შანკარადევა

ანტიქრისტე ან ცრუ მესია ქრისტიანობაში ზოგადად მოიაზრება, როგორც ბოროტების ფიგურა, რომელიც ცრუდ დაიწყებს მტკიცებას, რომ ქრისტეა (მესიაა). ტერმინი ანტიქრისტე გვხვდება ახალ აღთქმაში 5-ჯერ, 1 იოანესა და 2 იოანეში, ერთადერთხელ მრავლობით ფორმაში და 4-ჯერ მხოლობითში.
იესოს, რომლის შესახებაც ქრისტიანებს სჯერათ, რომ არის ებრაელი მესია (ქრისტე), დედამიწაზე მეორედ მოსვლისას მოუწევს დაპირისპირება ანტიქრისტესთან, რომელიც,თავის მხრივ, მიიჩნევა ყველაზე დიდ ცრუ მესიად ქრისტიანობაში. ბერნარდ მაკგინის თანახმად: ისევე, როგორც ქრისტე არის მხსნელი და იდეალური მოდელი კაცობრიობისა, მისი ოპონენტიც იქნება ერთადერთი ფიგურა, რომელშიც კონცენტრირებული იწნება ბოროტება.
ისლამურ ესქატოლოგიაში მასიჰ-ად-დაჯალი (المسيح الدجال) არის ანტი-მესიანური ფიგურა (ანტიქრისტეს ქრისტიანული კონცეფციის მსგავსი), რომელიც მოვა, რათა მოატყუოს კაცობრიობა, „ისას“ (როგორც ქრისტეა ცნობილი არაბულად მოლაპარაკე მუსლიმებისთვის) მეორედ მოსვლამდე.
შუა საუკუნების არა-იურიდიული ებრაული ესქატოლოგიის ზოგიერთ სკოლაში, მსგავსი ანტი-მესიანური ფიგურა, ვაჟი ქალწულისა, არის არმილუსი: „მეფე, რომელიც გამოჩნდება დროის დასასრულს მესიის წინააღმდეგ და დამარცხდება მის მიერვე, მას შემდეგ, რაც უამრავ ტანჯვას მოუტანს ისრაელს“. ანტიქრისტეს კონცეპტი არ გვხვდება ტრადიციულ იუდაიზმში; თუმცა, შუა საუკუნეების დიასპორაში, მისი გარდაუვალი განადგურება მოთხრობილია, როგორც სიმბოლო სიკეთის საბოლოო გამარჯვებისა ბოროტებაზე მესიანურ პერიოდში.
ინდუისტურ ესქატოლოგიაში ნათქვამია, რომ კალი-იუგაში, დეგრადაციის ეპოქაში მსოფლიოში გამეფდება დემონი კალი, რომელსაც დაამარცხებს და შემუსრავს უფალი ვიშნუს დამსჯელი ავატარა - კალკი.

პოზიტივიზმი (ლოგიკური პოზიტივიზმი) ეს არის XIX საუკუნის შუა წლებში ოგიუსტ კონტის მიერ ჩამოყალიბებული „ფილოსოფიური“ თეორია, რომლის მიხედვით ერთადერთი „ჭეშმარიტი ცოდნა“ არის „მეცნიერული ცოდნა“, რომელიც თეორიების მეცნიერული შემოწმების საშუალებით მიიღწევა. ამ შეხედულებას მეცნიერების იდეოლოგიადაც მოიხსენიებენ. კონტის მიხედვით „ჭეშმარიტების“ ძიების პროცესში საზოგადოება სამ თანმიმდევრულ სტადიას გადის: თეოლოგიურს, მეტაფიზიკურსა და პოზიტიურს (მეცნიერულს). თეოლოგიურ ფაზაში ადამიანებს ღმერთის უმაღლესი ძალის სწამთ, საზოგადოებას კი ღმერთის წარმომადგენლები მართავენ. ადამიანებს სჯერათ რელიგიური დოქტრინების და მათთან დაკავშირებით კითხვები არა აქვთ. მეტაფიზიკურ ფაზაში ჩნდება და ძლიერდება იდეა ადამიანის უნივერსალური და განუყოფელი უფლებების შესახებ, ძლიერდება ამ უფლებების პატივისცემა. მესამე სტადიისათვის კი დამახასიათებელია „პიროვნების მნიშვნელობის“ კიდევ უფრო ზრდა. აღარ არსებობს უზენაესი ავტორიტეტი, რომელსაც ადამიანები ემორჩილებიან — ყოველივეს „პიროვნებათა თავისუფალი ნება“ განსაზღვრავს. კონტის მიხედვით დასავლური „ცივილიზაციისათვის“ პირველი სტადია დასრულდა „განმანათლებლობის“ ეპოქით, მეორე — საფრანგეთის რევოლუციით.

