- ცოტათი უხერხული თხოვნა კია დიდი, - წამოიწყო კაპრალმა ელიოდორომ, - გრანდჰალლე. - თქვი, ჩემო კაპრალო, - უთხრა უმბერტოს ბრჭყვიალა პოლკოვნიკმა, - შენ ცუდ საქმეზე არ მოხვიდოდი. - რა სათხოვარია პატარა უხერხული დიდი და, გრანდჰალლე, ცოლი მინდა გაახლოთ, - რიდით უმზერდა ელიოდორო, კაპრალი, - მუცელი ეძრა და ხალხი მაინც ბრძენია, იძახის ხალხი, ხომ იცით ნათქვამია, ვისაც ქალი პირველად შეხედავს, იმას დაემგვანება ბავშვიო და, თქვენზე უკეთეს, თქვენზე მშვენიერს, გრანდჰალლე... - ძალიან გინდა, მე დამემგვანოს? - იკით
„ყურადღება მიაქციე, ჩემზე სულელური ხმები არ გაავრცელონ, ღმერთად არ გამომაცხადონ, კარგი, ფლეტჩ? მე თოლია ვარ. მე ფრენა მიყვარს..“. რიჩარდ ბახი, „თოლია ჯონათან ლივინგსტონი“ მთავარია, საბრალო ფლეტჩმა თვალებს არ დაუჯეროს, თვალებს, რომლებიც მხოლოდ საზღვრებს ხედავენ.... იმისთვის რომ სიცოცხლე გიხაროდეს, სულ ორი რამაა საჭირო: სიცოცხლე და სიხარული... მთავარია, ტყუილს არ შევეჩვიოთ საკუთარს და სხვისას, თორემ ყველამ ვიცით - ენთუზიაზმი როგორი გადამდებია, მაგრამ რა სწრაფად იკურნება. ერთხელ მოგატყ
აზრი თავში იბადება, სიტყვით გამოიხატება, საქმით სრულდება და ჩემთვის მთავარია აზრი! ( ვიასა, „მაჰაბჰარატა“) აი ასე... ითხოვდით და მოგეცათ! საზოგადოების მოთხოვნა ბაზრებს არეგულირებს და მე რას მიზამდა?! ამ ყველაფერს თქვენთვის, თქვენი ხათრით და მოთხოვნით ვწერ. ჩემი ინტერესის ნატამალი არ დევს ამ ტექსტში... აი, მეც ხომ გამომივიდა ისეთი პროლოგი, წინასაარჩევნოდ რომ უსწრებს ხოლმე „ასარჩევთა“ მიმართვებს?! ჰოდა, კამპანიას გაუმარჯოს! ნუში აყვავდა, დედების, ქალთა და სხვა ათასგვარ ჭინჭყლთა დღეები გადავაგო
აი ის მომენტი, როცა ფინჯანი ყავით და წიგნით ხელში მიდიხარ დისლოკაციის ადგილამდე ლიტერატურულ-კოფეინური ნეტარების განწყობით და, წიგნის ნაცვლად, საწოლზე ფინჯანს მოისვრი, ჰაეროვნად და საყვარლად... როგორ ვიქცევით ამ დროს? გაგვეცინება, ვიგინებით, საწოლს წიხლს ვუთავაზებთ თუ ახალი ულუფა ყავის ჩამოსასხმელად მივდივართ? მყისიერი პასუხი არაა საჭირო. დრო გვაქვს. უბრალოდ, თავიდანვე ერთ რამეზე შევთანხმდეთ, - ზოგჯერ გამოძინებაც საჭიროა... თან ისე უნდა გამოიძინო, რომ „საყვარელმა ადამიანმა“ კი არა პატრონმაც ვე
ზოგჯერ ასეც ხდება – ჯდები და არაფერზე წერა გინდება. ან არც ჯდები, წევხარ, დადიხარ, ჭამ, ეწევი, რაღაცას აფუჭებ ან აკეთებ, და მაინც წერ. წერ ყველაფერზე - რაც გეტკინა, გაგიხარდა, მოგეწონა ან არ მოგეწონა, მიგავიწყდა, გამოგივიდა თუ არ გამოგივიდა. როცა უთანასწოროთა თანაცხოვრებაზეა საუბარი თავისი ყველა თანდაყოლილი თუ შეძენილი დეტალით, ამ დროს, სრულიად ნორმალური ადამიანები, სრულიად ბუნებრივად და ლოგიკურად, კამასუტრას მოიმარჯვებენ ხოლმე და ...ვცადეთ ბატონო, ეგეც ვცადეთ, მაგრამ, ჩვენთან მაინც ყველაფერი ან
