ლექსები, ჩანახატები, სასიყვარულო ისტორიები

[ნინო]

ხსოვნად დაგრჩება

 

ო, ჩვენ არ გვკითხავს გაზაფხული, თუ როდის მოდის,

ბულბულმა იცის, რომ სიტურფეს სიმღერა უნდა,

არა, არ მანდო საიდუმლო საამო თრობის,

არ მითხრა, რომ მზეს მცხუნვარება გადაუხუნდა...

 

თორემ ჩვენს შორის დაეშვება ღრუბლების ფარდა,

შეიბილწება სისპეტაკე ნაზი გვირილის,

ხსოვნად დაგრჩება, რომ უბედო ქალი გიყვარდა,

ქალი, რომელსაც ცრემლად ჰქონდა მხოლოდ ღიმილი!

 

ნუნუ შალვაშვილი

[ნინო]

* * *

 

ვეღარ შეგხვდები,

ო, მე შენს ხმას ვეღარ მოვისმენ,

სევდიანია

ჩემი ტრფობის თავი და ბოლო,

გემუდარები, მაპატიე,

თუკი ოდესმე

შენი თვალების სანახავად

მოვიდე მხოლოდ!

[ლ ი ც ი]

სიყვარულო, ნიჭო სრულო,

 

წამ ტკბილო და ხანგრძლივ მწარე,

 

ჯერ აკვანო ნეტარების,

 

მერმე კუბოვ და სამარე!

 

 

დღეს ჩემი ხარ, ხვალ სხვისი ხარ,

 

უგზო-უკვლოდ მოარული!

 

სად არს შენი დასაბამი?

 

ან სადა გაქვს დასასრული?

 

 

ზოგი გყვედრის, ზოგი გვედრის,

 

ყველას კი ჰსურს, რომ გემონოს!..

 

ვინ არის, რომ შენსა სიტკბოს

 

სიცოცხლე არ შეუწონოს?

 

 

დიდის ხნობით… მაღალ გრძნობით

 

თუმც არავის არ ახარებ

 

და წამიერ სიტკბოებას

 

საუკუნოდ წაამწარებ,

 

 

მაგრამ მაინც ყველა გეძებს!..

 

ცოცხალმა ვით დაგიწუნოს?

 

ვინ არის, რომ იმ ერთს წამში

 

არ გასწირავს საუკუნოს?!

 

აკაკი წერეთელი

[ლ ი ც ი]

ერთხელ მხოლოდ, - ისიც ძილში, -

 

ქართველ ქალთა ვნახე კრება;

 

გეფიცებით, მისი ნახვა

 

ახლაც ისევ მენატრება!

 

 

ტახტზე იჯდა თამარ მეფე,

 

მომხიბლავი, ეშხიანი!..

 

მარცხნით უდგა თინათინი,

 

მარჯვნით - ნესტან-დარეჯანი.

 

 

გარს ეხვიენ სხვა ქალებიც,

 

როგორც მთვარეს ვარსკვლავთ კრება,

 

ცალ-ცალკე და ყველა ერთად,

 

სიცოცხლე და ნეტარება!..

 

 

შემოვიდა რუსთაველი,

 

ის სულმნათი და მგოსანი,

 

ხელში ეპყრა მოწიწებით

 

მისი “ვეფხის-ტყაოსანი”.

 

 

თაყვანი სცა სწორუპოვარს,

 

მის წინ მუხლი მოიყარა…

 

გაიღიმა ტახტზე მჯდომმა

 

და ცრემლები გადმოღვარა!..

 

 

მზის ჭიატის დარი იყო

 

უცნაური ის ღიმილი

 

და თვით გრძნობის ორჭოფობაც

 

ცრემლში იყო ჩალესილი:

 

 

მასაც მგოსნის თანაგრძნობა

 

გულში ედვა, როგორც ქალსა,

 

მაგრამ უნდა დაეჭირა

 

თავი, როგორც დედოფალსა!

 

 

ბრძანა: “გმადლობ, ვერ გადვიხდი,

 

როგორც მეფე, დღეს შენს ვალსა, -

 

უკვდავების მოსახვეჭად

 

მიგაპირებ მომავალსა!..”

 

 

მიუბრუნდა მერე იქ მდგომ

 

ნესტანსა და თინათინსა:

 

“თქვენ გილოცავთ ამქვეყნიურ

 

სიყვარულს და შვება-ლხინსა:

 

 

გიანდერძებთ საქმროდ ყველას

 

ტარიელს და ავთანდილსა,

 

რომ ქართველი ქართველ გმირად

 

გამოზრდიდეს შვილიშვილსა!”

 

 

ეს რომ ბრძანა, ნათელ სვეტად

 

გადმოეშვა ცისარტყელა:

 

აიტაცა შუქმა შუქი

 

და მას გაჰყვა თანვე ყველა!

 

 

მე კი დავრჩი… შემეშინდა!..

 

მიმოვავლე გარს თვალები

 

და რა ვნახე იმათ ნაცვლად?!..