გამოდის, რომ კონტის წარმოდგენით, კაცობრიობის მოძრაობა იდეალიზმიდან მატერიალიზმისკენ, რელიგიის უარყოფა და ათეიზმში (ასურა-დჰარმაში) გადასვლა, ეს არის „პროგრესი“. პრაქტიკულად მისი გაგებით სანატანა-დჰარმადან ასურა-დჰარმასკენ სვლა, სატვას მოდუსიდან ტამასის მოდუსისკენ მოძრაობა, არის სხვა არაფერი თუ არა იმის ნიშანი, რომ ადამიანური საზოგადოება „ვითარდება“ და ხდება „უკეთესი“ ანუ მისთვის რელიგია არის სიცრუე და ბოროტება, რომელიც მეცნიერული „ცოდნის“, მეცნიერული ათეიზმის მეოხებით უნდა იქნეს დაძლეული და საბოლოოდ გადალახული. აქედან ჩვენ ვასკვნით, რომ კონტის იდეოლოგია არის ტიპიური ასურა-დჰარმა, სანატანა-დჰარმას სრული ინვერსია. მისთვის ასურა-ბჰავაში მყოფი ადამიანის ანტითეისტური ნება-სურვილი არის უფრო მაღლა მდგომი, ვიდრე ღმერთის სიყვარული და რწმენა. კონტის აზრით, თუ ვერ ვამოწმებთ რაღაცას ე.ი. ის რაღაცა უბრალოდ არ არსებობს ბუნებაში და არა იმიტომ, რომ ჩვენ გვაქვს რამე მენტალური ნაკლი ან ტექნოლოგიები არ გვაქვს საკმარისად განვითარებული, არა, მეტაფიზიკური, ზებუნებრივი, უბრალოდ არ არის. მისი გადმოსახედიდან უზენაესი ღვთაებრივი ავტორიტეტის გაქრობა, არის პოზიტიური მოვლენა, განვითარების და განათლების რეზულტატი. აქედან გამომდინარე, კონტი ქადაგებდა კლასიკურ ასურა-დჰარმას და იმყოფებოდა ტამასის მოდუსის პირდაპირი გავლენის ქვეშ, ისევე როგორც მისი თანამედროვე მიმდევრები (მაგალითად ტიპიური პოზიტივისტი - ალექსანდრე პანჩინი). თუმცა პირადადმე ვერ ხვდები რას ხედავენ პოზიტიურს კონტის ასურა-დჰარმაში და ასურა-ბჰავაში.

