჩემი გაოცებით ბიჭისთვის უხერხულობა შემექმნა, არც უპასუხობა ივარგებდა. მერე ისევ მარტივი გამოსავალი ვიპოვე. ავდექი და მის თანატოლებში ყველაზე კითხვადი წიგნი მარიო პიუზოს „ნათლია“ შევაჩეჩე. წიგნის მოცულობამ ცოტა დააფრთხო, თვალებზე შვატყვ
თბილისი, ღამის 22:20... ავტობუსში, თუნდაც "მიკროში" და "ყვითელში" თბილისში გინების გაგონება ვის უკვირს? ჰოდა, არც მე გამკვირვებია... იმდენად არ გამკვირვებია, რომ თავიც არ მომიბრუნებია, მოულოდნელი დამუხრუჭების ხმაზე, მძღოლის ძველქალაქურად შეკურთხებაზეც, ვიღაცის უკმაყოფილო ბურდღუნზეც, მუჯლუგუნის თანხლებით რომ უფრო მკვეთრად გამოიხატა. მხოლოდ მაშინ მოვიხედე, ვიღაცამ სახელოზე რომ მომქაჩა და, ყურადღების მიქცევისთანავე, ჩემს ცხვირთან ხელის ჩაქნევით გაუჩინარდა უკანა რიგებისკენ. ამასობაში მძღოლმა ჯაჯღან
დილა ისე დაიწყო, როგორც ბოლო დროის სხვა დანარჩენი - დედაჩემი საშინაო და საგარეო პრობლემების გრძელი სიით... მე - მდუმარე უმწეობით და გამოსავლის ქსელში გახლართული ღიმილით... ვცდილობ, ოპტიმისტური და იმედიანი გამომეტყველება მოვიძიო... არაფერი გამოდის! მერე უცებ კალენდარი მოდის მშველელად!.. - დედის დღეს გილოცავ დეეე!!! დიდი ჩახუტებით, დედაჩემის ნიანგის ცრემლებით. აე დაგვჩემდა ბოლო დროს - მილოცვები ცარიელი ხელებით, სავსე გულით და ემოციებით... რაღაცას ვიმიზეზებ, სასწრაფოდ გავდივარ სახლიდან, ისევ რაღაცი
800 ლარით "გაწეწილი", "წინა ცხოვრებაში" კიკინ-ლაღი და აწ უკვე კიკინ-მოკვეცილი და ჯეჯილობისარეალშეზღუდული ნაპატივები და არა პატივცემული გოჩა ცქიტიშვილი შეურაცხყოფილი და შეშფოთებულია, თურმე. წესით, სერიოზულად დაპანიკებულიც უნდა იყოს ფიფლმეტრების სკანდალის ვერგადარჩენის ვერსიიდან გამომდინარე. შემოსავლების სამსახურმა ტელეკომპანიების რეიტინგების დამთვლელი კომპანიისთვისაც მოიცალა. პრინციპში, „თი-ვი-ემ-არ საქართველოს“ კი არა, სრულიად IPM-ის დათვლის და კვლევის მეთოდებზე წლებია, ლეგენდები დადის, თუმ
აშკარად "ნელიოტნაია პაგოდა".. არადა დიდ ავიაციაში გვინდა, საიდანაც არც წავსულვართ, უბრალოდ, საუკეთესო საფრენ ბილიკებს და აეროდრომებს ვირჩევთ. მარტმა გაზაფხულს მთელი პარტიტურა თავზე დაახია.... თმის სარჭები გადაყარა, აშარი დედაკაცივით დალალი გაიშალა და გამოდგა ყეფით შარაზე... სადღაც იწვიმა, სადღაც ითოვა, სადღაც იქარა და სადღაც იქალა.. ფბ-ს ერთი მეზობელი იწერება - სამტრედიაში თოვსო. მეორე - ვერონაში ზაფხულს 5 წუთი უკლია და ყვავილების დღესასწაული გაიხსნაო...ასეა, ქარმა გადაგვფანტა ქართველები ალთას