მაისის მშვიდ, მზიან, თბილ, გაკვირტულ თბილისურ დილას შაშვის გალობა რომ გაგაღვიძებს, გვერდით არხეინად და ვარდისფრადმფშვინვარე პატარას გადახედავ, ფეხაკრეფით გადმოხოხდები საწოლიდან, რაც ხელში მოგხვდება, იმას შემოიცვამ, სხვა ოთახებში ჯერ კიდევ სძინავთ, ამიტომ ყავის და სიგარეტის სოლო პარტიას არაფერი ემუქრება და, ჯერ კიდევ ნახევრადმძინარე, მიუჯდები „კომპს“. „ქულერის“ ღუღუნი შაშვის დილის არიას აყვება და ეს ვირტუალური ფანჯარა დიდ სამყაროში იმდენ ამბავს მოგაყრის, უცებ ფარდის ჩამოფარების სურვილი გი
25 წელი გავიდაო! დედაა, რამდენიაო! უფ-უფ და ოფ-ოფ!-ო.. ვისთვის გავიდა, ვისთვის გაჩერდა... ჩემთვის 9 აპრილი ის თარიღია, როცა ქართველებს ყველაზე მეტად უყვარდათ ერთმანეთი და არ მახსენდება არცერთი ასეთი, თუნდაც ოდნავ მიახლოვებული დღე ამ 25 წლის მანძილზე. 25 წელია, შეთანხმებით თუ შეუთანხმებლად, ვიღაც გულში და სხეულზე შემონახული ჭრილობებით, ან ქსოვილის უჯრედებში ჩაბუდებული ტოქსინებით, უახლოესი ადამიანების დაკარგვის თუ ეროვნული თავმოყვარეობის ტკივილით, ვიღაც პოლიტიკურ-კარიერული მოსაზრებებით, 9 აპრილის
გაზაფხულია. აჩუხჩუხდნენ ნაკადულები, ბავშვების და ალერგიულების ცხვირის ნესტოები და მამაკაცების სანერწყვე ჯირკვლები... ყავა „დაგვიძველდა“ იმიტომ, რომ ვის ეცალა ყავისთვის? ჯერ პირადი საერთაშორისო დაბადების დღეო, მერე ზოგადად ქალთაო... დიახაც! კიდევ ერთი წლით გავიზარდე, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ ჩავწვდი „ზრდის ტენდენციის ტრაგედიას ქალთა ფსიქოლოგიაში“. ეტყობა, ევოლუციის პროცესს ჩამოვრჩი... გასული კვირის განწყობა, ამინდი და პოლიტიკა, პირადი და საქმიანი ურთიერთობები კალენდართან შესაბამისაობაში იყო – არეულ
ქალების თვიდან ქალების დღესაც მივადექით. "მარტის ქალებს" ყველა დროში გამოარჩევდნენ, ალბათ კალენდარული თავისებურებებიდან გამომდინარე, რომელსაც ზოგი ღირსებად თვლის, ზოგი ნაკლად. ერთი, რაზეც ყველა თანხმდება - მარტი თავისი აჭრილი და ცვალებადი ბუნებით ძალიან ჰგავს ქალის ხასიათს. იმდენად ჰგავს, რომ, ლოგიკით, ყველა ქალი მარტში უნდა იბადებოდეს. ამიტომაც მივისაკუთრეთ ქალებმა მარტი... ამ თვესთან პირადად სამმაგი საკუთრების უფლება მაკავშირებს, თუმცა ეს არაა საინტერესო... საინტერესო ისაა, რომ „მარტიანელთა“
მართალია, ბოლო დროს საზოგადოებრივი კომუნიკაციის მთავარი თემა დამშეული სამართალია, მაგრამ, კიდევ კარგი, რომ დაწერილი კანონების, კანონმდებლებისა და კანონაღმსრულებლების პარალელურად, სამართალი გაცილებით ზევითაც წყდება ... ასეა, ზოგჯერ თითქოს უკვე გადაწყვეტილ და „გაჩარხულ“ საქმეს ისეთ კვანტს დაუდებს ხოლმე ის დალოცვილი, აღფრთოვანებისგან ტაშის დაკვრა გინდა და კმაყოფილ ღიმილს ვერ ფარავ... გაუმარჯოს ასეთ სამართალს! მეტს არაფერს ვიტყვი, კომუნიკაციების რეგულირებასთან დაკავშირებული საზოგადოება გაიგებს... მო