ისიდორ მარი ოგიუსტ ფრანსუა ქსავიე კონტი დაიბადა 1798 წელს და გარდაიცვალა 1857 წელს. ის იყო მატერიალისტური იდეების მქონე ფრანგი ფილოსოფოსი. ის არის პოზიტივიზმის დამაარსებელი. სოციოლოგიის, როგორც დამოუკიდებელი მეცნიერების ფუძემდებელი. მისი უმნიშვნელოვანესი ნაშრომები — მისთვის დიდი პოპულარობის მომტანი "პოზიტიური ფილოსოფიის კურსი" ("Cours de philosophie positive") ტ. 1-6, 1830-1842) და "პოზიტიური პოლიტიკის სისტემა, ან სოციოლოგიის ტრაქტატი, კაცობრიობის ჩამომაყალიბებელი რელიგია" (ტ.1-4 1851-1854).
არისტოტელეს შემდეგ კონტი პირველია, ვინც შეეცადა ამ „გრანდიოზული ამოცანის“ გადაწყვეტას. იგი ცდილობს „მეცნიერება“ გამოყოს თეოლოგიისა და მეტაფიზიკისაგან. მეცნიერების ამოცანა კანონების აღმოჩენაა, რომლებიც გაგებულია როგორც მოვლენებს შორის მყარი და განმეორებადი კავშირი. კონტი გვევლინება ფილოსოფიის ტრადიციული გაგების გამაუქმებლად, მისი აზრით ფილოსოფიას არ აქვს არც განსაკუთრებული საგანი და არც კვლევის მეთოდი, რომელიც განსხვავებული იქნებოდა „მეცნიერებათა“ მეთოდებისაგან. თუ ფილოსოფიას სურს დარჩეს „მეცნიერებად“, მაშინ იგი უნდა ჩაერთოს „მეცნიერებათა“ რიგში.
სოციოლოგია ერთის მხრივ უპირისპირდება თეოლოგიურ შეხედულებებს, მეორეს მხრივ მეტაფიზიკურ შეხედულებებს, რომელთა მიხედვით საზოგადოება ადამიანთა გონიერი ნების პროდუქტია. სოციოლოგია კი არის ის ერთადერთი მეცნიერება, რომელიც სწავლობს იმას, თუ როგორ ხდება ადამიანის გონება და ფსიქიკა სრულყოფილი საზოგადოებრივი ცხოვრების გავლენით. ინდივიდი აბსტრაქციაა, საზოგადოება კი სინამდვილი, რომელიც კანონებს ექვემდებარება. სწორედ სოციოლოგია ასრულებს პოზიტიური ფილოსოფიის სისტემას, რაც მოასწავებს საზოგადოების განვითარებაში პოზიტიური სტადიის დადგომას.

ცხადია ასურა კონტი აუქმებს ტრადიციულ იდეალისტურ ფილოსოფიას და უპირისპირდება თეოლოგიას, რომელიც ძველი ბერძნულიდან ითარგმნება, როგორც - ღვთისმეტყველება ან სწავლება უფლის შესახებ, ამიტომაც მისი ზოგიერთი ადეპტები, რომლებიც ასევე ასურა-ბჰავაში იმყოფებიან, ამბობენ, რომ „ღმერთი სდუმს“ ან „ღმერთი მოკვდა“. კალი-იუგაში ეს არ უნდა გვიკვირდეს, მომავალში მოვლენ (დაიბადებიან) ბევრად უფრო „გენიალური მოაზროვნეები“, რომლებიც კიდევ უფრო „გაანათლებენ“ მასებს და შექმნიან კიდევ უფრო „გენიალურ“ თეორიებს და დისციპლინებს. ეჭვიც ნუ შეგეპარებათ მაგაში. სიტყვა განათლება როგორც ასურა-დჰარმას სინონიმი, ნამდვილად არ მეგონა თუ ამ დონემდეც მივიდოდა საქმე.