დღეს შევცდი და " გამომძიებელ-რეპორტიორს" ვუყურე - ნაციონალური რეჟიმის პერიოდში ციხეებში არსებულ სიტუაციაზე, პატიმრების მიმართ ძალადობაზე და უკანონო მოპყრობაზე. "წინა ცხოვრების" ერთ-ერთი შავ-ბნელი თემა და მტკივნეული. დავმძიმდი გვარიანად. დიდხანს ვაწვალე "თაგვიც," კლავიატურაც. ვცდილობდი, რამე სხვაზე მეფიქრა, მაგრამ, შიში ოხერია! აგიყვანს და მორჩა! მითუმეტეს, ბავშვობიდან შემოჩენილი შიში - მაშინდელი შთაბეჭდილებები და შეგრძნებები, რატომღაც, ნაკლებად ხუნდება. ბოლომდე მოგყვება ფობიების, სისუსტეების ფო
ანუ სანთლით ნაპოვნ კადრთა ღაღადი ყურშიტაანთ ეკას რეიტინგს ვინ გადაფარავდა თუ არა ის!? -„ჭარბ-მუხტიანი“ და „ჭარბ-ნდობიანი“, როგორც თავად მოგვახსენა... ფაქტია - გადაფარა. თვით და სრულიად ქართული სოცქსელიც კი მიყუჩდა სანამ ლაპარაკობდა. თუ ქვეყანა არ დაიქცა და მეორედ მოსვლა არ იქნა, მეორედ პოლიტიკაში რა მომიყვანსო?! მართალია ისე! რა უნდა მაგისთანას, ამოდენა უძრავ-მოძრავი ქონების პატრონს პოლიტიკაში? წადი რა - გადაიდე ფეხი ფეხზე და დატკბი ამ ცხოვრებით. რას აგინებინებ ამოდენა „რჩეულ საზოგადოებას“
„ სამყაროში ჩვენს ყოველ საქციელს აუტანელი პასუხისმგებლობის სიმძიმე აწევს. რაც უფრო მძიმეა ტვირთი, მით უფრო ახლოა ჩვენი ცხოვრება მიწიერთან, უფრო ნამდვილია. ტვირთის უქონლობა პირიქით, ადამიანს ჰაერზე მსუბუქს ხდის, მიწას, მიწიერ ყოფას აშორებს, მისი მოძრაობები იმდენადვე მსუბუქია, რამდენადაც მნიშვნელობას მოკლებული”. მილან კუნდერა – ყოფის აუტანელი სიმსუბუქე აგერ უკვე კვირაზე მეტია, აპრილი ნამდვილ გაზაფხულს მოაბილიკებს გოდრით და კალათით, ტყიდან, მთიდან, ციდან... და მთელ დედამიწაზე, გრავიტაციის კანონი
„მსაჯული მართალ სჯიდე… მართალნი ნეტარებდნენ და იხარებდნენ, ცოდვილთა გვემდეს ცეცხლი...“ ცეცხლი აინთო! თამაში დაიწყო! დიახ! ცეცხლი კვლავ გადმოვიდა. სულ გადმოდის, მაგრამ ერთხელაც რომ აღარ?! ამიტომ, გვეხება თუ არ გვეხება, გვჯერა თუ არ გვჯერა, ყველა ერთხმად ვნერვიულობთ... გადმოვიდა და ქრისტიანულმა სამყარომ, ღრმად ჩასუნთქულზე, ქშენით ამოსუნთქული კიდევ ერთი წლის გარანტია შორისდებულთა გამით დააფიქსირა... კაცობრიობა კოსმიური მასშტაბის დიდი თამაშებისა და ვარსკვლავური ომების ნამცეცობის კლიენტებად ვრჩები
„იცით თუ არა, ბატონო ჩემო, რა არის იმედის გაცრუება?.. პატარა, უმნიშვნელო ხელის მოცარვა კი არა, დიდი საერთო იმედის გაცრუება, რომელსაც ცხოვრება ადამიანს უმზადებს! ეს თქვენ არ გეცოდინებათ, მე კი ახალგაზრდობიდან მისი მეგზური ვარ და ამან ეული, უბედური და უნდა გამოვტყდე, ცოტა უცნაურიც კი გამხადა. შეგიძლიათ კი გამიგოთ, ბატონო ჩემო? მაგრამ, ალბათ, ორიოდე წუთი ყურადღებას არ დამამადლით, ორიოდე წუთით, რადგან გულგატეხილობის გამოხატვას, თუკი საერთოდ შესაძლებელია ეს, დიდი დრო არ სჭირდება..“ იმედის გაცრუება /