გუშინ წინ ჯერ კიდევ ზამთარი იყო. უდღეური თუ დღენაკლული თებერვალიც ბასტა! დღეს, ჰოპლა და, უკვე 2 მარტია! მარტი - კარტივით აჭრილი და ჩამოსარიგებელი... სხვისი არ ვიცი და მე წლებს მარტიდან მარტამდე ვითვლი, ასე დამჩემდა... მუდმივად რაღაცით უკმაყოფილოები წუწუნებენ - წლებთან ერთად ურთიერთობებში წერტილები მატულობს და მძიმეები მცირდებაო! არადა, სრულფასოვან სუნთქვას და მოკლე მანძილებზე კროსს შორის არჩევანის გაკეთებამდე, მრავალწერტილებით შეიძლება გულის გადაყოლება... ქართველებმა კი ვთქვით -
თუ უზნაძის შეხედულებები ,,მოძველდა,, , მაშინ ალბერტ ელისს მაინც გადახედეთ, ABC მოდელს... არ მოგვწონდა და ვაკრიტიკებდით წინა ხელისუფლების მიერ შემოთავაზებულ განათლების სისტემას. ფაქტიურად იმას სისტემის არც არაფერი ეტყობოდა, უბრალოდ ერქვა ასე. მოვიდა ახალი ხელისუფლება და ჩვენც ახალი მიდგომებისა და იდეების მოლოდინში გავისუსეთ. უფასოდ დარიგებული წიგნები ბავშვებისთვის იყო პიარ-სვლა თუ განათლების ახლებური ხედვა, ამას მომავალი გვიჩვენებს.მაგრამ ეს საშუალო განათლების თემაა. დღეს ასევე დიდი ბჭობა მიდის
საგარეო საქმეთა სამინისტროს ახალი თავსატეხი - რაიან გრისტი და მისი სკანდალური წარსული გვესმის, რომ ევროპა ჩვენი არჩევანია, რომ ევროკავშირში შესასვლელად ვიბრძვით და ამ დიდ ოჯახში შეღწევა ძალიან გვინდა, მაგრამ, ყველაზე სასურველ და საყვარელ ადამიანებთან მიმართებაშიც კი შედეგიანია ანდაზა, - ენდე, მაგრამ შეამოწმე. იმის თქმა გვინდოდა, რომ ჩვენი დიდი პატივისცემის მიუხედავად ამ კავშირის მიმართ, ზოგჯერ, სახელმწიფო მოხელისთვის, სახელმწოფო ინტერესებიდან გამომდინარე, ერთობ სასარგებლო იქნებოდა მათ მი
გვარიანი დრო გავიდა საჯარო და ჯგუფური ყავის სმის ბოლო სეანსიდან „ პლანეტაზე“. გზააბნეული ქარის მოტანილ და მერე უკან წაღებულ რამე-რუმეებს, ისევ კეთილსინდისიერად მოყვანილი ყავით დალოცვილი მშვიდობა გერჩივნოთ. სიმშვიდე თუ არა, კოფეინი ხომ მაინც შეგრჩებათ ორგანიზმში? ფინჯანში კიდევ - ყავის ნალექი, რომელზეც შეგიძლიათ წარსულიც დაინახოთ, აწმყოც და მომავალიც. თუ განჭვრეტილმა ვერ დაგაკმაყოფილათ, რომელიმე (სასურველია უფრჩხილო) თითით შეგიძლიათ „გულიც გახსნათ“ - იმედები და მოლოდინები გაიუმჯობესოთ. ბა
გასული კვირის მთავარი და აქტუალური მოვლენა ივანიშვილის პოლიტიკიდან ოფიციალურად გასვლა და საზოგადოებრივ სექტორში შესვლის გადაწყვეტილება და ზვიად კირტავას ანონიმურობის მოკრძალებული ხიბლიდან გამოსვლა იყო. მორჩა! აღსრულდა - მართლა წავიდა... ამიერიდან ის ერთ-ერთი რიგითი მოქალაქეაო, თქვა მარგველამ.. უკაცრავად, მთლად ასე არ უთქვამს - „დღეს ბიძინა ხდება საზოგადოების ჩვეულებრივი წევრი“ - ასეთია ციტატა. თუმცა, ერთი მეორეს არ გამორიცხავს. პრეზიდენტი კაცია მარგველა, როგორ გინდა, მის სიტყვებში ეჭვი შეიტანო
