"მე მწამს მსოფლიოს რელიგიები, მწამს ერთდროულად ყველა იდეალი ისე, როგორც იმათი უგუნურება ვინც ეს მოიგონა" რაღაც საინტერესოდ მომეჩვენა ეს ფრაზა (არ მახსოვს ვინ თქვა). ისე ათეისტად უნდა ჩამოყალიბდე, ისე როგორც მორწმუნედ, თორე ერთ მშვენიერ დღეს ხომ ვერ გამოაცხადებ მე ათეისტი ვარ, ან პირიქით ანუ რაღაც გარკვეულმა ცოდნამ თუ გამოცდილებამ უნდა მიგიყვანოს მაქამდე. ჩვენს საზოგადოებაში არ მგონია ისეთი მოიძებნოს ვისაც არასოდეს წამდა, მე მწამდა და მეტად სერიოზულადაც, ნო თავისთავად მოხდა რომ ღმერთის ძებნა შევწყვიტე ცასა თუ დედამიწაზე და ვიპოვნე "რაღაც" საკუთარ გულში, რომელსაც რასაც მინდა იმას ვუწოდებ თუნდაც ღმერთს. მგონია რომ ზედმეტი მორწმუნეობა ან ვითომმორმუნეობა, ობიექტური აზროვნების შესაძლებლობას აქვეითებს მთელ რიგ საკითხებში, ათეისტად რაღაც უფრო მსუბუქად გრძნობ თავს და ნებისმიერ დროს შეძლებ გაფრინდეეეეეეეეეეე (ამ სიტყვის ყველანაირი გაგებით)!