"იცოდე, თუ გსურს, გაიგო, შენს ირგვლივ მყოფთაგან ვინ როგორია, რაიმე ცუდი ჩაიდინე, ოღონდ ისეთი კი არა, ქვეყანა რომ დააქციო, არა, მცირედი, გაგიჭირდება თუ რა შენ ეს, გერასიმე - ხანდახან განგებ რაიმე სისულელე წამოროშე, მოკლედ, ილაპარაკე მოფიქრებულად და ვინც ყველაზე სულელია, ყველაზე მეტად გაიოცებს, ის წავა, მოჰყვება ათასგან შენსას, თავისი თავი რომ აღიმაღლოს... ჩვენ, ადამიანების დიდ უმეტესობას, რატომღაც გვინდა , მუდამ იმაზე უკეთესები ვჩანდეთ, ვიდრე სინამდვილეში ვაგდივართ. მაგრამ მსგავს შემთხვევებში მი
იყო და არა იყო რა კი არა, ნამდვილად იყო ერთი გადარეული ფიზიკოსი აინშტაინი, რომელმაც, დაბნეულ საზოგადოებას, ფარდობითობის თეორია ასე განუმარტა : -შეყავით ხელი ცხელ ღუმელში და წუთი საათად მოგეჩვენებათ. დაჯექით ლამაზი ქალის გვერდით და საათი ერთ წუთში გაივლის.სწორედ ეს არის ფარდობითობა!!! ჰო, ეგააა - „სიკვდილი ტიფანისთან“ და „საუზმე ვენეციაში“.... დიდი ხნის წინ, ვიღაც თმაგაჩეჩილი წვეროსანი, იმასაც მიხვდა, რომ შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება. რა დიდი მიხვედრა უნდოდაო!? - გამოჩნდებიან მაგის
„საქართველო მთაგორიანი ქვეყანაა. გვხვდება დაბლობებიც. წარმოიდგინეთ, მიკრო-უდაბნოც კი მოიძევება. მოჰყავთ ვაზი, ჩაი, ციტრუსები, კომბოსტო. მოსახლეობის მოზრდილი ნაწილი ქართველებია. ეროვნულ ტანსაცმელს აღარ ატარებენ. როგორც ყოველგან, წყაროს წყალი აქაც სჯობს ონკანისას. მოსახლეობა უმეტესწილად ქალაქად, ხუთ-რვა-ცხრა-თოთხმეტ-თექვსმეტსართულიან სახლებში ცხოვრობს. და ხანდახან სოფელი ენატრებათ. ქართველებში, ისევე როგორც მსოფლიოს ყოველ კუთხეში, ხანდახან თავისებური ადამიანებიც შეინიშნებიან. თავისებური ადამიანი,
“სხეულებისთვის და ვითარებისთვის არსებობს მხოლოდ ერთი დრო აწმყო. მხოლოდ სხეული არსებობს სივრცეში და მხოლოდ აწმყო არსებობს დროში. კოსმიური აწმყოს მასშტაბში ასეთ ერთიანობას ეწოდება ბედისწერა“. ჟილ დელიოზი ბედისწერაზე ისეთებს დავწერდი, ჩვენი ტატოს და გალას გადამკიდე, მაგრამ „შინაურ მღვდლებს“ კი არა, შინაურ გენიოსებს როდის იყო ვინმე უსმენდა? არც ისინი ითხოვენ შენდობას და კი ვართ ასე... გენიოსობაც ბედისწერაა, მართალია, ზოგს პროფესია ჰგონია (ეგონოთ!). ბავშვობიდან აქვს ჩა-გონებული - მთლად გენიოსი თუ
გზა, სადაც უდაბნო მწვანედ ბიბინებს ... - დე, სად ხარ? - გარეჯაში. - იქ, ზემოთ, უდაბნოში? - ჰო, აბა სადაა კიდევ გარეჯა?! - მანდ რა გინდა? - რისთვის დადიან ადამიანები ასეთ ადგილებში? - მე ტურისტები დამყავს და ... და ისე მეშინია მაგ ადგილის და მაგ გზის.. - რა გაშინებს? - რა ვიცი, ისეთი სიჩუმე, მთები და მინდვრებია, უდაბური, გადახრუკული, სულ მგონია, საიდანღაც დინოზავრი გამოვარდება... არა წყალი, არა მაღაზია, არა სულიერი ირგვლივ, მარტო მწყემსები, ძროხები და ცხვარი.. სანამ მ