როცა „ფეისბუქზე“ დამიმეგობრდა, დაახლოებით წელიწადნახევრის წინ, თავისი წვერით და “მჭმუნვარე გამომეტყველებით” ეკლესიის მსახური მეგონა. მერე ვიკითხე „საერთო მეგობრებში“. „დამამშვიდეს“ - არაა სასულიერო პირი, უბრალოდ საინტერესო ადამიანი, წესიერი კაცი და კარგი პოეტიაო... მეგობრის რჩევით , მისი რამდენიმე ლექსის წაკითხვამაც მომიწია. მომეწონა და გამოვხატე. მერე თავისი პირველი კრებულის პრეზენტაციაზე დამპატიჟა. მისვლა ვერ მოვახერხე, თუმცა, კრებული ავტოგრაფით მაინც მერგო. მერე დავმეგობრდით. ასე, უნებურა
„ვარდოსან–ფრიადოსანი“ ხელისუფლების მიერ დატოვებული ნაღმები პერიოდულად ფეთქდება და ისეთ გამოცდილ, ნასროლ–ნაომარ საზოგადოებასაც კი აგდებს მოულოდნელობის შოკში, როგორიც ომის ვეტერანებია. ერთ–ერთი მათგანი სულ ახლახანს მოვიდა მოქმედებაში – ვეტერანთა ნაწილს, მათთვის გაურკვეველი მიზეზებით და სრულიად მოულოდნელად, 22 ლარიანი საყოფაცხოვრებო სუბსიდია შეუწყდა. ამ სუბსიდიის გარდა ვეტერანებს უამრავი პრობლემა აქვთ და უახლოეს წარსულში მათი განხილვის პერსპექტივაც კი არ არსებობდა. წინა ხელისუფლების დამოკიდებულებ
ჯერ იყო და, მგონი, მსოფლიოში ყველაზე ჰუმანურმა პროკურორმა მიგვატოვა. ასეო–ისეო, მეო კი გავაკეთე რაც შემეძლო, მაგრამ მეტი აღარ შემიძლიაო. გაანახევრა კაცი ამ უღმერთო კოაბიტაციამ. სულ გრადუსებში და მილიმეტრებში გადახრილ–გადმოხრილი სამართლის გზით ატარეს. რაც შეეძლო და შეაძლებინეს, გააკეთა, რაც შეეძლო და არ შეაძლებინეს, იმის არგაკეთებაზე ვინ ეტყოდა საყვედურს? თუმცა, გია ცაგარეიშვილმა არ დამალა თავისი უკმაყოფილება პროკურატურის მიმართ. ერთი წაესლუკუნებინა უმრავლესობის შეხვედრაზე, ამდენ უკმაყოფილებას
აი ასე! მიყვარხართო, ხალხოო! ცოტა მოძველებული მეთოდი კი აირჩია - პირდაპირ (ვითომ) ეთერში სიყვარულის ახსნა, მაგრამ ქალაქში ბილბორდების გაკვრას, ფანჯრების წინ ცეცხლოვანი გულების დანთებას და კიდევ ათას გოიმობას, ისევ ეგ ჯობდა. ტელევიზია მაინც ინფორმაციის გავრცელების მასობრივი საშუალებაა. ეგ ჯერ კიდევ პროხოროვს ეწერა თავის „ ჟურნალისტიკის საფუძვლებში“. კი უნდა სიყვარულს მალვა , მაგრამ მერე ცხენების პარვაშიც რომ დადონ ბრალი? ისე, არ გეწყინოს მიშიკო და, მაინც მაგარი გოიმობა გამოგივიდა, შენ დედას ვფიც
მოისვენე, თორემ მოგასვენებ!ანუ, მე შენ პენსიით უზრუნველგყოფ!–ასეთი მზრუნველი ფრაზით დაიწყო გასული კვირა „მაღალ ქართულ პოლიტიკაში“ და იქვე ღრმა ჩასუნთქვით დასრულდა... იდებატეს.. ყოველ შემთხვევაში, გადაცემას ასე ერქვა და დეკორაციაც, თითოს შესაბამისი იყო. მოდებატე კანდიდატთა შერჩევის წესს ნუ იკითხავთ, აზრი არ აქვს, მაინც არავის აქვს პასუხი. სამაგიეროდ, ქართული დემოკრატიის ისტორიაში კიდევ ერთი მორიგი და რიგითი „ჩათვლა“ გაჩნდა... ვის ჩაეთვლება კვირის ბოლოს რეალურად, ნურც იმას გამახმოვანებინებთ. ითქ