 

სხვა ხალხი და სხვა ქალები!..

 

 

არც თამარი, არც თინათინ,

 

აღარც ნესტან-დარეჯანი!…

 

აღარც ერთს არ ეტყობოდა

 

ქართველობის რამ ნიშანი!..

 

 

გული დამწყდა!… გამეღვიძა,

 

ნაღვლიანად გამეცინა!..

 

ვთქვი: “ნეტავი არ მენახა,

 

საუკუნოდ დამეძინა!..”

 

 

 

აკაკი წერეთელი

[ლ ი ც ი]

-ასე მგონია ვიღაცა უნდა შემხვდეს.

-ვინ უნდა შეგხვდეს?

-არ ვიცი.

-მაშ,რატომ გგონია?

-იცი,მე ის მიყვარდა.

-როდის?

-ეგ არ ვიცი როდის,ალბათ დიდი ხნის წინათ.

-მაინც?

-მანამ დავიბადებოდი.

-ვერ გავიგე.

-შეიძლება დაბადებულიც ვიყავი,მაგრამ სხვაგან,მე იქ მიყვარდა და ეხლაც იმას ვეძებ.

-რომ არ შეგხვდეს?

-ეგეც შეიძლება.

-უცოლო ხომ არ დაბერდები,მოიყვანე ვინმე.

-ვინ?

-რა ვიცი,ვინმე.

-არა,არა,ეგრე როგორ მოვიყვანო?

-ის რომ არ შეგხვდეს?

-ხომ მიყვარს?

-ეგეთი სიყვარული არ გამიგონია,არ იცნობ,არ გინახავს და გიყვარს.

-ჰო,მიყვარს.

-იქნებ არ გიყვარს?

-მაშ,რატომ მგონია,რომ უნდა შემხვდეს?

-იქნებ სიზმარში ნახე?

-არა,სხვაგან ვნახე სადღაც.

-გარეგნობა გახსოვს,როგორი აქვს?

-არა,არ მახსოვს.

-მაშ,როგორ უნდა იცნო,რომ შეგხვდეს?

-ვიცნობ.ვიცი,რომ ვიცნობ.არ შეიძლება,რომ არ ვიცნო.

 

 

 

-არ შეგხვდა?

-არა,არ შემხვდა.

-მერე?

-რა მერე?

-არ მოიყვანე ცოლი?

-არა.

-კიდევ იმას ელოდები?

-ჰო.

-რამდნი წლის ხარ?

-სამოცდაექვსის.

-კიდევ გიყვარს?

-კიდევ.

-იქნებ შეგხვდა და ვერ იცანი.

-ჰა!

-არა,არაფერი.

 

 

ჩოხელი...

[ლ ი ც ი]

ჩვენ ვიზომებით დეციბელებით.

სიტყვები, როგორც გაყინული სტალაგტიდები

ადამიანიმანქანების გამონაბოლქვი

უფერო სუნთქვით

ისე შავად იკვამლებიან…

ამ უთავბოლო საუბრების ყრუ მღვიმეებში… . . . .

 

ჩვენ ვიზომებით დეციბელებით –

ჩვენი უღონო სიტყვის სიმაღლით.

 

ჩვენ ვიზომებით მილიმეტრობით.

სიტყვები – როგორც ხაფანგებში მკვდარი კურდღლები

გადავათრიო, მერე უნდა გადმოვათრიო -

ღია ფანჯრები სიტყვებს შორის,

ქარიორპირი

ჩვენ ვიზომებით მილიმეტრობით –

ბაგეებს შორის შორი მანძილით.

 

მილილიტრობით ვიზომებით,

მილიგრამებით

როცა ვმძიმდები, -

ზღვის ცხენები, მელანთევზები

ჩემს ზედაპირზე დაცურავენ,

მე კი ვიხრჩობი

ნიჟარებით და ზღვის მარილით ბაგე მევსება.

ამპერებითაც ვიზომებით, კიდევ ვოლტობით,

რაც მთავარია, ვიზომებით მეგაჰერცებით,

მე გეუბნები –არ დაიხრჩო,

ამბობ: რადიო-

ტალღებს გავცურავ

და რადიობადე მეცმევა.

 

 

ხოდა, რადგანაც ვიზომებით:

სიცხე და წნევაც, წონაც, პულსიც და გულისცემაც მაქვს -

გადავრჩები ,

თუკი მასწავლი ადგილს სადაც ( თუ გახსოვს, ერთხელ)

წყალი ასჯერ რომ გაზომე და ერთხელ გაჭერი.

 

 

დიანა ანფიმიადი

[ლ ი ც ი]

და რა ქალი?! ხელის გულით სატარები...

რა თვალები?! ელვის ცეცხლის დამჭერი...

ბოშა ქალი, ვარსკვლავების სადარები...

შეხედეს და... შეუკურთხეს გამჩენი...

მეზღვაურებს გამომწვევად გვერდს აუვლის,

ეტყვიან და... ისიც ეტყვის ურიგოს...