„თქვენი ბავშვები თქვენ არ გეკუთვნით. ისინი არიან ვაჟიშვილები და ქალიშვილები ცხოვრების სევდისა საკუთარი თავის გამო. ისინი თქვენი საშუალებით მოდიან, მაგრამ არა თქვენგან. და, თუმცა, თქვენთან ერთად არიან, თქვენს კუთვნილებას არ წარმოადგენენ. შეგიძლიათ მისცეთ მათ თქვენი სიყვარული, მაგრამ არა აზრები. რადგან მათ თავიანთი ფიქრები აქვთ. შეგიძლიათ შეიკედლოთ მათი სხეულები, მაგრამ არა - სულები, რადგან მათი სულები ხვალინდელი დღის მკვიდრნი არიან, თქვენ კი ოცნებაშიც არ შეგიძლიათ მომავლის მონახულება. შესაძლოა, ე
- გამარჯობა! სიმართლეს ხომ არ ინებებთ? ცოტაღა დამრჩა და იაფად გაგატანდით...- მადლობა გენაცვალე, ჩემიც მეყოფა.. ყავლი - ძველი ქართული სიტყვაა ჯავახური ლექსიკონიდან. ვადას, გასავალს, ფასს ან ღირსებას ნიშნავს. არ ვიცი, როგორ მოხვდა ეგ სიტყვა გურიაში, მაგრამ, როცა ცუდი ამინდი იყო ანდა, ცუდი ამბები ხდებოდა, ჩემი დიდი ბებია ზუსტად ასე ამბობდა - „ყავლი გოუვიდა ბებია დუნიასო!.“ ყველაფერს გასდის ყავლი და გაუვიდა მზესაც.. თბილისში და მთელს საქართველოშ ფეხის სოკოს ეპიდემიაა ამდენი ნესტისგან. ბაყაყებ
“- ერთი იცოდე, ჩემო პოლკოვნიკო, ერთი იცოდე - მაგათი წამალი სიმსუქნეშია. ჩემო გრანდჰალლე, საუკეთესო მზარეულები გაუგზავნე, ღორის ხორცის კარგად შეკმაზვა რომ იცოდნენ, სწორედ ისეთები - და ჩემი საწყობებიდან მჟავეს და ცხარეს ნუ დაინანებ, წყალსაც აწყურებს ეგეთი ხორცი, ღვინოს ხომ - უფრო, და რადგან ყველა რაღაც გარკვეულ სიამოვნებას წიწკნის ამა ცხოვრებას, ცისა და ქვეყნის გაგების სურვილი ძღომის სურვილად გადაექცევათ და აეს სიმსუქნე იმითაცაა კარგი, გაბედულებასაც დაუკარგავს - ადამიანს ხორცი ხომ უყვარს, და თავის
„ტახტზე მეფე იჯდა. არ ეცალა _ ახალ კანონებს თხზავდა. მდივანი კი პატარა წითელ წიგნაკში ბატის ფრთის კალმით იწერდა. გარს მორთულ-მოკაზმული დიდებულები და სეფექალები ეხვივნენ. ყველანი ერთად ლაპარაკობდნენ. _ დღეს რამდენი კანონი შევთხზე? _ ჰკითხა მეფემ მდივანს. მდივანმა უბის წიგნაკი გადაფურცლა და სასწრაფოდ დაითვალა. _ სამოცდათორმეტი, თქვენო აღმატებულებავ! _ მდაბლად დაუკრა თავი მეფემ და თან შეეცადა, ბატის ფრთის კალამს არ წამოსდებოდა (აბა, რა ექნა, კალამი ვეებერთელა იყო). _ ჰმ! არ არის ცუდი, სულ ერთი საათ
“ვიდრე არსებობს დრო, აუცილებლად მედროვეც იქნება” ოთარ ჭილაძე, მედროვეები და დრო „სხვა დროს კარგად დააკვირდით, ვისთან ერთად ბანაობთ, წყალში ნებისმიერი შიშველი ადამიანი დეპუტატს გავს, მკვლელიც რომ იყოს“... „საგიჟეში ყველას ყველაფრის ლაპარაკი შეეძლო, რაც კი თავში მოუვიდოდათ, ისე როგორც პარლამენტში“... „შეცდომა ნებისმიერს შეიძლება მოუვიდეს, მაგრამ თუ რაღაცაზე ძალიან დიდხანს ფიქრობ, აუცილებლად დაუშვებ შეცდომას“... ნაცნობი ფრაზებია არც ისე შორეული და უცნობი წარსულიდან? იქნებ ნაცნობი რეალობიდან?...