ლიტერატურა
Amory, Frederic."Euclides da Cunha and Brazilian Positivism", Luso-Brazilian Review. Vol. 36, No. 1 (Summer, 1999), pp. 87–94.
Giddens, Anthony. Positivism and Sociology. Heinemann. London. 1974.
Gilson, Gregory D. and Irving W. Levinson, eds. Latin American Positivism: New Historical and Philosophic Essays (Lexington Books; 2012) 197 pages; Essays on positivism in the intellectual and political life of Brazil, Colombia, and Mexico,

(ლიბეროიდიზმი ტრადიციონალიზმის წინააღმდეგ)

პირდაპირ ვიტყვი, ლიბეროიდებს (რომლებიც რეალურად არიან ულტრა-მემარჯვენე ლიბერ-ფაშისტები და ფემინაცისტები) არ სჭირდებათ არავითარი „თავისუფლება“ ან „პიროვნული უფლებების“ დაცვა. თითოეული ლიბეროიდის სულში თვლემს მინიატურული ჰიტლერი ან პატარა მაო-ძე დუნი, რომელსაც მხოლოდ ერთი რამ სურს - ძალაუფლება (ანუ თავისუფლება მხოლოდ საკუთარი თავისათვის). მიტინგზე შეკრებილ 10 000 ლიბეროიდს აინტერესებს არა ისეთი ამაღლებული იდეალები, როგორებიცაა „პიროვნების დაცვა“ და „უფლებები“, არამედ სურვილი, ჩაიგდონ ხელში ძალაუფლება. როცა ლიბეროიდი ამბობს, უფრო ზუსტად კი წკმუტუნებს და ყმუის, რომ „სახელმწიფო ცუდად იქცევა“, ის ამას იძახის არა იმიტომ, რომ სამართლიანობის ბუნდოვანი პრინციპი ადარდებს, არამედ იმ მიზეზით, რომ შურს ხელისუფლების და თავად სურს გახდეს ხელისუფალი ანუ როგორც ძველად ამბობდნენ ბრძენი ხალხი; „მონა ოცნებობს არა თავისუფლებაზე, არამედ საკუთარ მონებზე“, ასე მუშაობს ლიბეროიდის დეგრადირებული ცენტრალური ნერვული სისტემაც, შეპყრობილი ნეკროზის უკანასკნელი სტადიით. როცა ლიბეროიდი ებრძვის ტრადიციონალისტურ საზოგადოებას, ტრადიციონალისტურ და კონსერვატიულ სახელმწიფოს და უწოდებს ტრადიციონალისტურ რიტორიკას და დიდაქტიკას - ზომბირებას, მას ადარდებს არა ის, რომ ვიღაცა თურმე „იჩაგრება“, არამედ ის, რომ მას აქვს ჩაფიქრებული აგრესიული და ძალადობითი ვესტერნიზაცია და ლიბერალიზაცია გლობალური მასშტაბით ანუ სურს, რომ ზომბირების ერთი ფორმა უბრალოდ ჩაანაცვლოს მეორით (!). თუ ლიბეროიდის ტვინს ცნობიერ დონეზე მაინც ჰგონია, რომ ლიბერ-ფაშისტური და ფემინაცისტური (მიზანდრიული) დიდაქტიკა და ნარატივი საფუძველშივე გამორიცხავს ზომბირებას და ზეწოლას ინდივიდზე, მისმა ქვეცნობიერმა და არაცნობიერმა მაინც ზუსტად იცის, რომ ლიბერ-ფაშისტურ სოციუმში არსებობს ზუსტად ისეთივე ზომბირება, როგორიც არის ტრადიციონალისტურში, უბრალოდ ტრადიციონალისტურ სახელმწიფოში არსებობს ღმერთი, ხოლო ლიბერ-ფაშისტურში სუფევს ონტოლოგიური ნიჰილიზმი, მორალური რელატივიზმი და დემოკრატიის ილუზია, რისგანაც მომდინარეობს კიდეც აგრესიული ლიბერ-ფაშისტების სიძულვილი როიალისტების (მონარქისტების) მისამართით. დემოკრატიული არჩევნების ტკბილი ილუზიით შეპყრობილ ლიბერ-ფაშისტს სურს დაანგრიოს ტრადიციული წყობილება, მაგრამ არა იმისათვის, რათა ეგალიტარული უტოპია მოუტანოს ყველას, რაც ფაქტობრივად შეუძლებელიცაა ადამიანის ბუნებიდან გამომდინარე, არამედ სწადია დიქტატურის ერთი ფორმა შეცვალოს მეორეთი. იერარქიზმის, დეტერმინიზმის და სუბორდინაციის იდეები აზრს აძლევენ ადამიანის არსებობას, მაგრამ ლიბერ-ფაშისტებს ეს არ ესმით, უფრო ზუსტად, მათ სურთ ერთი ტოტალიტარული სისტემა შეცვალონ მეორეთი (ე.ი. საკუთარი სისტემით, საკუთარი ტოტალიტარიზმით ან უკიდურეს შემთხვევაში ავტორიტარიზმით). არც ლიბერ-ფაშისტური და ფემინაცისტური რეჟიმისთვისაა უცხო ეტატიზმი, უბრალოდ განსხვავებით ლიბეროიდებისაგან, კლასიკური ტრადიციონალისტი მემარჯვენეები არიან გულახდილები (!). აი ამით განსხვავდება ლიბერ-ფაშიზმი ტრადიციონალიზმისგან. კონსერვატორებს არ სიამოვნებთ, როცა ლიბერალისტები ცხვირს ჰყოფენ მათ საზოგადოებაში, ხოლო ლიბეროიდებს მიზნად აქვთ დასახული ვესტერნიზაცია, აგრესიული ვესტერნიზაცია ნებისმიერ ფასად, ვესტერნიზაცია დაფუძნებული ეგოცენტრიზმზე და ნატურალურ შოვინიზმზე.