ხელგაშლილი გადუდგება მეზღვაური:

-მხოლოდ ერთხელ მაკოცეო, სულიკო!..

ეს პაწია, სიყვარულის დოსტაქარი,

განა დარდობს, თვალებს ცრემლით იოსებს?

მხიარული, ფეხშიშველი ბოშა ქალი

სტვენით მიდის პორტის სანაპიროზე...

[nuaka]

მე ხარ

 

 

მე ხარ შენ ჩემი,აზრი და სიტყვა,

გრძნობები აზრთან ჩაწნულ-ქარგული

შენთვის მოვედი შენში ვარ ახლა

სხვებისთვის - ბინდში გადაკარგული.

არის შეხვედრა, როგორც სიზმარი,

როგორც უკუნში წამის ნათება

და წამის ყოფით -გულადქცეული

მზე -წუთისოფლის დამუნათება.

გარეთ ძებნილი -შენში ვარ ახლა

რომ რა წამს ჩათვლემ ჩემით გფარავდე,

რომ სულში მიგრძნო,-შენზე მლოცველი

შენი ერთგული კუბოს კარამდე.

 

ეძღვნება მე ხარ -ს

[ლ ი ც ი]

შენთვის მოვედი შენში ვარ ახლა

nuaka

მოულოდნელად ვიგრძენი, რომ ჩემში, ჩEმს არსებაში ვიღაც დაიკარგა და მე დაგეძებ, დაგეძებ, გდევნი, გდევნი, მაგრამ ვერ მოგიხელთე. არადა ძლიერ მინდა გიპოვო :2kiss:

[nuaka]

ლ ი ც ი

მხიარული მილორდ

იუმორი სიცოცხლეს ახანგრძლივებს.

[ლ ი ც ი]

იუმორი სიცოცხლეს ახანგრძლივებს.

nuaka

რა მეიუმორება , ჩემო ქალბატონო, სიყვარულის თრევით დაღლილ ბერიკაცს

[nuaka]

ჩემო ქალბატონო,

 

 

 

[ლ ი ც ი]

მეგობარი შემხვდა დღეს

დაბადების დღე ჰქონიაო მზეს,

წავიდეთო...

ვარსკვლავები იქნებიან

შევაბათო...

დავკეროთ, ფლირტი გავუბათო...

მოგცლია-მეთქი, მე ვუთხარი...

მიდი, სხვას უამბე ეს ზღაპარი...

რა თქმა უნდა რომ არ დავუჯერე...

ვეუბნები: ბიჭო, გაუბერე?!

წვეტიანი აზრი რო გაწვალებს

ეე, აზრზე მოდი პურის ყანავ,

სკოლაში მაინც არ გასწავლეს

მზესთან ვარსკვლავები რომ არ ჩანან?!

თითქოს ყურები ჩამოყარა,

და დარდიანმა მომაყარა:

ეჰ, არც შენ გჯერა, მეხუთე ხარ,

ვისაც ვუყვები და ვერ ვაჯერებ,

ისევ მარტო წავალ, თუ არ გინდა.

მოიცა, მანქანას გავაჩერებ.

ხელი აუწია, ტაქსი გააჩერა,

ეუბნება კრძალვითა და დიდი რიდით:

„დაბადების დღე ჰქონიაო მზეს,

წამიყვან, კარგად გადაგიხდი?!”

„არა ძმაო, მთვარე მაინც გეთქვა,

რომ გითხრა სახტად დამირჩები,

მზის სახლთან მაგარი პრობკებია,

რა ვქნა, ვერაფრით ვერ გავძვრები...”

ტაქსისტიც ეტყობა კარგად იყო დაქოქილი,

გაზს მიაჭირა, დაგვტოვა დაბოლილი.

 

 

anonimi avtori

[nuaka]

ყველაფრით კმა მყოფს სანატრელად გართობა დამრჩა:viking:

რადგან არსებობს ვირტუალის ნეტ.არი ელვა

რადგან აქაა დღეს სარდალთა თავშესაფარი

რადგან მდებარებს აქვე, ჩვენს წინ- დიდგორი, ელბა..

რადგან აქ ითქმის და იხევა გრძელნი ლექსები

რადგან აქა აქვს რეალობა გრძნობას და პათოსს

რადგან მხოლოდ აქ-მთელი გრძნობით ითქმის გინება

რადგან გინებას აქ მოჰყვება ჩასუნთქვა ფართო:boli:

რადგან ჯიგრულად დედ-მამაზე დაგინებებს და

რადგან ქვეყნისა სიყვარულზე გულსცემულ მჯიღებს

რადგან ჭკუის და ჰორმონების ურთიერთობას

ნაცვლად აქ არც ვინ რასმე აძლევს და არც რას იღებს

:D:

Edited February 4, 2010 by nuaka

[Private Nodari]

ლექსი მინდა რომ დავწერო ბლიად

როგორ მოვიქცე მითხარი ზვიად

ტვინში მომაწვა მე ავი აზრი

მაგრამ ვინ მომცა მე მაგის ტრაკი