პარასკევი. ივნისის 30. კატის კლანჭებს გადარჩენილი ბედნიერი ძეხვის დღე. ზაფხულის პირველი თვის ბოლო დღე. „ბოლო“ სევდიანია და განწყობას აფუჭებს? კი ბატონო, რა პრობლემაა? იყოს ზაფხულის მეორე თვის წინა დღე. უფრო პოზიტიურია და ოპტიმისტური, რადგან, პირველი თვისთვის ხშირად გვიხდებოდა შეხსენება, რომ წესიერი და პატიოსანი ივნისივით მოქცეულიყო. მზეს ემზევა, მთვარეს - ემთვარა , კაცს ეკაცა და საერთოდ, ყველაფერი სახვეწარი არ გვქონოდა ყოველდღიურობით ისედაც გაბეზრებულ საზოგადოებას. ზოგიერთისთვის პარასკევი
„ქრისტეფორემ მონახა სწორი ადგილი და გადაზომა ათი ნაბიჯი. - სიგრძე უდრის სიყვარულს, - თქვა მან და განის გაზომვა დაიწყო. - ჩაიწერე, - უბრძანა სანიტარ შვანგირაძეს ნოშრევანმა. - სიგანე - რწმენას! - თქვა ქრისტეფორემ. შემდეგ ქრისტეფორემ ცაში აიხედა, თავზევით ხელი ასწია და თქვა: - სიმაღლე - იმედს!“ “უცხო ჩიტი“ რეზო გაბრიაძე ივლისის ხვატმოდებულ დილას გახედავ საწოლიდან სილურჯედაკარგულ ქათქათა ცას და გეამება - რა შორსაა!.. რამხელა იმედია... რიჟრაჟი გეჟღურტულება ჩიტების პირით. პირით არა, ნისკარტ
„ზაფხულია ცხელა-ცხელაში“ და ფეის-ბუღში სეზონის მეექვსე კვირაც წამოგვეწია თავისი ორშაბათით. „ცხელა-ცხელა“ ტექსტის და ტრადიციის მიხედვით თორემ, ნაყინის და წუწაობის სეზონმა ენგურის ბორანს გადაუსწრო „ჭირის მოჭმაში“ და მალე ფეხებზე გადავა. აი ორშაბათი რისი ორშაბათია, არ იორშაბათოს? გვეტაკა კიდეც ცეცხლით და მახვილით, ამჯერად ფოთიდან... ფაქტი ჯიუტია - ვიღაცას აშკარად არ ეძინა იმ ძველ საპორტო ქალაქში ორშაბათის მოლოდინში და კიდევ სეირის... მიხვდით ალბათ - სასიამოვნო ღამის თევები აღარაა მოდაში. ხალხი
წინა კორპუსში, მეზობლის ქალმა თეთრეული გაფინა... არც ისე თეთრი თეთრეული, სიყვითლედაკრული, მაგრამ ასე ქვია... ვიცი, დედაჩემი ირიბად გადასწევს ფარდას ყავის სმის დროს და არ დატოვებს მეზობლის გაფენილ თეთრეულს უკომენტაროდ. ასეთია - ვერ იტანს გაუქათქათებელ თეთრეულს. გადასწევს ფარდას, მოპრუწავს ტუჩებს და იტყვის - ხალხმა თეთრეულის გარეცხვა ვერ ისწავლა! და თუ მეტად არ ირეცხება? - ვუპასუხებ მე. დედაჩემი ფინჯანს დადგამს, ორივე ხელისგულს მაგიდაზე ფრიადოსანი მოწაფესავით დაალაგებს ერთმანეთზე, მერე მარჯვენა ხე