როგორ ვინატრო სტალინიზმი ან მუსოლინის ფაშისტური რეჟიმი? არადა აშშ-ს ულტრამემარცხენე ანარქისტებმა, რომლებიც ანგრევენ სახელმწიფოს, სწორედ ეგ მომანდომეს. თომას ჰობსის ლევიათანი გამახსენდა, სადაც ჰობსი ამტკიცებს, რომ სახელმწიფო, როგორც მონსტრი აუცილებელია, რათა იყოს წესრიგი და მშვიდობა. ეს "უფლებადამცველები", რომლებიც დახტიან და ანგრევენ ყველაფერს რაც გზად დახვდებათ, ცხოველებივით რომ იქცევიან, სულით ავადმყოფებივით რომ იმზირებიან, თქვენი აზრით რამდენი წუთი გაძლებდნენ საბჭოთა კავშირში, მაოისტურ ჩინეთში, ფაშისტურ იტალიაში, შიიტურ ირანში ან ვაჰაბიტურ საუდის არაბეთში? სწორია. მაქსიმუმ ხუთი წუთი, რის შემდეგაც საერთოდ გააქრობდნენ მაგ უბედურ ქაჯებს, ამიტომაც სძულთ "პროგრესისტ" მემარცხენეებს ტრადიციული და კონსერვატიული საზოგადოებები. ტყუილად კი არ აკრძალა ნეოლიბერალური ორგანიზაცია "ამნისტი ინტერნეშენელ" ინდოეთის მთავრობამ. პირადად ჩემი რჩევაა ტრამპისათვის; შემოიღოს საგანგებო რეჟიმი, აკრძალოს დემოკრატების პარტია, ტრიბუნალზე გაასამართლოს ყველა ანარქისტი და ფრანკფურტის სკოლის ადეპტი ნეომარქსისტი და დახვრიტოს, ზუსტად ისევე, როგორც ამას იზამდა დუჩე, სტალინი, აიათოლა ჰომეინი, მაო ძე დუნი ან მართალი ხალიფა აბუ ბექრი. ჭკუაზე მოდით ამერიკელებო გირჩევთ, სანამ გვიანი არაა. ისე ურიგო არ იქნება თუ ტექსასი გამოაცხადებს დამოუკიდებლობას და გამოვა აშშ-ს შემადგენლობიდან.