ამ მასალის დაწყებას სხვაგვარად ვაპირებდი, რომ არა, ჯერ კიდევ ჩვენი პრეზიდენტის ერთი ცხელ–ცხელი ფრაზა – „ ჩვენი ეროვნული სირცხვილია, რომ ალეკო ტუღუში, პოლკოვნიკი, ომების გმირი, საქართველოს სიმბოლო, ცხოვრობდეს "გარაჟში." ეს ის გამონაკლისი შემთხვევაა, როცა სააკაშვილს ვეთანხმები, გმირები ავტო- ფარეხებში არ უნდა ცხოვრობდნენ. გმირებს, ზოგადად, ომის ვეტერანებს, სხვაგარად აფასებენ თავმოყვარე ქვეყანაში. გმირთან ყველა ვალშია, რადგან ის ჩვენი სიმშვიდისთვის და მიწისთვის რისკავს ყველაზე შეუფასებელს – სიცოცხ
პოლიტიკა ისტორიის უნიფორმააო ამბობენ. ისტორია ქმნის სტილს, მოდას, ხოლო მოდა, თავის მხრივ, პოლიტიკური სარჩულების კერვითაა დაკავებული. ეს, რა თქმა უნდა, ხუმრობით. სერიოზულად კი, ფერიცვალება დღეს, სულაც არ მეხალისება პოლიტიკაზე ფიქრი და მის ოღრო-ჩოღროებში კირკიმალობა, მაგრამ სხვა გზა რომ არაა? რატომღაც, ამ ქვეყანაში ე.წ. პოლიტიკის გარდა სხვა არც არაფერი ხდება. ანდა, უბრალოდ საჭიროა ასე - ყველაფერი პოლიტიკის ნაწილად აღვიქვათ. ვისთვისაა საჭირო და რა მიზნით, ეგ კითხვები სხვაგან გადაამისამართეთ.
საიდან დავიწყო და რა ვთქვა?.. ისე ვარ, თენგიზ აბულაძის „ნატვრის ხის“ ბოლო კადრში რომ მარიტას ბებიაა, დამუნჯებული, ოღონდ პირიქით... პირიქით, ანუ – მის მაგივრად „შეთეს დედა“ უნდა წარმოვიდგინოთ... ბავშვობიდან მაღიზიანებდა ეგ ტიპაჟი, ტყაპუჭში გამოწყობილ ბოროტ გველს მაგონებდა. ბოროტს იმიტომ, რომ კეთილი გველებიც არსებობენ... ჰო, მართლა! – გველიო! ოფისშიო!.. ისე უკვირთ, არ სცხვენიათ.მაგრად ვიხალისებდი, რომელიღაცა მოქმედი სერიალის „ბუსუსიან სიუჟეტს“ რომ არ მაგონებდეს. შეძრომის მიზეზი მაგ ოფისის არქიტ
ყავა შემოგველიაო, გაგვიცივდაო, დაგვიძველდაო... რაღაც ყველაფერი ერთად და ცალ–ცალკე ალბათ...ავირიე... სიცხის ბრალი არაა, ალბათ უფრო სიცხადის... 2 დღის წინ "მუსკომედიასთან" მეგობარს ველოდებოდი. 24–ე სკოლასთან შუახნის მამაკაცი და მის მხარზე მიყრდნობილი , დაქანცული უსაყვარლესი 10–12 წლის გოგონა შევნიშნე. მამაკაცს მუყაოზე კუსტარულად გაკეთებული ფოტო–კოლაჟი ქონდა მუხლებზე ჩამოდებული. ცნობისმოყვარეობამ არ მომასვენა, გადავედი. ახალი არაფერი – მამა–შვილი ავადმყოფი ქალბატონის მკურნალობისთვის დახმარებ
მერე ვიღაც იკითხავს, რატომ გაწყდნენ ჩვენში გუგულებიო?! იკითხავს, თან არც შერცხვება... მეტიც! ამის მკითხველმა, შეიძლება, არც გვაციოს, არც გვაცხელოს და პირდაპირ პრეზიდენტობის კანდიდატების მსურველებში ჩაეწეროს. სია, იცოცხლე, იმხელაა, ფურცლის მეორე მხარეს გადავიდნენ უკვე. ამდენი “მოხალისე” თუ იყო საქართველოში, ვინ იფიქრებდა?!. მაგრამ ყირგიზებმა მაინც გვაჯობეს – იქ 83 ჰყოლიათ ეგეთი. თუმცა, ყირგიზები ამომრჩევლებითაც ჩვენზე მეტნიც არიან კაცო... ერთი სიტყვით და ორი გაგებით, აღარ არსებობს თვითშე