პოლიტიკა — ეს არის:

საზოგადოების და სახელმწიფოს მართვის ხელოვნება,
საზოგადოებრივი იდეების ერთობლიობა და მისგან გამომდინარე მიზანმიმართული საქმიანობა, რომელიც დაკავშირებულია სახელმწიფოებს, ხალხებს, ერებს, სოციალურ ჯგუფებს შორის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ურთიერთობების ჩამოყალიბებასთან.
პოლიტიკას წარსულში განსაზღვრავდნენ სხვადასხვაგვარად, კერძოდ: (ა) როგორც ”სამეფო ხელოვნებას” ყველა სხვა ხელოვნების (ორატორული, სამხედრო, სასამართლო) სამართავად, (ბ) როგორც უნარს ”ყველა მოქალაქის დაცვისა და მათ შორის უარესების უკეთესებად გარდაქმნისა” (პლატონი), (გ) როგორც ცოდნას სამართლიანი და ბრძნული მმართველობის თაობაზე (მაკიაველი), (დ) როგორც კლასთა ინტერესების ბრძოლას (მარქსი).

პოლიტიკა, როგორც მეცნიერება შეისწავლის სახელმწიფო მიზნების მიღწევის ხერხებს. განასხვავებენ საშინაო და საგარეო პოლიტიკას. პირველი მათგანი განისაზღვრება იმ მიზნების შინაარსით, რომელსაც ისახავს მთავრობა და საზოგადოების მმართველი კლასები, და იმ საშუალებებით, რომლითაც ეს მიზნები მიიღწევა. საშინაო პოლიტიკის მიზანს შეიძლება ჰქონდეს ხასიათი:

დინასტიური (მმართველი ოჯახის ინტერესების დაცვა),
არისტოკრატიული (დიდგვაროვან ოჯახთა უფლებების და პრივილეგიების დაცვა),
სამხედრო (შეირაღებული ჯგუფების წინა პლანზე წამოწევა),
სახალხო (მთელი მოსახლეობის სამეურნეო და სულიერი ინტერესების დაცვა).
საგარეო პოლიტიკა მოიცავს სახელმწიფოთაშორის ურთიერთობების საკითხებს, როგორებიცაა: ომი და მშვიდობა, სახელმწიფოთა კავშირები და შეთანხმებები, საერთაშორისო ვაჭრობა, გავლენის სფეროების განაწილება, ზღვების, კოლონიების ფლობა და სხვა.

თავისი შინაგანი ფორმით სახელმწიფო პოლიტიკა შეიძლება იყოს:

კონსერვატიული - ტრადიციების და არსებული საზოგადოებრივი ინსტიტუტების შენარჩუნება,
პროგრესული - მისწრაფება სახელმწიფო და საზოგადოებრივი სისტემის გარდაქმნისაკენ,
ლიბერალური - მთავრობის ნდობა საზოგადოებრივი ელემენტებისადმი და სხვა.
თუ სახელმწიფო მმართველობას დავყოფთ დარგებად, შესაძლებელია საუბარი სახელმწიფოს ფინანსურ, საბაჟო, სატარიფო, სავაჭრო, სამრეწველო, ფისკალურ, სარკინიგზო პოლიტიკაზე.

პოლიტიკური სისტემები და იდეოლოგიები
ანარქიზმი
დემოკრატია
კაპიტალიზმი
კომუნიზმი
ლენინიზმი
ლიბერალიზმი
მაოიზმი
მარქსიზმი
ნაციონალიზმი
ნეოკონსერვატიზმი
ნეოლიბერალიზმი
პარლამენტარიზმი
სოციალიზმი
სოციალ-დემოკრატია
სტალინიზმი
ტოტალიტარიზმი
ტროცკიზმი
ფაშიზმი